آخرین مد جواهرات ۲۰۱۹؛ آمیزه ای از پویایی و طرح های عجیبhttps://persian.aawsat.com/home/article/1746881/%D8%A2%D8%AE%D8%B1%DB%8C%D9%86-%D9%85%D8%AF-%D8%AC%D9%88%D8%A7%D9%87%D8%B1%D8%A7%D8%AA-%DB%B2%DB%B0%DB%B1%DB%B9%D8%9B-%D8%A2%D9%85%DB%8C%D8%B2%D9%87-%D8%A7%DB%8C-%D8%A7%D8%B2-%D9%BE%D9%88%DB%8C%D8%A7%DB%8C%DB%8C-%D9%88-%D8%B7%D8%B1%D8%AD-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%B9%D8%AC%DB%8C%D8%A8
آخرین مد جواهرات ۲۰۱۹؛ آمیزه ای از پویایی و طرح های عجیب
کاربرد سنگ های قیمتی و نیمه قیمتی در طرح های نو
لندن: جمیله حلفیشی
TT
TT
آخرین مد جواهرات ۲۰۱۹؛ آمیزه ای از پویایی و طرح های عجیب
در گذشته معمولا یک نوع جواهرات مثلا طلا یا الماس یا زمرد نشان دل خانم ها را می برد. طراحان جواهر هم می توانستند به آسانی رضایت خانم ها را کسب کنند . اما حالا وضعیت فرق کرده و صنعت جواهرسازی در چند دهه گذشته دستخوش تغییر و تحولات گسترده شده است.
در دوره کنونی نه تنها فوت و فن و طراحی جواهر تغییر کرده بلکه با توجه به تغییر سلایق فرهنگ استفاده از آن نیز تغییر کرده است. خانم های مدرن امروزی یا به دنبال یک تحفه ناب می گردند که سرمایه ای برای آنان باشد و یا قطعه راحتی که شب و روز از آن استفاده کنند. طراحان جواهر به همین دلیل در طرح هایشان هم از گران ترین و کمیاب ترین قطعات استفاده می کنند و هم در طراحی آن هنرنمایی می کنند. گابریل شانل در دهه سی میلادی اولین گام را در این مسیر گذاشت. او از طریق همکاری با شرکت الماس دی بیرز کلکسیون جواهرات شیک الماس نشان را به بازار عرضه کرد. مرکز جواهر فروشی پاریس در پلاس وندوم قرار داشت.
شانل مورد انتقادات تند و گسترده ساکنان پلاس وندوم قرار گرفت تا اینکه دست آخر از این حوزه کنار کشید. شانل کار خود را کرد اما دنیای جواهر سازان و تفکر آنها دگرگون شد. همه به این نتیجه رسیدند که کاربرد سنگ های قیمتی به تنهایی کافی نیست. آنها نیز به اهمیت ایجاد بازارهای جدید با توجه به سلیقه و نگرش بازارها به جواهرات پی بردند.
عده ای می گویند که جواهر یک سرمایه است و باید درشت و قابل سرمایه گذاری باشد. اما گروهی بر این باورند جواهر یک زیورآلات است که باید بیانگر سلیقه و موقعیت اجتماعی خریدارانش باشد.
بر همین اساس بود که طراحان جواهر از مواد تازه ای برای طراحی استفاده کردند تا نیازمندی های بازار را تامین کنند. صنعت جواهرسازی با رشد طبقه متوسط و تجمل گرایی در میان جوانان بستر مناسبی برای طراحان جواهر فراهم کرد. زنان مدگرای طبقه مرفه و یا طبقه متوسط مشتریان اصلی آنها بودند.
واژگان دنیای جواهرات گسترش یافت تا نیازمندی های گروه های بیشتری را تامین کند یعنی از جواهرات ناب گرفته تا جواهرات گران قیمت و معمولی و زیورآلات. جواهرات ناب مجموعه ای از طرح های تک و بی نظیر هستند که معمولا سنگ های قیمتی در این جواهرات کمیابند.
از این رو معمولا یک قطعه از آنها ساخته می شود و توسط یکی از کلکسیون داران قطعه های ناب خریداری می شود. جواهرات گران قیمت معمولا از طلای ۱۸ عیار و نیز سنگ های قیمتی و نیمه قیمتی ساخته می شود و یک قطعه معمولا به قیمت ده ها هزار پوند به فروش می رسد.
