چند سال پیش اسپانیا از لحاظ ثبات نظامی سیاسی و توافق در ادغام بیشتر در پروژه تکامل و ادغام اروپا، نمونه‌ای بارز به‌شمار می‌رفت.
اما ضعف دو حزبی که طی ۴ دهه اخیر در رأس قدرت بودند، از هم گسیختگی نیروهای سیاسی و افزایش وقدرت گرفتن ناگهانی راست‌گرایان افراطی برای اولین بار پس از پایان نظام ژنرال فرانکو در اواخر دهه هفتاد قرن گذشته، باعث به صدا درآمدن آژیرهای خطر در خصوص انتقال و سرایت مخالفت با پروژه اروپا در چهارمین قدرت اقتصادی اتحادیه اروپا شده است، کشوری که طی سال اخیر برای سومین بار در پایان آوریل آینده به پای صندوق‌های رأی می‌روند.
کمیسیون اروپا و بازارهای مالی بروز بحران اقتصادی یا مالی ناشی از انتخابات زودهنگام را امری بعید دانست. دلیل این انتخابات شکست طرح بودجه عمومی در پارلمان و فروپاشی اکثریتی بود که دولت به دلیل تنش در صحنه سیاسی به دلیل بحران جدایی طلبان در کاتالونیا به آنها تکیه کرده بود.
اما نگرانی بروکسل از این است که اسپانیا به درد بی‌ثباتی سیاسی که سالهاست در ایتالیا به وجود آمده، دچار شود. نخستین دولت پوپولیستی مخالف پروژه اروپا در ایتالیا در سال گذشته بر سر کار آمد که پس از پرونده «برکسیت»، نگرانی اصلی محافل اتحادیه به‌شمار می‌رود.
پس از به قدرت رسیدن سانچز با حمایت اکثریت پارلمان و چند روز پس از تشکیل دولت ایتالیا، کمیسیون اروپا اعلام کرد که «اسپانیا ایتالیا نیست» و ما به پایبندی مادرید به مشارکت اروپایی در مقایسه با مواضع و اظهارات رهبران ایتالیا اطمینان داریم.
اما پس از ۸ ماه و در آستانه برگزاری انتخاباتی که نتایج آن نامعلوم است، اکنون اسپانیا تفاوت چندانی با ایتالیا ندارد. دولت سانچز با شکستن رکورد کوتاه ترین دولت در تاریخ اسپانیای معاصر، برای سال چهارم از ارائه بودجه عمومی به کمیسیون اروپا بر اساس جدول زمانبندی معمول جا ماند و مجبور شد با نقض قوانین مالی ۳ بار حساب‌های سال گذشته را تمدید کند.
