کتاب بنیادگذار «اخوان المسلمین» در قاهره توقیف شد

کتاب بنیادگذار «اخوان المسلمین» در قاهره توقیف شد
TT

کتاب بنیادگذار «اخوان المسلمین» در قاهره توقیف شد

کتاب بنیادگذار «اخوان المسلمین» در قاهره توقیف شد

<strong>دانشگاه آمریکایی به‌خاطر کونگرس غرفه خود را می‌بندد</strong>

قاهره: ولید عبدالرحمن

وجود کتاب «بیانات منقول» از امام حسن البنا، بنیادگذار جماعت اخوان المسلمین، که حکومت سیسی آن را یک سازمان تروریستی می‌داند، باعث شد که مجادلاتی در خصوص وجود این کتاب شکل گیرد. این کتاب در غرفه‌ای مغربی پیدا شد. اسلام بیومی، مدیر نمایشگاه‌های مصری، در هنگام بازدید از نمایشگاه، تعداد پنج نسخه از این کتاب را مشاهده کرد، و فوراً دستور داد که مسئولین این نمایشگاه سراسیمه آن را مصادره کنند.
یکی از مسئولین این نمایشگاه در گفتگو با «الشرق الاوسط» بیان کرد که مسئولین نمایشگاه ضوابط مشارکت انتشاراتی‌ها را در یک جزوه ذکر کردند و به موجب آن بیان کردند که نمایش هر کتابی که برای امنیت کشور تهدید باشد خلاف قوانین این نمایشگاه است، و مشاهده چنین کتاب‌هایی این حق را به مسئولین نمایشگاه می‌دهد که در جا اقدام به مصادره آن کنند.
هیثم الحاج علی، رئیس هیئت عمومی کتاب، یعنی نهاد مسئول تشکیل نمایشگاه، بیان کرد که «تیم اداره کننده این نمایشگاه از وجود هر گونه کتاب‌های بنیادگرا که ضد امنیت کشور و جامعه است، ممانعت می‌کند». شایان ذکر است که تیم‌های کنترل این نمایشگاه به صورت فزاینده تلاش می‌کنند هر گونه کتاب مخالف با حکومت سیسی را جمع‌آوری و مصادره کنند.
در این دوره از نمایشگاه قاهره تعداد ۷۴۸ انتشارات از همه جهان به‌طور مستقیم مشارکت می‌کنند و تعداد ۵۲۵ ناشر دیگر از طریق نمایندگان، به‌طور غیر مستقیم شرکت دارند. بدین ترتیب تعداد شرکت کنندگان کلی در این نمایشگاه به عدد ۱۲۷۳ می‌رسد و از ۳۵ کشور به قاهره آمدند.
این در حالی است که دانشگاه آمریکایی قاهره غرفه خود در این نمایشگاه را تا اطلاع ثانوی بست. این دانشگاه در بیانیه‌ای که بر سر در این غرفه زد، اعلام کرد که به‌دلیل تعلیق هزینه مالی این غرفه، از سوی مجلس عموم آمریکا (کونگرس) این غرفه تا اطلاع ثانوی بسته باقی می‌ماند تا اینکه بار دیگر حکومت آمریکا شروع به‌کار کند.
شایان ذکر است که تعلیق عمل حکومت آمریکایی از یک ماه پیش تا الان استمرار داشته و این مسئله ناشی از آن است که مجلس عوام آمریکا از تأیید بودجه پیشنهادی ترامپ سرباز زده‌است. در این بودجه هزینه‌های کشیدن دیواری در مرز آمریکا و مکزیک در نظر گرفته شده و همین مسئله موجب شد که نمایندگان دمکرات مجلس به شدت با آن مخالفت کنند و تصویب آن را به تعویق اندازند. ترامپ در فعالیت انتخابی خود وعده داده بود که پس از رسیدن به ریاست جمهوری آمریکا برای جلوگیری از مهاجرت پناهندگان مکزیکی دیواری آهنین در مرز میان دو کشور وضع کند.
رئیس هیئت عمومی مصر، دربارهٔ تعلیق عمل غرفه کتاب دانشگاه آمریکایی قاهر، بیان کرد که دانشگاه آمریکایی پیشتر درخواست شرکت در این نمایشگاه را برای ما، مانند روال هر دوره، ارسال کرد و هزینه‌های مشارکت را پرداخت کرد؛ و تعلیق عمل این غرفه برای ما یک حادثه ناگهانی است. هر چند که نحوه کار این غرفه به دانشگاه مربوط است و ربطی به ما ندارد، از این رو هیئت عمومی مصر مسئولیتی در این خصوص ندارد.



