رویارویی آمریکا و ایران نشان از دشواری نجات برجام دارد

رویارویی آمریکا و ایران نشان از دشواری نجات برجام دارد
TT

رویارویی آمریکا و ایران نشان از دشواری نجات برجام دارد

رویارویی آمریکا و ایران نشان از دشواری نجات برجام دارد

خبرگزاری بلومبرگ گزارش داد؛ اگرچه دولت رئیس‌جمهور آمریکا جو بایدن سعی دارد شاخه زیتون را به ایران نشان دهد تا تهران را برای مشارکت در مذاکرات احیای چشم‌انداز هسته‌ای مشارکت دهد، اما رهبران این کشور فوراً واکنش نشان دادند که این کار آسان نخواهد بود.
خبرگزاری بلومبرگ در گزارشی به قلم دو تن از کارشناسان ارشد خود آورده‌است، جرارد آرود سفیر پیشین فرانسه در ایالات متحده و سازمان ملل می‌گوید: «قبل از هر گفتگویی، مرحله قدرت نمایی ظاهر می‌شود و این همان چیزی است که ما از ایران می‌بینیم. هر دو طرف به دنبال راهی برای بازگشت هستند که به آنها امکان دهد تا وجهه خود را در خانه حفظ کنند».
او می‌افزاید: «چه آنها موفق شوند و چه نشوند، این پس و پیش رفتن‌ها بین دو کشور یادآوری می‌کند که تا چه اندازه روند بازیابی توافق هسته ای دشوار خواهد بود. هر نشانه ای که جو بایدن بتواند به سرعت از ایران پیرامون بازگشت به پایبندی به توافق بگیرد- که به ایالات متحده اجازه دهد تا دوباره وارد توافق شود و آنگاه توافق قوی تری را رقم بزند- دور از انتظار است».
این گزارش ادامه می‌دهد: «دولت ایران انگیزه کمی برای دادن امتیاز آن هم با توجه به محافظه کارانی که می‌خواهند در انتخابات ریاست جمهوری آتی پیروز شوند، دارد. مخالفت جمهوری خواهان و برخی از دموکرات‌ها در کنگره هم به این معنی است که بایدن نباید ضعیف به نظر برسد حتی با وجود اینکه تلاش می‌کند تا میراث به جای مانده از دوران ترامپ- سازوکار فشار حداکثری- را معکوس سازد».
طبق این گزارش، «طرف‌های اروپایی از تلاش بایدن برای بازگشت به توافق استقبال و ایران را تشویق به ادامه حضور بازرسان و تهدید نکردن گفتگوهای دیپلماتیک می‌کنند».
یک دیپلمات ارشد اروپایی نیز می‌گوید: «اکنون فرصتی واقعی برای دستیابی به موفقیت وجود دارد اما بخش زیادی از آن موفقیت به گام‌هایی بستگی دارد که ایران مایل است بردارد. ایران تا به حال هیچ نشانه مهمی ارائه نداده که می‌خواهد به پایبندی برگردد. گام فوری بعدی بر عهده اروپایی هاست تا موافقت ایالات متحده برای بازگشت به توافق را بگیرند، به این امید که محرکی باشد برای ایران و ایالات متحده تا با برنامه‌ریزی برای برداشتن گام‌های فردی بتوانند به زنده کردن توافق کمک کنند».
بنابراین گزارش، «پس و پیش رفتن‌ها واقعیت‌های نارحت کننده ای هستند. به رغم تحریم‌های ایالات متحده، ایران احساس نمی‌کند که باید خیلی زود به توافق برگردد».
جان آلترمان مدیر برنامه خاورمیانه در مرکز مطالعات بین‌المللی و راهبردی نیز می‌گوید: «چه بسا ایرانی‌ها متقاعد شوند که توافق، آخرین اهرم آنها یعنی نفوذ را هم از بین خواهد برد و این موضوع نگران کننده است؛ بنابراین من مطمئن نیستم که شما بتوانید ایرانی‌ها را در توافق دیگری ببینید و شما مطمئناً نمی‌توانید به سرعت این کار را انجام دهید».
این دو نویسنده در پایان گزارش خود تأکید می‌کنند: «دو طرف، قبل از هر چیز، باید بر سر تشکیل جلسه توافق کنند. هفته آینده اولین آزمایش تلاش مجدد برای دستیابی به مصالحه انجام می‌شود: به طوری که ایران می‌گوید از ۲۳ فوریه با متوقف کردن اجرای پروتکل به اصطلاح الحاقی، اجازه نمی‌دهد آژانس بین‌المللی انرژی اتمی هرگونه بازرسی غافلگیرانه را انجام دهد. اگر این کار انجام شود، جامعه جهانی نمی‌تواند به اندازه کافی جاه طلبی‌های هسته ای ایران را کنترل کند».



