ترفند گیمرهای ایرانی برای دورزدن تحریم‌های آمریکا 

ترفند گیمرهای ایرانی برای دورزدن تحریم‌های آمریکا 
TT

ترفند گیمرهای ایرانی برای دورزدن تحریم‌های آمریکا 

ترفند گیمرهای ایرانی برای دورزدن تحریم‌های آمریکا 

میلیون‌ها کاربر در ایران مشغول بازی‌های کامپیوتری هستند که اصطلاحا از آن‌ها به عنوان «گیمر» یاد می‌شود، اما به دلیل تحریم‌ها مجبور به دور زدن پرداخت‌ها و اشتراک یک بازی میان چندین کاربر هستند. سانسور و رصد شدید خدمات اینترنت از سوی دولت و بازار سیاه عرضه این محصولات در سایه برهم ریختگی اقتصادی از دیگر مشکلات گیمرهاست.
خبرگزاری فرانسه در گزارش روز چهارشنبه ۲۹ بهمن‌ماه خود در این باره به سختی‌های کاربران و ارائه‌دهندگان بازی‌های ویدیویی پرداخته است.
امیر گلخانی یک گیمر ۲۴ ساله است که درباره تحریم‌های آمریکا و تاثیر آن‌ بر دنیای بازی‌ها می‌گوید: «این مشکلی میان حکومت‌هاست و دردی برای مشتریان. ما هیچ مطالبه سیاسی نداریم. ما فقط می‌خواهیم بازی کنیم».
دونالد ترامپ رئیس جمهور پیشین آمریکا، پس از خروج یک جانبه از توافق برنامه هسته ای این کشور، از سال 2018 تحریم های سخت علیه ایران را دوباره اعمال کرد.
اما کنسول های بازی هنوز راهی بازار داخلی می شوند. در فروشگاه های نزدیک میدان خمینی در مرکز تهران ، کپی ابزارهای مدرن و سی دی های بازی های مختلف در قفسه ها عرضه می شود.
 می توان به دستگاه های پلی استیشن 5، سونی، ایکس باکس سری ایکس و مایکروسافت اشاره کرد: یافتن دو دستگاهی که در اواخر سال 2020 به بازار عرضه شدند به دلیل تأثیر Covid-19 دشوار است.
سونی و مایکروسافت به دلیل تحریم ها، حضوری رسمی در ایران ندارند و بیشتر محصولات آنها از طریق شخص ثالث وارد یا از کشورهای همسایه قاچاق می شود.
قرار گرفتن سیستم بانکی ایران در فهرست سیاه به این معناست کاربرانی که دسترسی به کارت‌های اعتباری معتبر بین‌المللی ندارند، برای ثبت حساب و خریدهای آنلاین نیاز به استفاده از هویت و آدرس جعلی پیدا می‌کنند و گاهی اوقات هم باید از واسطه‌ها در سایر کشورها استفاده کنند.
این گزارش در ادامه به آمار اخیر بنیاد بازی‌های کامپیوتری و ویدیویی ایران استناد کرده و شمار گیمرهای این کشور را دست‌کم ۳۲ میلیون نفر عنوان کرده است.
گزارش این بنیاد در ماه سپتامبر نشان داد که بازی هایی که بیشترین محبوبیت و طرفدار را در ایران دارند عبارتند از "Pro Evolution Soccer" ، "Clash of Clans" ، "FIFA" ، "Call of Duty" و "PUBG".
فرشاد رضایی یک سرآشپز ۳۲ ساله و علاقه‌مند به بازی، می‌گوید: «بازی یکی از معدود مواردی است که به من کمک می‌کند تا از واقعیت‌های زندگی فرار کنم».
یکی از راه های دستیابی ارزان و آسان ایرانی ها به بازی‌ها توزیع محلی با عملکرد «اشتراک بازی» است که در اکثر دستگاه‌ها و سیستم عامل‌های کامپیوتری یافت می‌شود.
فروشگاه‌های ایرانی از وی‌پی‌ان یا روش‌های دیگر برای پوشش موقعیت مکانی خود و ایجاد حساب کاربری به ظاهر در خارج از کشور استفاده می‌کنند.
آن‌ها سپس با استفاده از کارت‌های اعتباری خارج از کشور یا کارت‌های هدیه، بازی‌ها را برای حساب‌های ایجادشده خریداری کرده و برای چندین کاربر بازی دسترسی ایجاد می‌کنند.
به عنوان مثال، برای پلی‌استیشن ۴ که بسیار محبوب است، مغازه‌ها دسترسی به حساب‌های تک‌بازی را با توجه به میزان استفاده، بین ۲۰ تا ۶۰ درصد قیمت معمولی می‌فروشند.
اشکان رجبی ۳۱ ساله، صاحب یک فروشگاه بازی در تهران، هم می‌گوید: «پرداخت ۱۸ میلیون یا ۲۸ میلیون ریال برای یک بازی جدید فیفا بسیار زیاد است. من فقط حساب (مشترک) را دریافت می کنم». 
غول هایی در زمینه بازی های الکترونیکی مانند «مایکروسافت»، «اپیک گیمز» و «ریوت گیمز»، غالباً بدون ارائه هیچ توضیحی، ایرانی ها را از استفاده از خدماتشان منع کردند.
همه این عوامل ، علاوه بر سانسور موجود در خدمات اینترنت در ایران و فیلترینگ بسیاری از اپلیکیشن ها و سایت های ارائه دهنده خدمات بازی گزینه های گیمرها را محدود می کند.



