اقدام آمریکا علیه انتقال سوخت به ونزوئلا؛ تهران سفیر سوئیس را احضار کرد

اقدام آمریکا علیه انتقال سوخت به ونزوئلا؛ تهران سفیر سوئیس را احضار کرد
TT

اقدام آمریکا علیه انتقال سوخت به ونزوئلا؛ تهران سفیر سوئیس را احضار کرد

اقدام آمریکا علیه انتقال سوخت به ونزوئلا؛ تهران سفیر سوئیس را احضار کرد

در پی اقدام احتمالی آمریکا به منظور جلوگیری از انتقال سوخت ایران به ونزوئلا، تهران سفیر سوئیس در تهران به عنوان حافظ منافع آمریکا را به وزارت خارجه احضار کرد.
خبرگزاری دولتی مهر با اشاره به بیانیه وزارت خارجه ایران گزارش کرده که سفیر سوئیس در تهران به وزارت خارجه احضار شده و عباس عراقچی معاون سیاسی این وزارتخانه، از طریق او به آمریکا نسبت به «هر گونه ایجاد مزاحمت برای نفتکش‌های ایرانی» هشدار داد.
خبرگزاری فارس وابسته به سپاه پاسداران نیز گزارش داد که محمد جواد ظریف وزیر خارجه ایران در نامه‌ای به آنتونیو گوتیرش دبیرکل سازمان ملل از «اعزام نیروی دریایی آمریکا به کارائیب» شکایت کرده و نسبت به عواقب آن هشدار داده‌است.
ظریف در این نامه، اقدامات آمریکا را «تهدیدات غیرقانونی، خطرناک و تحریک‌آمیز» و همچنین «نوعی دزدی دریایی و خطری بزرگ برای صلح و امنیت بین‌المللی» خوانده‌است.
ظریف همچنین بر «حق ایران برای اتخاذ تدابیر مناسب و ضروری» تأکید کرده‌است.
پیش از آن، یک مقام ارشد دولت آمریکا روز پنج‌شنبه به خبرگزاری رویترز گفت واشینگتن در حال بررسی اقدامات مناسب برای واکنش نشان دادن به اقدام ایران است.
 بنابر این گزارش، دولت ترامپ در صدد است با اتخاذ تصمیمی متناسب مانع از انتقال سوخت و بنزین ایران به ونزوئلا شود.
پایگاه خبری «نورنیوز» تریبون شورای امنیت ملی ایران در خبری آورده‌است:
«نیروی دریایی آمریکا ۴ ناو جنگی به همراه هواپیمای پی ۸ پوسایدون از اسکادران VP-۲۶ را برای مقابله احتمالی با نفتکش‌های ایران به منطقه کارائیب اعزام کرد».
این سایت هشدار داده‌است که «در صورتی که آمریکا مشابه دزدان دریایی قصد ایجاد ناامنی در آبراهه‌های بین‌المللی را داشته باشد، دست به ریسکی خطرناک زده که به‌طور قطع بدون واکنش نخواهد ماند».
پایگاه خبری نورنیوز به تقویت حضور نظامی آمریکا در منطقه کارائیب اشاره و اقدام دولت ترامپ در این باره را یک قمار سیاسی توصیف کرده و نسبت به انجام هرگونه اقدامی علیه تحویل سوخت به ونزوئلا هشدار داده‌است.
باشگاه خبرنگاران جوان تریبون صدا و سیمای ایران نیز روز شنبه ۲۷ اردیبهشت به نقل از علی ربیعی سخنگوی دولت این کشور آورده بود: «ما و ونزوئلا دو دولت مستقل هستیم و تبادل کالاهای مختلف داریم و دست روی دست نمی‌گذاریم و نفت خود را می‌فروشیم». او اضافه کرد: «ایران کالاهایی به ونزوئلا می‌دهد و اجناسی هم می‌گیرد. این موضوع در دنیا به کسی ارتباط ندارد».
داده‌های روز چهارشنبه «ریوینیتیو ایکون» در مورد ردیابی شناورها، حاکی از آن است که دست‌کم یک تانکر دریایی در بندر ایران بارگیری کرده و به سوی ونزوئلا براه افتاده تا به این کشور در کاستن از کمبود سوخت خود کمک کند.
خبرگزاری رویترز همچنین به توئیت مهدی محمدی تحلیلگر ایرانی در صفحه شخصی خود در توییتر دربارهٔ حرکت نفتکش‌های ایرانی به سمت ونزوئلا اشاره کرد. محمدی در توییت خود نوشته‌است: «ناوگان آمریکا و متحدانش در خلیج فارس، گروگان هر نوع تجاوز به کشتی‌رانی قانونی بین‌المللی ایران است. ترامپ خوب است قبل از هر تصمیمی جزئیات تجربه نفتکش انگلیسی را از دوستش بوریس جانسون بپرسد».
ونزوئلا با توجه به فروپاشی اقتصادی این کشور در دوران رئیس‌جمهور نیکلاس مادورو، برای حفظ شرایط زندگی در این کشور به شدت به بنزین و سایر محصولات سوختی نیاز دارد. این کشور نفت خام تولید می‌کند، اما زیرساخت‌های آن در جریان بحران اقتصادی فلج شده‌است.