حالا می رسیم به جواهرات معمولی که معمولا از سنگ های ارزان قیمت تر مثل کریستال و شیشه و زیرکونیا ساخته می شود. جواهرات تزئینی یا زیورآلات مطابق مد روز طراحی می شوند.
اما مجموعه دیگری از جواهرات نیز در بازار به چشم می خورند که اتفاقا طرفداران زیادی دارند. این جواهرات جواهرات نیمه قیمتی نام دارند و از طلای ۱۸ عیار یعنی آمیزه ای از طلای ناب و سنگ های دیگر ساخته شده اند. جواهرات نیمه قیمتی گران تر از طلای ۱۴ عیار یا ۱۰ و ۹ عیار هستند. این جواهرات هنوز ارزش خود را حفظ کردند چرا که از سنگ های قیمتی و نیز غیر قیمتی ساخته شده است و مثل جواهراتی مثل نقره طلاکاری شده نیستند.
قطعات مجموعه آخر از تنوع و پویایی برخوردارند. برندهایی مثل بوچرون و مسیکا همواره به طراحی قطعات راحت و متنوع اهمیت می دهند. والری مسیکا هم چند سال پیش با توجه به همین اصل بود که کلکسیون جواهرات خود را روانه بازار کرد. برند بوچرون نیز مجموعه خود را با توجه به تمایل جوانان به خصوص دختر خانم ها برای تغییر طراحی کرد.
البته برند بوچرون نه تنها قطعاتی مطابق سلیقه دخترهای جوانان طراحی کرد بلکه خریداران کلاسیکش را نیز فراموش نکرد. برندهای جواهرات جهان مثل بولگاری و لویی ویتون و دیور نیز کلکسیون قطعات با سنگ های نیمه قیمتی عرضه کردند. زیبایی طبیعی این سنگ ها مثل تاثیر خیره کننده الماس بر خریداران جواهرات شیک و مجلل است. قطعات مالاکیت و مروارید و عقیق قرمز و سنگ کریستال و تورمالین و عقیق سفید می توانند به جواهرات و زیورآلات مدرن تاثیر جادویی ببخشند.
برند شوپارد نیز کلکسیون گردن بندهای خوشبختی را طراحی کرده است. البته قطعات مروارید و مالاکیت با سایزهای گوناگون هم توسط شوپارد عرضه شده است. برند دیور طبق معمول از رنگ های شاد و هیجان انگیز و سنگ های درشت مثل اوپال و تورمالین در طراحی خود استفاده کرده است. البته دیور همیشه توازن در ترکیب رنگ ها را رعایت می کند.
حدود «استثمار سیاسی» گذشته در سریالهای تاریخی تا کجاست؟https://persian.aawsat.com/%DA%AF%D9%88%D9%86%D8%A7%DA%AF%D9%88%D9%86/4922161-%D8%AD%D8%AF%D9%88%D8%AF-%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%AB%D9%85%D8%A7%D8%B1-%D8%B3%DB%8C%D8%A7%D8%B3%DB%8C-%DA%AF%D8%B0%D8%B4%D8%AA%D9%87-%D8%AF%D8%B1-%D8%B3%D8%B1%DB%8C%D8%A7%D9%84%E2%80%8C%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%AA%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D8%AE%DB%8C-%D8%AA%D8%A7-%DA%A9%D8%AC%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%9F
حدود «استثمار سیاسی» گذشته در سریالهای تاریخی تا کجاست؟
خالد النبوی در صحنه ای از «ممالیک آتش»
با هر سریال تاریخی، سؤالاتی مطرح میشود که کماکان بر سر زبان هاست، نه تنها به میزان اعتبار این آثار و دستیابی آنها به هماهنگی بین آزادی خلاقیت و تخیل و احترام به حقیقت تاریخی، بلکه موضوع به ماهیت معنای سیاسی استناد به تاریخ از طریق این آثار مرتبط شدهاست که - به گفته بسیاری از ناظران و متخصصان - خالی از «رمزگذاری عمدی واقعیت» نیست.
اگرچه این مناقشه جدید نیست و به همراهی برای اکثر آثار نمایشی عربی الهام گرفته از تاریخ تبدیل شدهاست، سالهای اخیر ابعاد قابل توجهی به جنجال همراه با درام تاریخی اضافه کردهاست که به استفاده سیاسی و ایدئولوژیک این آثار مرتبط است.
اگر استناد به تاریخ در این مطالب نمایشی، اهدافی فراتر از پرداختن به زندگینامه شخصیتهای پیچیدهای را که اغلب جنجالهای سیاسی و فکری به راه میاندازند، دربردارد، پس
علاوه بر این، برجسته کردن دورهها و رویدادهای تاریخی که با دقت انتخاب شدهاند، پیامدهای معناداری برای واقعیت کنونی دارد.
