آیا رئیسی شکل روابط ایران با خلیج را تغییر خواهد داد؟

وی در اولین اظهاراتش، اهمیت ویژه‌ای برای کشورهای همسایه قائل شد

آیا رئیسی شکل روابط ایران با خلیج را تغییر خواهد داد؟
TT

آیا رئیسی شکل روابط ایران با خلیج را تغییر خواهد داد؟

آیا رئیسی شکل روابط ایران با خلیج را تغییر خواهد داد؟

ابراهیم رئیسی رئیس‌جمهور منتخب ایران، روز دوشنبه گفت که روابط با همسایگان به ویژه با سعودی برای ایران اهمیت ویژه و اولویت دارد.
رئیسی در اولین کنفرانس مطبوعاتی خود پس از اعلام پیروزی در انتخابات افزود: «ما خواهان روابط خوب با همه کشورهای همسایه به ویژه سعودی هستیم و نسبت به سعودی هم دربارهٔ بازگشایی سفارتخانه‌ها بین دو کشور هیچ مانعی از طرف ما وجود ندارد».
روزنامه‌های محافظه کار ایرانی، پیروزی رئیسی در انتخابات ریاست جمهوری، را «طلوع جدید» در ایران خواندند و ان را جشن گرفتند.
آنها علیرغم ثبت کمترین میزان مشارکت در انتخابات ریاست جمهوری در تاریخ ایران، مشارکت در آن را «حماسی» دانستند.
رئیسی یک محافظه کار تندرو است که ریاست کشوری را که در دریایی از مشکلات سیاسی، شکاف‌های اجتماعی و اختلافات جنجالی با پیرامون منطقه ای و جامعه بین‌المللی شنا می‌کند، به عهده خواهد گرفت.
به گفته کارشناسان آشنا به مسائل ایران، پیش‌بینی می‌شود روی کارآمدن رئیسی تمایل کشور به افراط گرایی را عمیق‌تر می‌کند. این مسئله در گفت و گوهای در حال انجام از اوایل آوریل، با هدف بازگشت ایالات متحده به توافق هسته ای ۲۰۱۵ منعکس خواهد شد.
ظافر العجمی تحلیلگر کویتی ، انتخابات اخیر ایران را ترتیبی برای دوره انتقالی پس از خامنه ای توصیف کرد و گفت، ابراهیم رئیسی رئیس‌جمهور جدید، چیزی جز «نسخه کامل تر» خامنه ای نخواهد بود.
وی در مصاحبه با «الشرق الاوسط» گفت، «درخواست‌ها در چهل سال گذشته برای نزدیک شدن به کشورهای خلیج و به ویژه سعودی مرتباً تکرار می‌شود، اما آنها به دنبال مذاکرات جدی و سازنده نیستند، بلکه عبارت است از نمایش‌ها و ادعاهایی است برای توجیه برخی مواضع، که بدون آگاهی و درک از سوی رهبران ایران نسبت به خواسته‌های خلیجی‌ها برای جلوگیری از مداخله در امور داخلی آنها، جلوگیری از صدور انقلاب و حمایت از شبه نظامیان و اهداف غیرشفاف برنامه هسته ای مطرح می‌شود».
العجمی افزود: «اگر ایران برای چنین خطوط و خواسته‌هایی آماده باشد، هیچ مشکلی نیست، اما سازش‌ناپذیری ایران به حدی رسیده‌است که حق مردم خلیج برای حفظ امنیت منطقه ای خود را نفی می‌کند، و از گنجاندن آن در گفت‌وگوهایی که دربارهٔ آینده و امنیت عمومی منطقه تصمیم‌گیری می‌کند، خودداری می‌کند».
رئیسی از حمایت علی خامنه ای برخوردار است و نام وی به عنوان یک کاندیدای احتمالی برای جانشینی خامنه ای در مهم‌ترین سمت در ایران مطرح شده‌است. انتظار نمی‌رود رسیدن وی به ریاست جمهوری باعث تغییر خطوط کلی سیاست خارجی ایران با توجه به تسلط کامل رهبر ایران بر جزئیات تصمیم‌گیری و هدایت سکان سیاست‌ها در تهران شود.
از جمله این سیاست‌ها آینده روابط ایران با کشورهای خلیج است، کشورهایی که همزمان با درگیر شدن قدرت‌های جهانی در مذاکرات هسته ای، مذاکرات «اکتشافی» (مقدماتی) را برای مهار تنش آغاز کردند.
هشام الغنام، محقق ارشد مرکز تحقیقات خلیج معتقد است برخی از مزایای رسیدن رئیسی به ریاست جمهوری ایران برای کشورهای منطقه و به ویژه خلیج، کاهش دوگانگی، حداقل در گفتمان تهران است.
الغنام به «الشرق الاوسط» گفت: «آنچه در مورد اختلاف داخلی و درگیری ایرانی - ایرانی گفته شد، با حضور رئیسی قابل مطرح نیست و بنابراین معامله با رئیسی روشن‌تر خواهد شد و حاشیه فرار از این مسئله برای ایران کاهش می‌یابد، و رئیسی نمی‌تواند ادعا کند که فاقد توانایی سوق دادن روابط خود با همسایگان به سمت مسیرهای مثبت است».
وی افزود: «سیاست خارجی ایران و روابط آن با کشورهای منطقه دست کم در آغاز با تغییر رئیسی تغییر چندانی نخواهد کرد، اگرچه رسیدن رئیسی به ریاست جمهوری، هرگونه توافق تکمیلی با ایران دربارهٔ هسته ای را غیرممکن خواهد کرد».
الغنام با اشاره به اینکه دلایل این موضوع فقط به رئیسی مربوط نمی‌شود، بلکه به دلیل معادله توازن داخلی در ایران است، گفت: «اگر توافق هسته ای با ایران قبل از تغییر رئیس‌جمهور فعلی منعقد شود، روحانی مقصر شناخته خواهد شد و نه رئیسی، در حالی که رئیسی از مزایای اقتصادی ناشی از توافق بهره‌مند خواهد شد، اما تصویب هرگونه توافق اضافی دیگر توسط رهبر دشوار خواهد بود و سرزنش رئیسی به دلیل وابستگی به جنبش تندرو امکان‌پذیر نخواهد بود».



