جشنواره فیلم سعودی؛ ساخت فردایی درخشان برای سینمای خليج

فیلم و سمینار و کتاب در هفتمین دوره

 تالار جشنواره در مرکز فرهنگی اثراء
تالار جشنواره در مرکز فرهنگی اثراء
TT

جشنواره فیلم سعودی؛ ساخت فردایی درخشان برای سینمای خليج

 تالار جشنواره در مرکز فرهنگی اثراء
تالار جشنواره در مرکز فرهنگی اثراء

هفتمین دوره جشنواره فیلم سعودی از جمعه (۲ ژوئیه) تا هفتم ژوئیه برگزار می شود. احمد الملا سرپرست گروه تنظیم کننده جشنواره است. جشنواره فیلم سعودی و جشنواره بین المللی دریای سرخ دو رویداد سینمایی مهم در کشور هستند که دومی ماه نوامبر برگزار می شود. البته دو جشنواره با هم تفاوت دارند چه اینکه اولی به محصولات سینمایی سعودی اختصاص دارد و هدف پیشرفت صنعت فیلم و سینمای سعودی و تقویت و بهبود روند فرهنگی در کشور از طریق عرضه فعالیت ها و برنامه های سینمایی و فیلم و سمینار و انتشار کتاب است.
جشنواره فیلم سعودی فیلم های سینمایی بلند و کوتاه و داستانی و غیر داستانی را عرضه می کند تا بدین وسیله فرصت مناسبی برای سینماگران جوان دختر و پسر و نمایش فیلم های برتر ایجاد شود.
فیلم های بلند مثل «شارع ۷۵» و «یوم فقدت نفسی» و «حد الطار» و «سیده البحر» و «حکایت روشان» و فیلم های بلند همچون «التحدی» و «شمس ۸۹» و «الطائر الصغیر» و «فی داخلی خریف ابدی» از جمله فیلم های جشنواره هستند.
۳۶ فیلم نامزد دریافت جایزه هستند که از این مجموع ۱۵ فیلم در مسابقه رسمی و ۲۱ فیلم در مسابقه فرعی رقابت می کنند و ۲۱ فیلم خلیجی نیز حضور دارند.
هیات داوران ۵ نفره از علی الکلثمی از سعودی (رییس کمیته) و بشری (بازیگر مصری) و کوثر بن هنیه (کارگردان تونسی) و منذر الریاحنه (سینماگر اردنی) و دبورا یانگ (منتقد آمریکایی) تشکیل شده است. ۲۵۴ فیلم در مسابقه فیلم نامه شرکت کردند که ۱۴ فیلم نامه به مرحله نهایی رسید و از این مجموع ۶ فیلم بلند و ۸ فیلم کوتاه هستند.

کمیته انتخاب برترین های جشنواره از سعد الدوسری (رییس) و محمد البشیر و رجا سایر المطیری (اعضا) تشکیل شده است.

مراسم تقدیر از مامون حسن که چند سالی رییس موسسه فیلم بریتانیا بود و نیز بسام الذوادی کارگردان بحرینی از جمله برنامه های جشنواره است.
اولین دوره جشنواره در ۲۰۰۸ و دومین دوره پس از یک وقفه در ۲۰۱۵ و دو دوره بعدی در ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷ برگزار شدند. اما این رویداد سینمایی سعودی در ۲۰۱۸ برگزار نشد و با شور بیشتر باز در سال ۲۰۱۹ برگزار شد و پارسال با توجه به شیوع کرونا به صورت مجازی تشکیل شد.

جشنواره فیلم سعودی امسال با شکوه تر و با طراحی نو و همچون سال های پیشین در تالار مرکز فرهنگی ملک عبد العزیز در شهر الدمام برگزار می شود. این تالار عظیم معماری و دکوراسیون بی نظیر و یک کتابخانه بزرگ و دو سالن نمایش و یک تالار سمینار بزرگ  دارد.
احمد الملا مدیر این جشنواره در کنفرانس چند روز پیش با شوق و ذوق درباره جشنواره امسال و پروتکل های بهداشتی مفصل صحبت کرد و گفت «سران و موسسات دولتی ذیربط با تدبیر تلاش های بزرگی برای مقابله با شیوع کرونا انجام دادند و به دلیل این اقدامات مرکز اثراء موفق به تدارک برای برگزاری این جشنواره و حضور مردم با توجه به دستور العمل های بهداشتی شد».
این تمام ماجرا نیست. احمد الملا در گفتگوی اختصاصی با «الشرق الاوسط» به اهمیت جشنواره فیلم سعودی به خصوص دوره کنونی در عرصه سینمایی کشور پرداخت.

