تظاهرات خیابانی خوزستانی‌ها در اعتراض به خشک‌شدن کرخه

تظاهرات خیابانی خوزستانی‌ها در اعتراض به خشک‌شدن کرخه
TT

تظاهرات خیابانی خوزستانی‌ها در اعتراض به خشک‌شدن کرخه

تظاهرات خیابانی خوزستانی‌ها در اعتراض به خشک‌شدن کرخه

در پی خشک شدن رودخانه کرخه و تالاب هورالعظیم و تلف شدن آبزیان و احشام مردم پایین دست سد کرخه در خوزستان، مردم خوزستان شامگاه پنجشنبه ۲۴ تیر (۱۵ ژوئیه) با برگزاری تجمعات اعتراضی خواستار تأمین حق‌آبه رودخانه‌ها و تالاب‌ها شدند.
رسانه‌های داخل ایران و ویدئوهای منتشر شده در شبکه‌های اجتماعی، دامنه این اعتراضات را شامل مناطق زویه و زرگان در اهواز، قلعه چنعان در کارون، شهرک رجایی (زنجیل) در ماهشهر (معشور)، حمیدیه، سوسنگرد (خفاجیه)، بستان(البستين)، ملاثانی، ویس، شوش، عبدالخان و.. گزارش دادند.
در این اعتراضات شهروندان شعارهایی مانند «کلا، کلا، للتهجیر / نه به سیاست مجبور کردن مردم بومی به مهاجرت»، «عطشان الشط، راید مایه / رودخانه تشنه است، آبش را می‌خواهد»، «باسم الدین باگونه الحرامیه / به نام دین ما را غارت کردند» و «بالروح، بالدم نفدیک یا کارون / جان و خون‌مان فدای کارون» سر می‌دادند.
برخی از منابع محلی نیز از بروز درگیری میان معترضان و نیروهای پلیس و همچنین شلیک تیر هوایی، بازداشت تعدادی از فعالان معترض به پروژه‌های انتقال آب از سرشاخه‌های رودخانه‌ها و کم‌آبی و مسدودشدن بزرگراه‌ها و مسیرهای بین شهری توسط معترضان خبر دادند.
هم‌زمان، ایجاد اختلال در اینترنت در مناطق مختلف گزارش شده‌است.

پیش از این اعتراضات، برخی از منابع پارلمانی گزارش داده بودند که مجوز محیط زیستی پروژه انتقال آب کارون به فلات مرکزی موسوم به بهشت آباد به صورت محرمانه و بر خلاف رویه‌های قانونی صادر شده‌است.
خبرگزاری فارس وابسته به سپاه پاسداران، نیز در گزارشی «شبکه‌های بیگانه» را مقصر معرفی کرد و نوشته‌است که «با انتشار خبر صدور مجوز پروژه‌های جدید انتقال آب کارون و همچنین خشک شدن رودخانه کرخه و هورالعظیم» این شبکه‌ها «با هدف ایجاد آشوب و ناآرامی اقدام به تحریک احساسات مردم کردند».
همزمان شمار قابل توجهی از شهروندان خوزستانی از روز گذشته در شبکه‌های اجتماعی یک پوستر قرمز رنگ با عنوان «کرخه جان ماست»، «کارون جان ماست» و «حقآبه هورالعظیم را آزاد کنید» را به عنوان تصویر پروفایل مشترک خود در شبکه‌های مجازی و پیام‌رسان‌ها قرار داده‌اند تا به این وسیله اعتراض خود را به وضعیت جاری اعلام کنند.

در روزهای گذشته تصاویر و گزارش‌های زیادی دربارهٔ خشک شدن تالاب هورالعظیم و حیات وحش در حال مرگ آنجا منتشر شده‌است.
به گزارش خبرگزاری دولتی ایرنا، قاسم سلیمانی دشتکی استانداری خوزستان اعلام کرده‌است که در پی ناآرامی‌های اخیر هیاتی متشکل از مسئولان چند وزارتخانه به این استان سفر می‌کنند.
استاندار خوزستان، در واکنش به گزارش‌های منتشر شده گفته‌است که برخی «تصاویر جعلی» هستند و در شهرهایی مثل خرمشهر و سوسنگرد تجمع برگزار نشده و برخی با انتشار این تصاویر و «شیطنت»، به دنبال «تحریک مردم» هستند.
خبرگزاری حکومتی مهر نیز روز جمعه به نقل از قوه قضاییه ایران اعلام کرد که غلامحسین محسنی اژه ای رئیس این قوه، «دستور پیگیری فوری حل مشکل آب در خوزستان» را صادر کرد.

در همین زمینه، هیاتی متشکل از نمایندگان وزارت نیرو و دادستان کل کشور روز جمعه ۲۵ تیر «عازم» استان خوزستان شد.
استان نفتی خوزستان با جمعیتی در حدود پنج میلیون نفر و عمدتاً عرب نشین است که منبع اصلی تأمین آب آن دو رودخانه کرخه و کارون هستند که اکنون به دلیل برداشت محرمانه آب از سرشاخه‌های و سدسازی بی‌رویه در بالادست آنها این رودها با کاهش شدید آورد مواجه شده‌اند.