شاید جنجال بزرگی که سریال حشاشین که در ماه رمضان در تعدادی از شبکههای مصری و عربی در حال پخش است، بسیاری از این سوالات را در مورد محدودیتهای استفاده سیاسی و ایدئولوژیک از تاریخ دوباره مطرح کند که هنوز پاسخ قاطعی ندارند.
به گفته منتقدان هنری و اساتید دانشگاهی تاریخ که با «الشرق الاوسط» صحبت کردند، اغلب درامهای تاریخی دارای «دیدگاه سیاسی یا ایدئولوژیکی هستند که توسط تولیدکنندگان یا سازندگان اثر بیان میشود»، اما کنترلهایی وجود دارد که باید هنگام ارائه این آثار در نظر گرفته شوند؛ اول از همه، احترام به حقایق عمده تاریخ بدون جعل، علاوه بر ضرورت کمک گرفتن از متخصصان برای پرکردن شکافها و دستیابی به هماهنگی بین داستانی و تاریخی است تا از بسیاری شکافها جلوگیری شود که ممکن است اعتبار برخی درامهایی که از تاریخ الهام گرفتهاند را کاهش دهد.
انتخابهای عمدی
شاید درام تاریخی عرب یکی از قدیمیترین اشکال نمایشی بود که از نظر سیاسی یا ایدئولوژیک به کار گرفته شد. شاید این آثار مسیری را پیش از خود یافتند که آثار ادبی نویسندگانی چون جرجی زیدان، امین معلوف، نجیب محفوظ، علی احمد باکثیر، توفیق الحکیم، محمد فرید ابو حدید و بسیاری دیگر پیش از خود رفته بودند.
اما ارائه درامهای تاریخی در سینما و تلویزیون و استفاده سیاسی از آنها به دهه شصت قرن گذشته بازمیگردد. در اینجا طارق الشناوی، منتقد هنری، یکی از معروفترین آثار سینمای عرب را به یاد میآورد که فیلم «الناصر صلاح الدین» است که در سال ۱۹۶۳ به کارگردانی یوسف شاهین ساخته شد. گروهی از مشهورترین نامهای ادبی مصر در آن زمان، مانند یوسف السباعی، نجیب محفوظ و عبدالرحمن الشرقاوی در نگارش آن مشارکت داشتند. بنیاد عمومی سینمای مصر، یک نهاد دولتی، به تأمین مالی تولید آن کمک کرد.
الشناوی به «الشرق الاوسط» میگوید: هدف از تولید آن اثر عظیم در آن زمان، همانطور که در آن زمان گفته شد، یک فرافکنی سیاسی با الهام گرفتن از قهرمانیهای سلطان صلاح الدین ایوبی، آزادکننده بیتالمقدس در دوران جمال عبدالناصر، رئیسجمهور فقید مصر بود. این امر به وضوح از انتخاب نام فیلم آشکار میشود.
الشناوی معتقد است که «نویسنده درام تاریخی هر دوره زمانی یا شخصیتی را که بخواهد ارائه کند، صرف نظر از ماهیت آن، باید شامل دیدگاهی باشد، اعم از سیاسی، فکری یا اجتماعی که او بخواهد با پرداختن آن شخصیت ارائه دهد».
وی افزود: هیچ درام تاریخی برای روایت تاریخ وجود ندارد، بلکه طبیعی است که هدف روشن و دلیلی داشته باشد که این انتخاب را توجیه کند.
به عقیده او، موضوع بدون «انتخاب عمدی برای هدفی خاص که توسط سازندگان اثر دیده میشود» نیست، که او آن را نقص نمیداند، بلکه «بخشی از ماهیت صنعت نمایش» است.
رمزگذاری واقعیت
در سالهای اخیر، بسیاری از نمایشهای تاریخی عربی، چه برای شخصیتهای مذهبی و چه برای دورههای تاریخی مملو از درگیری، همچنان مفاهیمی مرتبط با واقعیت کنونی را به همراه دارند، نمادگرایی ارائه شده توسط سریالهای تاریخی را نمیتوان نادیده گرفت؛ زیرا بیننده اغلب بهطور خودکار رویدادهای تاریخی را با واقعیت پیوند میدهد و گاهی اوقات از یک لحظه تاریخی کهن خواسته میشود تا نماد واقعیت فعلی باشد تا این باور را ایجاد کند که واقعیت با گذشته تفاوتی ندارد.
