سینمای زنانه برنده نیمی از جوایز جشنواره فیلم سعودی

جشنواره ای با مشارکت ۱۵ هزار نفر که نوید بخش پختگی سینماگران جوان است


 
اعضای تیم فیلم «قواریر» که برنده ۴ جایزه شد
  اعضای تیم فیلم «قواریر» که برنده ۴ جایزه شد
TT

سینمای زنانه برنده نیمی از جوایز جشنواره فیلم سعودی


 
اعضای تیم فیلم «قواریر» که برنده ۴ جایزه شد
  اعضای تیم فیلم «قواریر» که برنده ۴ جایزه شد

صنعت سینمای سعودی با رونق چشمگیر و فوق العاده اش طی ۸ روز مملو از نوآوری و ابتکار بود. جشنواره فیلم سعودی شامگاه پنجشنبه (۹ ژوئن) در یک مراسم با شکوه با حضور جمع کثیری از سینماگران و منتقدان با علاقمندان به هنر هفتم خداحافظی کرد. فیلم «قواریر» در مسابقات هشتمین دوره جشنواره فیلم سعودی به حق که خوش درخشید و در ۴ گروه گوناگون ۴ جایزه را از آن خود کرد.
سینمای زنانه گل سر سبد این دوره بود که سهم عمده جوایز را به خود اختصاص داد. فیلم «قواریر» درباره داستان پنج دختر مشکلات مختلف است. «قواریر» (شیشه) در عربی استعاره از زنان است. 
فیلم اماراتی «حلم صغیر» برنده فیلم برتر خلیجی، درباره دختری است که برای رسیدن به آرزوی شنا در دریا به دنبال گریز از فشارهای جامعه سنتی و محافظه کار است.
این دو اثر سینمایی که پنج جایزه جشنواره معادل نیمی از کل جوایز را به خود اختصاص دادند ایده های جسورانه را در قالب رویدادهای ژرف انسانی طرح می کنند و همین ناقدان سینما را شگفت زده کرد. آنچه در این میان پیداست این است که سازندگان این دو فیلم به دنبال تغییر تصویر کلیشه ای زنان بودند که پس از انتخاب برندگان با تشویق و کف زدن حاضران روبرو شدند. 

جشنواره بین المللی فیلم سعودی که هر ساله مورد استقبال گسترده سینماگران سعودی قرار می گیرد نوید پختگی آثار سینمایی را می دهد و البته برخی از این آثار و به قول اعضای هیات داوری جشنواره در رده برترین ها قرار گرفته اند. اعضای هیات داوری جشنواره بین المللی فیلم سعودی درباره این نکته متفق القول هستند که سینمای سعودی کنونی از زمین تا آسمان با قبل تفاوت کرده است. تحول در صنعت سینمای کشور حتی در این جشنواره که توسط انجمن سینما و مرکز فرهنگی جهانی ملک عبد العزیز  (اثراء) و با همکاری کمیسیون فیلم وزارت فرهنگ برگزار می شود به خوبی پیداست.

تنوع سوژه و ژانر
برخی شاید تصور می کنند که جشنواره بین المللی فیلم سعودی فقط به آثار سعودی محدود است اما در حقیقت این جشنواره سینماگران عرب از جمله منتقدان و فیلم نامه نویسان و کارگردانان و تهیه کنندگان کشورهای مختلف را دور هم جمع کرد و بستر ساز تبادل آرا و جلسات گفتگوی طولانی شد. بحث و گفتگو درباره واقعیت سینمای عرب در مرکز اثراء در الظهران کلید خورد.
سینماگران مختلف در گفتگو با «الشرق الاوسط» درباره رونق بی سابقه سینمای سعودی هم نظر بودند و گفتند که این نشاط و پویایی ضمن تاثیر سازنده بر کشورهای همسایه سینمای عربی را دستخوش تحول خواهد کرد.
احمد شوقی منتقد سینما از مصر و معاون رئیس فدراسیون بین المللی منتقدان فیلم و رئیس هیات داوری پروژه های جشنواره فیلم سعودی گفت «پویایی و تحول صنعت سینما در سعودی فراگیر و فوق العاده است و تنها به حمایت و پشتیبانی دولتی محدود نمی شود بلکه پرورش استعدادها و توسعه صنعت سینما را در برمی گیرد».
 
