​عقب انداختن «نمایشگاه کتاب بیروت» ضربه به بخش نشر در لبنان

نمایشگاه کتاب بیروت سابقه 56 ساله دارد ● مجموعه‌ای از حرفه‌ها در معرض تهدید

​عقب انداختن «نمایشگاه کتاب بیروت» ضربه به بخش نشر در لبنان
TT

​عقب انداختن «نمایشگاه کتاب بیروت» ضربه به بخش نشر در لبنان

​عقب انداختن «نمایشگاه کتاب بیروت» ضربه به بخش نشر در لبنان

«نمایشگاه کتاب عربی و بین‌المللی بیروت» تریبون اصلی برای ناشران بزرگ لبنان است و وعده‌گاهی که مهم‌ترین تازه‌های نشر و جشن امضاهای‌شان را با آن همآهنگ می‌کنند. جایی که ناشران و کتابفروشان جهان عرب می‌آیند تا با جدیدترین کتاب‌های منتشر شده آشنا شوند و خریدشان را بکنند. به عقب انداختن زمان نمایشگاه این دوره که انتظار می‌رفت روز 28 نوامبر گذشته به 28 فوریه سال آینده که با ناشران همآهنگ شده در طول عمر 56 ساله نمایشگاه سابقه نداشته است، به استثنای یک بار درسال 2008 وقتی که مرکز شهر را اعتصابات و ناآرمی‌ها فراگرفته بود. تمام ماشین جنگی اسرائیل که بارها به لبنان حمله کرده نتوانست وعده دیدار گرم و صمیمی لبنانی‌ها را لغو کند. نمایشگاه کتاب رودروی جنگ خشونت‌بارداخلی، ایستاد و برخلاف اراده‌اش ادامه یافت و به عنوان عملی در مقابل خشونت و خونین بودنش برپا شد. « باشگاه فرهنگی عربی»-به عنوان برگزار کننده- حتی در اوج ماشین‌های بمبگذاری شده و ترور در دو سال 2005 و 2006 تسلیم هیچ شرایطی نشد. این بار خبر پیش از آنکه خریداران را شوکه کند، ناشران را مبهوت ساخت علیرغم اینکه همه اعتراف می‌کنند برگزاری نمایشگاه در موعد همیشگی نوعی دیوانگی به نظر می‌رسد.
پیش از این مدیر برنامه‌ریزی نمایشگاه دکتر عدنان حمود به «الشرق الاوسط» گفته بود، همه مقدمات آماده شده بود «اما جنبش مردمی ما را واداشت که هزار بار فکرکنیم». دلیل اصلی به عقب انداختن، به گفته حمود به هیچ وجه وضعیت امنیتی نیست بلکه «وضع مالی است. دست خالی مردم برای خرید. هربازدیدکننده حتی 10 یا بیست دلار همراه ندارد همچنان که ناشران نیاز به نقدینگی دارند تا بتوانند از عهده هزینه‌های اجاره غرفه‌ها برآیند و ما نیز به پول‌هایی نیاز داریم تا بتوانیم مکان را اجاره کنیم. از ما خواسته‌اند هزینه را به دلار بپردازیم و این از ما ساخته نیست». روشن است که بانک‌ها برداشت‌های نقدی را محدود ساخته‌اند و اگر همین وضع ادامه یابد، برنامه‌ریزان و ناشران عقیده دارند که برگزاری نمایشگاه ممکن نیست. و درنتیجه احتمال عدم برگزای کامل نیز می‌رود.
