​تحریم کالاهای ایرانی؛ سلاح عراقی ها در مقابل نفوذ تهران

عراقی ها تحریم کالاهای ایرانی را با شعار «خلیها تخیس»(بگذار بگندد) را در پیش گرفته اند. آنها با این حربه به مقابله با نفوذ این کشور همسایه رفته اند. گویی داستان تجارت همان داستان سیاست است. 
به گزارش الشرق الاوسط، عراق با تکیه بر نفت درآمد تک محصولی دارد و برای تهیه مشتقات انرژی و کالاهای اساسی روی تولیدات ایران حساب ویژه باز کرده است. تهران پس از آنکارا رتبه دوم تبادلات تجاری با عراق را به خود اختصاص داده است. طبق آمارهای رسمی 9 میلیارد دلار یعنی کمار از 10 درصد از این میزان صادرات بغداد به تهران بوده است. 
بنابراین، تظاهرکنندگان عراقی که اول اکتبر گذشته تاکنون در اعتراضات خیابانی به سر می برند، معتقدند بازگشت به شعار «ساخت عراق» یک ضربه سهمگین به کشور همسایه شمرده می شود. 
حاتم کریم (24 ساله) و دانشجوی فوق لیسانس از دانشگاه بغداد می گوید «آنچه امروز انجام می دهیم یک انقلابی است علیه خطایی که با آن بزرگ شده ایم. فکر می کردیم که کالای ایرانی هم ارزانتر است و هم با کیفیت تر، اما این انقلاب آگاهی ما را بالا برده است». او به خبرگزاری فرانسه می افزاید: «ما باید همه کالاهای غیرعراقی را برای حمایت از کالای ملی تحریم کنیم. با این کار حداقل فرصت های شغلی برای عراقی ها و نگهداری پول در داخل کشور حاصل می شود».
عراقی ها اخیرا کمپینی را در شبکه های اجتماعی با هشتگ «#خلیها_تخیس» (بگذار بگندد) راه اندازی کردند و همه را به تحریم کالاهای ایرانی فراخواندند، از لبنیات گرفته تا نوشیدنی ها و کنسروها. 
یکی از زنان معترض می گوید «کارزار تحریم به سود مردم ماست، زیرا دولت به دنبال ضعیف تر کردن ما بود». او ادامه می دهد «ما نیاز داشتیم تا از طریق این انقلاب به صورت قدرتمند و در همه جوانب بپاخیزیم؛ حتی در زمینه تجارت. در آخر هم این تحریم به سود ما شد».
این کمپین در بغداد محصور نماند و یه استان های جنوبی نیز سرایت کرده اس. استان هایی که سهم بزرگی در این اعتراضات ضد ایرانی داشته اند. اعتراضاتی که تا امروز طی آن 460 کشته و 25 هزار نفر مجروح شدند. 
در شهر کربلا، باسم زکری کارگران کارگاه «نجم الهدی» را زیر نظر دارد. آنها در حال بسته بندی پنیر و لبنیات هستند و روی آن مهر «ساخت عراق» می زنند. زکری که مدیر تولید این کارگاه است می گوید «پس از تظاهرات علیه فساد، میزان تولید کارگاه ما 5 برابر بیشتر شده است». به گفته او این کارگاه اکنون روزانه 40 تن تولید می کند و استقبال مردم نیز بیشتر شده است زیرا متوجه شدند که کیفیت آن بهتر، ماندگاری آن بیشتر و قیمت آن ارزانتر است. 
در این میان، احمد الطبقجلی پژوهشگر مرکز پژوهش های منطقه ای و بین المللی در سلیمانیه در شمال عراق می گوید «ما به عنوان یک کشور تقریبا همه چیز را وارد می کنیم. تولید محلی داریم اما یا صنایع کوچک و یا زیان ده». او اضافه می کند «مشکل ما نداشتن بخش خصوصی پاسخگوی نیازهای اساسی از جمله مواد غذایی است». 
به گفته او «جایگزین کردن کالاهای ایرانی با کالاهای خارجی دیگر آسان است مثلا به راحتی می توان نیاز روزانه عراق به لبنیات را از ترکیه، اردن یا سعودی تامین کرد، اما مسئله این است که جایگزین باید عراقی باشد، البته در کوتاه مدت کار سختی است. مسئله قیمت ها هم هست، چون تولیدات داخل به قیمت رقابتی عرضه نمی شود و ممکن است بیشتر و یا چندبرابر کالاهای وارداتی همچون ایرانی باشد».
الطبقجلی یادآور می شود که عراق توانایی عرضه به قیمت های رقابتی مشابه عراق و ترکیه را ندارد چون پول ملی این دو کشور با بحران مواجه است. 
گرچه این کمپین در ابتدا علیه ایران کار خود را آغاز کرد اما سپس عنوانی بزرگ برای حمایت از تولیدات عراقی در مقابل همه کالاهای وارداتی دیگر از همه کشورهای دیگر شده است.