دوره کنونی را نسبت به دوره های قبلی چطور ارزیابی می کنید؟ چقدر پیشرفت داشتید و آیا درست مطابق اهداف مد نظر بوده است؟

جشنواره فیلم سعودی فراز و نشیب های بسیاری داشته یعنی از اولین دوره در ۲۰۰۸ بگیرید تا هفتمین دوره در ۲۰۲۱ که وقفه اجباری داشتیم. «در یک چشم بهم زدن» شعار نمادین ما بود چون قبل از ۲۰۰۸ مشکلات و موانع اجرایی متعددی داشتیم اما شعار ما پس از دوره پنجم به «به هدف رسیدیم» شد.

این جشنواره با مشکلات فراوانی روبرو شد که البته شیوع پاندومی کرونا سال گذشته مانع آخر نیست اما جشنواره فیلم سعودی تسلیم نشد و به صورت مجازی برگزار شد که البته نوعی ماجرا جویی بود اما گسترش بی سابقه ای پیدا کرد. از این رو برنامه ریزی برای دوره بعدی سخت تر شد چون جشنواره باید هم شرایط مناسبی برای دیدار چهره به چهره بین شرکت کنندگان و بازدیدکنندگان ایجاد و هم موقعیت خود را در پلتفرم های مجازی در راستای دسترسی به بیشترین بیننده حفظ کند.

رویای ما چشم اندازهای گسترده تر بود و امیدوارم که تلاش ها در خور به رسمیت شناخته شدن جشنواره باشد و امیدوارم که عرصه سینمایی در سعودی مورد مهرورزی قرار بگیرد که این آرزو اینک برآورده می شود. رویای ما این بود که فیلم و سینمای سعودی اعتبار و جایگاهی داشته باشد تا بتواند زیبایی های مکان و میراث و افسانه های فرهنگی و باستانی را بازگو کنند. در این دوره دارم می بینم که این آرزو برای اولین بار برآورده می شود.
جشنواره فیلم سعودی پیشرفت قابل ملاحظه داشته است. دوره پنجم که آنجا شرکت کردم برگزاری و مدیریت درست آن نسبت به برخی از جشنواره های عربی حرف نداشت. اینجا سوالی که مطرح می شود این است که هدف مد نظر برای دوره های بعدی چیست؟
باید هدف اصلی جشنواره دنبال شود. هدف رقابت و نمایش فیلم های سعودی و برگزاری برنامه های متنوع و الهام بخش دیگر برای سینماگران است چون فیلم سازان در این شرایط می توانند پیشرفت مستمر داشته باشند. امیدوارم این جشنواره به عنوان یک پلتفرم خلاقانه شناخت محور در حوزه هنر و زیبایی نقش آفرینی کند.

 

جشنواره فیلم سعودی تا حالا چه نقش سازنده و مفیدی برای سینماگران سعودی داشته است؟

شاید سینماگران بتوانند خودشان درباره نقش سازنده ای که این جشنواره برایشان انجام داده اظهارنظر کنند. به نظر من همین که اهالی سینما بتوانند در یک جا و یک زمان دور هم جمع شوند و در فضای گفتگو با هم بحث کنند و به تبادل دیدگاه بپردازند و روابط مشترک عمیق برقرار کنند فایده بزرگی است. ضمنا این جشنواره فضایی برای تشویق و رقابت و مهارت آموزی از طریق برنامه های غنی مثل کارگاه آموزشی و سمینار و کتاب و گفتگوی منظم فراهم می کند.

جشنواره از کجا شروع شد؟ ایده پرداز جشنواره چه کسی بود؟
در ۲۰۰۶ عضو هیات مدیره و مدیر اجرایی باشگاه ادبی منطقه شرقیه و مدیر برنامه های دیگری هم بودم. به شخصه به سینما علاقه دارم و به همین دلیل پیشنهاد برگزاری شب هفته سینما را مطرح کردم که فیلم ها را خود من انتخاب می کردم. مخاطبان جوانان فراوانی داشتیم که برای اولین بار به این باشگاه می آمدند که البته منتقدانی هم داشتیم. از همین جا بود که ایده تشکیل یک گروه سینماگران جوان ایجاد شود و پس از بحث و بررسی باشگاه و جمعیت فرهنگ و هنر الدمام بر سر برگزاری اولین جشنواره توافق کردند. هیات موسس از چهره های فراوانی تشکیل شد.

