اسرائیل: لزوماً در پشت هر حادثه‌ای در سایت‌های هسته‌ای ایران نیستیم

اسرائیل: لزوماً در پشت هر حادثه‌ای در سایت‌های هسته‌ای ایران نیستیم
TT

اسرائیل: لزوماً در پشت هر حادثه‌ای در سایت‌های هسته‌ای ایران نیستیم

اسرائیل: لزوماً در پشت هر حادثه‌ای در سایت‌های هسته‌ای ایران نیستیم

در پی وقوع انفجار در تأسیسات هسته‌ای نطنز، برخی از مقامات ایرانی احتمال دادند حاصل یک حملهٔ سایبری باشد، در این میان، بنی گانتس وزیر دفاع اسرائیل امروز یکشنبه گفته‌است که هر اتفاق مشکوکی که در ایرانی می‌افتد «لزوماً» کار اسرائیل نیست.
به گزارش رویترز، اسرائیل که گفته می‌شود در حال حاضر تنها قدرت هسته‌ای منطقه است، بارها اعلام کرده که هرگز به ایران اجازه نخواهد داد به سلاح هسته‌ای دست یابد.
اسرائیل سال‌هاست که می‌گوید برنامه هسته‌ای ایران با ماهیت نظامی دنبال می‌شود؛ امری که ایران آن را پیوسته انکار می‌کند.
بامداد پنجشنبه، ۱۲ تیر انفجاری در یکی از ساختمان‌های مرکز مونتاژ سانتریفیوژهای ایران در نطنز رخ داد.
بنی گانتس در مصاحبه با رادیوی اسرائیل در پاسخ به پرسشی در خصوص انفجارهای مرموز اخیر ایران گفت: «هر حادثه‌ای که در ایران رخ می‌دهد الزاماً به ما ربطی ندارد».
به گفته او، «همه آن سیستم‌ها پیچیده هستند، آنها الزامات ایمنی بسیار بالایی دارند ولی مطمئن نیستم که آنها همواره شیوه مراقبت از آنها را بدانند».
خبرگزاری رویترز گزارش داده بود که سه مقام ایرانی که نامی از آنها نبرده، گفته‌اند که این مرکز هدف حمله سایبری قرار گرفته‌است و دو تن از آنها «بدون ارائه شواهد» مدعی شده‌اند که انفجار تأسیسات نطنز کار اسرائیل بوده‌است.
ایرنا، خبرگزاری رسمی ایران در تحلیلی از این رویداد به چگونگی تغییر راهبرد مدیریت وضعیت موجود در صورت تأیید احتمال عبور آمریکا و اسرائیل از خطوط قرمز اشاره کرده‌است.
زئیف الکین عضو کابینه امنیتی اسرائیل، ماه گذشته گفت که ایران در ماه آوریل اقدام به حمله سایبری به سیستم‌های آبی اسرائیل کرده‌است.



مسکو و تهران: بزرگ‌تر از شراکت، کوچک‌تر از ائتلاف

 رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
TT

مسکو و تهران: بزرگ‌تر از شراکت، کوچک‌تر از ائتلاف

 رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)

با امضای توافقنامه «شراکت استراتژیک جامع» بین روسیه و ایران، روابط دو کشور وارد مرحله‌ای جدید شده است که در آن منافع طرفین به شکلی بی‌سابقه به هم نزدیک می‌شوند. با این حال، در مسکو تردیدهایی درباره تمایل تهران به بازگشایی به سوی غرب وجود دارد.

این توافقنامه پایه‌ای قانونی برای گسترش همکاری‌های وسیع بین دو کشور فراهم می‌کند و جایگزین توافقنامه همکاری سال ۲۰۰۱ می‌شود که پیش‌تر زمینه‌های محدودی برای همکاری ایجاد کرده بود.

در طول ۲۵ سال گذشته، روابط مسکو و تهران به شدت توسعه یافته و تحولات بزرگی در منطقه رخ داده است که دو کشور را وادار به بازنگری در اساس همکاری‌های خود کرده است. با این حال، مسیر رسیدن به این توافقنامه هموار نبوده و موانع زیادی بر سر راه آن وجود داشته است.

رئیسان روسیه و ایران، پوتین و پزشکیان، پس از مذاکرات در مسکو، برای حضور در مراسم امضا آماده می‌شوند (عکس: آسوشیتدپرس)

موضع روسیه در قبال تحولات جنگ قره‌باغ و سوریه، که به منافع منطقه‌ای ایران آسیب زد، باعث ایجاد تردیدهایی در تهران درباره قابل اعتماد بودن مسکو به عنوان یک شریک استراتژیک شده است. از سوی دیگر، مسکو نیز همواره با نگرانی به تلاش‌های ایران برای بازگشایی کانال‌های ارتباطی با غرب نگاه کرده است.

انتخاب زمان امضای این توافقنامه جلب توجه می‌کند. این توافقنامه پس از چندین تأخیر و درست سه روز قبل از تحلیف رئیس‌جمهور جدید آمریکا، دونالد ترامپ، امضا شد. برخی تحلیل‌گران معتقدند که مسکو و تهران پس از تحولات سوریه و اوکراین، تصمیم گرفتند تا با تقویت مواضع خود، آماده مذاکرات آینده شوند.
این توافقنامه در ۴۷ بند، حوزه‌های مختلف همکاری از جمله تجارت، انرژی، آموزش و گردشگری را پوشش می‌دهد. بخش قابل توجهی از آن به همکاری در زمینه انرژی هسته‌ای صلح‌آمیز اختصاص دارد، حوزه‌ای که ایران به زودی چالش‌های دیپلماتیک جدی در آن پیش رو خواهد داشت.

رئیسان روسیه و ایران، پوتین و پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در کرملین، مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ (آسوشیتدپرس)

همکاری نظامی

توافقنامه بر همکاری‌های نظامی و امنیتی تأکید کرده است، اما از تبدیل این شراکت به یک اتحاد نظامی کامل جلوگیری می‌کند. این همکاری شامل تبادل هیئت‌های نظامی، آموزش پرسنل، انجام تمرینات مشترک و مشارکت در کنفرانس‌های بین‌المللی می‌شود.
دو کشور بر تقویت همکاری در مبارزه با تروریسم، تبادل اطلاعات امنیتی و هماهنگی بین وزارتخانه‌های داخلی تأکید کرده‌اند. همچنین، همکاری در زمینه‌های حقوقی، کنترل تسلیحات و خلع سلاح نیز در توافقنامه گنجانده شده است.
توافقنامه به توسعه روابط تجاری و اقتصادی، بهبود شبکه‌های حمل‌ونقل و تدارکات، و افزایش مبادلات تجاری بین دو کشور اشاره کرده است. همچنین، استفاده از ارزهای ملی در مبادلات و مقابله با تحریم‌های یکجانبه غرب نیز مورد تأکید قرار گرفته است.
این توافقنامه تمامی جنبه‌های همکاری سیاسی، اقتصادی، امنیتی، نظامی و فرهنگی را پوشش می‌دهد. با این حال، نکته جالب توجه این است که در بند پایانی توافقنامه آمده است: «در صورت بروز اختلاف در تفسیر مفاد این توافقنامه، نسخه انگلیسی سند مرجع خواهد بود.»