فیروز در نود سالگی... نغمه‌ای جاودان از لبنان

در هر خانه‌ای تصویری از او هست... فیروز، نماد لبنان، به نود سالگی رسید و هرگز پیر نشد (الشرق الأوسط)
در هر خانه‌ای تصویری از او هست... فیروز، نماد لبنان، به نود سالگی رسید و هرگز پیر نشد (الشرق الأوسط)
TT

فیروز در نود سالگی... نغمه‌ای جاودان از لبنان

در هر خانه‌ای تصویری از او هست... فیروز، نماد لبنان، به نود سالگی رسید و هرگز پیر نشد (الشرق الأوسط)
در هر خانه‌ای تصویری از او هست... فیروز، نماد لبنان، به نود سالگی رسید و هرگز پیر نشد (الشرق الأوسط)

او که انسی الحاج شاعر، «جاودانه»اش نامید، فیروزی که هر سال که می‌گذرد، پیوندش با دل‌ها عمیق‌تر و صدایش بیشتر در گوش‌ها و خاطره‌ها حک می‌شود. سال‌ها، حتی اگر نود باشد، برای یک اسطوره که زمان نامش را بر ستون‌های جاودانگی حک کرده است، چه اهمیتی دارند؟

فیروز سکوت را بر پرگویی و انزوا را بر اختلاط و حضور ترجیح داد (اینستاگرام)

در نود سالگی‌اش، «بانوی آواز» در خانه‌اش در یکی از روستاهای کوهستانی لبنان نشسته و حافظ خاطرات یک ملت است. لبنانی‌ها دوست دارند بگویند: «تا زمانی که فیروز خوب است، لبنان هم خوب است». گویی حضور او در جایی از این لبنان خسته، پشت دری بسته‌که تنها عده‌ای اندک آن را می‌کوبند، برای نگهداری این کشور از هم پاشیده کافی است. همان‌طور که یک ترانه صبحگاهی از او کافی است تا آفتاب بر خلیج بیروت بتابد:
«یا مینا الحبايب یا بیروت... یا شطّ اللی دايب یا بیروت... یا نجمة بحریّة عم تتمرجح عالمیّ...»

بانوی سکوت

نهاد حداد که به فیروز لبنان و عرب تبدیل شد، در خانه دوردستش شمع نود سالگی‌اش را در کنار فرزندانش خاموش می‌کند. فیروز هرگز اهل سر و صدا نبوده است و این روزها نیز زمانی برای جشن گرفتن نیست، چرا که شناب افزایش شمار قربانیان و ویرانی‌ها در این کشور سریع‌تر از سال‌های عمر است.
او که به عنوان «بانوی سکوت» شناخته می‌شود، کمتر سخن می‌گوید و بیشتر آواز می‌خواند. آوازش تاریخ هنر و موسیقی را سیراب کرده، اما سخنش اندک بوده است. این را می‌توان از تعداد کم مصاحبه‌هایش فهمید. بسیاری به او به خاطر این سکوت طولانی خرده گرفتند، اما او ترجیح داد از طریق ترانه‌ها پاسخ دهد.
در ترانه‌هایش که از مرز زمان و مکان می‌گذرند و در سخنان معدودی که از طریق رسانه‌ها بیان کرده، فیروز حرف‌های بسیاری زده است. افکارش از حکمتی ساده و فلسفه‌ای بی‌ادعا سرچشمه می‌گیرند.

«پادشاهی من جایی برای گریه ندارد»

فیروز در زندگی شخصی‌اش به ندرت از «من» سخن گفته است؛ شاید به خاطر خجالتی بودن یا برای حفظ هاله استثنایی‌اش. این موضوع حتی در ترانه‌هایش نیز دیده می‌شود. اما در برخی از آثار جدیدش، به ویژه در آهنگ «فیكن تنسوا» از آلبوم «كيفك إنت» (1991)، برای اولین بار «منِ» خود را آشکار کرد:
«أنا البيسمّوني الملكة وبالغار متوّج زمني ومملكتي ما فيها بكي وجبيني ولا مرة حني».

فیروز مادر

فیروز، همچنان که زندگی خصوصی‌اش را پشت عینک‌های تیره مخفی کرد، تلاش داشت زندگی خانوادگی‌اش را نیز دور از چشم‌ها نگه دارد. با این حال، جزئیات زیادی از تراژدی خانوادگی او به رسانه‌ها و حتی به ترانه‌هایش راه یافت.

فیروز در مصاحبه‌ای معروف با فریدریک میتران، همسرش عاصی الرحبانی را فردی «سخت‌گیر و دیکتاتور» توصیف کرد. اما با وجود چالش‌های زندگی مشترکشان، زمانی که عاصی بیمار شد، برایش چنین خواند:
«سألوني الناس عنك يا حبيبي كتبوا المكاتيب وأخذها الهوا».