او درباره آثار به نمایش گذاشته شده در این دوره افزود «نکته اصلی درباره این فیلم ها این است که همه آنها شکل و مضمون متنوع داشته و رویدادها در مناطق جغرافیایی مختلف اتفاق می افتد. برای مثال برخی از فیلم ها در ریاض و بعضی در جده و تبوک و احساء و غیره فیلمبرداری شده اند».
او در ادامه یاد آور شد «این تنوع بیانگر یک صنعت پویا و فعال و حضور چهره های با استعدادی است که می خواهند خودشان را ابراز کنند. جالب اینجاست که سینمای سعودی مرکززدا بوده و این بر خلاف سینمای مصری است. سینمای مصری با وجود پیشینه و قدمت نزدیک به صد ساله اما مرکزگرا است. قاهره مرکز اکثر آثار سینمای مصری است و البته برخی از فیلم ها روی اسکندریه تمرکز کرده اند. اما آنچه سینمای سعودی به مخاطبان نشان می دهد گویای تنوع جغرافیایی است و سینماگران سعودی روی این مساله تاکید می کنند که آثار و داستان ها و صنعت سینمای هر منطقه در سعودی با بقیه مناطق تفاوت دارد».

سینمای عرب
این سوال با این حضور گسترده سینماگران عرب در جشنواره فیلم سعودی مطرح می شود که سینمای عرب این روزها چه حال و روزی دارد؟ احمد شوقی منتقد سینما در گفتگو با «الشرق الاوسط» گفت «بنده با تعمیم موافق نیستم چون سینما در هر کشوری ویژگی ها و شرایط متفاوت دارد. صنعت سینما در تونس این روزها با نشاط و پویا بوده و در وقت حاضر نسبت به بقیه کشورهای عربی بهتر است».
او معتقد است «صنعت سینمای مصر همواره با نشاط است و هر ساله دستکم ۴۰ فیلم بلند مصری داریم. بخشی از آثار مصری فقط به قصد فروش ساخته می شوند و بخش دیگر جنبه هنری داشته و برای حضور در جشنواره ها تولید می شوند». 
احمد شوقی اضافه کرد «تولید محصولات سینمای عربی روی هم رفته نزدیک ۱۲۰ فیلم بلند است. آثار سینمای عرب همواره هستند و در همه جشنواره های مطرح سینمایی دنیا حضور دارند».

 

در این جشنواره چه گذشت
هیات مدیره جشنواره بین المللی فیلم سعودی اعلام کرده بود که ۱۱۷ فیلم تا پایان ماه مارس ثبت نام کرده اند که در این میان ۱۰۶ فیلم برای رقابت در این جشنواره پذیرفته و ۶۹ فیلم در دوره هشتم جشنواره برای نمایش نامزد شدند. دوره هشتم ۲ ژوئن آغاز به کار کرد. ۳۶ فیلم در بخش های مختلف، ۸ فیلم بلند و ۲۸ فیلم کوتاه و ۳۳ فیلم در بخش موازی با هم رقابت کردند. فیلم های خلیجی برای اولین بار در کنار آثار سعودی در گروه «نخل طلایی» به رقابت پرداختند. 
حوزه تهیه و توزیع فیلم از جمله برنامه های اصلی جشنواره بود که به نام «بازار تهیه فیلم» پنج روز ادامه داشت و شامگاه چهارشنبه (۸ ژوئن) به کار خود پایان داد. ۱۷ برنامه متنوع مثل دوره های تخصصی و میزگرد و امضای کتاب در «بازار تهیه فیلم» با مشارکت ۱۵ گروه تولید و تهیه کننده فیلم و ۱۰۳ پروژه تولید و تهیه برگزار شد و در این میان ۱۴ فیلمنامه برتر انتخاب شدند. بحث و بررسی ۳۵ موافقتنامه برای تولید فیلم در عرصه بین المللی از جمله بخش های دیگر «بازار تهیه فیلم» بود.
راه اندازی مجله «کاتالوگ های سینمایی» به عنوان اولین مجله فیلم سعودی دستاورد دیگر هشتمین دوره جشنواره بین المللی فیلم سعودی به شمار می رود.
این دوره جشنواره واقع در مرکز فرهنگی جهانی ملک عبد العزیز (اثراء) بیش از ۱۵ هزار بازدید کننده داشت. سالن های نمایش فیلم شلوغ بود و راهروهای «بازارهای تهیه و تولید» پر از علاقمندان صنعت سینما بود. سمینارهای فرهنگی درباره نقش فرهنگی و ادبی سینما هم برگزار شد و بدین ترتیب این دوره پربار الهام بخش و ایده ساز برای سینماگران و نوید بخش آینده درخشان تر بود.