مسکو و تهران: بزرگ‌تر از شراکت، کوچک‌تر از ائتلاف

 رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
TT

مسکو و تهران: بزرگ‌تر از شراکت، کوچک‌تر از ائتلاف

 رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)

با امضای توافقنامه «شراکت استراتژیک جامع» بین روسیه و ایران، روابط دو کشور وارد مرحله‌ای جدید شده است که در آن منافع طرفین به شکلی بی‌سابقه به هم نزدیک می‌شوند. با این حال، در مسکو تردیدهایی درباره تمایل تهران به بازگشایی به سوی غرب وجود دارد.

این توافقنامه پایه‌ای قانونی برای گسترش همکاری‌های وسیع بین دو کشور فراهم می‌کند و جایگزین توافقنامه همکاری سال ۲۰۰۱ می‌شود که پیش‌تر زمینه‌های محدودی برای همکاری ایجاد کرده بود.

در طول ۲۵ سال گذشته، روابط مسکو و تهران به شدت توسعه یافته و تحولات بزرگی در منطقه رخ داده است که دو کشور را وادار به بازنگری در اساس همکاری‌های خود کرده است. با این حال، مسیر رسیدن به این توافقنامه هموار نبوده و موانع زیادی بر سر راه آن وجود داشته است.

رئیسان روسیه و ایران، پوتین و پزشکیان، پس از مذاکرات در مسکو، برای حضور در مراسم امضا آماده می‌شوند (عکس: آسوشیتدپرس)

موضع روسیه در قبال تحولات جنگ قره‌باغ و سوریه، که به منافع منطقه‌ای ایران آسیب زد، باعث ایجاد تردیدهایی در تهران درباره قابل اعتماد بودن مسکو به عنوان یک شریک استراتژیک شده است. از سوی دیگر، مسکو نیز همواره با نگرانی به تلاش‌های ایران برای بازگشایی کانال‌های ارتباطی با غرب نگاه کرده است.

انتخاب زمان امضای این توافقنامه جلب توجه می‌کند. این توافقنامه پس از چندین تأخیر و درست سه روز قبل از تحلیف رئیس‌جمهور جدید آمریکا، دونالد ترامپ، امضا شد. برخی تحلیل‌گران معتقدند که مسکو و تهران پس از تحولات سوریه و اوکراین، تصمیم گرفتند تا با تقویت مواضع خود، آماده مذاکرات آینده شوند.
این توافقنامه در ۴۷ بند، حوزه‌های مختلف همکاری از جمله تجارت، انرژی، آموزش و گردشگری را پوشش می‌دهد. بخش قابل توجهی از آن به همکاری در زمینه انرژی هسته‌ای صلح‌آمیز اختصاص دارد، حوزه‌ای که ایران به زودی چالش‌های دیپلماتیک جدی در آن پیش رو خواهد داشت.

رئیسان روسیه و ایران، پوتین و پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در کرملین، مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ (آسوشیتدپرس)

همکاری نظامی

توافقنامه بر همکاری‌های نظامی و امنیتی تأکید کرده است، اما از تبدیل این شراکت به یک اتحاد نظامی کامل جلوگیری می‌کند. این همکاری شامل تبادل هیئت‌های نظامی، آموزش پرسنل، انجام تمرینات مشترک و مشارکت در کنفرانس‌های بین‌المللی می‌شود.
دو کشور بر تقویت همکاری در مبارزه با تروریسم، تبادل اطلاعات امنیتی و هماهنگی بین وزارتخانه‌های داخلی تأکید کرده‌اند. همچنین، همکاری در زمینه‌های حقوقی، کنترل تسلیحات و خلع سلاح نیز در توافقنامه گنجانده شده است.
توافقنامه به توسعه روابط تجاری و اقتصادی، بهبود شبکه‌های حمل‌ونقل و تدارکات، و افزایش مبادلات تجاری بین دو کشور اشاره کرده است. همچنین، استفاده از ارزهای ملی در مبادلات و مقابله با تحریم‌های یکجانبه غرب نیز مورد تأکید قرار گرفته است.
این توافقنامه تمامی جنبه‌های همکاری سیاسی، اقتصادی، امنیتی، نظامی و فرهنگی را پوشش می‌دهد. با این حال، نکته جالب توجه این است که در بند پایانی توافقنامه آمده است: «در صورت بروز اختلاف در تفسیر مفاد این توافقنامه، نسخه انگلیسی سند مرجع خواهد بود.»