شلوار دم پا گشاد؛ الگویی شیک در صد سال گذشته

شلوار دم پا گشاد و راحت دوشش کمبریج- مجموعه جونگ جی طراح کره جنوبی- برند مکس مارا- مجموعه مکس مارا- مجموعه گوچی-مجموعه بهار و تابستان ۲۰۱۹ جیوانچی
شلوار دم پا گشاد و راحت دوشش کمبریج- مجموعه جونگ جی طراح کره جنوبی- برند مکس مارا- مجموعه مکس مارا- مجموعه گوچی-مجموعه بهار و تابستان ۲۰۱۹ جیوانچی
TT

شلوار دم پا گشاد؛ الگویی شیک در صد سال گذشته

شلوار دم پا گشاد و راحت دوشش کمبریج- مجموعه جونگ جی طراح کره جنوبی- برند مکس مارا- مجموعه مکس مارا- مجموعه گوچی-مجموعه بهار و تابستان ۲۰۱۹ جیوانچی
شلوار دم پا گشاد و راحت دوشش کمبریج- مجموعه جونگ جی طراح کره جنوبی- برند مکس مارا- مجموعه مکس مارا- مجموعه گوچی-مجموعه بهار و تابستان ۲۰۱۹ جیوانچی

لباس های گشاد مثل شلوار دمپا گشاد همواره قطعات راحت و شیکی هستند.
کیت میدلتون دوشس کمبریج به تازگی یک شلوار دمپا گشاد پوشیده که نشان می دهد این مدل هنوز از مد نیافتده است. 
کیت میدلتون اغلب استایل این مدلی انتخاب می کند که برخی کلاسیک هستند و بعضی هم کژوال.
گویا کمد لباس جنیفر لوپز بازیگر و خواننده آمریکا هم پر است از شلوارهای پاچه گشاد. ویکتوریا بکهام هم در چندین مراسم شلوار دمپا گشاد پوشیده است.
برندهای مد هم مدل های گوناگونی از شلوار دمپا گشاد را عرضه کردند؛ مثل مدل های ورزشی و دمپا گشاد و با کمربند و جیب دار.
شلوار دمپا گشاد فاق کوتاه جیوانچی در مجموعه بهار و تابستان امسال تقریبا با مدل عرضه شده برند سلین شباهت دارد. سلین هم مجموعه ای از لباس های رسمی اما با شلوار دمپا گشاد یا اسپورت جین سنگشور روانه بازار کرده است.
البته طراحان در مد تابستان امسال عمدتا روی قطعاتی تمرکز کرده اند که هم زنان می توانند بپوشند و هم مردان. طراحان فراوانی با طراحی های ابتکاری خود این ایده را مطرح کردند که مد جنسیت نمی شناسد.
از این رو شلوارهای دمپا گشاد «گوچی» با پیراهن های مناسب زنان و مردان ست شده اند. 
البته مد شدن دوباره شلوارهای دمپا گشادی که اصولا در دهه سی میلادی مد بودند بیانگر این است که این مدل شلوار از پیشینه دور و درازی برخوردار بوده و گویای شرایط زنان در برهه های تاریخی گوناگون است.
شلوارهای دمپا گشاد و فاق بلند در دهه های بیست و سی و چهل و پنجاه میلادی مد بودند. کوکو شانل در دهه بیستم مفهوم شلوار پوشیدن زنان را مطرح کرد. پوشیدن شلوار از سوی زنان در آن دوره غیر قابل قبول بود. طرح شلوارهای دم پا گشاد گویا از آسیا بوده. زنان در دهه بیست تنها در خانه شلوار یا پیژامه می پوشیدند اما شلوار برای مردان یک قطعه راحت به شمار می رفت.
اما پژامه در دهه سی میلادی به شلوار پاچه گشاد ابریشمی تبدیل شد که زنان در کنار دریا می پوشیدند. 
چند توصیه خودمانی:
میار بدیع فشن استایلیست می گوید «شلوار دمپا گشاد گزینه مناسب امسال است که می تواند فرم اندام را بهتر نشان دهد. مدل پاچه گشاد شلوار و یک کفش پاشنه بلند خانم ها را کشیده تر می کند». میار افزود «اما این شلوارها باید از قسمت کمر فیت و تنگ باشد. شما با هر فرم اندامی که باشید می توانید شلوار دمپا گشاد بپوشید». او گفت «این مدل شلوار را می توان هم روز پوشید و هم شب و هم سرکار. شلوار دمپا گشاد به کت رسمی برای محل کار هم می آید و هم می توان آن را با مدل اسپرت و با تیشرت پوشید».
رنگ تیره معمولا حس امنیت در زنان ایجاد می کند اما رنگ های تابستانه معمولا شاد هستند مثل سفید که یک رنگ بی نظیر برای خانم ها است.