مسکو و تهران: بزرگ‌تر از شراکت، کوچک‌تر از ائتلاف

 رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
TT

مسکو و تهران: بزرگ‌تر از شراکت، کوچک‌تر از ائتلاف

 رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)
رئیسان روسیه و ایران، ولادیمیر پوتین و مسعود پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ ( رویترز)

با امضای توافقنامه «شراکت استراتژیک جامع» بین روسیه و ایران، روابط دو کشور وارد مرحله‌ای جدید شده است که در آن منافع طرفین به شکلی بی‌سابقه به هم نزدیک می‌شوند. با این حال، در مسکو تردیدهایی درباره تمایل تهران به بازگشایی به سوی غرب وجود دارد.

این توافقنامه پایه‌ای قانونی برای گسترش همکاری‌های وسیع بین دو کشور فراهم می‌کند و جایگزین توافقنامه همکاری سال ۲۰۰۱ می‌شود که پیش‌تر زمینه‌های محدودی برای همکاری ایجاد کرده بود.

در طول ۲۵ سال گذشته، روابط مسکو و تهران به شدت توسعه یافته و تحولات بزرگی در منطقه رخ داده است که دو کشور را وادار به بازنگری در اساس همکاری‌های خود کرده است. با این حال، مسیر رسیدن به این توافقنامه هموار نبوده و موانع زیادی بر سر راه آن وجود داشته است.

رئیسان روسیه و ایران، پوتین و پزشکیان، پس از مذاکرات در مسکو، برای حضور در مراسم امضا آماده می‌شوند (عکس: آسوشیتدپرس)

موضع روسیه در قبال تحولات جنگ قره‌باغ و سوریه، که به منافع منطقه‌ای ایران آسیب زد، باعث ایجاد تردیدهایی در تهران درباره قابل اعتماد بودن مسکو به عنوان یک شریک استراتژیک شده است. از سوی دیگر، مسکو نیز همواره با نگرانی به تلاش‌های ایران برای بازگشایی کانال‌های ارتباطی با غرب نگاه کرده است.

انتخاب زمان امضای این توافقنامه جلب توجه می‌کند. این توافقنامه پس از چندین تأخیر و درست سه روز قبل از تحلیف رئیس‌جمهور جدید آمریکا، دونالد ترامپ، امضا شد. برخی تحلیل‌گران معتقدند که مسکو و تهران پس از تحولات سوریه و اوکراین، تصمیم گرفتند تا با تقویت مواضع خود، آماده مذاکرات آینده شوند.
این توافقنامه در ۴۷ بند، حوزه‌های مختلف همکاری از جمله تجارت، انرژی، آموزش و گردشگری را پوشش می‌دهد. بخش قابل توجهی از آن به همکاری در زمینه انرژی هسته‌ای صلح‌آمیز اختصاص دارد، حوزه‌ای که ایران به زودی چالش‌های دیپلماتیک جدی در آن پیش رو خواهد داشت.

رئیسان روسیه و ایران، پوتین و پزشکیان، در مراسم امضای توافقنامه در کرملین، مسکو، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵ (آسوشیتدپرس)

همکاری نظامی

توافقنامه بر همکاری‌های نظامی و امنیتی تأکید کرده است، اما از تبدیل این شراکت به یک اتحاد نظامی کامل جلوگیری می‌کند. این همکاری شامل تبادل هیئت‌های نظامی، آموزش پرسنل، انجام تمرینات مشترک و مشارکت در کنفرانس‌های بین‌المللی می‌شود.
دو کشور بر تقویت همکاری در مبارزه با تروریسم، تبادل اطلاعات امنیتی و هماهنگی بین وزارتخانه‌های داخلی تأکید کرده‌اند. همچنین، همکاری در زمینه‌های حقوقی، کنترل تسلیحات و خلع سلاح نیز در توافقنامه گنجانده شده است.
توافقنامه به توسعه روابط تجاری و اقتصادی، بهبود شبکه‌های حمل‌ونقل و تدارکات، و افزایش مبادلات تجاری بین دو کشور اشاره کرده است. همچنین، استفاده از ارزهای ملی در مبادلات و مقابله با تحریم‌های یکجانبه غرب نیز مورد تأکید قرار گرفته است.
این توافقنامه تمامی جنبه‌های همکاری سیاسی، اقتصادی، امنیتی، نظامی و فرهنگی را پوشش می‌دهد. با این حال، نکته جالب توجه این است که در بند پایانی توافقنامه آمده است: «در صورت بروز اختلاف در تفسیر مفاد این توافقنامه، نسخه انگلیسی سند مرجع خواهد بود.»