فیروز، این صدای جاودانه، حتی در نود سالگی همچنان نماد یک ملت است و صدایش در خانه هر لبنانی جاودان باقی مانده است.
افتخارات بسیاری که زندگی فیروز را روشن کرده‌اند، با اندوه‌ها و آزمون‌های دشواری مانند از دست دادن دخترش لیال در اوج جوانی همراه بوده‌اند. در حالی که این فاجعه در ترانه‌ها و مصاحبه‌های مطبوعاتی حضور نداشت، داستان پسرش هَلی و بیماری او در کودکی، به طور غیرمستقیم، در آثاری چون «بکوخنا یا ابني» (۱۹۶۶) با کلمات شاعر میشال طراد و آهنگ‌سازی برادران الرحبانی انعکاس یافت.

فیروز نودمین سالگرد تولد خود را جشن می‌گیرد. او متولد 21 نوامبر 1934 است (فیس‌بوک)

«علوّاه لو فيّي يا عينيّي لأطير اتفقّدك يا رجوتي بعدك زغير...». روایت شده که این شعر به پسر نوزاد شاعر تقدیم شده بود، اما کلمات آن مورد توجه برادران الرحبانی قرار گرفت و با داستان فیروز و پسر بیمار او که به خاطر کنسرت‌ها و سفرهای هنری مجبور به ترک او می‌شد، همخوانی یافت.
فیروز در نود سالگی هنوز شخصاً از هَلی که از راه رفتن، شنیدن و صحبت کردن محروم است، مراقبت می‌کند. او در سال ۱۹۹۹ بار دیگر او را با صدای خود در ترانه «سلّملي عليه» به یاد آورد. برخی منابع می‌گویند این ترانه توسط او و زیاد درباره هَلی نوشته شده است:
«سلّملي عليه وقلّه إني بسلّم عليه وبوّسلي عينيه وقلّه إني ببوّس عينيه».

عکسی که دختر فیروز، ریما الرحبانی، در سال ۲۰۲۲ از مادرش همراه با دو برادرش هَلی و زیاد منتشر کرد (اینستاگرام)

مشهورترین سفیر لبنان

فیروز با صدایش نقشه وطن را ترسیم کرد و صدای خود را وقف افتخار لبنان نمود، همان‌طور که در ترانه «وعدي إلك» از نمایشنامه «أيام فخر الدين» (۱۹۶۶) می‌گوید. این عشق تنها در ترانه‌ها نبود؛ او حتی در شدیدترین سال‌های جنگ نیز همچون نگهبانی از کلیدهای کشور باقی ماند. وقتی موشکی به ساختمانی که او در آن سکونت داشت برخورد کرد، ترسید و سکوتش عمیق‌تر شد و به دعا پناه برد.
ترانه‌هایی که توسط عاشقان لبنان، عاصی و منصور الرحبانی، ساخته شده بود، چون گردنبندی الماس بر گلوی فیروز نشستند.

این ترانه‌ها در صدای او به سرودهای ملی تبدیل شدند و هر واژه و نغمه، افتخار او به لبنانی بودن را به نمایش گذاشتند.
شاعر جوزیف حرب شاید این عشق فیروزی به لبنان را از شمال تا جنوب در ترانه «إسوارة العروس» که فیلمون وهبی آهنگ‌سازی کرده بود، خلاصه کرده باشد:
«لمّا بغنّي اسمك بشوف صوتي غلي... إيدي صارت غيمة وجبيني علي».

در بزرگ‌ترین پایتخت‌های جهان، صدای فیروز طنین‌انداز شد:
«بمجدك احتميت بترابك الجنّة ع اسمك غنيت ع اسمك رح غنّي».
او وعده داد و وفا کرد، و لبنان در تمامی محافل بین‌المللی همراه او باقی ماند تا جایی که به مشهورترین سفیر این کشور در سراسر جهان تبدیل شد.
در نود سالگی، فیروز همچون شمعی بر پلکان بعلبک ایستاده است؛ روغن در چراغ می‌ریزد تا تاریکی را روشن کند. شاید قلعه زیر سنگینی سال‌ها و چالش‌ها بلرزد، اما سقوط نمی‌کند. صدای «بانو» پلی است که از دشت بقاع به بیروت، به جنوب، و تا فلسطین، دمشق و مکه امتداد می‌یابد. او همچنان شهرها را در آغوش می‌گیرد و از دیوارهای آتشین با ندای خود عبور می‌کند:
«بيتي أنا بيتك وما إلي حدا من كتر ما ناديتك وسع المدى... أنا عالوعد وقلبي طاير صوبك غنّية»