چرا «اخوان المسلمین» به سازندگان سریال «الحشاشین» حمله کرد؟

کریم عبد العزیز در یکی از سکانس ها (شرکت فیلمساز)
کریم عبد العزیز در یکی از سکانس ها (شرکت فیلمساز)
TT

چرا «اخوان المسلمین» به سازندگان سریال «الحشاشین» حمله کرد؟

کریم عبد العزیز در یکی از سکانس ها (شرکت فیلمساز)
کریم عبد العزیز در یکی از سکانس ها (شرکت فیلمساز)

بلافاصله پس از پخش اولین قسمت از سریال مصری «الحشاشین» در ماه رمضان از تعدادی از شبکه‌های مصری و عربی، فعالان و چهره‌های رسانه‌ای وابسته به «اخوان المسلمین» کمپین «انتقاد شدید» را علیه این سریال به راه انداختند.
این سریال الهام گرفته از تاریخچه گروه حَشّاشین (باطنی‌ها) است که در قرون وسطی بین سال‌های ۱۰۹۰ تا ۱۲۷۵ پس از میلاد مسیح زندگی می‌کردند. بنیان‌گذار آن شخصی به نام حسن صباح بود. سؤالاتی در مورد دلایل حمله اخوانی‌ها نسبت به این سریال مطرح شده‌است.
فعالان شبکه‌های اجتماعی و متخصصان مسائل سازمان‌های «اسلام سیاسی» معتقدند کارزار حمله اخوان به دلیل «آگاه شدن افراد وابسته به این گروه یا کسانی که با آن همدردی می‌کنند از شباهت‌های بین دو گروه و حساسیت شدید آنها نسبت به هرگونه تلاش برای افشای استثمار دین برای اهداف سیاسی است».
سریال الحشاشین با بازی تعدادی از بازیگران مصری و عرب به پیشگامی هنرمند مصری کریم عبدالعزیز است. این اثر به نویسندگی عبدالرحیم کمال، کارگردانی پیتر میمی و تهیه کنندگی شرکت «المتحده» در حال پخش است.
فیلمبرداری این سریال دو سال به طول انجامید و قرار بود در ماه رمضان سال گذشته نمایش داده شود اما با توجه به گفته‌های قبلی سازندگان، به دلیل فیلمبرداری صحنه‌هایی از این سریال در مالتا و قزاقستان، نمایش به تعویق افتاد.
این سریال داستان حسن الصباح، بنیانگذار گروه حشاشین، خطرناک‌ترین جنبش زیرزمینی و مرگبارترین گروه مخفی در قرن یازدهم میلادی به عنوان بخشی از فرقه نزاریه را روایت می‌کند.
فعالان و متخصصان رسانه ای طرفدار اخوان المسلمین کمپین شدیدی را برای حمله به سریال و سازندگان آن راه اندازی کردند.
کمپین حمله جنبه‌های مختلفی داشت که برخی از آنها مستقیماً از توصیف سریال به‌عنوان «طرح تاریخی اخوان و تشبیه آن‌ها به گروه حشاشین» انتقاد کردند. در حالی که برخی دیگر مسیر هنری مرتبط با «تلاش برای نقد زبان به کار رفته در اثر و هزینه مالی آن» را در پیش گرفت.