مسکو و تهران: بزرگ‌تر از شراکت، کوچک‌تر از ائتلاف

 رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
TT

مسکو و تهران: بزرگ‌تر از شراکت، کوچک‌تر از ائتلاف

 رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)

با امضای توافقنامه «شراکت استراتژیک جامع» بین روسیه و ایران، روابط دو کشور وارد مرحله‌ای جدید شده است که در آن منافع طرفین به شکلی بی‌سابقه به هم نزدیک می‌شوند. با این حال، در مسکو تردیدهایی درباره تمایل تهران به بازگشایی به سوی غرب وجود دارد.

این توافقنامه پایه‌ای قانونی برای گسترش همکاری‌های وسیع بین دو کشور فراهم می‌کند و جایگزین توافقنامه همکاری سال ۲۰۰۱ می‌شود که پیش‌تر زمینه‌های محدودی برای همکاری ایجاد کرده بود.

در طول ۲۵ سال گذشته، روابط مسکو و تهران به شدت توسعه یافته و تحولات بزرگی در منطقه رخ داده است که دو کشور را وادار به بازنگری در اساس همکاری‌های خود کرده است. با این حال، مسیر رسیدن به این توافقنامه هموار نبوده و موانع زیادی بر سر راه آن وجود داشته است.

رئیسان روسیه و ایران، پوتین و پزشکیان، پس از مذاکرات در مسکو، برای حضور در مراسم امضا آماده می‌شوند (عکس: آسوشیتدپرس)

موضع روسیه در قبال تحولات جنگ قره‌باغ و سوریه، که به منافع منطقه‌ای ایران آسیب زد، باعث ایجاد تردیدهایی در تهران درباره قابل اعتماد بودن مسکو به عنوان یک شریک استراتژیک شده است. از سوی دیگر، مسکو نیز همواره با نگرانی به تلاش‌های ایران برای بازگشایی کانال‌های ارتباطی با غرب نگاه کرده است.

انتخاب زمان امضای این توافقنامه جلب توجه می‌کند. این توافقنامه پس از چندین تأخیر و درست سه روز قبل از تحلیف رئیس‌جمهور جدید آمریکا، دونالد ترامپ، امضا شد. برخی تحلیل‌گران معتقدند که مسکو و تهران پس از تحولات سوریه و اوکراین، تصمیم گرفتند تا با تقویت مواضع خود، آماده مذاکرات آینده شوند.
این توافقنامه در ۴۷ بند، حوزه‌های مختلف همکاری از جمله تجارت، انرژی، آموزش و گردشگری را پوشش می‌دهد. بخش قابل توجهی از آن به همکاری در زمینه انرژی هسته‌ای صلح‌آمیز اختصاص دارد، حوزه‌ای که ایران به زودی چالش‌های دیپلماتیک جدی در آن پیش رو خواهد داشت.

رئیسان روسیه و ایران، پوتین و پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در کرملین، مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ (آسوشیتدپرس)

همکاری نظامی

توافقنامه بر همکاری‌های نظامی و امنیتی تأکید کرده است، اما از تبدیل این شراکت به یک اتحاد نظامی کامل جلوگیری می‌کند. این همکاری شامل تبادل هیئت‌های نظامی، آموزش پرسنل، انجام تمرینات مشترک و مشارکت در کنفرانس‌های بین‌المللی می‌شود.
دو کشور بر تقویت همکاری در مبارزه با تروریسم، تبادل اطلاعات امنیتی و هماهنگی بین وزارتخانه‌های داخلی تأکید کرده‌اند. همچنین، همکاری در زمینه‌های حقوقی، کنترل تسلیحات و خلع سلاح نیز در توافقنامه گنجانده شده است.
توافقنامه به توسعه روابط تجاری و اقتصادی، بهبود شبکه‌های حمل‌ونقل و تدارکات، و افزایش مبادلات تجاری بین دو کشور اشاره کرده است. همچنین، استفاده از ارزهای ملی در مبادلات و مقابله با تحریم‌های یکجانبه غرب نیز مورد تأکید قرار گرفته است.
این توافقنامه تمامی جنبه‌های همکاری سیاسی، اقتصادی، امنیتی، نظامی و فرهنگی را پوشش می‌دهد. با این حال، نکته جالب توجه این است که در بند پایانی توافقنامه آمده است: «در صورت بروز اختلاف در تفسیر مفاد این توافقنامه، نسخه انگلیسی سند مرجع خواهد بود.»