اما این بدان معنا نیست که درام تاریخی به سمت «جعل و تحریف» گرایش دارد، بلکه نویسنده آن «باید از یک سو با مطالب تاریخی ثبت شده مطابق با الزامات هنر نمایشی عمل کند و مطابق با بینش فکری و پرسشهای بشری، بدون تعصب به حقایق تاریخی یا تعمیم خودسرانه مطالب تاریخی به شیوهای خام در خدمت دیدگاه ایدئولوژیک قبلی تولید کند». ولید سیف نویسنده فلسطینی که یکی از برجستهترین سازندگان درام تاریخی عرب بهشمار میرود، در زندگینامه خود با عنوان «شاهد و شاهد» نسبت به این موضوع هشدار میدهد.
حقیقت این است که نمایشنامه تاریخی عرب در طول چند دهه آثار بسیاری ارائه کرد که این همه بحث و جدل در مورد اشتغال سیاسی ایجاد نکرد و بر ارائه بیوگرافی شخصیتهای کمتر بحثبرانگیز که موضوع مناقشات سیاسی یا ایدئولوژیکی عمده نیستند تمرکز داشت؛ مانند «خالد بن الولید»، «عمر بن عبدالعزیز»، «صلاح الدین ایوبی»، «امام ترمذی» و «امام شافعی».
حتی زمانی که در مصر زندگینامه شخصیتهای بحثبرانگیزی مانند عمرو بن العاص یا خلیفه عباسی هارون الرشید ارائه شد، این آثار در چارچوب دفاع از آن شخصیتها بر بعد انسانی تمرکز داشتند، نه بعد سیاسی.
با این حال، سالهای اخیر به موازات وقوع بسیاری از درگیریهای سیاسی، ایدئولوژیک و فرقهای در منطقه بودهاست که منجر به جذابیتهای چشمگیری شدهاست که بدون استفاده از تاریخ نیست. برای مثال، تلاشهایی برای همگام شدن با ظهور ایده «نوعثمانیگرایی» و هموار کردن راه برای نقشهای تأثیرگذارتر ترکیه در منطقه پس از رویدادهایی که به «بهار عربی» معروف شد، سریالهای ترکی با استفاده از ابزارهای نمایشی در پردههای عربی به محبوبیت دست یافت. از جمله این آثار ترکی میتوان به سریال «حرمسرای سلطان» اشاره کرد که یکی از برجستهترین سلاطین عثمانی، سلطان سلیمان قانونی (سلیمان یکم) و سریال «قیام اَرطغرل» را مطرح کرد. اثری است که با ارائه زندگینامه ارطغرل پسر سلیمان شاه، رهبر قبیله کایی از ترکان مسلمان اوغوز و پدر عثمان اول، بنیانگذار امپراتوری عثمانی، مقدمات و انگیزههای تأسیس امپراتوری عثمانی را ارائه میکند. نمایش آن در سه سری متوالی از اواخر سال ۲۰۱۴ آغاز شد.
از سوی دیگر، سریال «ممالیک آتش» نشان دهنده واکنش دراماتیک عربی به آثار تاریخی ترکیه است که توسط شرکت اماراتی «جنو مدیا» در سال ۲۰۱۹ به نویسندگی محمد سلیمان عبدالملک و کارگردانی کارگردان بریتانیایی پیتر وبر تولید شد. این سریال آخرین دوره دولت ممالیک و سقوط آن به دست عثمانیها در اوایل قرن شانزدهم را روایت میکند. عثمانیها از طریق یک سری خیانتها توانستند برای چند قرن پس از آن، پایگاهی برای حکومت خود در منطقه عرب بیابند.
تفسیر مذهبی از صنعت سریال
موضوع تنها به این دوئل تاریخی بر سر واقعیت حضور عثمانی در منطقه محدود نشد، بلکه باعث ایجاد یک رقابت فرقهای شد که دو سال پیش خبر ساخت سریال «معاویه بن ابی سفیان» جنجال آفرید؛ سریالی برای انعکاس زندگینامه بنیانگذار دولت اموی و یکی از برجستهترین شخصیتهای بحثبرانگیز تاریخ اسلام از طریق نقش او در آنچه به عنوان «فتنه بزرگ» شناخته میشود، مورد مناقشه بزرگی در مورد هدف از تولید اثر شد.