نقش سازنده جشنواره های عربی در حوزه سینمای سعودی را چگونه ارزیابی می کنید؟
بی گمان تاثیر گذار بود. مشارکت فیلم های سعودی در جشنواره های عربی و بین المللی دستاوردهای متعددی برای سینماگران سعودی در پی داشت چون منجر به ارتقای محتوا و اعتبار بخشی به حوزه سینمای سعودی در جشنواره های دیگر شد. به اینها باید افزود که فیلم سعودی قدرت نرم برای نفوذ و جذب مخاطبان سینما است.
برخی از فیلم های سعودی در جشنواره بعدی دریای سرخ به نمایش گذاشته می شود. این چه ارمغانی برای جشنواره فیلم سعودی و برای فیلمسازان دارد؟

جشنواره فیلم دریای سرخ پلتفرم مهم در راستای تحقق برنامه ها و اهداف مدرنیزاسیون در سعودی است و منجر به دست یابی به اهداف حوزه سینما در سطح عربی و بین المللی و نیز تشویق سینماگران سعودی برای رقابت و مشارکت می شود. ما امروز شاهد آغاز برنامه های حمایت و پیشرفت و تولید در عرصه سینما و فیلم هستیم و اولین دوره جشنواره فیلم دریای سرخ در ماه نوامبر برگزار می شود و همگرایی بین دو جشنواره هم امکان پذیر است و هم قابلیت اجرایی دارد.



حدود «استثمار سیاسی» گذشته در سریال‌های تاریخی تا کجاست؟

خالد النبوی در صحنه ای از «ممالیک آتش»
خالد النبوی در صحنه ای از «ممالیک آتش»
TT

حدود «استثمار سیاسی» گذشته در سریال‌های تاریخی تا کجاست؟

خالد النبوی در صحنه ای از «ممالیک آتش»
خالد النبوی در صحنه ای از «ممالیک آتش»

با هر سریال تاریخی، سؤالاتی مطرح می‌شود که کماکان بر سر زبان هاست، نه تنها به میزان اعتبار این آثار و دستیابی آنها به هماهنگی بین آزادی خلاقیت و تخیل و احترام به حقیقت تاریخی، بلکه موضوع به ماهیت معنای سیاسی استناد به تاریخ از طریق این آثار مرتبط شده‌است که - به گفته بسیاری از ناظران و متخصصان - خالی از «رمزگذاری عمدی واقعیت» نیست.
اگرچه این مناقشه جدید نیست و به همراهی برای اکثر آثار نمایشی عربی الهام گرفته از تاریخ تبدیل شده‌است، سال‌های اخیر ابعاد قابل توجهی به جنجال همراه با درام تاریخی اضافه کرده‌است که به استفاده سیاسی و ایدئولوژیک این آثار مرتبط است.
اگر استناد به تاریخ در این مطالب نمایشی، اهدافی فراتر از پرداختن به زندگی‌نامه شخصیت‌های پیچیده‌ای را که اغلب جنجال‌های سیاسی و فکری به راه می‌اندازند، دربردارد، پس
علاوه بر این، برجسته کردن دوره‌ها و رویدادهای تاریخی که با دقت انتخاب شده‌اند، پیامدهای معناداری برای واقعیت کنونی دارد.
شاید جنجال بزرگی که سریال حشاشین که در ماه رمضان در تعدادی از شبکه‌های مصری و عربی در حال پخش است، بسیاری از این سوالات را در مورد محدودیت‌های استفاده سیاسی و ایدئولوژیک از تاریخ دوباره مطرح کند که هنوز پاسخ قاطعی ندارند.

کریم عبدالعزیز در کلیپی از «الحشاشین» (شرکت سازنده)

به گفته منتقدان هنری و اساتید دانشگاهی تاریخ که با «الشرق الاوسط» صحبت کردند، اغلب درام‌های تاریخی دارای «دیدگاه سیاسی یا ایدئولوژیکی هستند که توسط تولیدکنندگان یا سازندگان اثر بیان می‌شود»، اما کنترل‌هایی وجود دارد که باید هنگام ارائه این آثار در نظر گرفته شوند؛ اول از همه، احترام به حقایق عمده تاریخ بدون جعل، علاوه بر ضرورت کمک گرفتن از متخصصان برای پرکردن شکاف‌ها و دستیابی به هماهنگی بین داستانی و تاریخی است تا از بسیاری شکاف‌ها جلوگیری شود که ممکن است اعتبار برخی درام‌هایی که از تاریخ الهام گرفته‌اند را کاهش دهد.

