اعمال محدودیت واشنگتن بر تحرکات ظریف در نیویورک

ویزای او برای حضور در نشست سازمان ملل با تصمیم پمپئو صادر شد

اعمال محدودیت واشنگتن بر تحرکات ظریف در نیویورک
TT

اعمال محدودیت واشنگتن بر تحرکات ظریف در نیویورک

اعمال محدودیت واشنگتن بر تحرکات ظریف در نیویورک

مایک پمپئو وزیر خارجه آمریکا گفته‌است ویزای محمدجواد ظریف وزیر خارجه ایران برای سفر به نیویورک با موافقت او صادر شده و ظریف اجازه تردد آزادانه در نیویورک را ندارد.
به گزارش الشرق الاوسط، پمپئو در مصاحبه با واشنگتن پست گفته که ویزای محمدجواد ظریف وزیر خارجه ایران برای سفر به نیویورک و شرکت در اجلاس سازمان ملل متحد با موافقت او صادر شده، با این حال تحرکات وزیر خارجه ایران در خاک آمریکا به شدت محدود شده‌است.
وزیر خارجه آمریکا افزود، محمدجواد ظریف و هیئت همراه او اجازه دارند در مسیر میان مقر اصلی سازمان ملل و نمایندگی دائم ایران که شش چهارراه دورتر واقع شده و اقامتگاه سفیر ایران در سازمان ملل که در نزدیکی این دو ساختمان قرار دارد، تردد داشته باشند.
پمپئو در توضیح اعمال چنین محدودیتی گفته‌است: «دیپلمات‌های آمریکایی دور تهران پرسه نمی‌زنند و برای همین هم ما دلیلی نمی‌بینیم که دیپلمات‌های ایرانی آزادانه در اطراف نیویورک بچرخند و پرسه بزنند.»
او پرسش واشنگتن پست را در مورد احتمال اینکه شخص او یا یک مقام دولتی آمریکا با ظریف طی حضورش در سازمان ملل در هفته جاری گفت‌وگو کند، بی‌پاسخ گذاشته‌است.
ظریف وزیر امور خارجه ایران، به منظور شرکت در نشست سالانه شورای اقتصادی - اجتماعی سازمان ملل متحد به نیویورک سفر کرده‌است.
او غروب یک شنبه وارد نیویورک شد و قرار است در جریان این سفر و در محل اقامتش با خبرنگاران نیز دیدار کند.
پمپئو در مصاحبه ضمن تأکید بر اینکه ظریف از فرصت حضور در آمریکا برای «نشر اکاذیب» بهره خواهد بود، گفت حاضر است با تلویزیون ایران مصاحبه کند چنان‌که ظریف با رسانه‌های تصویری آمریکا صحبت می‌کند.
پمپئو گفت در صورت حضور در برنامه تلویزیونی ایران، به مردم ایران خواهد گفت «ما عمیقاً به فکر آنهاییم، ما حامی مردم ایرانیم و این را درک می‌کنیم که حکومت دینی انقلابی در راستای منافع آنان عمل نمی‌کند.»
او اضافه کرد که ظریف از «آزادی‌های موجود در آمریکا برای تبلیغات مغرضانه» بهره خواهد برد. پمپئو ظریف را سخنگوی جمهوری اسلامی ایران نامید و گفت وزیر امور خارجه ایران از حبس دگراندیشان، بدرفتاری با زنان و سرکوب آزادی بیان حمایت کرده‌است.
تنش میان ایران و آمریکا از زمانی که دونالد ترامپ تصمیم گرفت از برجام خارج شود همواره رو به افزایش بوده‌است و بعد از اجرای تحریم‌های نفتی در آبان ماه سال گذشته اوج گرفت، اما وقتی آمریکا، معافیت هشت کشور خریدار نفت ایران را بعد از یک دوره شش‌ماهه لغو کرد، تنش میان میان ایران و آمریکا و همچنین در منطقه ابعاد تازه‌ای به خود گرفته‌است که حمله به نفتکش‌ها در بند فجیره و دریای عمان و پس از آن سرنگونی یک پهپاد آمریکایی بر فراز تنگه هرمز نمودهایی از آن است.
دونالد ترامپ و همچنین اعضای دولت او از دو ماه و نیم پیش تأکید دارند که در تلاشند تا صادرات نفت ایران را به «صفر» برسانند. 
مایک پمپئو وزیر خارجه آمریکا، نیز بارها نسبت به فعالیت‌های هسته‌ای و موشکی و نیز دخالت های منطقه‌ای ایران هشدار داده‌است.
ایران نیز در عوض با افزایش ذخیره اورانیوم غنی شده خود به بیش از سقف ۳۰۰ کیلوگرمی تعیین شده در برجام و افزایش سطح غنی‌سازی از سقف ۳/۶۷ درصد مورد توافق در برجام به ۴/۵ درصد به افزایش نگرانی‌ها دربارهٔ فعالیت‌های هسته‌ای در اروپا و آمریکا دامن زده‌است.
استیون منوشن وزیر خزانه‌داری آمریکا، سوم تیر ماه همزمان با اعلام تحریم رهبر ایران و دفتر، و هشت تن از فرماندهان «سپاه پاسداران» گفت که «محمدجواد ظریف وزیر خارجه ایران هم به زودی تحریم خواهد شد.»
با گذشت چند هفته اما اعلام شد که آمریکا در حال حاضر از تحریم ظریف منصرف شده‌است.



