​سوری‌ها در برلین؛ «آلمانی‌های جدیدی» که با خاطرات دردناک خود زندگی می‌کنند

گزارش میدانی «الشرق الاوسط» از "خیابان عرب‌ها" در برلین و ادغام پس از 5 سال

به نظر نمی‌رسد که فرودگاه بین‌المللی تگل دروازه پایتخت آلمان باشد، چرا که بسیار کوچک و ساده است. پس از عبور از صف امضای پاسپورت‌ها و در چند قدمی سالن ورودی، اولین چیزی که به گوش می‌رسد مکالمات عربی به‌ویژه به لهجه سوری است. کسانی که در انتظار بستگان خود هستند و رانندگان تاکسی که سعی دارند مشتریان را قانع کنند تا آنها را به مرکز شهر برسانند.
به گزارش «الشرق الاوسط» در حال حاضر 36 هزار سوری با پناهندگی انسان دوستانه در برلین زندگی می‌کنند. اولین اشخاص در سال 2014 وارد آلمان شدند و این کشور سعی در کمک کردن به آنها داشت و شرط یادگیری زبان و خوگرفتن را برای آنها در نظر گرفت. «آلمانی‌های جدید» سفرهای آبی سرشار از خطر و چالش را فراموش نمی‌کنند.
هر سوری یک داستان دارد، اما همه داستان‌ها و یا اکثر آنها دردناک است، «الشرق الاوسط» پس از 5 سال به میان آنان می‌رود تا ضمن بررسی شرایط آنها در «وطن جدید» در خصوص خوگرفتن و بررسی آنچه از سوری بودنشان باقی مانده سخن بگوییم.
ساشا لانگباخ سخنگوی دفتر فدرال مهاجرت و پناهندگان برلین در گفتگو با «الشرق الاوسط» گفت: «پناهندگان دو نوع هستند، نوع اول کسانی که با پناهندگی آنها موافقت نشده و در کمپ‌هایی که از سوی دولت فراهم شده، زندگی می‌کنند و کمک‌های مالی و پزشکی رایگان دریافت می‌کنند. نوع دوم کسانی هستند که با پناهندگی آنها موافقت شده و آنها نیز از سوی دولت حمایت می‌شوند».
وی افزود: «در سال 2018 تقریبا 8942 مهاجر به آلمان آمده‌اند که با درخواست پناهندگی آنها موافقت شده است. گفتنی است 98 درصد سوری‌ها «پناهندگی انسان‌دوستانه» دریافت می‌کنند».
در این مرکز بخشی به عنوان ادغام و تلفیق وجود دارد که راهنمایان در این بخش به زبان‌های عربی، کردی، فارسی، ترکی و غیره سخن می‌گویند تا بتوانند به مهاجران کمک کنند.
لانگباخ در خصوص اعلامیه‌های موجود در سطح شهر در زمینه بازگشت داوطلبانه به سوریه گفت: «ما در برلین شاهد بازگشت اولین گروه سوری به صورت داوطلبانه بودیم. در آلمان برنامه‌ای برای این امر وجود دارد که از طریق آن بخشی از اجاره و هزینه‌های آنان را در کشورشان فراهم می‌کنیم».
بخش اعظم رانندگان تاکسی در برلین عرب‌ها و عمدتا فلسطینی‌ها هستند. طه که یک فلسطینی است می‌گوید: «11 سال است که در آلمان زندگی می‌کنم اما تاکنون تابعیت آلمانی نگرفته‌ام، اما شرایط برای سوری‌ها مانند ما نیست، اگرچه آنها نیز از طریق سفرهای مرگبار دریایی و برای فرار از جنگ وحشیانه به این کشور آمدند، اما به سرعت از سوی دولت آلمان اقامت، خانه و مجوز کار دریافت کردند».
بلال گفت: «دوستان سوری سعی کردند کارآفرینی کنند، آنها ذاتا انسانهای فعالی هستند و به تولید و بهره‌وری عادت کرده‌اند. «زونالیه» در محله «نیکولن» برلین همواره ماهیتی عربی داشته، اما سوری‌ها به معنای واقعی کلمه آن را به «خیابان عرب» تبدیل کرده‌اند».
ریم درویش در گفتگو با «الشرق الاوسط» سختی‌ها و مشکلات خود و خانواده‌اش برای فرار از سوریه و رسیدن به آلمان را بیان کرده و می‌گوید: «به نظر من وطن جایی است که در آن احساس راحتی کرده و می‌توانم در آزادی زندگی کنم و من در برلین به این احساس دست یافتم».
وی در خصوص بازگشت به سوریه گفت: «فقط برای سفر به آنجا می‌روم. من در اینجا در معرض حادثه و رفتار نژادپرستانه قرار نگرفتم، ما در کشور خودمان شاهد نژادپرستی بودیم».
نادیا الزاعور که یک رستوران و کافی شاپ در غرب برلین دارد نیز در گفتگو با «الشرق الاوسط» گفت: «داستان زندگی من، من را از یک زن خانه‌دار به یک کوه تبدیل کرد. برلین را دوست دارم و گاهی اوقات احساس می‌کنم در دمشق هستم. من با شکست به سوریه بازنخواهم گشت، همه چیز را در آنجا از دست دادم، اگر توانستم چیزی به دست بیاورم به آنجا باز خواهم گشت».
یاسر المأمون که در سوریه  دانشجوی معماری بود، در آغاز تظاهرات نقشه خیابان‌ها و کوچه‌ها را برای تظاهرکنندگان طراحی می‌کرد، وی پس از آن تحت تعقیب بود به همین دلیل به استانبول و از آنجا به برلین آمد. وی در برلین مدرک فوق لیسانس و مجوز کار دریافت کرد.
یاسر نیز درباره بازگشت چنین می‌گوید: «من به بازگشت به سوریه فکر نمی‌کنم، اما اگر جنگ پایان یابد، دوست دارم با ایجاد رابطه همکاری با شرکت‌های آلمانی در بازسازی کشورم مشارکت کنم».