حدود «استثمار سیاسی» گذشته در سریال‌های تاریخی تا کجاست؟

خالد النبوی در صحنه ای از «ممالیک آتش»
خالد النبوی در صحنه ای از «ممالیک آتش»
TT

حدود «استثمار سیاسی» گذشته در سریال‌های تاریخی تا کجاست؟

خالد النبوی در صحنه ای از «ممالیک آتش»
خالد النبوی در صحنه ای از «ممالیک آتش»

با هر سریال تاریخی، سؤالاتی مطرح می‌شود که کماکان بر سر زبان هاست، نه تنها به میزان اعتبار این آثار و دستیابی آنها به هماهنگی بین آزادی خلاقیت و تخیل و احترام به حقیقت تاریخی، بلکه موضوع به ماهیت معنای سیاسی استناد به تاریخ از طریق این آثار مرتبط شده‌است که - به گفته بسیاری از ناظران و متخصصان - خالی از «رمزگذاری عمدی واقعیت» نیست.
اگرچه این مناقشه جدید نیست و به همراهی برای اکثر آثار نمایشی عربی الهام گرفته از تاریخ تبدیل شده‌است، سال‌های اخیر ابعاد قابل توجهی به جنجال همراه با درام تاریخی اضافه کرده‌است که به استفاده سیاسی و ایدئولوژیک این آثار مرتبط است.
اگر استناد به تاریخ در این مطالب نمایشی، اهدافی فراتر از پرداختن به زندگی‌نامه شخصیت‌های پیچیده‌ای را که اغلب جنجال‌های سیاسی و فکری به راه می‌اندازند، دربردارد، پس
علاوه بر این، برجسته کردن دوره‌ها و رویدادهای تاریخی که با دقت انتخاب شده‌اند، پیامدهای معناداری برای واقعیت کنونی دارد.
شاید جنجال بزرگی که سریال حشاشین که در ماه رمضان در تعدادی از شبکه‌های مصری و عربی در حال پخش است، بسیاری از این سوالات را در مورد محدودیت‌های استفاده سیاسی و ایدئولوژیک از تاریخ دوباره مطرح کند که هنوز پاسخ قاطعی ندارند.

کریم عبدالعزیز در کلیپی از «الحشاشین» (شرکت سازنده)

به گفته منتقدان هنری و اساتید دانشگاهی تاریخ که با «الشرق الاوسط» صحبت کردند، اغلب درام‌های تاریخی دارای «دیدگاه سیاسی یا ایدئولوژیکی هستند که توسط تولیدکنندگان یا سازندگان اثر بیان می‌شود»، اما کنترل‌هایی وجود دارد که باید هنگام ارائه این آثار در نظر گرفته شوند؛ اول از همه، احترام به حقایق عمده تاریخ بدون جعل، علاوه بر ضرورت کمک گرفتن از متخصصان برای پرکردن شکاف‌ها و دستیابی به هماهنگی بین داستانی و تاریخی است تا از بسیاری شکاف‌ها جلوگیری شود که ممکن است اعتبار برخی درام‌هایی که از تاریخ الهام گرفته‌اند را کاهش دهد.