مسکو و تهران: بزرگ‌تر از شراکت، کوچک‌تر از ائتلاف

 رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
TT

مسکو و تهران: بزرگ‌تر از شراکت، کوچک‌تر از ائتلاف

 رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)

با امضای توافقنامه «شراکت استراتژیک جامع» بین روسیه و ایران، روابط دو کشور وارد مرحله‌ای جدید شده است که در آن منافع طرفین به شکلی بی‌سابقه به هم نزدیک می‌شوند. با این حال، در مسکو تردیدهایی درباره تمایل تهران به بازگشایی به سوی غرب وجود دارد.

این توافقنامه پایه‌ای قانونی برای گسترش همکاری‌های وسیع بین دو کشور فراهم می‌کند و جایگزین توافقنامه همکاری سال ۲۰۰۱ می‌شود که پیش‌تر زمینه‌های محدودی برای همکاری ایجاد کرده بود.

در طول ۲۵ سال گذشته، روابط مسکو و تهران به شدت توسعه یافته و تحولات بزرگی در منطقه رخ داده است که دو کشور را وادار به بازنگری در اساس همکاری‌های خود کرده است. با این حال، مسیر رسیدن به این توافقنامه هموار نبوده و موانع زیادی بر سر راه آن وجود داشته است.

رئیسان روسیه و ایران، پوتین و پزشکیان، پس از مذاکرات در مسکو، برای حضور در مراسم امضا آماده می‌شوند (عکس: آسوشیتدپرس)

موضع روسیه در قبال تحولات جنگ قره‌باغ و سوریه، که به منافع منطقه‌ای ایران آسیب زد، باعث ایجاد تردیدهایی در تهران درباره قابل اعتماد بودن مسکو به عنوان یک شریک استراتژیک شده است. از سوی دیگر، مسکو نیز همواره با نگرانی به تلاش‌های ایران برای بازگشایی کانال‌های ارتباطی با غرب نگاه کرده است.

انتخاب زمان امضای این توافقنامه جلب توجه می‌کند. این توافقنامه پس از چندین تأخیر و درست سه روز قبل از تحلیف رئیس‌جمهور جدید آمریکا، دونالد ترامپ، امضا شد. برخی تحلیل‌گران معتقدند که مسکو و تهران پس از تحولات سوریه و اوکراین، تصمیم گرفتند تا با تقویت مواضع خود، آماده مذاکرات آینده شوند.
این توافقنامه در ۴۷ بند، حوزه‌های مختلف همکاری از جمله تجارت، انرژی، آموزش و گردشگری را پوشش می‌دهد. بخش قابل توجهی از آن به همکاری در زمینه انرژی هسته‌ای صلح‌آمیز اختصاص دارد، حوزه‌ای که ایران به زودی چالش‌های دیپلماتیک جدی در آن پیش رو خواهد داشت.

رئیسان روسیه و ایران، پوتین و پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در کرملین، مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ (آسوشیتدپرس)

همکاری نظامی

توافقنامه بر همکاری‌های نظامی و امنیتی تأکید کرده است، اما از تبدیل این شراکت به یک اتحاد نظامی کامل جلوگیری می‌کند. این همکاری شامل تبادل هیئت‌های نظامی، آموزش پرسنل، انجام تمرینات مشترک و مشارکت در کنفرانس‌های بین‌المللی می‌شود.
دو کشور بر تقویت همکاری در مبارزه با تروریسم، تبادل اطلاعات امنیتی و هماهنگی بین وزارتخانه‌های داخلی تأکید کرده‌اند. همچنین، همکاری در زمینه‌های حقوقی، کنترل تسلیحات و خلع سلاح نیز در توافقنامه گنجانده شده است.
توافقنامه به توسعه روابط تجاری و اقتصادی، بهبود شبکه‌های حمل‌ونقل و تدارکات، و افزایش مبادلات تجاری بین دو کشور اشاره کرده است. همچنین، استفاده از ارزهای ملی در مبادلات و مقابله با تحریم‌های یکجانبه غرب نیز مورد تأکید قرار گرفته است.
این توافقنامه تمامی جنبه‌های همکاری سیاسی، اقتصادی، امنیتی، نظامی و فرهنگی را پوشش می‌دهد. با این حال، نکته جالب توجه این است که در بند پایانی توافقنامه آمده است: «در صورت بروز اختلاف در تفسیر مفاد این توافقنامه، نسخه انگلیسی سند مرجع خواهد بود.»