نگاهی به سیر تحول هنر ایران طی ۵ هزار سال در گالری لندن

گزارش «الشرق الاوسط» از نمایشگاه «حماسه ایران» در موزه «ویکتوریا و آلبرت»

EPA
EPA
TT

نگاهی به سیر تحول هنر ایران طی ۵ هزار سال در گالری لندن

EPA
EPA

با بازگشایی موزه‌ها در لندن، نمایشگاه «حماسه ایران» در موزه «ویکتوریا و آلبرت» در حال جریان است. هدف از این نمایشگاه ارائه تاریخچه مختصری از فرهنگ و هنر در ایران و آثاری از ۵ هزار سال پیش تا تاریخ معاصر این کشور است.
هدفی بسیار بلند پروازانه که اجرای آن در سطح حرفه ای انجام شده‌است. با این حال، موزه قطب‌نمای خود را کمی تغییر داده‌است. از آنجا که نمایشگاه به‌طور کلی مانند نمایشگاه‌های برگزارشده توسط موزه بریتانیا به جای روی نمایش آثار مربوط به طراحی، مد و جواهرات این بار روی تاریخ، باستان‌شناسی، نسخه‌های خطی و غیره تمرکز کرده‌است.
تریسترام هانت مدیر موزه ویکتوریا و آلبرت در این باره می‌گوید، این نمایشگاه که برای اولین با این موضوع برگزار می‌شود، ۹۰ سال هنرهای ایران را نمایش می‌دهد و تلاش می‌کند تا معادله دشوار ترکیب آثار باستانی و هنر اسلامی، تا زمان معاصر را محقق سازد.
وی اضافه می‌کند که این نمایشگاه انتقال ایران به قرن بیست و یکم، از مجسمه‌سازی، سرامیک و فرش گرفته تا منسوجات، عکاسی و فیلم.

EPA

* بخش‌های نمایشگاه

اما بگذارید به نمایشگاه برگردیم، جایی که به ۱۰ قسمت تقسیم شده‌است؛ نمایشگاه از فن آوری‌های مدرن استفاده کرده‌است، همچنین از فیلم‌های ماجراجویانه که ما را به دل ایران باستان، رنگ‌ها، نقاشی‌های دیواری حکاکی شده، نمونه‌های آجرکاری از گنبدهای شهر با نصب طاق‌های تزئینی در سقف می‌برد.
در آغاز، و در بخش‌های ابتدایی، ما شاهد مدل‌های مختلف نقاشی دیواری و مجسمه‌هایی هستیم که یادآور آثار باستانی فرعونی است، با جزئیات مختلف و نحوه تصویر مردم. نقاشی‌های دیواری و مجسمه‌ها که تصویرگر مردم در کنار حیواناتی مانند آهو، شیر و برخی پرندگان هستند، غافلگیرمان می‌کنند، این نقوش روی ظروف سفالی مانند ظروف، دسته‌های تبر و جام‌های طلا نیز تکرار شده‌اند.
در بخش «اولین امپراتوری پارسی»، ما تمدن شهر «تخت جمشید» را از طریق کتیبه‌های سنگی رنگارنگ، در قالب یک تجسم و تخیل تصویری از شکل اصلی آن، کاوش می‌کنیم. در اینجا نیز آثار فلزی مانند جواهرات، سکه‌های پول، ظروف طلا و نقره عرضه شدند. همچنین نمادهای برجسته شامل استوانه کوروش امانت گرفته شده از موزه بریتانیا مشاهده می‌شوند.
از جمله بخش‌های جالب توجه، بخشی با عنوان «کتاب پادشاهان» است که نمونه‌هایی از مینیاتورها و نسخه‌های خطی را به تصویر می‌کشد و صحنه‌هایی از حماسه «شاهنامه» فردوسی را به تصویر می‌کشد؛ این اشعار یکی از مهم‌ترین اشعار حماسی در جهان به‌شمار می‌رود که این شاعر در حدود سال ۱۰۱۰ میلادی آنها را سروده‌است.
EPA
در بخش «تغییر دین»، آثاری را مشاهده می‌کنیم که تأثیر ورود اسلام به ایران در قرن هفتم میلادی را نشان می‌دهد. در این بخش نسخه‌های کمیاب قرآن و سرامیک‌های حاوی کتیبه‌های قرآنی ارائه شده‌است. در اینجا نیز ما نقش زبان عربی را که به زبان مشترک زندگی فکری در کشور تبدیل شده‌است، کشف می‌کنیم. در همین حال هنر خوشنویسی عربی نیز پیشرفت چشمگیری می‌کند و به یکی مولفه‌های مهم طراحی ایرانی تبدیل می‌شود.
یکی از نکات جالب توجه در این نمایشگاه تمرکز آشکار بر شعر فارسی است، به طوری که ما متوجه می‌شویم که چگونه زبان نوشتاری فارسی چگونه در قالب خط عربی به عنوان زبان ادبی در دربار سلطنتی در شرق ایران ظهور کرده‌است. در اینجا می‌بینیم که چگونه شعر به دلیل استفاده از کتیبه‌ها و نقش‌های شاعرانه بر روی سرامیک‌ها و فرش‌ها، به بخشی از هنرهای تجسمی تبدیل شده‌است. یکی از نمونه‌ها را در فرش‌های نفیس ساخته شده که حاوی ابیاتی از حافظ شاعر مشهور است مشاهده می‌کنیم. روی تعدادی از قطعات دیگر از جمله سفال و فلز نیز دارای شعر هستند.
برای بازآفرینی شکوه و عظمت معماری اسلامی در اصفهان، سه تابلو با ارتفاع ده متر، که نمونه‌های آجرکاری در گنبدهای شهر را به صورت قوس‌هایی مشابه گنبد مساجد نمایش داده شده‌است. نقاشی‌های معماری قرن نوزدهم و مجموعه ای از نقاشی روی کاشی درباری بخش دیگری از این نمایشگاه است. این بخش به چگونگی بهره‌مندی ایران از تاثیرپذیری از جهان - به ویژه از چین - می‌پردازد، برای مثال با تکامل استفاده از رنگ آبی روی قطعات سفید سرامیکی، این امر اثبات می‌شود.