مسکو و تهران: بزرگ‌تر از شراکت، کوچک‌تر از ائتلاف

 رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
TT

مسکو و تهران: بزرگ‌تر از شراکت، کوچک‌تر از ائتلاف

 رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)

با امضای توافقنامه «شراکت استراتژیک جامع» بین روسیه و ایران، روابط دو کشور وارد مرحله‌ای جدید شده است که در آن منافع طرفین به شکلی بی‌سابقه به هم نزدیک می‌شوند. با این حال، در مسکو تردیدهایی درباره تمایل تهران به بازگشایی به سوی غرب وجود دارد.

این توافقنامه پایه‌ای قانونی برای گسترش همکاری‌های وسیع بین دو کشور فراهم می‌کند و جایگزین توافقنامه همکاری سال ۲۰۰۱ می‌شود که پیش‌تر زمینه‌های محدودی برای همکاری ایجاد کرده بود.

در طول ۲۵ سال گذشته، روابط مسکو و تهران به شدت توسعه یافته و تحولات بزرگی در منطقه رخ داده است که دو کشور را وادار به بازنگری در اساس همکاری‌های خود کرده است. با این حال، مسیر رسیدن به این توافقنامه هموار نبوده و موانع زیادی بر سر راه آن وجود داشته است.

رئیسان روسیه و ایران، پوتین و پزشکیان، پس از مذاکرات در مسکو، برای حضور در مراسم امضا آماده می‌شوند (عکس: آسوشیتدپرس)

موضع روسیه در قبال تحولات جنگ قره‌باغ و سوریه، که به منافع منطقه‌ای ایران آسیب زد، باعث ایجاد تردیدهایی در تهران درباره قابل اعتماد بودن مسکو به عنوان یک شریک استراتژیک شده است. از سوی دیگر، مسکو نیز همواره با نگرانی به تلاش‌های ایران برای بازگشایی کانال‌های ارتباطی با غرب نگاه کرده است.

انتخاب زمان امضای این توافقنامه جلب توجه می‌کند. این توافقنامه پس از چندین تأخیر و درست سه روز قبل از تحلیف رئیس‌جمهور جدید آمریکا، دونالد ترامپ، امضا شد. برخی تحلیل‌گران معتقدند که مسکو و تهران پس از تحولات سوریه و اوکراین، تصمیم گرفتند تا با تقویت مواضع خود، آماده مذاکرات آینده شوند.
این توافقنامه در ۴۷ بند، حوزه‌های مختلف همکاری از جمله تجارت، انرژی، آموزش و گردشگری را پوشش می‌دهد. بخش قابل توجهی از آن به همکاری در زمینه انرژی هسته‌ای صلح‌آمیز اختصاص دارد، حوزه‌ای که ایران به زودی چالش‌های دیپلماتیک جدی در آن پیش رو خواهد داشت.

رئیسان روسیه و ایران، پوتین و پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در کرملین، مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ (آسوشیتدپرس)

همکاری نظامی

توافقنامه بر همکاری‌های نظامی و امنیتی تأکید کرده است، اما از تبدیل این شراکت به یک اتحاد نظامی کامل جلوگیری می‌کند. این همکاری شامل تبادل هیئت‌های نظامی، آموزش پرسنل، انجام تمرینات مشترک و مشارکت در کنفرانس‌های بین‌المللی می‌شود.
دو کشور بر تقویت همکاری در مبارزه با تروریسم، تبادل اطلاعات امنیتی و هماهنگی بین وزارتخانه‌های داخلی تأکید کرده‌اند. همچنین، همکاری در زمینه‌های حقوقی، کنترل تسلیحات و خلع سلاح نیز در توافقنامه گنجانده شده است.
توافقنامه به توسعه روابط تجاری و اقتصادی، بهبود شبکه‌های حمل‌ونقل و تدارکات، و افزایش مبادلات تجاری بین دو کشور اشاره کرده است. همچنین، استفاده از ارزهای ملی در مبادلات و مقابله با تحریم‌های یکجانبه غرب نیز مورد تأکید قرار گرفته است.
این توافقنامه تمامی جنبه‌های همکاری سیاسی، اقتصادی، امنیتی، نظامی و فرهنگی را پوشش می‌دهد. با این حال، نکته جالب توجه این است که در بند پایانی توافقنامه آمده است: «در صورت بروز اختلاف در تفسیر مفاد این توافقنامه، نسخه انگلیسی سند مرجع خواهد بود.»