انتخاب‌های عمدی

شاید درام تاریخی عرب یکی از قدیمی‌ترین اشکال نمایشی بود که از نظر سیاسی یا ایدئولوژیک به کار گرفته شد. شاید این آثار مسیری را پیش از خود یافتند که آثار ادبی نویسندگانی چون جرجی زیدان، امین معلوف، نجیب محفوظ، علی احمد باکثیر، توفیق الحکیم، محمد فرید ابو حدید و بسیاری دیگر پیش از خود رفته بودند.
اما ارائه درام‌های تاریخی در سینما و تلویزیون و استفاده سیاسی از آنها به دهه شصت قرن گذشته بازمی‌گردد. در اینجا طارق الشناوی، منتقد هنری، یکی از معروف‌ترین آثار سینمای عرب را به یاد می‌آورد که فیلم «الناصر صلاح الدین» است که در سال ۱۹۶۳ به کارگردانی یوسف شاهین ساخته شد. گروهی از مشهورترین نام‌های ادبی مصر در آن زمان، مانند یوسف السباعی، نجیب محفوظ و عبدالرحمن الشرقاوی در نگارش آن مشارکت داشتند. بنیاد عمومی سینمای مصر، یک نهاد دولتی، به تأمین مالی تولید آن کمک کرد.
الشناوی به «الشرق الاوسط» می‌گوید: هدف از تولید آن اثر عظیم در آن زمان، همان‌طور که در آن زمان گفته شد، یک فرافکنی سیاسی با الهام گرفتن از قهرمانی‌های سلطان صلاح الدین ایوبی، آزادکننده بیت‌المقدس در دوران جمال عبدالناصر، رئیس‌جمهور فقید مصر بود. این امر به وضوح از انتخاب نام فیلم آشکار می‌شود.
الشناوی معتقد است که «نویسنده درام تاریخی هر دوره زمانی یا شخصیتی را که بخواهد ارائه کند، صرف نظر از ماهیت آن، باید شامل دیدگاهی باشد، اعم از سیاسی، فکری یا اجتماعی که او بخواهد با پرداختن آن شخصیت ارائه دهد».
وی افزود: هیچ درام تاریخی برای روایت تاریخ وجود ندارد، بلکه طبیعی است که هدف روشن و دلیلی داشته باشد که این انتخاب را توجیه کند.
به عقیده او، موضوع بدون «انتخاب عمدی برای هدفی خاص که توسط سازندگان اثر دیده می‌شود» نیست، که او آن را نقص نمی‌داند، بلکه «بخشی از ماهیت صنعت نمایش» است.

رمزگذاری واقعیت

در سال‌های اخیر، بسیاری از نمایش‌های تاریخی عربی، چه برای شخصیت‌های مذهبی و چه برای دوره‌های تاریخی مملو از درگیری، همچنان مفاهیمی مرتبط با واقعیت کنونی را به همراه دارند، نمادگرایی ارائه شده توسط سریال‌های تاریخی را نمی‌توان نادیده گرفت؛ زیرا بیننده اغلب به‌طور خودکار رویدادهای تاریخی را با واقعیت پیوند می‌دهد و گاهی اوقات از یک لحظه تاریخی کهن خواسته می‌شود تا نماد واقعیت فعلی باشد تا این باور را ایجاد کند که واقعیت با گذشته تفاوتی ندارد.
اما این بدان معنا نیست که درام تاریخی به سمت «جعل و تحریف» گرایش دارد، بلکه نویسنده آن «باید از یک سو با مطالب تاریخی ثبت شده مطابق با الزامات هنر نمایشی عمل کند و مطابق با بینش فکری و پرسش‌های بشری، بدون تعصب به حقایق تاریخی یا تعمیم خودسرانه مطالب تاریخی به شیوه‌ای خام در خدمت دیدگاه ایدئولوژیک قبلی تولید کند». ولید سیف نویسنده فلسطینی که یکی از برجسته‌ترین سازندگان درام تاریخی عرب به‌شمار می‌رود، در زندگی‌نامه خود با عنوان «شاهد و شاهد» نسبت به این موضوع هشدار می‌دهد.
حقیقت این است که نمایشنامه تاریخی عرب در طول چند دهه آثار بسیاری ارائه کرد که این همه بحث و جدل در مورد اشتغال سیاسی ایجاد نکرد و بر ارائه بیوگرافی شخصیت‌های کمتر بحث‌برانگیز که موضوع مناقشات سیاسی یا ایدئولوژیکی عمده نیستند تمرکز داشت؛ مانند «خالد بن الولید»، «عمر بن عبدالعزیز»، «صلاح الدین ایوبی»، «امام ترمذی» و «امام شافعی».
حتی زمانی که در مصر زندگی‌نامه شخصیت‌های بحث‌برانگیزی مانند عمرو بن العاص یا خلیفه عباسی هارون الرشید ارائه شد، این آثار در چارچوب دفاع از آن شخصیت‌ها بر بعد انسانی تمرکز داشتند، نه بعد سیاسی.