این وضعیت جدید مایه نگرانی ناشرانی می‌شود که حالا نگران وضعیت همه صنعت نشر هستند و مجموعه حرفه‌های مرتبط به آن از چاپ و پخش و نمونه‌خوانی و ترجمه و ...در معرض تهدیدند. به خصوص که به گفته رنا ادریس، مدیر انتشارات «دارالآداب» فصل «ورود ادبی» جهان عرب از نمایشگاه کتاب بیروت آغاز می‌شود. نمایشگاهی که ناشران بهترین محصولات خود را برای آن نگه می‌دارند و به افتخار آن سه چهارم کتاب‌های سال چاپ می‌شوند. ادریس در نتیجه تأخیر توضیح می‌دهد که «کتاب‌هایی را که برای نمایشگاه آماده کرده بودیم، منتشر می‌کنیم اما به صورت مرحله‌ای. وضعیتی که ما را دچار سستی و بی انگیزگی می‌کند. بسیار غم‌انگیز است چون نشر یکی از صنایعی است که در لبنان سرپا مانده». این همه ماجرا نیست، چون برخی کتاب‌ها یا منتشر نمی‌شوند یا به شکل محدود پخش می‌شوند. « به دلیل سانسور شدید در بسیاری از نمایشگاه‌های کتاب در جهان عرب، ما کتاب‌ها را براساس نمایشگاه بیروت منتشر می‌کردیم و نمایشگاه‌های عربی را به وقت دیگری می‌سپردیم، اما حالا وضع تغییر کرده است». این را ادریس می‌گوید. از میان 8 رمان الیف شافاک در نمایشگاه کتاب کویت فقط دو رمان اجازه حضور یافتند. و این در بسیاری کشورهای دیگر تکرار می‌شود.
آمار زیان‌هایی که با عدم برگزاری یا به صرف عقب انداختن نمایشگاه بیروت نه فقط مالی بلکه پیش از هر چیز معنوی است آن طور که مدیر انتشارات «منشورات ضفاف» بشار شبارو می‌گوید. او که هماکنون رئیس اتحادیه ناشران عرب است می‌افزاید:« چند دهه است که مردم عادت دارند درپایان ماه نوامبر و اوایل ماه دسامبر هرسال یعنی پیش از آغاز عید میلاد به دیدار نمایشگاه کتاب بروند و آنچه نیاز دارند را خریداری ‌کنند. در 56 سال گذشته این نشانه بیروت شده بود. ناشران هم براساس همین تاریخ تازه‌های نشر خود را آماده می‌کنند و همه سال برای آن برنامه ریزی می‌کنند».
زیانی که ناشران می‌بینند، بسته به وسعت کار آنها و زمینه فعالیت و روش کارشان تفاوت دارد. برخی ناشران برفروش خارج از لبنان تکیه دارند و برخی مقدار زیادی بربازارهای داخلی متکی‌اند. در نتیجه زیان‌های آنها در بحران کنونی برابر نیست.
«اما تأکید می‌کنم نمایشگاه بیروت برای ناشران بسیار مهم می‌ماند» این را شبارو می‌گوید. « وعده‌گاه و نمایشگاهی برای آشنایی با محصولاتی که منتشر می‌شوند و جشن امضاهای عربی از آنجا آغاز می‌شدند. این نمایشگاه علیرغم کاهش سالانه فروش به دلیل افزایش قیمت کتاب مهم می‌ماند. کاهش تعداد نسخه‌ها موجب افزایش قیمت کتاب می‌شود. پیش از این سه هزار نسخه چاپ می‌کردیم و تعداد رو به کاهش گذاشت تا به 500 نسخه رسیدیم و این بدون شک موجب گرانی کتاب می‌شود». شبارو برضرورت برگزاری نمایشگاه تأکید می‌کند.
لبنانی‌ها پس در برابر تأخیری عادی برای برگزاری پیرنمایشگاه نیستند که از همه نمایشگاه‌های کتاب در جهان عرب قدیمی‌تر است. آنها در پرتو اوضاع جدید در حال تجدید نظر و ارزیابی تازه گذشته خود هستند. 



