خانواده‌های دوتابعیتی در انتظار پایان بحران «گروگانگیری» در ایران

خانواده‌های دوتابعیتی در انتظار پایان بحران «گروگانگیری» در ایران
TT

خانواده‌های دوتابعیتی در انتظار پایان بحران «گروگانگیری» در ایران

خانواده‌های دوتابعیتی در انتظار پایان بحران «گروگانگیری» در ایران

خانواده‌های زندانیان دو تابعیتی که در حال حاضر در ایران زندانی هستند، در پی تماس‌های فشرده دیپلماتیک اخیر و شایعات منتشر شده در این باره برای آزادی بستگان خود، خوف و رجای زیاد به سر می‌برند.
خبرگزاری فرانسه (AFP) در گزارشی در این باره نوشت: ایران بیش از ده شهروند غربی را زندانی یا حصر خانگی کرده‌است، بیشتر آنها پاسپورت ایرانی دارند، خانواده‌های آنها، اتهامات مطروحه علیه آنها را پوچ و پررویی با هدف چانه زنی می‌دانند.
سرخوردگی در میان خانواده‌های بازداشت شدگان به دلیل عدم موفقیت دولت‌های غربی در بازگرداندن این زندانیان به کشورهایشان افزایش یافته‌است، به ویژه اینکه برخی از آنها چندین سال را در پشت میله‌های زندان گذراندند و به کرونا نیز مبتلا شدند.
ایران برای بازیابی ایرانیانی که در کشورهای غربی هستند، همیشه تمایل خود را برای انجام معامله تبادل زندانیان ابراز داشته‌است.
از سرگیری مذاکرات برای احیای توافق هسته ای سال ۲۰۱۵ فعالان را بر آن داشت تا اصرار کنند که این دو موضوع به هم پیوند بخورد.
 الیکا آشوری، دختر انوشه آشوری، زندانی ۶۷ ساله دوتابعیتی بریتانیایی ایرانی که از سال ۲۰۱۷ در ایران زندانی است، می‌گوید: «ما یادگرفته ایم که طبق اتفاقات هر روز، رفتار کنیم. ما نمی‌توانیم خیلی رو به جلو نگاه کنیم. مواردی مانند شایعات باعث امیدواری ما می‌شود، اما ما یادگرفته ایم که زیاد امیدوار نباشیم».
وی می‌افزاید: گفت و گوهای تأیید نشده در مورد توافقات و مبادلات جاری نه تنها برای خانواده، بلکه همچنین برای پدرش، که می‌تواند تحولات اخبار را از داخل زندان اوین در تهران دنبال کند، نگران کننده است.
او این اتفاقات را «یک بازی ذهنی» توصیف کرد که «برای ما و به خصوص پدر سرگرم‌کننده نیست». الیکا همچنین فاش کرد که پدرش اخیراً طی یک تماس تلفنی با خانواده از علائم Covid-19 شکایت کرده‌است.
به گفته خانواده‌هایی که با خبرگزاری فرانسه صحبت کرده‌اند، سه بریتانیایی، دو آلمانی، دو سوئدی، دو اتریشی و دو فرانسوی از جمله زندانیانی هستند که در شرایط مشابهی نگهداری می‌شوند.
از جمله بریتانیایی‌ها نازنین زاغری-راتکلیف است که خانواده وی معتقد است، پرونده او به ۴۰۰ میلیون پوند (۵۵۰ میلیون دلار) بدهی قدیمی بریتانیا در زمان شاه در ازای معامله خرید و فروش تانک در دهه ۱۹۷۰ پرداخت نشده، ربط می‌دهد.