سکانسی از سریال رستاخیز ارطغرل

با این حال، سال‌های اخیر به موازات وقوع بسیاری از درگیری‌های سیاسی، ایدئولوژیک و فرقه‌ای در منطقه بوده‌است که منجر به جذابیت‌های چشمگیری شده‌است که بدون استفاده از تاریخ نیست. برای مثال، تلاش‌هایی برای همگام شدن با ظهور ایده «نوعثمانی‌گرایی» و هموار کردن راه برای نقش‌های تأثیرگذارتر ترکیه در منطقه پس از رویدادهایی که به «بهار عربی» معروف شد، سریال‌های ترکی با استفاده از ابزارهای نمایشی در پرده‌های عربی به محبوبیت دست یافت. از جمله این آثار ترکی می‌توان به سریال «حرمسرای سلطان» اشاره کرد که یکی از برجسته‌ترین سلاطین عثمانی، سلطان سلیمان قانونی (سلیمان یکم) و سریال «قیام اَرطغرل» را مطرح کرد. اثری است که با ارائه زندگینامه ارطغرل پسر سلیمان شاه، رهبر قبیله کایی از ترکان مسلمان اوغوز و پدر عثمان اول، بنیانگذار امپراتوری عثمانی، مقدمات و انگیزه‌های تأسیس امپراتوری عثمانی را ارائه می‌کند. نمایش آن در سه سری متوالی از اواخر سال ۲۰۱۴ آغاز شد.
از سوی دیگر، سریال «ممالیک آتش» نشان دهنده واکنش دراماتیک عربی به آثار تاریخی ترکیه است که توسط شرکت اماراتی «جنو مدیا» در سال ۲۰۱۹ به نویسندگی محمد سلیمان عبدالملک و کارگردانی کارگردان بریتانیایی پیتر وبر تولید شد. این سریال آخرین دوره دولت ممالیک و سقوط آن به دست عثمانی‌ها در اوایل قرن شانزدهم را روایت می‌کند. عثمانی‌ها از طریق یک سری خیانت‌ها توانستند برای چند قرن پس از آن، پایگاهی برای حکومت خود در منطقه عرب بیابند.

تفسیر مذهبی از صنعت سریال

موضوع تنها به این دوئل تاریخی بر سر واقعیت حضور عثمانی در منطقه محدود نشد، بلکه باعث ایجاد یک رقابت فرقه‌ای شد که دو سال پیش خبر ساخت سریال «معاویه بن ابی سفیان» جنجال آفرید؛ سریالی برای انعکاس زندگی‌نامه بنیانگذار دولت اموی و یکی از برجسته‌ترین شخصیت‌های بحث‌برانگیز تاریخ اسلام از طریق نقش او در آنچه به عنوان «فتنه بزرگ» شناخته می‌شود، مورد مناقشه بزرگی در مورد هدف از تولید اثر شد.
در چارچوب «تفسیر فرقه‌ای» از آثار نمایشی، یکی از شبکه‌های عراقی در آن زمان اعلام کرد که بودجه هنگفتی را برای تولید سریال تاریخی «شجاعت ابولؤلؤه» اختصاص داده‌است. ظاهراً در واکنش به روند ساخت سریال «معاویه بن ابی سفیان» است؛ ابولؤلؤه فیروز معروف به ابولؤلؤه مجوسی، مردی است که خلیفه دوم عمر بن خطاب را ترور کرد. حتی در هنگام ارائه زندگینامه الفاروق عمر بن الخطاب که توسط بنیاد رسانه ای قطر تهیه شده بود، موضوع بدون مناقشه نبود، نه تنها در مورد مشروعیت به تصویرکشیدن یکی از برجسته‌ترین شخصیت‌های تاریخ اسلام روی صفحه نمایش که با بسیاری از فتواهای قبلی در این زمینه مغایرت دارد، بله بر سر پیش‌بینی ایدئولوژیک سریالی که بین سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۲ فیلمبرداری شده بود، اختلاف نظر وجود داشت. این دوره ای است که با ظهور گروه‌های «اسلام سیاسی» در بسیاری از کشورهای عربی مصادف شد و بر شدت این مناقشه با مشارکت چهره‌های حامی سازمان «اخوان المسلمین» در بررسی بافت تاریخی سریال افزوده شد.