انتخاب‌های عمدی

شاید درام تاریخی عرب یکی از قدیمی‌ترین اشکال نمایشی بود که از نظر سیاسی یا ایدئولوژیک به کار گرفته شد. شاید این آثار مسیری را پیش از خود یافتند که آثار ادبی نویسندگانی چون جرجی زیدان، امین معلوف، نجیب محفوظ، علی احمد باکثیر، توفیق الحکیم، محمد فرید ابو حدید و بسیاری دیگر پیش از خود رفته بودند.
اما ارائه درام‌های تاریخی در سینما و تلویزیون و استفاده سیاسی از آنها به دهه شصت قرن گذشته بازمی‌گردد. در اینجا طارق الشناوی، منتقد هنری، یکی از معروف‌ترین آثار سینمای عرب را به یاد می‌آورد که فیلم «الناصر صلاح الدین» است که در سال ۱۹۶۳ به کارگردانی یوسف شاهین ساخته شد. گروهی از مشهورترین نام‌های ادبی مصر در آن زمان، مانند یوسف السباعی، نجیب محفوظ و عبدالرحمن الشرقاوی در نگارش آن مشارکت داشتند. بنیاد عمومی سینمای مصر، یک نهاد دولتی، به تأمین مالی تولید آن کمک کرد.
الشناوی به «الشرق الاوسط» می‌گوید: هدف از تولید آن اثر عظیم در آن زمان، همان‌طور که در آن زمان گفته شد، یک فرافکنی سیاسی با الهام گرفتن از قهرمانی‌های سلطان صلاح الدین ایوبی، آزادکننده بیت‌المقدس در دوران جمال عبدالناصر، رئیس‌جمهور فقید مصر بود. این امر به وضوح از انتخاب نام فیلم آشکار می‌شود.
الشناوی معتقد است که «نویسنده درام تاریخی هر دوره زمانی یا شخصیتی را که بخواهد ارائه کند، صرف نظر از ماهیت آن، باید شامل دیدگاهی باشد، اعم از سیاسی، فکری یا اجتماعی که او بخواهد با پرداختن آن شخصیت ارائه دهد».
وی افزود: هیچ درام تاریخی برای روایت تاریخ وجود ندارد، بلکه طبیعی است که هدف روشن و دلیلی داشته باشد که این انتخاب را توجیه کند.
به عقیده او، موضوع بدون «انتخاب عمدی برای هدفی خاص که توسط سازندگان اثر دیده می‌شود» نیست، که او آن را نقص نمی‌داند، بلکه «بخشی از ماهیت صنعت نمایش» است.

رمزگذاری واقعیت

در سال‌های اخیر، بسیاری از نمایش‌های تاریخی عربی، چه برای شخصیت‌های مذهبی و چه برای دوره‌های تاریخی مملو از درگیری، همچنان مفاهیمی مرتبط با واقعیت کنونی را به همراه دارند، نمادگرایی ارائه شده توسط سریال‌های تاریخی را نمی‌توان نادیده گرفت؛ زیرا بیننده اغلب به‌طور خودکار رویدادهای تاریخی را با واقعیت پیوند می‌دهد و گاهی اوقات از یک لحظه تاریخی کهن خواسته می‌شود تا نماد واقعیت فعلی باشد تا این باور را ایجاد کند که واقعیت با گذشته تفاوتی ندارد.
اما این بدان معنا نیست که درام تاریخی به سمت «جعل و تحریف» گرایش دارد، بلکه نویسنده آن «باید از یک سو با مطالب تاریخی ثبت شده مطابق با الزامات هنر نمایشی عمل کند و مطابق با بینش فکری و پرسش‌های بشری، بدون تعصب به حقایق تاریخی یا تعمیم خودسرانه مطالب تاریخی به شیوه‌ای خام در خدمت دیدگاه ایدئولوژیک قبلی تولید کند». ولید سیف نویسنده فلسطینی که یکی از برجسته‌ترین سازندگان درام تاریخی عرب به‌شمار می‌رود، در زندگی‌نامه خود با عنوان «شاهد و شاهد» نسبت به این موضوع هشدار می‌دهد.
حقیقت این است که نمایشنامه تاریخی عرب در طول چند دهه آثار بسیاری ارائه کرد که این همه بحث و جدل در مورد اشتغال سیاسی ایجاد نکرد و بر ارائه بیوگرافی شخصیت‌های کمتر بحث‌برانگیز که موضوع مناقشات سیاسی یا ایدئولوژیکی عمده نیستند تمرکز داشت؛ مانند «خالد بن الولید»، «عمر بن عبدالعزیز»، «صلاح الدین ایوبی»، «امام ترمذی» و «امام شافعی».
حتی زمانی که در مصر زندگی‌نامه شخصیت‌های بحث‌برانگیزی مانند عمرو بن العاص یا خلیفه عباسی هارون الرشید ارائه شد، این آثار در چارچوب دفاع از آن شخصیت‌ها بر بعد انسانی تمرکز داشتند، نه بعد سیاسی.

