​مانور نظامی آمریکا در دریای عرب با مشارکت آبراهام لینکلن و b52

​مانور نظامی آمریکا در دریای عرب با مشارکت آبراهام لینکلن و b52
TT

​مانور نظامی آمریکا در دریای عرب با مشارکت آبراهام لینکلن و b52

​مانور نظامی آمریکا در دریای عرب با مشارکت آبراهام لینکلن و b52

ارتش ایالات متحده اعلام کرد یک فروند بمب‌افکن ب۵۲ و ناو هواپیمابر یو اس اس آبراهام لینکلن یک تمرین نظامی مشترک در آب‌های دریای عرب برگزار کردند.
به گزارش الشرق الاوسط، ایالات متحده در اواخر اردیبهشت ۹۸ با اعزام ناو هواپیمابر یو اس اس آبراهام لینکلن و بمب افکن‌های ب۵۲ به منطقه خاورمیانه، آرایش نظامی‌ خود را در پاسخ به تنش جاری با ایران پس از تهدید تهران به بستن تنگه هرمز، تقویت کرده است.
 نیروی هوایی آمریکا روز یکشنبه ۱۲ خرداد با انتشار بیانیه‌ای گفت جنگنده‌های اف ای ۱۸ سوپر هورنت و هلیکوپترهای ام اچ ۶۰ سی هاوک در این رزمایش شرکت داشتند.
ناو هواپیمابر آبراهام لینکلن (سی‌وی‌ان - ۷۲) پنجمین ناوهواپیمامبر «نیمیتز کلاس» در ناوگان دریایی ایالات متحده آمریکا است. ناوهای نیمیتز کلاس، ناوهایی هستند که به جای سیستم سوخت الکتریسیته و دیزل، دو رآکتور اتمی دارند که می‌تواند ۲۶۰ هزار اسب بخار تولید کند.
بر اساس این بیانیه، در این رزمایش که روز شنبه برگزار شده است، یک «عملیات تهاجمی» از سوی بمب‌افکن ب۵۲ شبیه سازی شد.
پیش از این جان بولتون مشاور امنیت ملی آمریکا هم گفت هدف از این اعزام جنگ افزارها به خاورمیانه فرستادن پیامی روشن برای حکومت ایران است که هر گونه حمله به منافع آمریکا یا متحدان این کشور با نیرویی بی‌امان روبرو خواهد شد.
سخنگوی وزارت امور خارجه ایران، ایالات متحده آمریکا را پس از این اقدام به جنگ روانی گسترده متهم کرد.



مسکو و تهران: بزرگ‌تر از شراکت، کوچک‌تر از ائتلاف

 رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
TT

مسکو و تهران: بزرگ‌تر از شراکت، کوچک‌تر از ائتلاف

 رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)

با امضای توافقنامه «شراکت استراتژیک جامع» بین روسیه و ایران، روابط دو کشور وارد مرحله‌ای جدید شده است که در آن منافع طرفین به شکلی بی‌سابقه به هم نزدیک می‌شوند. با این حال، در مسکو تردیدهایی درباره تمایل تهران به بازگشایی به سوی غرب وجود دارد.

این توافقنامه پایه‌ای قانونی برای گسترش همکاری‌های وسیع بین دو کشور فراهم می‌کند و جایگزین توافقنامه همکاری سال ۲۰۰۱ می‌شود که پیش‌تر زمینه‌های محدودی برای همکاری ایجاد کرده بود.

در طول ۲۵ سال گذشته، روابط مسکو و تهران به شدت توسعه یافته و تحولات بزرگی در منطقه رخ داده است که دو کشور را وادار به بازنگری در اساس همکاری‌های خود کرده است. با این حال، مسیر رسیدن به این توافقنامه هموار نبوده و موانع زیادی بر سر راه آن وجود داشته است.

رئیسان روسیه و ایران، پوتین و پزشکیان، پس از مذاکرات در مسکو، برای حضور در مراسم امضا آماده می‌شوند (عکس: آسوشیتدپرس)

موضع روسیه در قبال تحولات جنگ قره‌باغ و سوریه، که به منافع منطقه‌ای ایران آسیب زد، باعث ایجاد تردیدهایی در تهران درباره قابل اعتماد بودن مسکو به عنوان یک شریک استراتژیک شده است. از سوی دیگر، مسکو نیز همواره با نگرانی به تلاش‌های ایران برای بازگشایی کانال‌های ارتباطی با غرب نگاه کرده است.

انتخاب زمان امضای این توافقنامه جلب توجه می‌کند. این توافقنامه پس از چندین تأخیر و درست سه روز قبل از تحلیف رئیس‌جمهور جدید آمریکا، دونالد ترامپ، امضا شد. برخی تحلیل‌گران معتقدند که مسکو و تهران پس از تحولات سوریه و اوکراین، تصمیم گرفتند تا با تقویت مواضع خود، آماده مذاکرات آینده شوند.
این توافقنامه در ۴۷ بند، حوزه‌های مختلف همکاری از جمله تجارت، انرژی، آموزش و گردشگری را پوشش می‌دهد. بخش قابل توجهی از آن به همکاری در زمینه انرژی هسته‌ای صلح‌آمیز اختصاص دارد، حوزه‌ای که ایران به زودی چالش‌های دیپلماتیک جدی در آن پیش رو خواهد داشت.

رئیسان روسیه و ایران، پوتین و پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در کرملین، مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ (آسوشیتدپرس)

همکاری نظامی

توافقنامه بر همکاری‌های نظامی و امنیتی تأکید کرده است، اما از تبدیل این شراکت به یک اتحاد نظامی کامل جلوگیری می‌کند. این همکاری شامل تبادل هیئت‌های نظامی، آموزش پرسنل، انجام تمرینات مشترک و مشارکت در کنفرانس‌های بین‌المللی می‌شود.
دو کشور بر تقویت همکاری در مبارزه با تروریسم، تبادل اطلاعات امنیتی و هماهنگی بین وزارتخانه‌های داخلی تأکید کرده‌اند. همچنین، همکاری در زمینه‌های حقوقی، کنترل تسلیحات و خلع سلاح نیز در توافقنامه گنجانده شده است.
توافقنامه به توسعه روابط تجاری و اقتصادی، بهبود شبکه‌های حمل‌ونقل و تدارکات، و افزایش مبادلات تجاری بین دو کشور اشاره کرده است. همچنین، استفاده از ارزهای ملی در مبادلات و مقابله با تحریم‌های یکجانبه غرب نیز مورد تأکید قرار گرفته است.
این توافقنامه تمامی جنبه‌های همکاری سیاسی، اقتصادی، امنیتی، نظامی و فرهنگی را پوشش می‌دهد. با این حال، نکته جالب توجه این است که در بند پایانی توافقنامه آمده است: «در صورت بروز اختلاف در تفسیر مفاد این توافقنامه، نسخه انگلیسی سند مرجع خواهد بود.»