درگذشت جورج نصر «پدر سینمای لبنان» در ۹۲ سالگی

آرزو داشت فقط یک بار پشت دوربین بایستد

انگار بر لبنان نوشته شده که در این دوره غم و اندوه‌ها را یکی پس از دیگری تجربه کند. خوشه‌های هنر و رسانه را که در ساختن تاریخ فرهنگی‌اش سهیم بودند، دانه‌دانه از چشمش می‌گرید. دو روز پیش روزنامه‌نگار می منسی از میان ما رفت و یک روز پس از آن کارگردان سهام ناصر به آن پیوست. دیشب نیز لبنان «پدر سینمای لبنانی» را از دست داد؛ کارگردان جورج نصر در سن ۹۲ سالگی بر اثر ایست قلبی درگذشت. همه آنها از پیش ما رفتند، گویی پیش از آن برخلاف طبیعت کارشان و در سکوت بر سر موعد سفر توافق کرده بودند.
جورج که هنوز از سلامتی خوبی برخوردار بود و هر روز پس از گشت و گذار صبحگاهی به یکی از کافه‌های خیابان الحمراء می‌رفت تا فنجان قهوه روزانه‌اش را بنوشد، سه روز پیش از مرگش بیمارشد و ناچار به سکوت مطلق. او با همسر آلمانی‌اش در منطقه قریطم درست در مجتمع مسکونی برکات زندگی می‌کرد. روز چهارم احساس بهبود کرد. تصمیم گرفت به همان آهنگ روزانه زندگی‌اش برگردد، اما ناگهان روی سنگفرش خیابان افتاد. همسایه‌ها با فوریت‌های پزشکی تماس گرفتند اما وقتی گروه امداد رسیدند تا او را به بیمارستان برسانند، نصر با زندگی وداع گفته بود.
جورج نصر در سال ۱۹۲۷ در طرابلس متولد شد. تحصیلات ابتدایی و راهنمایی و دبیرستانش را در مدرسه الفریر به پایان رساند. عشقش به این شهر ماندگار شد به حدی که همیشه برای دیدار از آن و مشارکت در فعالیت‌های فرهنگی و سینمایی از جمله «جشنواره فیلم طرابلس» به آنجا سفر می‌کرد. اصرار داشت شخصاً حضور داشته باشد و با مدیر جشنواره الیاس خلاط در برنامه‌ریزی همکاری کند. جورج با برادرانش که در زمینه حسابداری مشغول فعالیت شدند، تفاوت داشت. از آن قاعده بیرون زد و از نوجوانی تصمیم گرفت به دنیای هیجان یعنی سینما برود. به هر وسیله ممکن سعی می‌کرد در هفته هشت فیلم ببیند. مسئله‌ای که ذهنش را به مخزن متراکمی از سبک‌های کارگردانان ساخت. عاشق آنها می‌شد و در مقدمه‌شان جان فورد که الگوی کارش بود. چهار سال در دانشگاه آلکا (کالیفرنیای آمریکا) درس خواند و سال ۱۹۵۴ مدرکش را گرفت. در استودیوهای هالیوود و استودیوهای فرانسوی کارآموزی کرد. سال ۱۹۵۵ به کشورش برگشت با رؤیای بزرگ در سر: تأسیس سینما در لبنان. اولین فیلم سینمایی‌اش را در سال ۱۹۵۷ ساخت به نام «به کجا». فیلم رنج مهاجران لبنانی به آمریکا و برزیل را روایت می‌کند و شرایط دردناکی که دارند.
این فیلم نقطه عطف نصر شد و او را وارد نقشه سینمای جهانی ساخت وقتی همان سال در جشنواره کن به نمایش درآمد.
پس از آن نصر فیلم‌های دیگری ساخت از جمله «غریبه کوچک» در سال ۱۹۶۱ و «یک مرد تحت تعقیب» در سال ۱۹۷۳.
آخرین فیلمی که ساخت در سال ۱۹۹۷ بود با عنوان «لبنان زمان را روایت می‌کند»، فیلمی مستند دربارهٔ لبنان و به سفارش وزارت گردشگری. در آرزوی برگشتن به این کار بود و همیشه می‌گفت «در دلم آتشی است که برگردم و چشمم را برعدسی دوربین بگذارم تا فیلم جدیدی بسازم… در کشوهای کارش پنج سناریوی کامل آماده داشت از جمله «ما گم شده‌ایم» و «انتقام».