یکی از سکانس های «الحشاشین» (شرکت فیلمساز)

روزنامه‌نگار وابسته به اخوان، محمد ناصر، پست‌ها، پیوندها و ویدئوهایی در انتقاد از این سریال منتشر کرد. او در یکی از آنها در حساب کاربری خود در سایت «ایکس» نوشت: «بهتر بود سریال به دلیل هزینه‌های زیاد تولید نمی‌شد».
از سوی دیگر، اسامه جاویش، روزنامه‌نگار طرفدار اخوان المسلمین، یک پست وبلاگی در «X» منتشر کرد که در آن سعی داشت سریال را به سخره بگیرد. او نوشت: «فوری... پخش تازه‌ترین قسمت حشاشین... معلوم شد اخوانی‌ها هیولا هستند».
با این حال، بسیاری از نظرات در مورد آن پست، انتقادات شدیدی را متوجه جاویش کرد و گفتند که او «به شباهت بین اخوان و حشاشین اعتراف کرده‌است».
به نوبه خود، سامی کمال الدین، روزنامه‌نگار وابسته به «اخوان»، تلاش کرد برای پرهیز از مسیر سیاسی، استفاده از نقد هنری برای حمله به سریال، آن را «سریال کارتونی» توصیف کرد. او گفت که اپیزودهایی که نمایش داده شد «فقر هنری آشکاری داشتند».
از سوی دیگر، وبلاگ نویسان به انتقاد اخوان از سریال حمله کردند و این حمله را به شباهت دو گروهی که این درام فاش می‌کند نسبت دادند.
اکانتی به نام «نادر الشریف» در «X» نوشت: «حسن الصباح، بنیانگذار حشاشین، و حسن البنا، مؤسس اخوان، دو روی یک سکه هستند و همه انتقادات به این سریال، منشأ و شیوه‌های حشاشین را افشا می‌کند که هیچ تفاوتی با شیوه‌های اخوان ندارد».
برخی از بلاگرها از سبک «کمیک» برای تمسخر خشم اخوان علیه سریال استفاده کردند.

احمد بان، نویسنده و پژوهشگر متخصص در امور سازمان‌های افراطی نیز به نوبه خود اظهار کرد که حمله اخوان به سریال «حشاشین» را می‌توان در چارچوب این دانست که اعضای اخوان این سریال را به عنوان یک «طرح سیاسی و فکری علیه خود» می‌بینند.
او به الشرق الاوسط توضیح داد: «بسیاری از گروه‌ها مانند اخوان نسبت به هرگونه تلاش برای انتقاد، بسیار حساس هستند».
وی افزود که «با وجود تفاوت در زمینه‌های تاریخی، بین گروه اخوان و حشاشین شباهت وجود دارد، نه تطابق».
او افزود: اعتماد مطلق در درون حشاشین بسیار خطرناک تر از درون اخوان است، اما استفاده از مذهب در سیاست موضوعی است که هر دو گروه مشترک هستند.
او توضیح داد که تمرکز سریال بر نقد این ایده ممکن است یکی از دلایلی بوده باشد که احساسات پیروان گروه‌هایی را که وجودشان به استفاده از دین در سیاست وابسته است جریحه‌دار کند.
به نوبه خود، محقق متخصص در سازمان‌های افراطی، منیر ادیب، نیز گفت که مناطق مشترک زیادی بین «اخوان» و «حشاشین» وجود دارد؛ آن گروه به عنوان گروهی است که به بهانه جهاد از جنگ و از دین برای خدمت به اهداف سیاسی خود استفاده می‌کرد.
ادیب به الشرق الاوسط گفت که حسن البنا با الهام از حسن صباح ایده ساخت گروه را بر اساس وفاداری مطلق پیروان به رهبر گروه ایجاد کرد؛ در هر دو گروه، این بیعت مبتنی بر «سمع، اطاعت و اعتماد کورکورانه از جانب وفاداران به رهبر گروه» است.