جدیدترین موضع ایران درباره مذاکره با آمریکا: چشم‌اندازی نمی‌بینیم

AFP
AFP
TT

جدیدترین موضع ایران درباره مذاکره با آمریکا: چشم‌اندازی نمی‌بینیم

AFP
AFP

وزارت خارجه ایران امروز در حالی بار دیگر بر عدم مذاکره با آمریکا تأکید کرده که پیش از این حسن روحانی رئیس‌جمهوری ایران گفته‌است که «او طرفدار مذاکره است».
به گزارش الشرق الاوسط، سیدعباس موسوی سخنگوی وزارت خارجه ایران امروز سه شنبه ۷ خرداد، در نشست خبری با خبرنگاران گفت: «ما فعلاً چشم‌اندازی برای مذاکره با آمریکا نمی‌بینیم».
همزمان یک مقام ارشد وزارت خارجه ایران به عمان سفر کرده و وزیر خارجه عراق هم در دیداری با محمد جواد ظریف بار دیگر پیشنهاد میانجیگری میان ایران و آمریکا را داده‌است.
موسوی اضافه کرد: «ایران با هیچ‌یک از مقامات دولتی آمریکا مذاکره ای نخواهد داشت».
خبرگزاری نظامی «تسنیم» در عین حال به نقل از موسوی گزارش داد؛ «باید منتظر تحولات و شرایط بمانیم. ایران بر اساس ملاحظات سیاسی، ملی، امنیتی و بر اساس سابقه تعامل خود، راه دیپلماسی را نبسته‌است».
ناظران معتقدند که چرایی عدم مذاکره آمریکا و ایران علیرغم تشدید تنش در منطقه خلیج، ناشی از فشار جریان تندرو در ایران ایران است.
در روزهای اخیر علی خامنه‌ای رهبر ایران مذاکره را سم دانسته و روزنامه کیهان وابسته به او، با «هفت دلیل» آن را رد کرده‌است.
موسوی همچنین تهدید کرد «اگر در مدت زمان باقیمانده تحول خاصی نیفتد ایران با جدیت گام‌های بعدی را خواهد برداشت».
رسانه‌های ایران روز دوشنبه ۱۶ اردیبهشت خبر داده بودند که این کشور قرار است در عین ادامه برجام، برخی از فعالیت‌های هسته‌ای خود را «در چارچوب» بندهای ۲۶ و ۳۶ این توافق از سر بگیرد.
به گفته او، «۱۲ شرط کذایی پمپئو قابل پذیرش نیست».
پیش از این وزیر خارجه ایالات متحده از راهبرد و استراتژی جدید آمریکا در برابر ایران خبر داده بود و ضمن اعلام فشار بیشتر بر ایران، اعلام کرد واشینگتن آماده مذاکره با تهران در صورت تغییر رفتار رژیم ایران است.
سخنگوی وزارت خارجه ایران، در ادامه طرح وزیر خارجه این کشور در سفر به بغداد مبنی بر «معاهده عدم تعرض» را «ایده جدیدی» ندانست و اظهار کرد: «ظریف این پیشنهاد را با حسن نیت مطرح کرده‌است و امیدوار است که طرف‌های مقابل هم با حسن نیت با آن برخورد کنند».
وی اضافه کرد: «منطقه ما دچار یک بحران غیرضروری است و این باعث سوءتفاهاتی شده که موجب شده کشورهای فرامنطقه‌ای از آن سود ببرند. ایران با وجود برخی اختلاف نظرات جزئی اعلام کرده که آماده است با کشورهای منطقه‌ای وارد گفتگو شود. این پیشنهاد برای کشورهایی است که به اشتباه از سمت ایران احساس تهدید می‌کنند».
بنا به گزارش روزنامه کویتی «النهار»، یک مقام مسئول در وزارت خارجه این کشور دوشنبه ۲۷ ماه مه گفت ایران یادداشت تفاهم عدم تعرض به کشورهای همسایه خلیجی، ارائه نکرده‌است.
در روزهای گذشته، در دو نفتکش متعلق به سعودی و دو نفتکش دیگر متعلق به امارات و نروژ در آب‌های بندر فجیره در امارات عربی متحده طی عملیات خرابکارانه انفجارهایی روی داد و خساراتی به بار آورد.
چند روز پیش، رویترز به نقل از کارشناسان یک شرکت بیمه نروژی گزارش کرد که احتمالاً سپاه پاسداران با این انفجار ارتباط داشته‌است.
هفته گذشته همچنین سعودی گزارش کرد که چند پهپاد حامل مواد منفجره به خطوط لوله نفتی این کشور حمله کرده و خساراتی بر جای گذاشته‌اند. گروه حوثی یمن، که تحت حمایت ایران است، مسئولیت این حملات را برعهده گرفت.
در این میان و در پی افزایش نگرانی از تهدیدات احتمالی ایران، کشورهای خلیج موافقت کردند واشینگتن الگوی استقرار نیروهایش در این منطقهرا ساماندهی کند.