مریم کلارن، دختر ناهید تقوی، زندانی ۶۶ ساله ایرانی-آلمانی می‌گوید، مادرش ۲۰۰ روز است که در ایران در زندان به سر می‌برد و پس از انتقال به سلول انفرادی در «وضعیت بسیار بدی» به سر می‌برد.
کلارن به خبرگزاری فرانسه می‌گوید: «انتظار برای او بسیار دشوار است و ما چاره ای نداریم. او علاوه بر تنها بودن، فقط نیم ساعت در روز در معرض نور قرار می‌گیرد و حتی به او بالش هم نمی‌دادند که بخوابد».
او ادامه می‌دهد: «مردم ما زیر شکنجه رنج می‌برند. من سعی می‌کنم زیاد به وین فکر نکنم و از خودم محافظت کنم». وی نگران است که گفت و گوها در مورد زندانیان به یک «بازی» بین دو طرف تبدیل شود.
آلمان، فرانسه و بریتانیا از جمله قدرت‌های اروپایی هستند که دربارهٔ توافق هسته ای با ایران مذاکره می‌کنند که دونالد ترامپ رئیس‌جمهور سابق آمریکا از آن خارج شد، اما جو بایدن جانشین وی قصد بازگشت به آن را دارد مشروط به این که تهران برخی شروط و شرایط را تحقق بخشد.
یک منبع آگاه به مذاکرات به خبرگزاری فرانسه می‌گوید: «در حال حاضر مذاکرات فعالی از طریق اروپایی‌ها در وین در حال انجام است که بر سر انعقاد معامله مبادله زندانیان دو طرفه انجام می‌شود». او در عین حال تأکید می‌کند که «هیچ توافقی حاصل نشده‌است».
ایالات متحده از زمان گروگان گرفتن کارمندان سفارت آمریکا پس از انقلاب اسلامی ۱۹۷۹ روابط دیپلماتیک با تهران برقرار نکرده‌است.
مذاکرات از طریق واسطه‌های اروپایی در وین در حال انجام است.
آنتونی بلینکن وزیر خارجه آمریکا گفت: «من هیچ اولویتی بالاتر از اینکه شهروندان آمریکایی زندانی و گروگان را که به صورت خودسرانه زندانی اند به خانه شان، ایالات متحده برگردانم».
 ایالات متحده ادعای صداوسیمای ایران مبنی بر توافق ایران با آمریکا و بریتانیا بر سر تبادل زندانیان و پرداخت ۷ میلیارد دلار پول را تکذیب کرد و گفت گزارش‌های منتشر شده در مورد دستیابی به چنین توافقی «صحت ندارد».
گمانه زنی‌ها در مورد معامله مبادله ای همچنین با انتشار اخباری از بلژیک مبنی بر نهایی شدن حکم ۲۰ سال زندان اسدالله اسدی دیپلمات ایرانی شاغل در اتریش، به اتهام توطئه برای بمب‌گذاری مراسم مخالفان رژیم در ژوئن ۲۰۱۸ در حومه پاریس با انصراف انتقال پرونده به دادگاه تجدید نظر از سوی وی، گمانه زنی‌ها در این باره افزایش یافته‌است.
هادی قائمی مدیر کمپین بین‌المللی حقوق بشر در ایران، مستقر در نیویورک گفت که ایالات متحده و اتحادیه اروپا باید «جبهه متحدی» ایجاد کنند و «به موازات» مذاکرات هسته ای آزادی بازداشت شدگان را در اولویت خود قرار دهند.
وی افزود: «عدم رسیدگی مؤثر به گروگانگیری در ایران چراغ سبز این اقدامات را به وجود می‌آورد و سایر ملیت‌های دوگانه را در معرض خطر دستگیری برای استفاده به عنوان پیاده‌های سیاسی قرار می‌دهد».