در چارچوب «تفسیر فرقهای» از آثار نمایشی، یکی از شبکههای عراقی در آن زمان اعلام کرد که بودجه هنگفتی را برای تولید سریال تاریخی «شجاعت ابولؤلؤه» اختصاص دادهاست. ظاهراً در واکنش به روند ساخت سریال «معاویه بن ابی سفیان» است؛ ابولؤلؤه فیروز معروف به ابولؤلؤه مجوسی، مردی است که خلیفه دوم عمر بن خطاب را ترور کرد. حتی در هنگام ارائه زندگینامه الفاروق عمر بن الخطاب که توسط بنیاد رسانه ای قطر تهیه شده بود، موضوع بدون مناقشه نبود، نه تنها در مورد مشروعیت به تصویرکشیدن یکی از برجستهترین شخصیتهای تاریخ اسلام روی صفحه نمایش که با بسیاری از فتواهای قبلی در این زمینه مغایرت دارد، بله بر سر پیشبینی ایدئولوژیک سریالی که بین سالهای ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۲ فیلمبرداری شده بود، اختلاف نظر وجود داشت. این دوره ای است که با ظهور گروههای «اسلام سیاسی» در بسیاری از کشورهای عربی مصادف شد و بر شدت این مناقشه با مشارکت چهرههای حامی سازمان «اخوان المسلمین» در بررسی بافت تاریخی سریال افزوده شد.
بی سوادی تاریخی
دکتر محمد عفیفی، استاد تاریخ دانشگاه قاهره و دبیرکل سابق شورای عالی فرهنگ در مصر معتقد است: هر مؤسسه ای که سریالهای تاریخی را تولید میکند «بهطور طبیعی هدفی پشت تولید اثر دارد، به ویژه با توجه به هزینه تولید هنگفتی که این نمونه از آثار نیاز دارد»، معمولاً درام تاریخی «تاریخ را بیشتر از خدمت به آگاهی تاریخی یا تعریف گذشته فرا میخواند تا در خدمت حال باشد».
عفیفی به «الشرق الاوسط» توضیح میدهد که هنگام الهام گرفتن از تاریخ در آثار نمایشی باید کنترلهایی وجود داشته باشد؛ برجستهترین این کنترلها تغییر نکردن حقایق تاریخی تثبیتشدهاست، مانند سالهای رویداد، یا شخصیتهای اصلی که رویداد را ایجاد کردهاند. اما در عین حال بر ضرورت عدم لغزش در تلقی نمایش تاریخی به عنوان مرجع یا منبع تاریخی تأکید میکند، زیرا سریال یک اثر خلاقانه است که بینش سازندگانش، از جمله نویسندگان و کارگردانان، و احتمالاً فضایی از تخیل را به همراه دارد.
این استاد تاریخ که مطالعات پیشرفته بسیاری را در مورد تکیه بر منابع غیررسمی در تاریخ برخی از رویدادهای مهم تاریخ مصر انجام دادهاست، وضعیت مناقشه برانگیز سریال تاریخی را به آنچه او به عنوان «بی سوادی تاریخی در میان اکثر دریافت کنندگان محتوای نمایشی» توصیف میکند، نسبت میدهد.
او این موضوع را با بیان اینکه فقدان آگاهی تاریخی نتیجه کمبود برنامههای درسی مدرسه است، توضیح میدهد ارائه خوانش تاریخی به صورت انتقادی و چند نگرشی باعث میشود بسیاری از مخاطبان به آثار نمایشی به عنوان یک مرجع تاریخی نگاه کنند نه اثری خلاقانه که قابل تفسیر باشد و از اینجا مشکلات و بحرانهای بسیاری پدید میآید.
دبیرکل سابق شورای عالی فرهنگ در مصر اما خوشحالی خود را از جنجال برانگیخته شده ناشی از سریال عربی الهام گرفته از تاریخ پنهان نمیکند و آن را خوب ارزیابی میکند.
عفیفی معتقد است ادامه تولید سریالهای تاریخی عربی، حتی در صورت وجود خطا یا ایجاد حالت جنجال، «بسیار بهتر از عدم وجود این نوع تولیدات نمایشی است».
او نظر خود را این گونه توجیه کرد که نبود این آثار راه را برای «هجوم» آثار تاریخی کشورهایی مانند ترکیه و ایران باز میکند و این آثار وارده اغلب دارای بینشی سیاسی و ایدئولوژیک هستند که لزوماً منعکس کننده واقعیات تاریخ یا بینش عرب نیست، بلکه اهداف بسیار عمیقتری نسبت به کارهای نمایشی یا سرگرمی دارند.