تهران: مذاکره با واشنگتن ممکن است اما آمریکا برای آن تلاش نمی‌کند

تهران: مذاکره با واشنگتن ممکن است اما آمریکا برای آن تلاش نمی‌کند
TT

تهران: مذاکره با واشنگتن ممکن است اما آمریکا برای آن تلاش نمی‌کند

تهران: مذاکره با واشنگتن ممکن است اما آمریکا برای آن تلاش نمی‌کند

عباس موسوی سخنگوی وزارت امور خارجه ایران دربارهٔ احتمال مذاکره ایران با آمریکا گفت: ایالات متحده سعی دارد چهره اهل تعامل از خود نشان دهد. ما اعلام کردیم گفت و گو زمانی انجام می‌شود که نتایجش مشخص بوده و دو طرف به آن پایبند باشند، اما آمریکا برای آن تلاش نمی‌کند.
به گزارش الشرق الاوسط، سخنگوی وزارت خارجه ایران، روز دوشنبه در نشست خبری با خبرنگاران گفت: آقای ظریف پیشنهاد کرده بود که «اگر واقعاً واشنگتن دنبال گفت‌وگو است می‌توان روی این محور گفت‌وگو کرد که به جای سال ۲۰۲۳ این اقدامات در سال ۲۰۱۹ انجام شود. این یک اقدام قابل دسترس است. اما همانگونه که پیش‌بینی می‌شد این طرح با مخالف دولت آمریکا مواجه شد».
وی در ادامه با بیان اینکه ایران روی بیانیه‌ها حساب نمی‌کند و منتظر اقدامات عملی است، افزود: اروپا ادعا می‌کند اینستکس برای این تعیین شده که منافع اقتصادی ایران از بین نرود. ادعا می‌کنند مبادلات تجاری صورت می‌گیرد. خواسته ایران این است که بتواند فروش نفت را به مقدار ماه می سال ۲۰۱۸ برسد. اروپا تضمین کرده بود که این امکان را ایجاد کند.
موسوی ادامه داد: ما بارها اعلام کردیم یک تعهد چند جانبه را نمی‌شود یکجانبه پیش برد. اگر همین منوال ادامه داشته باشد گام سوم کاهش تعهدات را محکم تر برمی‌داریم.
این اظهارات در حالی مطرح شده‌است که دیروز یکشنبه ۲۸ ژوئیه عباس عراقچی معاون وزیر امور خارجهٔ ایران، در پایان نشست امضاکنندگان برجام در وین خطاب به کشورهای اروپایی هشدار داد که مانع صدور نفت ایران به هر شیوه ای که این کشور صلاح می‌داند، نشوند.
عباس عراقچی گفته‌است که نشست روز یکشنبه در وین در «فضایی سازنده» برگزار شد و همهٔ شرکت کنندگان در آن مصمم بودند که این توافق مهم سیاسی را حفظ کنند.
 



مسکو و تهران: بزرگ‌تر از شراکت، کوچک‌تر از ائتلاف

 رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
TT

مسکو و تهران: بزرگ‌تر از شراکت، کوچک‌تر از ائتلاف

 رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)

با امضای توافقنامه «شراکت استراتژیک جامع» بین روسیه و ایران، روابط دو کشور وارد مرحله‌ای جدید شده است که در آن منافع طرفین به شکلی بی‌سابقه به هم نزدیک می‌شوند. با این حال، در مسکو تردیدهایی درباره تمایل تهران به بازگشایی به سوی غرب وجود دارد.

این توافقنامه پایه‌ای قانونی برای گسترش همکاری‌های وسیع بین دو کشور فراهم می‌کند و جایگزین توافقنامه همکاری سال ۲۰۰۱ می‌شود که پیش‌تر زمینه‌های محدودی برای همکاری ایجاد کرده بود.

در طول ۲۵ سال گذشته، روابط مسکو و تهران به شدت توسعه یافته و تحولات بزرگی در منطقه رخ داده است که دو کشور را وادار به بازنگری در اساس همکاری‌های خود کرده است. با این حال، مسیر رسیدن به این توافقنامه هموار نبوده و موانع زیادی بر سر راه آن وجود داشته است.

رئیسان روسیه و ایران، پوتین و پزشکیان، پس از مذاکرات در مسکو، برای حضور در مراسم امضا آماده می‌شوند (عکس: آسوشیتدپرس)

موضع روسیه در قبال تحولات جنگ قره‌باغ و سوریه، که به منافع منطقه‌ای ایران آسیب زد، باعث ایجاد تردیدهایی در تهران درباره قابل اعتماد بودن مسکو به عنوان یک شریک استراتژیک شده است. از سوی دیگر، مسکو نیز همواره با نگرانی به تلاش‌های ایران برای بازگشایی کانال‌های ارتباطی با غرب نگاه کرده است.

انتخاب زمان امضای این توافقنامه جلب توجه می‌کند. این توافقنامه پس از چندین تأخیر و درست سه روز قبل از تحلیف رئیس‌جمهور جدید آمریکا، دونالد ترامپ، امضا شد. برخی تحلیل‌گران معتقدند که مسکو و تهران پس از تحولات سوریه و اوکراین، تصمیم گرفتند تا با تقویت مواضع خود، آماده مذاکرات آینده شوند.
این توافقنامه در ۴۷ بند، حوزه‌های مختلف همکاری از جمله تجارت، انرژی، آموزش و گردشگری را پوشش می‌دهد. بخش قابل توجهی از آن به همکاری در زمینه انرژی هسته‌ای صلح‌آمیز اختصاص دارد، حوزه‌ای که ایران به زودی چالش‌های دیپلماتیک جدی در آن پیش رو خواهد داشت.

رئیسان روسیه و ایران، پوتین و پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در کرملین، مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ (آسوشیتدپرس)

همکاری نظامی

توافقنامه بر همکاری‌های نظامی و امنیتی تأکید کرده است، اما از تبدیل این شراکت به یک اتحاد نظامی کامل جلوگیری می‌کند. این همکاری شامل تبادل هیئت‌های نظامی، آموزش پرسنل، انجام تمرینات مشترک و مشارکت در کنفرانس‌های بین‌المللی می‌شود.
دو کشور بر تقویت همکاری در مبارزه با تروریسم، تبادل اطلاعات امنیتی و هماهنگی بین وزارتخانه‌های داخلی تأکید کرده‌اند. همچنین، همکاری در زمینه‌های حقوقی، کنترل تسلیحات و خلع سلاح نیز در توافقنامه گنجانده شده است.
توافقنامه به توسعه روابط تجاری و اقتصادی، بهبود شبکه‌های حمل‌ونقل و تدارکات، و افزایش مبادلات تجاری بین دو کشور اشاره کرده است. همچنین، استفاده از ارزهای ملی در مبادلات و مقابله با تحریم‌های یکجانبه غرب نیز مورد تأکید قرار گرفته است.
این توافقنامه تمامی جنبه‌های همکاری سیاسی، اقتصادی، امنیتی، نظامی و فرهنگی را پوشش می‌دهد. با این حال، نکته جالب توجه این است که در بند پایانی توافقنامه آمده است: «در صورت بروز اختلاف در تفسیر مفاد این توافقنامه، نسخه انگلیسی سند مرجع خواهد بود.»