بی سوادی تاریخی

دکتر محمد عفیفی، استاد تاریخ دانشگاه قاهره و دبیرکل سابق شورای عالی فرهنگ در مصر معتقد است: هر مؤسسه ای که سریال‌های تاریخی را تولید می‌کند «به‌طور طبیعی هدفی پشت تولید اثر دارد، به ویژه با توجه به هزینه تولید هنگفتی که این نمونه از آثار نیاز دارد»، معمولاً درام تاریخی «تاریخ را بیشتر از خدمت به آگاهی تاریخی یا تعریف گذشته فرا می‌خواند تا در خدمت حال باشد».
عفیفی به «الشرق الاوسط» توضیح می‌دهد که هنگام الهام گرفتن از تاریخ در آثار نمایشی باید کنترل‌هایی وجود داشته باشد؛ برجسته‌ترین این کنترل‌ها تغییر نکردن حقایق تاریخی تثبیت‌شده‌است، مانند سال‌های رویداد، یا شخصیت‌های اصلی که رویداد را ایجاد کرده‌اند. اما در عین حال بر ضرورت عدم لغزش در تلقی نمایش تاریخی به عنوان مرجع یا منبع تاریخی تأکید می‌کند، زیرا سریال یک اثر خلاقانه است که بینش سازندگانش، از جمله نویسندگان و کارگردانان، و احتمالاً فضایی از تخیل را به همراه دارد.
این استاد تاریخ که مطالعات پیشرفته بسیاری را در مورد تکیه بر منابع غیررسمی در تاریخ برخی از رویدادهای مهم تاریخ مصر انجام داده‌است، وضعیت مناقشه برانگیز سریال تاریخی را به آنچه او به عنوان «بی سوادی تاریخی در میان اکثر دریافت کنندگان محتوای نمایشی» توصیف می‌کند، نسبت می‌دهد.
او این موضوع را با بیان اینکه فقدان آگاهی تاریخی نتیجه کمبود برنامه‌های درسی مدرسه است، توضیح می‌دهد ارائه خوانش تاریخی به صورت انتقادی و چند نگرشی باعث می‌شود بسیاری از مخاطبان به آثار نمایشی به عنوان یک مرجع تاریخی نگاه کنند نه اثری خلاقانه که قابل تفسیر باشد و از اینجا مشکلات و بحران‌های بسیاری پدید می‌آید.
دبیرکل سابق شورای عالی فرهنگ در مصر اما خوشحالی خود را از جنجال برانگیخته شده ناشی از سریال عربی الهام گرفته از تاریخ پنهان نمی‌کند و آن را خوب ارزیابی می‌کند.
عفیفی معتقد است ادامه تولید سریال‌های تاریخی عربی، حتی در صورت وجود خطا یا ایجاد حالت جنجال، «بسیار بهتر از عدم وجود این نوع تولیدات نمایشی است».
او نظر خود را این گونه توجیه کرد که نبود این آثار راه را برای «هجوم» آثار تاریخی کشورهایی مانند ترکیه و ایران باز می‌کند و این آثار وارده اغلب دارای بینشی سیاسی و ایدئولوژیک هستند که لزوماً منعکس کننده واقعیات تاریخ یا بینش عرب نیست، بلکه اهداف بسیار عمیق‌تری نسبت به کارهای نمایشی یا سرگرمی دارند.