EPA
*هنر مدرن و معاصر

بخش پایانی نمایشگاه نمونه‌هایی از هنر مدرن و معاصر را ارائه می‌دهد که بهترین بخش آن نیز هست. ما در اینجا آثار هنرمندانیرا می‌بینیم که حوادث سیاسی و اجتماعی رخ داده در قرن بیستم و بیست و یکم در این کشور را لمس و بسیاری از آنها برای فرار از سانسور و ظلم به خارج از کشور مهاجرت کرده‌اند و در آثار آنها صدای بلند عشق، آزادی و غربت مشهود است.
این بخش، تحت عنوان «ایران مدرن و معاصر»، به یک دوره تحول اجتماعی و سیاسی پویا در ایران می‌پردازد، از جمله افزایش سفرهای بین‌المللی و همچنین مخالفت‌های سیاسی، انقلاب اسلامی، جنگ ایران و عراق و تأسیس جمهوری اسلامی. در این قسمت آثاری از سیراک ملکونیان طراح و نقاش، پرویز تناولی تندیسگر و مجسمه‌ساز، منیر شاهرودی فرمانفرمائیان نقاش و گرافیست و کلکسیون دار و بهمن محصص بهمن محصص نقاش و مجسمه‌ساز نشان داده شده‌است.

EPA

اینا سرکهانی ساندام مسئول هماهنگی نمایشگاه می‌گوید که هنر معاصر ایران «پرنشاط و پرهیجان است، هنری روشنفکر و دلنواز است، همچنین پر از تنوع و کیفیت است».
ما در ادامه، چاره ای جز سرخوردن در خطوط قرمز محمد احصایی نقاش، گرافیست و خوشنویس در نقاشی غول پیکر او، به نام «او بخشنده است» نداریم. در اینجا می‌بینیم که نقاشی‌های رنگ روغن با رنگ‌ها و احساسات جوشنده آمیخته شده‌است، مانند نقاشی علی بنی صدر که سبک خلاقیت و زیبایی بصری این هنرمند نیز در آن دیده می‌شود.

