آمریکا وزیر خارجه ایران را تحریم کرد

TT

آمریکا وزیر خارجه ایران را تحریم کرد

کاخ سفید روز چهارشنبه ۹ مرداد در بیانیه‌ای اعلام کرد، محمدجواد ظریف، وزیر خارجه ایران، را مورد تحریم قرار داده است.
به گزارش الشرق الاوسط، در بیانیه وزارت خزانه داری آمریکا آمده است: محمد جواد ظریف براساس فرمان اجرایی ۱۳۸۷۶ مورد تحریم قرار می‌گیرد چون ظریف به نمایندگی یا از طرف رهبر ایران عمل می‌کند یا به طور مستقیم یا غیرمستقیم برای (رهبر) کار می‌کند.
طبق این بیانیه استیو منوچین، وزیر خزانه داری آمریکا هم گفته است: محمد جواد ظریف سخنگوی اصلی حکومت ایران در سراسر جهان است. ایالات متحده پیام واضحی را برای حکومت ایران می فرستد مبنی بر این که رفتارهای اخیر این حکومت کاملاً غیرقابل قبول است.
کشورهای عضو کمیسیون مشترک برجام پس از آنکه جمهوری اسلامی در روز ۱۶ تیرماه افزایش سطح‌ غنی‌سازی و ذخیره اورانیوم غنی‌شده خود را رسما اعلام کرد، با ابراز «نگرانی» از این موضوع دو روز گذشته با حضور نماینده ایران، در وین، پایتخت اتریش، نشست فوق‌العاده تشکیل دادند.
این کشورها از ایران خواستند تا گام سوم کاهش تعهدهای برجامی را «اجرا نکند» و به «سطح پیشین غنی‌سازی اورانیوم» باز گردد.
در این میان عباس موسوی سخنگوی وزارت امور خارجه ایران از مخالفت آمریکا با طرح پیشنهادی تهران برای کاهش تنش‌ها خبر داد. 
موسوی روز دوشنبه هفتم مرداد ماه در نشست خبری هفتگی خود گفت با اشاره به پیشنهاد محمدجواد ظریف وزیر خارجه ایران به آمریکا مبنی بر پذیرش پروتکل الحاقی از سوی ایران در ازای تعلیق تحریم‌های آمریکا گفت: «همانگونه که پیش‌بینی می‌شد این طرح با مخالفت دولت آمریکا مواجه شد.»
آمریکا گفته بود که ظریف اختیار و صلاحیت لازم را برای این کار ندارد.



مسکو و تهران: بزرگ‌تر از شراکت، کوچک‌تر از ائتلاف

 رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
TT

مسکو و تهران: بزرگ‌تر از شراکت، کوچک‌تر از ائتلاف

 رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)

با امضای توافقنامه «شراکت استراتژیک جامع» بین روسیه و ایران، روابط دو کشور وارد مرحله‌ای جدید شده است که در آن منافع طرفین به شکلی بی‌سابقه به هم نزدیک می‌شوند. با این حال، در مسکو تردیدهایی درباره تمایل تهران به بازگشایی به سوی غرب وجود دارد.

این توافقنامه پایه‌ای قانونی برای گسترش همکاری‌های وسیع بین دو کشور فراهم می‌کند و جایگزین توافقنامه همکاری سال ۲۰۰۱ می‌شود که پیش‌تر زمینه‌های محدودی برای همکاری ایجاد کرده بود.

در طول ۲۵ سال گذشته، روابط مسکو و تهران به شدت توسعه یافته و تحولات بزرگی در منطقه رخ داده است که دو کشور را وادار به بازنگری در اساس همکاری‌های خود کرده است. با این حال، مسیر رسیدن به این توافقنامه هموار نبوده و موانع زیادی بر سر راه آن وجود داشته است.

رئیسان روسیه و ایران، پوتین و پزشکیان، پس از مذاکرات در مسکو، برای حضور در مراسم امضا آماده می‌شوند (عکس: آسوشیتدپرس)

موضع روسیه در قبال تحولات جنگ قره‌باغ و سوریه، که به منافع منطقه‌ای ایران آسیب زد، باعث ایجاد تردیدهایی در تهران درباره قابل اعتماد بودن مسکو به عنوان یک شریک استراتژیک شده است. از سوی دیگر، مسکو نیز همواره با نگرانی به تلاش‌های ایران برای بازگشایی کانال‌های ارتباطی با غرب نگاه کرده است.

انتخاب زمان امضای این توافقنامه جلب توجه می‌کند. این توافقنامه پس از چندین تأخیر و درست سه روز قبل از تحلیف رئیس‌جمهور جدید آمریکا، دونالد ترامپ، امضا شد. برخی تحلیل‌گران معتقدند که مسکو و تهران پس از تحولات سوریه و اوکراین، تصمیم گرفتند تا با تقویت مواضع خود، آماده مذاکرات آینده شوند.
این توافقنامه در ۴۷ بند، حوزه‌های مختلف همکاری از جمله تجارت، انرژی، آموزش و گردشگری را پوشش می‌دهد. بخش قابل توجهی از آن به همکاری در زمینه انرژی هسته‌ای صلح‌آمیز اختصاص دارد، حوزه‌ای که ایران به زودی چالش‌های دیپلماتیک جدی در آن پیش رو خواهد داشت.

رئیسان روسیه و ایران، پوتین و پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در کرملین، مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ (آسوشیتدپرس)

همکاری نظامی

توافقنامه بر همکاری‌های نظامی و امنیتی تأکید کرده است، اما از تبدیل این شراکت به یک اتحاد نظامی کامل جلوگیری می‌کند. این همکاری شامل تبادل هیئت‌های نظامی، آموزش پرسنل، انجام تمرینات مشترک و مشارکت در کنفرانس‌های بین‌المللی می‌شود.
دو کشور بر تقویت همکاری در مبارزه با تروریسم، تبادل اطلاعات امنیتی و هماهنگی بین وزارتخانه‌های داخلی تأکید کرده‌اند. همچنین، همکاری در زمینه‌های حقوقی، کنترل تسلیحات و خلع سلاح نیز در توافقنامه گنجانده شده است.
توافقنامه به توسعه روابط تجاری و اقتصادی، بهبود شبکه‌های حمل‌ونقل و تدارکات، و افزایش مبادلات تجاری بین دو کشور اشاره کرده است. همچنین، استفاده از ارزهای ملی در مبادلات و مقابله با تحریم‌های یکجانبه غرب نیز مورد تأکید قرار گرفته است.
این توافقنامه تمامی جنبه‌های همکاری سیاسی، اقتصادی، امنیتی، نظامی و فرهنگی را پوشش می‌دهد. با این حال، نکته جالب توجه این است که در بند پایانی توافقنامه آمده است: «در صورت بروز اختلاف در تفسیر مفاد این توافقنامه، نسخه انگلیسی سند مرجع خواهد بود.»