مسکو و تهران: بزرگ‌تر از شراکت، کوچک‌تر از ائتلاف

 رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
TT

مسکو و تهران: بزرگ‌تر از شراکت، کوچک‌تر از ائتلاف

 رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)

با امضای توافقنامه «شراکت استراتژیک جامع» بین روسیه و ایران، روابط دو کشور وارد مرحله‌ای جدید شده است که در آن منافع طرفین به شکلی بی‌سابقه به هم نزدیک می‌شوند. با این حال، در مسکو تردیدهایی درباره تمایل تهران به بازگشایی به سوی غرب وجود دارد.

این توافقنامه پایه‌ای قانونی برای گسترش همکاری‌های وسیع بین دو کشور فراهم می‌کند و جایگزین توافقنامه همکاری سال ۲۰۰۱ می‌شود که پیش‌تر زمینه‌های محدودی برای همکاری ایجاد کرده بود.

در طول ۲۵ سال گذشته، روابط مسکو و تهران به شدت توسعه یافته و تحولات بزرگی در منطقه رخ داده است که دو کشور را وادار به بازنگری در اساس همکاری‌های خود کرده است. با این حال، مسیر رسیدن به این توافقنامه هموار نبوده و موانع زیادی بر سر راه آن وجود داشته است.

رئیسان روسیه و ایران، پوتین و پزشکیان، پس از مذاکرات در مسکو، برای حضور در مراسم امضا آماده می‌شوند (عکس: آسوشیتدپرس)

موضع روسیه در قبال تحولات جنگ قره‌باغ و سوریه، که به منافع منطقه‌ای ایران آسیب زد، باعث ایجاد تردیدهایی در تهران درباره قابل اعتماد بودن مسکو به عنوان یک شریک استراتژیک شده است. از سوی دیگر، مسکو نیز همواره با نگرانی به تلاش‌های ایران برای بازگشایی کانال‌های ارتباطی با غرب نگاه کرده است.

انتخاب زمان امضای این توافقنامه جلب توجه می‌کند. این توافقنامه پس از چندین تأخیر و درست سه روز قبل از تحلیف رئیس‌جمهور جدید آمریکا، دونالد ترامپ، امضا شد. برخی تحلیل‌گران معتقدند که مسکو و تهران پس از تحولات سوریه و اوکراین، تصمیم گرفتند تا با تقویت مواضع خود، آماده مذاکرات آینده شوند.
این توافقنامه در ۴۷ بند، حوزه‌های مختلف همکاری از جمله تجارت، انرژی، آموزش و گردشگری را پوشش می‌دهد. بخش قابل توجهی از آن به همکاری در زمینه انرژی هسته‌ای صلح‌آمیز اختصاص دارد، حوزه‌ای که ایران به زودی چالش‌های دیپلماتیک جدی در آن پیش رو خواهد داشت.

رئیسان روسیه و ایران، پوتین و پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در کرملین، مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ (آسوشیتدپرس)

همکاری نظامی

توافقنامه بر همکاری‌های نظامی و امنیتی تأکید کرده است، اما از تبدیل این شراکت به یک اتحاد نظامی کامل جلوگیری می‌کند. این همکاری شامل تبادل هیئت‌های نظامی، آموزش پرسنل، انجام تمرینات مشترک و مشارکت در کنفرانس‌های بین‌المللی می‌شود.
دو کشور بر تقویت همکاری در مبارزه با تروریسم، تبادل اطلاعات امنیتی و هماهنگی بین وزارتخانه‌های داخلی تأکید کرده‌اند. همچنین، همکاری در زمینه‌های حقوقی، کنترل تسلیحات و خلع سلاح نیز در توافقنامه گنجانده شده است.
توافقنامه به توسعه روابط تجاری و اقتصادی، بهبود شبکه‌های حمل‌ونقل و تدارکات، و افزایش مبادلات تجاری بین دو کشور اشاره کرده است. همچنین، استفاده از ارزهای ملی در مبادلات و مقابله با تحریم‌های یکجانبه غرب نیز مورد تأکید قرار گرفته است.
این توافقنامه تمامی جنبه‌های همکاری سیاسی، اقتصادی، امنیتی، نظامی و فرهنگی را پوشش می‌دهد. با این حال، نکته جالب توجه این است که در بند پایانی توافقنامه آمده است: «در صورت بروز اختلاف در تفسیر مفاد این توافقنامه، نسخه انگلیسی سند مرجع خواهد بود.»