مردم سوریه تحولات الجزایر را با آه و افسوس دنبال می کنند

بخشی از اعتراضات دانشجویی در پایتخت الجزایر

«انقلاب برخی کشورها نه روزه است و برخی دیگر در جهنم نه ساله یک انقلاب گرفتارند». این جمله رنا یک شهروند سوری ۶۰ ساله در واکنش به تحولات الجزایر است. او افزود «دلم با شنیدن کودک الجزایری که گفت ما که سوریه نیستیم آتش گرفت».
اما نکته جالب اینجاست که معاون رییس جمهور سوریه عبد الحلیم خدام در سال ۲۰۰۱ در واکنش به «بهار دمشق» که با تحرکات روشنفکران و کمیته های جامعه مدنی کلید خورد گفت «حکومت دمشق اجازه نمی دهد سوریه همانند الجزایر شود». اما حالا و همزمان با آغاز اعتراضات مردم الجزایر به پنجمین دوره ریاست جمهوری عبد العزیز بوتفلیقه گروهی خطاب به معترضان درباره «سوریه ای شدن الجزایر» هشدار می دهند!
رنا که سر سفره شام در کنار همسرش و با حضور دوستانشان در خانه ای در مرکز دمشق نشسته می گوید «اگر رژیم سوریه در ۲۰۱۱ همان رویکرد بوتفلیقه در ۲۰۱۹ را در پیش گرفته بود چه می شد؟ خب، کشور از آتش یک جنگ وحشیانه که به ضرر همه تمام شد نجات پیدا می کرد».
البته این پرسش رنا را اغلب مردم سوریه در نشست ها و گفتگوهای خصوصی شان مطرح می کنند. مردم ترجیح می دهند به دلایل امنیتی درباره این مسائل در خانه هایشان بحث کنند نه در اماکن عمومی. حالا که هشت سال از جنگ سوریه گذشته این بحث کمی از فضای سنگین بی تفاوتی می کاهد.
مخالفان رژیم احساس «سرخوردگی و شکست» و هواداران رژیم هم حس می کنند که «چه بهای سنگینی برای ماندن رژیم پرداختند».
یکی از مهمانان تقریبا شصت ساله رنا به سوال «چه می شد اگر؟» پاسخ می دهد. او می گوید اوضاع الجزایر هنوز آشفته است.
اما رژیم سوریه تنها تصمیم گیرنده آغاز جنگ نبود بلکه گروهی حکومت را درگیر جنگ علیه مردم خود کرد». مقصود او ایران است.
او افزود «تصور می کردند که با ارعاب و بازداشت و کشتار می توانند اعتراضات را سرکوب کنند. اما مسیر رویدادها به سمتی رقم خورد که کشور به میدان جنگ تمام عیار با حضور کلیه انواع دخالت خارجی تبدیل شد».
او خاطر نشان کرد «از سرگیری اعتراضات در درعا نتیجه جبهه بندی روس ها و ایرانی ها در سوریه بود. این اقدام تلاشی برای ناکام کردن دست یابی به راه حل در درعا بود. این راهکار با ضمانت روس ها و زیر نظر خود آنها ایجاد شده بود.
بی تردید نصب دوباره مجسمه حافظ اسد که هشت سال پیش در درعا شکسته شد اقدامی تحریک آمیز برای شکست راهکار بود.
پایان جنگ در سوریه به مصلحت ایران نیست». مردم سوریه به خوبی به یاد دارند که خسارت وارده به کشوشان در هشت سال گذشته بالغ بر ۴۰۰ میلیارد دلار است و بیش از پانصد هزار نفر کشته و حدود یک میلیون نفر جانباز و صدها هزار نفر یتیم و بیوه شده اند.
نیمی از جمعیت کشور یعنی ۱۲ میلیون نفر آواره شده که از این تعداد شش میلیون نفر در کشورهای دیگر پناهنده شده اند.