ارتش اسرائیل طرح جدی نتانیاهو برای حمله به ایران را وتو کرد

کتاب «طوفان در راه ایران» از آن پرده برداشت

 ارتش اسرائیل طرح جدی نتانیاهو برای حمله به ایران را وتو کرد
TT

ارتش اسرائیل طرح جدی نتانیاهو برای حمله به ایران را وتو کرد

 ارتش اسرائیل طرح جدی نتانیاهو برای حمله به ایران را وتو کرد

در حالی که بنیامین نتانیاهو نخست‌وزیر اسرائیل، بار دیگر رهبران ایران دربارهٔ افزایش ذخایر اورانیوم غنی سده بیش از حد مجاز در برجام را مورد انتقاد قرار داده، ایلان کفیر پژوهشگر مسائل نظامی در کتاب جدیدش آورده‌است «دولت بنیامین نتانیاهو تصمیم جدی برای حمله به ایران به دلیل تلاش برای دستیابی به سلاح هسته ای داشته‌است اما فرماندهان نظامی و مسئولان امنیتی جلوگیری کردند».
به گزارش الشرق الاوسط، کفیر که خود یکی از افسران ارتش اسرائیل است گفت: «فرماندهان اسرائیلی مناقشات سرنوشت ساز در مورد حمله احتمالی اسرائیل علیه تأسیسات هسته ای ایران بین سال‌های ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۲ را انجام داده‌اند».
به گفته او برای این حمله نام «هیکل سلیمان» نیز تعیین شده بود.
کفیر که برای کتاب خود عنوان «طوفان در راه ایران» را انتخاب کرده‌است، افزود: «افرادی چون گابی اشکنازی و بنی گانتز به عنوان فرماندهان ارتش و مئیر داگان و تامیر باردو به عنوان روسای موساد با فشار بر نتانیاهو در آن زمان وی را از حمله به ایران منصرف کرده‌اند».
این نویسنده، روابط متشنج میان دولت اسرائیل و دولت آمریکا در زمان ریاست جمهوری باراک اوباما و عدم توافق میان دو دولت در این باره و همچنین پیش‌بینی درگرفتن یک جنگ تمام عیار و پرهزینه برای همه اطراف درگیر را عوامل مخالفت با این جنگ عنوان کرده‌است.
کفیر به نقل از منابع آگاه می‌گوید که نتانیاهو و وزیر وقت دفاع ایهود باراک طراحان و مدافعان این جنگ بودند اما «فرماندهی ارتش موضع‌گیری این دو نفر را متهورانه توصیف کرد و ایهود اولمرت نخست‌وزیر سابق اسرائیل رفتاری حکیمانه انجام داد و تلاش کرد بدون جنگ و از طریق موساد و یگان ۸۲۰۰ اطلاعات نظامی ارتش در ایجاد اخلال و مانع در پروژه هسته ای ایران، تهران را مهار کند».
فرماندهان نظامی همچنین امکان حمله محدود و موضعی برای نابودی تأسیسات هسته ای ایران همچون تخریب راکتورهای هسته ای سوریه در دیرالزور در ۲۰۰۷ را بررسی کردند و پرسیدند که آیا ایران نیز همچون نظام بشار اسد سکوت را اختیار کند، اما فرماندهان ارتش و اطلاعات اظهار کردند که میان رهبران وقت اسرائیل تفاوت اساسی وجود دارد زیرا ممکن است زوج نتانیاهو - باراک اسرار را فاش خواهند کرد و ایرانی‌ها نیز به فکر تلافی سخت بیفتند.
بدین ترتیب، ارتش و موساد عملیات خود در خاک ایران را به صورت گسترده و در سکوت ادامه دادند و تا سال ۲۰۱۸ توانستند آرشیو اتمی ایران را منتقل کنند. 
این نویسنده اسرائیلی در این کتاب به انتقال اسناد هسته ای ایران در سال ۲۰۱۸ پرداخته و گفته موساد و یگان ۸۲۰۰ ارتش اسرائیل با موفقیت این عملیات را انجام داده و باعث تأخیری دست کم ۲ ساله در روند برنامه هسته ای ایران شده‌اند.
به گفته این نویسنده، طرح نتانیاهو بسیار جدی بود اما در دقیقه ۹۰ متوقف شد.
در این میان، ژنرال بنی گانتز نماینده کنست در نوزدهمین «کنفرانس هرتصلیا» پیرامون سیاست به طور غیرمستقیم به این موضوع پرداخته و گفته‌است «عملیات پیشگیرانه با لکنتی که قدرت تهاجمی اسرائیل را به کار نمی‌گیرد جایگزین شده‌است. تأثیر سیاست‌هایی که نخست‌وزیر پیش گرفته همچنین در حال گسترش به دیگر مناطق و میدان‌ها است». 
او افزود: «ایرانی‌ها در تهران این سیاست را پیگیری می‌کنند. رفتار نتانیاهو در غزه پیامی حاکی از ضعف را منتقل می‌کند. این بر عزم ایرانی‌ها برای برهم زدن ثبات خاورمیانه تأثیر می‌گذارد».
از سوی دیگر، یوسی کوهن رئیس سازمان اطلاعات اسرائیل (موساد) نیز در همین کنفرانس اعلام کرد که بی تردید ایران مسئول رشته حمله‌های علیه تأسیسات نفتی و نفتکش‌های خلیج در ماه‌های اخیر و نیز حمله هفته گذشته به سفارت بحرین در بغداد بوده‌است. 
وی گفت «با قاطعیت به شما می‌گویم، براساس بهترین منابع جاسوسی اسرائیلی و غربی، ایران در این حمله‌ها دست دارد. از سوی رهبری ایران تأیید شده، و بخش بزرگی از آن، از سوی سپاه پاسداران و گروه‌های نیابتی اش، به اجرا رسیده‌اند».