مسکو و تهران: بزرگ‌تر از شراکت، کوچک‌تر از ائتلاف

 رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
TT

مسکو و تهران: بزرگ‌تر از شراکت، کوچک‌تر از ائتلاف

 رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)

با امضای توافقنامه «شراکت استراتژیک جامع» بین روسیه و ایران، روابط دو کشور وارد مرحله‌ای جدید شده است که در آن منافع طرفین به شکلی بی‌سابقه به هم نزدیک می‌شوند. با این حال، در مسکو تردیدهایی درباره تمایل تهران به بازگشایی به سوی غرب وجود دارد.

این توافقنامه پایه‌ای قانونی برای گسترش همکاری‌های وسیع بین دو کشور فراهم می‌کند و جایگزین توافقنامه همکاری سال ۲۰۰۱ می‌شود که پیش‌تر زمینه‌های محدودی برای همکاری ایجاد کرده بود.

در طول ۲۵ سال گذشته، روابط مسکو و تهران به شدت توسعه یافته و تحولات بزرگی در منطقه رخ داده است که دو کشور را وادار به بازنگری در اساس همکاری‌های خود کرده است. با این حال، مسیر رسیدن به این توافقنامه هموار نبوده و موانع زیادی بر سر راه آن وجود داشته است.

رئیسان روسیه و ایران، پوتین و پزشکیان، پس از مذاکرات در مسکو، برای حضور در مراسم امضا آماده می‌شوند (عکس: آسوشیتدپرس)

موضع روسیه در قبال تحولات جنگ قره‌باغ و سوریه، که به منافع منطقه‌ای ایران آسیب زد، باعث ایجاد تردیدهایی در تهران درباره قابل اعتماد بودن مسکو به عنوان یک شریک استراتژیک شده است. از سوی دیگر، مسکو نیز همواره با نگرانی به تلاش‌های ایران برای بازگشایی کانال‌های ارتباطی با غرب نگاه کرده است.

انتخاب زمان امضای این توافقنامه جلب توجه می‌کند. این توافقنامه پس از چندین تأخیر و درست سه روز قبل از تحلیف رئیس‌جمهور جدید آمریکا، دونالد ترامپ، امضا شد. برخی تحلیل‌گران معتقدند که مسکو و تهران پس از تحولات سوریه و اوکراین، تصمیم گرفتند تا با تقویت مواضع خود، آماده مذاکرات آینده شوند.
این توافقنامه در ۴۷ بند، حوزه‌های مختلف همکاری از جمله تجارت، انرژی، آموزش و گردشگری را پوشش می‌دهد. بخش قابل توجهی از آن به همکاری در زمینه انرژی هسته‌ای صلح‌آمیز اختصاص دارد، حوزه‌ای که ایران به زودی چالش‌های دیپلماتیک جدی در آن پیش رو خواهد داشت.

رئیسان روسیه و ایران، پوتین و پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در کرملین، مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ (آسوشیتدپرس)

همکاری نظامی

توافقنامه بر همکاری‌های نظامی و امنیتی تأکید کرده است، اما از تبدیل این شراکت به یک اتحاد نظامی کامل جلوگیری می‌کند. این همکاری شامل تبادل هیئت‌های نظامی، آموزش پرسنل، انجام تمرینات مشترک و مشارکت در کنفرانس‌های بین‌المللی می‌شود.
دو کشور بر تقویت همکاری در مبارزه با تروریسم، تبادل اطلاعات امنیتی و هماهنگی بین وزارتخانه‌های داخلی تأکید کرده‌اند. همچنین، همکاری در زمینه‌های حقوقی، کنترل تسلیحات و خلع سلاح نیز در توافقنامه گنجانده شده است.
توافقنامه به توسعه روابط تجاری و اقتصادی، بهبود شبکه‌های حمل‌ونقل و تدارکات، و افزایش مبادلات تجاری بین دو کشور اشاره کرده است. همچنین، استفاده از ارزهای ملی در مبادلات و مقابله با تحریم‌های یکجانبه غرب نیز مورد تأکید قرار گرفته است.
این توافقنامه تمامی جنبه‌های همکاری سیاسی، اقتصادی، امنیتی، نظامی و فرهنگی را پوشش می‌دهد. با این حال، نکته جالب توجه این است که در بند پایانی توافقنامه آمده است: «در صورت بروز اختلاف در تفسیر مفاد این توافقنامه، نسخه انگلیسی سند مرجع خواهد بود.»