سکانسی از سریال رستاخیز ارطغرل

با این حال، سال‌های اخیر به موازات وقوع بسیاری از درگیری‌های سیاسی، ایدئولوژیک و فرقه‌ای در منطقه بوده‌است که منجر به جذابیت‌های چشمگیری شده‌است که بدون استفاده از تاریخ نیست. برای مثال، تلاش‌هایی برای همگام شدن با ظهور ایده «نوعثمانی‌گرایی» و هموار کردن راه برای نقش‌های تأثیرگذارتر ترکیه در منطقه پس از رویدادهایی که به «بهار عربی» معروف شد، سریال‌های ترکی با استفاده از ابزارهای نمایشی در پرده‌های عربی به محبوبیت دست یافت. از جمله این آثار ترکی می‌توان به سریال «حرمسرای سلطان» اشاره کرد که یکی از برجسته‌ترین سلاطین عثمانی، سلطان سلیمان قانونی (سلیمان یکم) و سریال «قیام اَرطغرل» را مطرح کرد. اثری است که با ارائه زندگینامه ارطغرل پسر سلیمان شاه، رهبر قبیله کایی از ترکان مسلمان اوغوز و پدر عثمان اول، بنیانگذار امپراتوری عثمانی، مقدمات و انگیزه‌های تأسیس امپراتوری عثمانی را ارائه می‌کند. نمایش آن در سه سری متوالی از اواخر سال ۲۰۱۴ آغاز شد.
از سوی دیگر، سریال «ممالیک آتش» نشان دهنده واکنش دراماتیک عربی به آثار تاریخی ترکیه است که توسط شرکت اماراتی «جنو مدیا» در سال ۲۰۱۹ به نویسندگی محمد سلیمان عبدالملک و کارگردانی کارگردان بریتانیایی پیتر وبر تولید شد. این سریال آخرین دوره دولت ممالیک و سقوط آن به دست عثمانی‌ها در اوایل قرن شانزدهم را روایت می‌کند. عثمانی‌ها از طریق یک سری خیانت‌ها توانستند برای چند قرن پس از آن، پایگاهی برای حکومت خود در منطقه عرب بیابند.

تفسیر مذهبی از صنعت سریال

موضوع تنها به این دوئل تاریخی بر سر واقعیت حضور عثمانی در منطقه محدود نشد، بلکه باعث ایجاد یک رقابت فرقه‌ای شد که دو سال پیش خبر ساخت سریال «معاویه بن ابی سفیان» جنجال آفرید؛ سریالی برای انعکاس زندگی‌نامه بنیانگذار دولت اموی و یکی از برجسته‌ترین شخصیت‌های بحث‌برانگیز تاریخ اسلام از طریق نقش او در آنچه به عنوان «فتنه بزرگ» شناخته می‌شود، مورد مناقشه بزرگی در مورد هدف از تولید اثر شد.
در چارچوب «تفسیر فرقه‌ای» از آثار نمایشی، یکی از شبکه‌های عراقی در آن زمان اعلام کرد که بودجه هنگفتی را برای تولید سریال تاریخی «شجاعت ابولؤلؤه» اختصاص داده‌است. ظاهراً در واکنش به روند ساخت سریال «معاویه بن ابی سفیان» است؛ ابولؤلؤه فیروز معروف به ابولؤلؤه مجوسی، مردی است که خلیفه دوم عمر بن خطاب را ترور کرد. حتی در هنگام ارائه زندگینامه الفاروق عمر بن الخطاب که توسط بنیاد رسانه ای قطر تهیه شده بود، موضوع بدون مناقشه نبود، نه تنها در مورد مشروعیت به تصویرکشیدن یکی از برجسته‌ترین شخصیت‌های تاریخ اسلام روی صفحه نمایش که با بسیاری از فتواهای قبلی در این زمینه مغایرت دارد، بله بر سر پیش‌بینی ایدئولوژیک سریالی که بین سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۲ فیلمبرداری شده بود، اختلاف نظر وجود داشت. این دوره ای است که با ظهور گروه‌های «اسلام سیاسی» در بسیاری از کشورهای عربی مصادف شد و بر شدت این مناقشه با مشارکت چهره‌های حامی سازمان «اخوان المسلمین» در بررسی بافت تاریخی سریال افزوده شد.