همچنین، یک نقاشی معروف از فرهاد مشیری نقاش و خطاط با عنوان «عشق» را می‌بینیم که با ذرات کریستال درخشان روی پس زمینه سیاه نوشته شده‌است و تقابل و تناقض بین والایی احساسات در کلمه و معنای آن و بین ماده گرایی خالص در کریستال ارزان قیمت را نشان می‌دهد. نظردادن در مورد تأثیر تمدن مدرن بر فرهنگ معاصر ایران که توسط شیرین علی‌آبادی هنرمند عکاس از طریق عکسی با عنوان «ترکیبی ۳» ارائه شده‌است، عکسی از یک دختر ایرانی با موهای بور و بانداژ بینی اش، نشان دهنده گسترش جراحی زیبایی بینی در ایران است. این نمایشگاه تا ۱۲ سپتامبر ادامه خواهد داشت.



چرا «اخوان المسلمین» به سازندگان سریال «الحشاشین» حمله کرد؟

کریم عبد العزیز در یکی از سکانس ها (شرکت فیلمساز)
کریم عبد العزیز در یکی از سکانس ها (شرکت فیلمساز)
TT

چرا «اخوان المسلمین» به سازندگان سریال «الحشاشین» حمله کرد؟

کریم عبد العزیز در یکی از سکانس ها (شرکت فیلمساز)
کریم عبد العزیز در یکی از سکانس ها (شرکت فیلمساز)

بلافاصله پس از پخش اولین قسمت از سریال مصری «الحشاشین» در ماه رمضان از تعدادی از شبکه‌های مصری و عربی، فعالان و چهره‌های رسانه‌ای وابسته به «اخوان المسلمین» کمپین «انتقاد شدید» را علیه این سریال به راه انداختند.
این سریال الهام گرفته از تاریخچه گروه حَشّاشین (باطنی‌ها) است که در قرون وسطی بین سال‌های ۱۰۹۰ تا ۱۲۷۵ پس از میلاد مسیح زندگی می‌کردند. بنیان‌گذار آن شخصی به نام حسن صباح بود. سؤالاتی در مورد دلایل حمله اخوانی‌ها نسبت به این سریال مطرح شده‌است.
فعالان شبکه‌های اجتماعی و متخصصان مسائل سازمان‌های «اسلام سیاسی» معتقدند کارزار حمله اخوان به دلیل «آگاه شدن افراد وابسته به این گروه یا کسانی که با آن همدردی می‌کنند از شباهت‌های بین دو گروه و حساسیت شدید آنها نسبت به هرگونه تلاش برای افشای استثمار دین برای اهداف سیاسی است».
سریال الحشاشین با بازی تعدادی از بازیگران مصری و عرب به پیشگامی هنرمند مصری کریم عبدالعزیز است. این اثر به نویسندگی عبدالرحیم کمال، کارگردانی پیتر میمی و تهیه کنندگی شرکت «المتحده» در حال پخش است.
فیلمبرداری این سریال دو سال به طول انجامید و قرار بود در ماه رمضان سال گذشته نمایش داده شود اما با توجه به گفته‌های قبلی سازندگان، به دلیل فیلمبرداری صحنه‌هایی از این سریال در مالتا و قزاقستان، نمایش به تعویق افتاد.
این سریال داستان حسن الصباح، بنیانگذار گروه حشاشین، خطرناک‌ترین جنبش زیرزمینی و مرگبارترین گروه مخفی در قرن یازدهم میلادی به عنوان بخشی از فرقه نزاریه را روایت می‌کند.
فعالان و متخصصان رسانه ای طرفدار اخوان المسلمین کمپین شدیدی را برای حمله به سریال و سازندگان آن راه اندازی کردند.
کمپین حمله جنبه‌های مختلفی داشت که برخی از آنها مستقیماً از توصیف سریال به‌عنوان «طرح تاریخی اخوان و تشبیه آن‌ها به گروه حشاشین» انتقاد کردند. در حالی که برخی دیگر مسیر هنری مرتبط با «تلاش برای نقد زبان به کار رفته در اثر و هزینه مالی آن» را در پیش گرفت.

