دایرة المعارف عربی درباره «فلسفه معاصر فرانسوی»

در ده جلد و اولین جلد آن به « ساختارگرایی،  واسازی و اختلاف» می‌پردازد

دایرة المعارف عربی درباره «فلسفه معاصر فرانسوی»
TT

دایرة المعارف عربی درباره «فلسفه معاصر فرانسوی»

دایرة المعارف عربی درباره «فلسفه معاصر فرانسوی»

پس از سه سال تلاش سنگین، جلد اول دایرة المعارف «فلسفه معاصر فرانسوی» متولد شد. این جلد به موضوع «فلسفه‌های ساختارگرایی، واسازی و اختلاف» اختصاص دارد و توسط انتشارات «صوفیا» در کویت منتشر شد. دایرة المعارف که در تهیه آن بیش از 100 پژوهشگر مختلف جهان عرب همکاری می‌کنند، ده جلدی است که چهار جلد اول آن تقریباً آماده انتشارند به طوری که جلد دوم آن به زودی توسط همین انتشارات منتشر می‌شود و به موضوعات «پدیدارشناسی، شاخه‌های آن و تفسیر فلسفی»، همچنین فلسفه «زیبایی‌»، «هگلیسم، مارکسیسم و فلسفه‌های تاریخ واسازی» علاوه بر «فلسفه مسیحی»، «فلسفه‌های اجتماعی، روانی و تربیتی» همچنین « تطبیقی بالینی»، «اخلاق»، «قانون»، «تکنولوژی و رسانه» و... می‌پردازد.
طرحی که زیر نظر دکتر مشیر باسیل عون استاد فلسفه دانشگاه لبنانی درحال انجام است به سرعت پیش می‌رود به گونه‌ای که همآهنگی کار و پی‌گیری تحقیقات با ده‌ها پژوهشگر صورت می‌گیرد پس از آنکه هریک از آنها یک فیلسوف فرانسوی قرن بیستم را انتخاب می‌کند تا پژوهشش را درباره‌اش انجام دهد. به گفته باسیل این دایرة المعارف در زبان عربی و حتی زبان فرانسه، انگلیسی و آلمانی بی‌نظیر است. چون بر بیش از صد فیلسوف براساس مکتب و جریان فکری که به هریک از آنها وابسته است، نورافکنی می‌کند.
دایرة المعارف همچنین شامل مطالعاتی پیرامون مشارکت شماری از فیلسوفان معاصر فرانسوی است که تاکنون جهان عرب فرصت نیافته به شکل علمی و امانتدارانه با فکر و اثرشان آشنایی پیداکند. اما فیلسوفان معروف، حضورشان در کنار دیگر همقطاران‌شان در این دایرة المعارف علمی به خواننده عرب کمک می‌کند تصویری واضح‌تر از سراسر صحنه فلسفی معاصرفرانسه دست‌یابد.
جلد اول که اکنون به دست ما رسیده، با توجه به اهمیت ساختارگراها و واساز‌ها و نقش اصلی‌ که در برانگیختن دوباره توجه به چهره‌های پیش از خود ایفا کردند، به آنها اختصاص داده شده. این شخصیت‌ها ماند رولان بارت، ژیل دلوز، میشل فوکو و ژاک دریدا شجاعت بازخوانی بزرگان خود همچون هگل، نیچه، مارکس و هایدگر را داشتند و بر باقیمانده‌ افکارشان که محجوب باقی مانده پرتوافکنی کردند؛ «دریدا هایدگر که اسیر متافیزیک بود و مقوله لوگوسش را تفکیک کرد».
دکترعون در مقدمه جلد اول توضیح می‌دهد که ساختاگرایی فرانسوی که «از سال 1966 مرگ انسان فردی و جمعی را اعلام کرد و به دنبال ساختارهای پنهان مانده گشت که بر به کارگیری آگاهی فردی و جمعی اثرمی‌گذارند. با این اعلام ساختارگرایی به فلسفه‌ای برگشت که شامل زبان، جامعه، تاریخ و انسان می‌شود و به همه آزمون‌های آگاهی توجه دارد و آنها را به نقاط پنهان اثرگذار برمی‌گرداند».
و همانند هربار که کتابی درباره فلسفه نوشته می‌شود و محک می‌خورد این سئوال مطرح می‌شود: آیا سبک دایرة المعارف به گونه‌ای است که برای همه قابل دریافت است یا اینکه برای متخصصان و دانشگاهی‌ها تهیه شده است؟ به گفته دکتر عون:
«پژوهشگران تلاش کردند راه میانه در پیش بگیرند، نه آن چنان ساده بنویسند که به ابتذال بیفتد همان طور که نه آن قدر سخت گرفتند که خواننده عادی غیر متخصص پس بزند. دایرة المعارفی است برای خواننده عادی که حتی اگر برخی افکار یا اصطلاحات را درک نکند، درنهایت گمشده خود را می‌یابد و می‌تواند با ادامه مطالعه بخش زیادی از متن‌ها را بفهمد».
انتشار چنین کتاب‌هایی معمولاً کار یک مؤسسه است، اما دکتر عون بر همه کارهای این طرح نظارت می‌کند، حتی یافتن ناشر هم برعهده او بوده است. دکترعون کار را «شاق» توصیف می‌کند و می‌گوید دیگر آن را به تنهایی تکرار نمی‌کند با اینکه طرحش فراتر از فلسفه معاصر فرانسوی است و هدف نهایی رسیدن به دایرة المعارف «فلسفه‌های بزرگ اروپایی» است، اما همیشه هدف همان فلسفه معاصر می‌شود. منظور در اینجا فیلسوفان متولد قرن بیستم‌اند که کاخ فلسفی اصیلی برافراشتند و صحنه فلسفی جهان معاصر را غنی ساخت. براین اساس به گفته دکتر عون، طرح می‌تواند به سمت فلسفه‌های قاره‌ای معاصر برود: فرانسوی، انگلیسی، امریکایی، ایتالیایی، اسپانیایی، اسکاندیناوی، امریکای لاتین، افریقا، چین، هند، ژاپن و غیره.
خواننده در جلد اول با 14 فیلسوف فرانسوی روبه رو می‌شود که با داشتن روش ساختاگرایانه واساز معروف شده‌اند از جمله ژرژ باتای، موریس بلانشو، امیل سیوران، ژان فرانسوا لیوتار، پیر بوردیو، سارا کافمن و ... همچین با مقدمه‌ای در معرفی ساختارگرایی و چگونگی تولد آن.