فیروز در نود سالگی... نغمه‌ای جاودان از لبنان

در هر خانه‌ای تصویری از او هست... فیروز، نماد لبنان، به نود سالگی رسید و هرگز پیر نشد (الشرق الأوسط)
در هر خانه‌ای تصویری از او هست... فیروز، نماد لبنان، به نود سالگی رسید و هرگز پیر نشد (الشرق الأوسط)
TT

فیروز در نود سالگی... نغمه‌ای جاودان از لبنان

در هر خانه‌ای تصویری از او هست... فیروز، نماد لبنان، به نود سالگی رسید و هرگز پیر نشد (الشرق الأوسط)
در هر خانه‌ای تصویری از او هست... فیروز، نماد لبنان، به نود سالگی رسید و هرگز پیر نشد (الشرق الأوسط)

او که انسی الحاج شاعر، «جاودانه»اش نامید، فیروزی که هر سال که می‌گذرد، پیوندش با دل‌ها عمیق‌تر و صدایش بیشتر در گوش‌ها و خاطره‌ها حک می‌شود. سال‌ها، حتی اگر نود باشد، برای یک اسطوره که زمان نامش را بر ستون‌های جاودانگی حک کرده است، چه اهمیتی دارند؟

فیروز سکوت را بر پرگویی و انزوا را بر اختلاط و حضور ترجیح داد (اینستاگرام)

در نود سالگی‌اش، «بانوی آواز» در خانه‌اش در یکی از روستاهای کوهستانی لبنان نشسته و حافظ خاطرات یک ملت است. لبنانی‌ها دوست دارند بگویند: «تا زمانی که فیروز خوب است، لبنان هم خوب است». گویی حضور او در جایی از این لبنان خسته، پشت دری بسته‌که تنها عده‌ای اندک آن را می‌کوبند، برای نگهداری این کشور از هم پاشیده کافی است. همان‌طور که یک ترانه صبحگاهی از او کافی است تا آفتاب بر خلیج بیروت بتابد:
«یا مینا الحبايب یا بیروت... یا شطّ اللی دايب یا بیروت... یا نجمة بحریّة عم تتمرجح عالمیّ...»

بانوی سکوت

نهاد حداد که به فیروز لبنان و عرب تبدیل شد، در خانه دوردستش شمع نود سالگی‌اش را در کنار فرزندانش خاموش می‌کند. فیروز هرگز اهل سر و صدا نبوده است و این روزها نیز زمانی برای جشن گرفتن نیست، چرا که شناب افزایش شمار قربانیان و ویرانی‌ها در این کشور سریع‌تر از سال‌های عمر است.
او که به عنوان «بانوی سکوت» شناخته می‌شود، کمتر سخن می‌گوید و بیشتر آواز می‌خواند. آوازش تاریخ هنر و موسیقی را سیراب کرده، اما سخنش اندک بوده است. این را می‌توان از تعداد کم مصاحبه‌هایش فهمید. بسیاری به او به خاطر این سکوت طولانی خرده گرفتند، اما او ترجیح داد از طریق ترانه‌ها پاسخ دهد.
در ترانه‌هایش که از مرز زمان و مکان می‌گذرند و در سخنان معدودی که از طریق رسانه‌ها بیان کرده، فیروز حرف‌های بسیاری زده است. افکارش از حکمتی ساده و فلسفه‌ای بی‌ادعا سرچشمه می‌گیرند.

«پادشاهی من جایی برای گریه ندارد»

فیروز در زندگی شخصی‌اش به ندرت از «من» سخن گفته است؛ شاید به خاطر خجالتی بودن یا برای حفظ هاله استثنایی‌اش. این موضوع حتی در ترانه‌هایش نیز دیده می‌شود. اما در برخی از آثار جدیدش، به ویژه در آهنگ «فیكن تنسوا» از آلبوم «كيفك إنت» (1991)، برای اولین بار «منِ» خود را آشکار کرد:
«أنا البيسمّوني الملكة وبالغار متوّج زمني ومملكتي ما فيها بكي وجبيني ولا مرة حني».

فیروز مادر

فیروز، همچنان که زندگی خصوصی‌اش را پشت عینک‌های تیره مخفی کرد، تلاش داشت زندگی خانوادگی‌اش را نیز دور از چشم‌ها نگه دارد. با این حال، جزئیات زیادی از تراژدی خانوادگی او به رسانه‌ها و حتی به ترانه‌هایش راه یافت.

فیروز در مصاحبه‌ای معروف با فریدریک میتران، همسرش عاصی الرحبانی را فردی «سخت‌گیر و دیکتاتور» توصیف کرد. اما با وجود چالش‌های زندگی مشترکشان، زمانی که عاصی بیمار شد، برایش چنین خواند:
«سألوني الناس عنك يا حبيبي كتبوا المكاتيب وأخذها الهوا».