مسکو و تهران: بزرگ‌تر از شراکت، کوچک‌تر از ائتلاف

 رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
TT

مسکو و تهران: بزرگ‌تر از شراکت، کوچک‌تر از ائتلاف

 رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)

با امضای توافقنامه «شراکت استراتژیک جامع» بین روسیه و ایران، روابط دو کشور وارد مرحله‌ای جدید شده است که در آن منافع طرفین به شکلی بی‌سابقه به هم نزدیک می‌شوند. با این حال، در مسکو تردیدهایی درباره تمایل تهران به بازگشایی به سوی غرب وجود دارد.

این توافقنامه پایه‌ای قانونی برای گسترش همکاری‌های وسیع بین دو کشور فراهم می‌کند و جایگزین توافقنامه همکاری سال ۲۰۰۱ می‌شود که پیش‌تر زمینه‌های محدودی برای همکاری ایجاد کرده بود.

در طول ۲۵ سال گذشته، روابط مسکو و تهران به شدت توسعه یافته و تحولات بزرگی در منطقه رخ داده است که دو کشور را وادار به بازنگری در اساس همکاری‌های خود کرده است. با این حال، مسیر رسیدن به این توافقنامه هموار نبوده و موانع زیادی بر سر راه آن وجود داشته است.

رئیسان روسیه و ایران، پوتین و پزشکیان، پس از مذاکرات در مسکو، برای حضور در مراسم امضا آماده می‌شوند (عکس: آسوشیتدپرس)

موضع روسیه در قبال تحولات جنگ قره‌باغ و سوریه، که به منافع منطقه‌ای ایران آسیب زد، باعث ایجاد تردیدهایی در تهران درباره قابل اعتماد بودن مسکو به عنوان یک شریک استراتژیک شده است. از سوی دیگر، مسکو نیز همواره با نگرانی به تلاش‌های ایران برای بازگشایی کانال‌های ارتباطی با غرب نگاه کرده است.

انتخاب زمان امضای این توافقنامه جلب توجه می‌کند. این توافقنامه پس از چندین تأخیر و درست سه روز قبل از تحلیف رئیس‌جمهور جدید آمریکا، دونالد ترامپ، امضا شد. برخی تحلیل‌گران معتقدند که مسکو و تهران پس از تحولات سوریه و اوکراین، تصمیم گرفتند تا با تقویت مواضع خود، آماده مذاکرات آینده شوند.
این توافقنامه در ۴۷ بند، حوزه‌های مختلف همکاری از جمله تجارت، انرژی، آموزش و گردشگری را پوشش می‌دهد. بخش قابل توجهی از آن به همکاری در زمینه انرژی هسته‌ای صلح‌آمیز اختصاص دارد، حوزه‌ای که ایران به زودی چالش‌های دیپلماتیک جدی در آن پیش رو خواهد داشت.

رئیسان روسیه و ایران، پوتین و پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در کرملین، مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ (آسوشیتدپرس)

همکاری نظامی

توافقنامه بر همکاری‌های نظامی و امنیتی تأکید کرده است، اما از تبدیل این شراکت به یک اتحاد نظامی کامل جلوگیری می‌کند. این همکاری شامل تبادل هیئت‌های نظامی، آموزش پرسنل، انجام تمرینات مشترک و مشارکت در کنفرانس‌های بین‌المللی می‌شود.
دو کشور بر تقویت همکاری در مبارزه با تروریسم، تبادل اطلاعات امنیتی و هماهنگی بین وزارتخانه‌های داخلی تأکید کرده‌اند. همچنین، همکاری در زمینه‌های حقوقی، کنترل تسلیحات و خلع سلاح نیز در توافقنامه گنجانده شده است.
توافقنامه به توسعه روابط تجاری و اقتصادی، بهبود شبکه‌های حمل‌ونقل و تدارکات، و افزایش مبادلات تجاری بین دو کشور اشاره کرده است. همچنین، استفاده از ارزهای ملی در مبادلات و مقابله با تحریم‌های یکجانبه غرب نیز مورد تأکید قرار گرفته است.
این توافقنامه تمامی جنبه‌های همکاری سیاسی، اقتصادی، امنیتی، نظامی و فرهنگی را پوشش می‌دهد. با این حال، نکته جالب توجه این است که در بند پایانی توافقنامه آمده است: «در صورت بروز اختلاف در تفسیر مفاد این توافقنامه، نسخه انگلیسی سند مرجع خواهد بود.»