فیروز در نود سالگی... نغمه‌ای جاودان از لبنان

در هر خانه‌ای تصویری از او هست... فیروز، نماد لبنان، به نود سالگی رسید و هرگز پیر نشد (الشرق الأوسط)
در هر خانه‌ای تصویری از او هست... فیروز، نماد لبنان، به نود سالگی رسید و هرگز پیر نشد (الشرق الأوسط)
TT

فیروز در نود سالگی... نغمه‌ای جاودان از لبنان

در هر خانه‌ای تصویری از او هست... فیروز، نماد لبنان، به نود سالگی رسید و هرگز پیر نشد (الشرق الأوسط)
در هر خانه‌ای تصویری از او هست... فیروز، نماد لبنان، به نود سالگی رسید و هرگز پیر نشد (الشرق الأوسط)

او که انسی الحاج شاعر، «جاودانه»اش نامید، فیروزی که هر سال که می‌گذرد، پیوندش با دل‌ها عمیق‌تر و صدایش بیشتر در گوش‌ها و خاطره‌ها حک می‌شود. سال‌ها، حتی اگر نود باشد، برای یک اسطوره که زمان نامش را بر ستون‌های جاودانگی حک کرده است، چه اهمیتی دارند؟

فیروز سکوت را بر پرگویی و انزوا را بر اختلاط و حضور ترجیح داد (اینستاگرام)