مسکو و تهران: بزرگ‌تر از شراکت، کوچک‌تر از ائتلاف

 رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
TT

مسکو و تهران: بزرگ‌تر از شراکت، کوچک‌تر از ائتلاف

 رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)

با امضای توافقنامه «شراکت استراتژیک جامع» بین روسیه و ایران، روابط دو کشور وارد مرحله‌ای جدید شده است که در آن منافع طرفین به شکلی بی‌سابقه به هم نزدیک می‌شوند. با این حال، در مسکو تردیدهایی درباره تمایل تهران به بازگشایی به سوی غرب وجود دارد.

این توافقنامه پایه‌ای قانونی برای گسترش همکاری‌های وسیع بین دو کشور فراهم می‌کند و جایگزین توافقنامه همکاری سال ۲۰۰۱ می‌شود که پیش‌تر زمینه‌های محدودی برای همکاری ایجاد کرده بود.

در طول ۲۵ سال گذشته، روابط مسکو و تهران به شدت توسعه یافته و تحولات بزرگی در منطقه رخ داده است که دو کشور را وادار به بازنگری در اساس همکاری‌های خود کرده است. با این حال، مسیر رسیدن به این توافقنامه هموار نبوده و موانع زیادی بر سر راه آن وجود داشته است.

رئیسان روسیه و ایران، پوتین و پزشکیان، پس از مذاکرات در مسکو، برای حضور در مراسم امضا آماده می‌شوند (عکس: آسوشیتدپرس)

موضع روسیه در قبال تحولات جنگ قره‌باغ و سوریه، که به منافع منطقه‌ای ایران آسیب زد، باعث ایجاد تردیدهایی در تهران درباره قابل اعتماد بودن مسکو به عنوان یک شریک استراتژیک شده است. از سوی دیگر، مسکو نیز همواره با نگرانی به تلاش‌های ایران برای بازگشایی کانال‌های ارتباطی با غرب نگاه کرده است.

انتخاب زمان امضای این توافقنامه جلب توجه می‌کند. این توافقنامه پس از چندین تأخیر و درست سه روز قبل از تحلیف رئیس‌جمهور جدید آمریکا، دونالد ترامپ، امضا شد. برخی تحلیل‌گران معتقدند که مسکو و تهران پس از تحولات سوریه و اوکراین، تصمیم گرفتند تا با تقویت مواضع خود، آماده مذاکرات آینده شوند.
این توافقنامه در ۴۷ بند، حوزه‌های مختلف همکاری از جمله تجارت، انرژی، آموزش و گردشگری را پوشش می‌دهد. بخش قابل توجهی از آن به همکاری در زمینه انرژی هسته‌ای صلح‌آمیز اختصاص دارد، حوزه‌ای که ایران به زودی چالش‌های دیپلماتیک جدی در آن پیش رو خواهد داشت.

رئیسان روسیه و ایران، پوتین و پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در کرملین، مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ (آسوشیتدپرس)

همکاری نظامی

توافقنامه بر همکاری‌های نظامی و امنیتی تأکید کرده است، اما از تبدیل این شراکت به یک اتحاد نظامی کامل جلوگیری می‌کند. این همکاری شامل تبادل هیئت‌های نظامی، آموزش پرسنل، انجام تمرینات مشترک و مشارکت در کنفرانس‌های بین‌المللی می‌شود.
دو کشور بر تقویت همکاری در مبارزه با تروریسم، تبادل اطلاعات امنیتی و هماهنگی بین وزارتخانه‌های داخلی تأکید کرده‌اند. همچنین، همکاری در زمینه‌های حقوقی، کنترل تسلیحات و خلع سلاح نیز در توافقنامه گنجانده شده است.
توافقنامه به توسعه روابط تجاری و اقتصادی، بهبود شبکه‌های حمل‌ونقل و تدارکات، و افزایش مبادلات تجاری بین دو کشور اشاره کرده است. همچنین، استفاده از ارزهای ملی در مبادلات و مقابله با تحریم‌های یکجانبه غرب نیز مورد تأکید قرار گرفته است.
این توافقنامه تمامی جنبه‌های همکاری سیاسی، اقتصادی، امنیتی، نظامی و فرهنگی را پوشش می‌دهد. با این حال، نکته جالب توجه این است که در بند پایانی توافقنامه آمده است: «در صورت بروز اختلاف در تفسیر مفاد این توافقنامه، نسخه انگلیسی سند مرجع خواهد بود.»