فیروز، این صدای جاودانه، حتی در نود سالگی همچنان نماد یک ملت است و صدایش در خانه هر لبنانی جاودان باقی مانده است.
افتخارات بسیاری که زندگی فیروز را روشن کرده‌اند، با اندوه‌ها و آزمون‌های دشواری مانند از دست دادن دخترش لیال در اوج جوانی همراه بوده‌اند. در حالی که این فاجعه در ترانه‌ها و مصاحبه‌های مطبوعاتی حضور نداشت، داستان پسرش هَلی و بیماری او در کودکی، به طور غیرمستقیم، در آثاری چون «بکوخنا یا ابني» (۱۹۶۶) با کلمات شاعر میشال طراد و آهنگ‌سازی برادران الرحبانی انعکاس یافت.

فیروز نودمین سالگرد تولد خود را جشن می‌گیرد. او متولد 21 نوامبر 1934 است (فیس‌بوک)

«علوّاه لو فيّي يا عينيّي لأطير اتفقّدك يا رجوتي بعدك زغير...». روایت شده که این شعر به پسر نوزاد شاعر تقدیم شده بود، اما کلمات آن مورد توجه برادران الرحبانی قرار گرفت و با داستان فیروز و پسر بیمار او که به خاطر کنسرت‌ها و سفرهای هنری مجبور به ترک او می‌شد، همخوانی یافت.
فیروز در نود سالگی هنوز شخصاً از هَلی که از راه رفتن، شنیدن و صحبت کردن محروم است، مراقبت می‌کند. او در سال ۱۹۹۹ بار دیگر او را با صدای خود در ترانه «سلّملي عليه» به یاد آورد. برخی منابع می‌گویند این ترانه توسط او و زیاد درباره هَلی نوشته شده است:
«سلّملي عليه وقلّه إني بسلّم عليه وبوّسلي عينيه وقلّه إني ببوّس عينيه».

عکسی که دختر فیروز، ریما الرحبانی، در سال ۲۰۲۲ از مادرش همراه با دو برادرش هَلی و زیاد منتشر کرد (اینستاگرام)

مشهورترین سفیر لبنان

فیروز با صدایش نقشه وطن را ترسیم کرد و صدای خود را وقف افتخار لبنان نمود، همان‌طور که در ترانه «وعدي إلك» از نمایشنامه «أيام فخر الدين» (۱۹۶۶) می‌گوید. این عشق تنها در ترانه‌ها نبود؛ او حتی در شدیدترین سال‌های جنگ نیز همچون نگهبانی از کلیدهای کشور باقی ماند. وقتی موشکی به ساختمانی که او در آن سکونت داشت برخورد کرد، ترسید و سکوتش عمیق‌تر شد و به دعا پناه برد.
ترانه‌هایی که توسط عاشقان لبنان، عاصی و منصور الرحبانی، ساخته شده بود، چون گردنبندی الماس بر گلوی فیروز نشستند.

این ترانه‌ها در صدای او به سرودهای ملی تبدیل شدند و هر واژه و نغمه، افتخار او به لبنانی بودن را به نمایش گذاشتند.
شاعر جوزیف حرب شاید این عشق فیروزی به لبنان را از شمال تا جنوب در ترانه «إسوارة العروس» که فیلمون وهبی آهنگ‌سازی کرده بود، خلاصه کرده باشد:
«لمّا بغنّي اسمك بشوف صوتي غلي... إيدي صارت غيمة وجبيني علي».

در بزرگ‌ترین پایتخت‌های جهان، صدای فیروز طنین‌انداز شد:
«بمجدك احتميت بترابك الجنّة ع اسمك غنيت ع اسمك رح غنّي».
او وعده داد و وفا کرد، و لبنان در تمامی محافل بین‌المللی همراه او باقی ماند تا جایی که به مشهورترین سفیر این کشور در سراسر جهان تبدیل شد.
در نود سالگی، فیروز همچون شمعی بر پلکان بعلبک ایستاده است؛ روغن در چراغ می‌ریزد تا تاریکی را روشن کند. شاید قلعه زیر سنگینی سال‌ها و چالش‌ها بلرزد، اما سقوط نمی‌کند. صدای «بانو» پلی است که از دشت بقاع به بیروت، به جنوب، و تا فلسطین، دمشق و مکه امتداد می‌یابد. او همچنان شهرها را در آغوش می‌گیرد و از دیوارهای آتشین با ندای خود عبور می‌کند:
«بيتي أنا بيتك وما إلي حدا من كتر ما ناديتك وسع المدى... أنا عالوعد وقلبي طاير صوبك غنّية»