طارق الترک اولین رقصنده حرفه ای عرب رقص عمودی: احساس آزادی می کنم

از طریق «قایق مرگ» وارد آلمان شد و رویاهای بی نهایت دارد  

طارق الترک ملقب به اسپایدرمن عرب

طارق الترک تا ارتفاع ۱۵۰ متری در برلین پرواز کرد. او اولین رقصنده حرفه ای رقص عمودی(vertical dance)  در جهان عرب است.
دلی به وسعه دنیا دارد. مردم در خیابان های شلوغ رفت و آمد می کنند و باد موهای سماح الطویل مجری «دویچه وله» آلمان که با طارق گفتگو می کند را پریشان کرده است. سماح الطویل مجری برنامه «عندی حکایه» در این شبکه تلویزیونی است. بلندی طارق را وسوسه می کند و به او جان دوباره می بخشد. طارق جوانی از غزه فلسطین است. دوست دارد «بچه غزه» صدایش کنند. او ۹ روز در قایق مرگ بود و سرانجام با کوله باری از امید و آرزو به اروپا رسید. او می خواهد «دستش به دهانش برسد و به کسی نیازمند نباشد و از نظر مالی به خانواده اش کمک کند». او اوج می گیرد گویی خود را آنجا پیدا می کند. «بدنم و عضلاتم و نفس هایم را حس می کنم. حس می کنم آزادم».
پدر و مادر طارق ژیمناستیک کار حرفه ای هستند. طارق می گوید «ژن ورزشکاری داریم. از بچگی ژیمناستیک کار می کردم و تصور می کردم که تمام دنیا مثل من ژیمناستیک کارند». او در آلمان جایی برای خودش پیدا کرد. جایی برای پرواز و صعود و رقصیدن بین زمین و آسمان. طارق افزود «حس خاص خوشبختی به این می گویند». چشمانش برق می زنند. می پرسم «وقتی آن بالاها هستی به چه چیز فکر می کنی»؟ به فکر اینکه تا بیکران پرواز کنم و روحم آزاد شود و در فضای مطلق پر بکشد. اینجا نه دیواری هست و نه نفسم بند می آید. او افزود «ارتفاع دیدگاهم را تغییر داد». زندگی اینجاست. این فاصله نقطه تلاقی دو هنر تئاتر و رقص عمودی است: «در این دو حرفه ای هستم». پس ترس چه می شود؟ ترس مثل ما به سراغت نمی آید؟ جلوی راهت را نمی گیرد؟ طارق می گوید «ترسم از بین رفته و چیزی جلودارم نیست. ترس یک حس غریزی درونی درباره ناشناخته ها است. تربیت و تابوها هم به ترس پر و بال می دهند اما طارق الترک با آموزش و اراده و بلندپروازی بر ترس خود غلبه کرد.. و با قایق مرگ. قاچاقچی ها فرار کردند و سرنشینان را به حال خود رها کردند. مردم بیچاره ماندند و دریازدگی و موج های گرسنه و بی غذایی و بی خوابی که به سراغ چشمان وحشت زده می آیند.
زمین آن پایین است و بدن آزادانه آن بالا حرکت می کند. اینجا آدم می ماند و آدرنالینی که آزاد شده و به اوج رسیده و جریان پیدا می کند. شعله ور می شود و شراره ها همه جا سرک می کشند. اول می ترسید: «فکر کردم زندگی پایان یافت». اما ترسش را مهار کرد و پیروز شد. چطور؟ «اعتماد به نفس و برخورداری از امکانات و کار تیمی. روی هنرم و کارم تمرکز می کنم و روی بدنم و تحرکاتم. به ترسم محل نمی گذارم». ترسش را فراموش کرده است. قوی تر شده. ده دوازده متر پرواز می کند و در امتداد این فضا می رقصد. به مخاطبان می گوید «شاید چون سریع تمام می شود فکر کنید که فاصله کم است اما فاصله زیاد است. به من حس آزادی می دهد». سماح الطویل به این جوان پرشور نگاه می کند و از او درباره بهترین نمایش می پرسد. «اولین بار فراموش نشدنی بود». طارق گفت «صدای نفس های در سینه حبس شده مردم حیرت زده را می شنیدم که درباره آغاز پرشور و پرواز اول صحبت می کردند. او درباره آلمان که این فرصت را به او داد می گوید. در ارتفاع ۱۵۰ متری همه چیز فرق می کند و هوا آدم را احاطه می کند و چشم به این سو و آن سو می چرخد مثل کودکی که تازه راه افتاده و خبری از غم و غصه ندارد. طارق درباره آلمان می گوید «اینجا به من تعلق دارد». این جوان عربی به جای قربانیان جوان کشورش رویا پردازی می کند. او تجربه چندین جنگ از غزه تا سوریه را پشت سر گذرانده و از سوریه به عنوان کشور دوم یاد می کند. جوانان کشورش حس می کنند قربانی اند و مظلوم با آرزوهای برباد رفته. رسیدن به هدف امکان پذیر است فقط باید یک دفعه دو دفعه چندین دفعه تلاش کرد و جا نزد و سرانجام به هدف رسید.
او تا ارتفاع ۳۰ متر صعود کرد و گام به گام جلو رفت. اعضای تیم مراقب هم هستند. او امروز چهار برابر ارتفاع اول اوج گرفته. دفعه اول سخت بود با ترسی که وجودش را فراگرفته بود. خانواده به فکرش بود «گوشی ام یک دقیقه خاموش نمی شد». بعد آماده شد و پرواز کرد میان فضاهای مختلف. به او می گویند «اسپایدر من عرب».
او در رشته ادبیات انگلیسی در دمشق تحصیل کرد و بعد به عضویت یکی از گروه های نمایش معروف یعنی «گروه انانا» درآمد. طارق درباره اولین سفر با «انانا» به مسقط و نمایش در عمان گفت: «حس کردم گمشده ام را پیدا کردم». عشق زندگی اش را هم پیدا کرد. حضار در برنامه «عرب گات تالنت» ایستادند و مدت طولانی برایش کف زدند. او درباره سفر از آلمان به بیروت در ۲۰۱۹ می گوید. بیروت شهر رسانه ها و نور و فالوورها و داوران است: «چالش برانگیز بود. گروه نتوانست نمایش اجرا کند. گرفتار شدم. باید دنبال یک جایگزین در مدت کوتاه می گشتم. خود را به چالش کشیدم و جواب داد».
شرایط همیشه بر خلاف میلش بود. از همان کودکی در غزه که وسایل کافی برای تمرین نداشت تا همان زمانی که اشغالگر اسراییلی برای رفت و آمد و سفرهایش هزار و یک دردسر درست می کرد. ناامیدی نداریم: «از بی جایی برای خودش جا درست کرد». امروز او کجا ایستاده؟ در آلمان و رقص و حرکات آکروباتیک را با خلاقیت یکجا جمع کرده است.
طارق در ۲۰۱۶ گروه «الراقصون المحلقون» را تشکیل داد تا هنرش را به تمام دنیا نشان دهد. چندین نمایش در مونیخ و شهرهای عربی داشت. رویا بزرگ و بزرگ تر شد. از مرحوم ریم البنا یاد می کند که الهام بخش او بود. وقتی قایق در دریا پر از آب شد و سرنشینان برای نجات تلاش می کردند طارق یک آرزو داشت «می خواهم صدای مادرم را بشنوم». حتما مادر طارق به پسرش افتخار می کند.