در نود سالگی‌اش، «بانوی آواز» در خانه‌اش در یکی از روستاهای کوهستانی لبنان نشسته و حافظ خاطرات یک ملت است. لبنانی‌ها دوست دارند بگویند: «تا زمانی که فیروز خوب است، لبنان هم خوب است». گویی حضور او در جایی از این لبنان خسته، پشت دری بسته‌که تنها عده‌ای اندک آن را می‌کوبند، برای نگهداری این کشور از هم پاشیده کافی است. همان‌طور که یک ترانه صبحگاهی از او کافی است تا آفتاب بر خلیج بیروت بتابد:
«یا مینا الحبايب یا بیروت... یا شطّ اللی دايب یا بیروت... یا نجمة بحریّة عم تتمرجح عالمیّ...»

بانوی سکوت

نهاد حداد که به فیروز لبنان و عرب تبدیل شد، در خانه دوردستش شمع نود سالگی‌اش را در کنار فرزندانش خاموش می‌کند. فیروز هرگز اهل سر و صدا نبوده است و این روزها نیز زمانی برای جشن گرفتن نیست، چرا که شناب افزایش شمار قربانیان و ویرانی‌ها در این کشور سریع‌تر از سال‌های عمر است.
او که به عنوان «بانوی سکوت» شناخته می‌شود، کمتر سخن می‌گوید و بیشتر آواز می‌خواند. آوازش تاریخ هنر و موسیقی را سیراب کرده، اما سخنش اندک بوده است. این را می‌توان از تعداد کم مصاحبه‌هایش فهمید. بسیاری به او به خاطر این سکوت طولانی خرده گرفتند، اما او ترجیح داد از طریق ترانه‌ها پاسخ دهد.
در ترانه‌هایش که از مرز زمان و مکان می‌گذرند و در سخنان معدودی که از طریق رسانه‌ها بیان کرده، فیروز حرف‌های بسیاری زده است. افکارش از حکمتی ساده و فلسفه‌ای بی‌ادعا سرچشمه می‌گیرند.

«پادشاهی من جایی برای گریه ندارد»

فیروز در زندگی شخصی‌اش به ندرت از «من» سخن گفته است؛ شاید به خاطر خجالتی بودن یا برای حفظ هاله استثنایی‌اش. این موضوع حتی در ترانه‌هایش نیز دیده می‌شود. اما در برخی از آثار جدیدش، به ویژه در آهنگ «فیكن تنسوا» از آلبوم «كيفك إنت» (1991)، برای اولین بار «منِ» خود را آشکار کرد:
«أنا البيسمّوني الملكة وبالغار متوّج زمني ومملكتي ما فيها بكي وجبيني ولا مرة حني».

فیروز مادر

فیروز، همچنان که زندگی خصوصی‌اش را پشت عینک‌های تیره مخفی کرد، تلاش داشت زندگی خانوادگی‌اش را نیز دور از چشم‌ها نگه دارد. با این حال، جزئیات زیادی از تراژدی خانوادگی او به رسانه‌ها و حتی به ترانه‌هایش راه یافت.

فیروز در مصاحبه‌ای معروف با فریدریک میتران، همسرش عاصی الرحبانی را فردی «سخت‌گیر و دیکتاتور» توصیف کرد. اما با وجود چالش‌های زندگی مشترکشان، زمانی که عاصی بیمار شد، برایش چنین خواند:
«سألوني الناس عنك يا حبيبي كتبوا المكاتيب وأخذها الهوا».

فیروز، این صدای جاودانه، حتی در نود سالگی همچنان نماد یک ملت است و صدایش در خانه هر لبنانی جاودان باقی مانده است.
افتخارات بسیاری که زندگی فیروز را روشن کرده‌اند، با اندوه‌ها و آزمون‌های دشواری مانند از دست دادن دخترش لیال در اوج جوانی همراه بوده‌اند. در حالی که این فاجعه در ترانه‌ها و مصاحبه‌های مطبوعاتی حضور نداشت، داستان پسرش هَلی و بیماری او در کودکی، به طور غیرمستقیم، در آثاری چون «بکوخنا یا ابني» (۱۹۶۶) با کلمات شاعر میشال طراد و آهنگ‌سازی برادران الرحبانی انعکاس یافت.