یکی از سکانس های «الحشاشین» (شرکت فیلمساز)

روزنامه‌نگار وابسته به اخوان، محمد ناصر، پست‌ها، پیوندها و ویدئوهایی در انتقاد از این سریال منتشر کرد. او در یکی از آنها در حساب کاربری خود در سایت «ایکس» نوشت: «بهتر بود سریال به دلیل هزینه‌های زیاد تولید نمی‌شد».
از سوی دیگر، اسامه جاویش، روزنامه‌نگار طرفدار اخوان المسلمین، یک پست وبلاگی در «X» منتشر کرد که در آن سعی داشت سریال را به سخره بگیرد. او نوشت: «فوری... پخش تازه‌ترین قسمت حشاشین... معلوم شد اخوانی‌ها هیولا هستند».
با این حال، بسیاری از نظرات در مورد آن پست، انتقادات شدیدی را متوجه جاویش کرد و گفتند که او «به شباهت بین اخوان و حشاشین اعتراف کرده‌است».
به نوبه خود، سامی کمال الدین، روزنامه‌نگار وابسته به «اخوان»، تلاش کرد برای پرهیز از مسیر سیاسی، استفاده از نقد هنری برای حمله به سریال، آن را «سریال کارتونی» توصیف کرد. او گفت که اپیزودهایی که نمایش داده شد «فقر هنری آشکاری داشتند».
از سوی دیگر، وبلاگ نویسان به انتقاد اخوان از سریال حمله کردند و این حمله را به شباهت دو گروهی که این درام فاش می‌کند نسبت دادند.
اکانتی به نام «نادر الشریف» در «X» نوشت: «حسن الصباح، بنیانگذار حشاشین، و حسن البنا، مؤسس اخوان، دو روی یک سکه هستند و همه انتقادات به این سریال، منشأ و شیوه‌های حشاشین را افشا می‌کند که هیچ تفاوتی با شیوه‌های اخوان ندارد».
برخی از بلاگرها از سبک «کمیک» برای تمسخر خشم اخوان علیه سریال استفاده کردند.

احمد بان، نویسنده و پژوهشگر متخصص در امور سازمان‌های افراطی نیز به نوبه خود اظهار کرد که حمله اخوان به سریال «حشاشین» را می‌توان در چارچوب این دانست که اعضای اخوان این سریال را به عنوان یک «طرح سیاسی و فکری علیه خود» می‌بینند.
او به الشرق الاوسط توضیح داد: «بسیاری از گروه‌ها مانند اخوان نسبت به هرگونه تلاش برای انتقاد، بسیار حساس هستند».
وی افزود که «با وجود تفاوت در زمینه‌های تاریخی، بین گروه اخوان و حشاشین شباهت وجود دارد، نه تطابق».
او افزود: اعتماد مطلق در درون حشاشین بسیار خطرناک تر از درون اخوان است، اما استفاده از مذهب در سیاست موضوعی است که هر دو گروه مشترک هستند.
او توضیح داد که تمرکز سریال بر نقد این ایده ممکن است یکی از دلایلی بوده باشد که احساسات پیروان گروه‌هایی را که وجودشان به استفاده از دین در سیاست وابسته است جریحه‌دار کند.
به نوبه خود، محقق متخصص در سازمان‌های افراطی، منیر ادیب، نیز گفت که مناطق مشترک زیادی بین «اخوان» و «حشاشین» وجود دارد؛ آن گروه به عنوان گروهی است که به بهانه جهاد از جنگ و از دین برای خدمت به اهداف سیاسی خود استفاده می‌کرد.
ادیب به الشرق الاوسط گفت که حسن البنا با الهام از حسن صباح ایده ساخت گروه را بر اساس وفاداری مطلق پیروان به رهبر گروه ایجاد کرد؛ در هر دو گروه، این بیعت مبتنی بر «سمع، اطاعت و اعتماد کورکورانه از جانب وفاداران به رهبر گروه» است.