جرج وسوف به «الشرق الاوسط»: برای موفقیتم برنامه‌ریزی نکردم

این موسیقی‌دان سوری می‌گوید که با هنر درست تربیت شده و به تبلیغات متوسل نشده است

جورج وسوف موسیقی‌دان اهل سوریه با هر غروب خورشیدی از پنجره خانه اش بیروت را در نظر می گیرد. جزئیات کوچکی که ممکن است در زندگی روزمره مردم قابل توجه نباشند، اما توجه او را جلب کرده و حیرتش را افزایش می دهند. بلکه تنها آن جزئیات کوچک قلب او را تسخیر می کنند، پس از آنکه تمام شکوه زندگی را تجربه کرد و ستارگان آسمان هنر را به چنگ آورد.
زندگی به سرعت دوید، موهای خاکستری سر ابو ودیع را فراگرفت و خستگی بدنش را. اما بدون غلبه بر ویژگی های کودک درونش همچنان با روحیه هنرمندانه زندگی می کند؛ هنرمندی که 4 ماه دیگر 61 سالگی خود را به پایان می رساند.
جورج وسوف در گفت‌وگو با روزنامه «الشرق الاوسط» می‌گوید: قلب کودکی که در او می‌تپد با گذشت سال‌ها خسته نشده بلکه اما گذر عمر آن را صیقل داده و هنوز هم به کار خود ادامه می دهد.
روشن است که او قصد نخواهد داشت چیزی از آنچه گذشت را فراموش کند؛ او می گوید: «از هیچ چیز پشیمان نیستم. چون درس های زیادی یاد گرفتم. وقتی تمام جزئیات زندگی ام را به یاد می آورم خوشحال می شوم». این هنرمند حتی با دردها و مشکلاتش با حوصله و رضایت کنار می آید. از آن روز که به عنوان تک فرزند در سوریه خانه پدری را ترک کرد تا با صدای منحصر به فرد و استثنایی خود با جهانی پهناور روبرو شود، آموزش دیده تا ظلم و آسیب های زندگی را رام کند. پس جای تعجب نیست که او امروز در برابر جهان ایستاده و لبخندی درخشان و خنده ای بلندی سر می دهد. او می‌گوید: «ای کاش زندگی نسبت به من ظالم‌تر بود تا بتوانم تجربیات بیشتری جمع‌آوری کنم».
او درباره موفقیت چشمگیر خود توضیح می دهد: «من هرگز مغرور نبودم. من تنها خواننده ای نیستم که صدای زیبایی دارد، بسیاری دیگر صدای بهتری از من دارند». او ادامه می دهد: «ناگهان خود را در عرصه هنر یافتم. نمی دانم چرا شروع شد من هرگز در زندگی ام رویای چیزی را نداشتم، برای موفقیتم برنامه ریزی نکردم و به تبلیغات و پروپاگاندا متوسل نشدم. همه چیز خود به خود محقق شد. به سختی کار کردم و آهنگ های حساب شده ای را منتشر کردم و تماشاگران بقیه کار را بر عهده گرفتند. تنها چیزی که به آن اهمیت می دهم هنر درستی است که با آن بزرگ شده ام».
این هنرمند جز در ترانه های خود از کلمات سرزنش کننده استفاده نکرد. اما کسی که با او نشسته است متوجه ناامیدی اش از مردمی می شود که صداقت کمتری دارند: «متاسفم برای کسانی که وفاداری خود را از دست داده اند؛ نزدیکان قبل از غریبه ها».
وی ادامه می دهد: «امروز که 61 سال دارم همچنان هر روز درس تازه ای از زندگی و انسان ها می آموزم».
وسوف درباره نظرش نسبت به عرصه هنری کنونی می گوید: «همه مثل هم هستند. همان صداها و شکل ها، همان لحن و سبک. دیگر هیچ صنعت هنری وجود ندارد. بیشتر ملودی‌سازان بزرگ رفته‌اند و آن‌هایی که مانده‌اند ناامید شده‌اند». او متعجب است که چگونه است که ارزیابی هنرمندان بر اساس تعداد فالوورها و شنوندگان در بسترهای دیجیتال انجام می شود.
او خطاب به جوانان می گوید: «به هنر بی محتوا گوش دهید و با آن لذت ببرید، اما بدانید که ماندگار نیست و شما را بی نیاز نمی کند».
وسوف درباره برابری تعداد طرفداران بیست و سی ساله خود با افراد مسن توضیح می دهد: «نسل در حال ظهور در کنسرت ها بیشتر از من کارهای قدیمی را می خواهند تا جدید. فکر می‌کنم با ارتباط صادقانه‌ام با آنها روی صحنه و با آهنگ‌های مرگ ناپذیرم آنها را جذب کردم. کلام من در نزد آنها شنیده می شود و در آنها اثرگذار است. حتی ترانه هایم را پشت شیشه ماشینشان هم می نویسند!».