فیروز نودمین سالگرد تولد خود را جشن می‌گیرد. او متولد 21 نوامبر 1934 است (فیس‌بوک)

«علوّاه لو فيّي يا عينيّي لأطير اتفقّدك يا رجوتي بعدك زغير...». روایت شده که این شعر به پسر نوزاد شاعر تقدیم شده بود، اما کلمات آن مورد توجه برادران الرحبانی قرار گرفت و با داستان فیروز و پسر بیمار او که به خاطر کنسرت‌ها و سفرهای هنری مجبور به ترک او می‌شد، همخوانی یافت.
فیروز در نود سالگی هنوز شخصاً از هَلی که از راه رفتن، شنیدن و صحبت کردن محروم است، مراقبت می‌کند. او در سال ۱۹۹۹ بار دیگر او را با صدای خود در ترانه «سلّملي عليه» به یاد آورد. برخی منابع می‌گویند این ترانه توسط او و زیاد درباره هَلی نوشته شده است:
«سلّملي عليه وقلّه إني بسلّم عليه وبوّسلي عينيه وقلّه إني ببوّس عينيه».

عکسی که دختر فیروز، ریما الرحبانی، در سال ۲۰۲۲ از مادرش همراه با دو برادرش هَلی و زیاد منتشر کرد (اینستاگرام)

مشهورترین سفیر لبنان

فیروز با صدایش نقشه وطن را ترسیم کرد و صدای خود را وقف افتخار لبنان نمود، همان‌طور که در ترانه «وعدي إلك» از نمایشنامه «أيام فخر الدين» (۱۹۶۶) می‌گوید. این عشق تنها در ترانه‌ها نبود؛ او حتی در شدیدترین سال‌های جنگ نیز همچون نگهبانی از کلیدهای کشور باقی ماند. وقتی موشکی به ساختمانی که او در آن سکونت داشت برخورد کرد، ترسید و سکوتش عمیق‌تر شد و به دعا پناه برد.
ترانه‌هایی که توسط عاشقان لبنان، عاصی و منصور الرحبانی، ساخته شده بود، چون گردنبندی الماس بر گلوی فیروز نشستند.

این ترانه‌ها در صدای او به سرودهای ملی تبدیل شدند و هر واژه و نغمه، افتخار او به لبنانی بودن را به نمایش گذاشتند.
شاعر جوزیف حرب شاید این عشق فیروزی به لبنان را از شمال تا جنوب در ترانه «إسوارة العروس» که فیلمون وهبی آهنگ‌سازی کرده بود، خلاصه کرده باشد:
«لمّا بغنّي اسمك بشوف صوتي غلي... إيدي صارت غيمة وجبيني علي».

در بزرگ‌ترین پایتخت‌های جهان، صدای فیروز طنین‌انداز شد:
«بمجدك احتميت بترابك الجنّة ع اسمك غنيت ع اسمك رح غنّي».
او وعده داد و وفا کرد، و لبنان در تمامی محافل بین‌المللی همراه او باقی ماند تا جایی که به مشهورترین سفیر این کشور در سراسر جهان تبدیل شد.
در نود سالگی، فیروز همچون شمعی بر پلکان بعلبک ایستاده است؛ روغن در چراغ می‌ریزد تا تاریکی را روشن کند. شاید قلعه زیر سنگینی سال‌ها و چالش‌ها بلرزد، اما سقوط نمی‌کند. صدای «بانو» پلی است که از دشت بقاع به بیروت، به جنوب، و تا فلسطین، دمشق و مکه امتداد می‌یابد. او همچنان شهرها را در آغوش می‌گیرد و از دیوارهای آتشین با ندای خود عبور می‌کند:
«بيتي أنا بيتك وما إلي حدا من كتر ما ناديتك وسع المدى... أنا عالوعد وقلبي طاير صوبك غنّية»