بی سوادی تاریخی

دکتر محمد عفیفی، استاد تاریخ دانشگاه قاهره و دبیرکل سابق شورای عالی فرهنگ در مصر معتقد است: هر مؤسسه ای که سریال‌های تاریخی را تولید می‌کند «به‌طور طبیعی هدفی پشت تولید اثر دارد، به ویژه با توجه به هزینه تولید هنگفتی که این نمونه از آثار نیاز دارد»، معمولاً درام تاریخی «تاریخ را بیشتر از خدمت به آگاهی تاریخی یا تعریف گذشته فرا می‌خواند تا در خدمت حال باشد».
عفیفی به «الشرق الاوسط» توضیح می‌دهد که هنگام الهام گرفتن از تاریخ در آثار نمایشی باید کنترل‌هایی وجود داشته باشد؛ برجسته‌ترین این کنترل‌ها تغییر نکردن حقایق تاریخی تثبیت‌شده‌است، مانند سال‌های رویداد، یا شخصیت‌های اصلی که رویداد را ایجاد کرده‌اند. اما در عین حال بر ضرورت عدم لغزش در تلقی نمایش تاریخی به عنوان مرجع یا منبع تاریخی تأکید می‌کند، زیرا سریال یک اثر خلاقانه است که بینش سازندگانش، از جمله نویسندگان و کارگردانان، و احتمالاً فضایی از تخیل را به همراه دارد.
این استاد تاریخ که مطالعات پیشرفته بسیاری را در مورد تکیه بر منابع غیررسمی در تاریخ برخی از رویدادهای مهم تاریخ مصر انجام داده‌است، وضعیت مناقشه برانگیز سریال تاریخی را به آنچه او به عنوان «بی سوادی تاریخی در میان اکثر دریافت کنندگان محتوای نمایشی» توصیف می‌کند، نسبت می‌دهد.
او این موضوع را با بیان اینکه فقدان آگاهی تاریخی نتیجه کمبود برنامه‌های درسی مدرسه است، توضیح می‌دهد ارائه خوانش تاریخی به صورت انتقادی و چند نگرشی باعث می‌شود بسیاری از مخاطبان به آثار نمایشی به عنوان یک مرجع تاریخی نگاه کنند نه اثری خلاقانه که قابل تفسیر باشد و از اینجا مشکلات و بحران‌های بسیاری پدید می‌آید.
دبیرکل سابق شورای عالی فرهنگ در مصر اما خوشحالی خود را از جنجال برانگیخته شده ناشی از سریال عربی الهام گرفته از تاریخ پنهان نمی‌کند و آن را خوب ارزیابی می‌کند.
عفیفی معتقد است ادامه تولید سریال‌های تاریخی عربی، حتی در صورت وجود خطا یا ایجاد حالت جنجال، «بسیار بهتر از عدم وجود این نوع تولیدات نمایشی است».
او نظر خود را این گونه توجیه کرد که نبود این آثار راه را برای «هجوم» آثار تاریخی کشورهایی مانند ترکیه و ایران باز می‌کند و این آثار وارده اغلب دارای بینشی سیاسی و ایدئولوژیک هستند که لزوماً منعکس کننده واقعیات تاریخ یا بینش عرب نیست، بلکه اهداف بسیار عمیق‌تری نسبت به کارهای نمایشی یا سرگرمی دارند.