6 رمان با مضمون«رنج‌ها و رؤیاهای انسان‌ها در محیط‌های مختلف»

اعلام فهرست کوتاه جایزه «بوکر عربی»

6 رمان با مضمون«رنج‌ها و رؤیاهای انسان‌ها در محیط‌های مختلف»
TT

6 رمان با مضمون«رنج‌ها و رؤیاهای انسان‌ها در محیط‌های مختلف»

6 رمان با مضمون«رنج‌ها و رؤیاهای انسان‌ها در محیط‌های مختلف»

جایزه جهانی رمان عربی روز سه شنبه آثار راهیافته به فهرست کوتاه دوره پانزدهم خود را که شامل شش رمان است معرفی کرد. رمان‌ها نامزده جایزه عبارتند از «ماکیت القاهره/ماکت قاهره» نوشته طارق امام، «دلشاد-سیرة الجوع و الشبع/دلشاد/سرگذشت گرسنگی و سیری» اثر بشری خلفان، «یومیات روز/خاطرات رُز» نوشته ریم الکمالی، «الخط الابیض من اللیل/خط سفید شب» نوشته خالد النصر الله، «خبز علی طاولة الخال میلاد/نان روی میز دایی میلاد» اثر محمد النعاس و «اسیر البرتغالیین/اسیر پرتغالی‌ها» نوشته محسن الوکیلی. هریک از شش راه‌یافته به لیست کوتاه مبلغ ده هزار دلار دریافت می‌کنند و برنده جایزه مبلغ پنجاه هزار دلار دیگر دریافت خواهد کرد. روز 22 می برنده نهایی جایزه اعلام می‌شود.
کمیته داوران مرکب از پنج عضو و به ریاست نویسنده و چهره آکادمیک تونسی شکری المبخوت تشکیل می‌شود که سال 2015 با رمان «الطلیانی/ایتالیایی» برنده جایزه بوکر شد. دیگر اعضای کمیته عبارتند از؛ ایمان حمیدان، نویسنده لبنانی و عضو هیئت مدیره انجمن جهانی قلم، بیان ریحانووا، چهره آکادمیک و مترجم بلغار، عاشور الطویبی، پزشک، شاعر و مترجم از لیبی و سعدیه مفرح، شاعر از کویت.
رئیس کمیته درباره ویژگی‌های انتخاب این رمان‌ها گفت:« کمیته تنوع قابل توجهی در فرم‌ها و موضوعات یافت که پیرامون هویت و آزادی می‌چرخند. برخی رمان‌ها به تاریخ و حافظه برگشته تا درپرتو آنها امروز را نشان دهند و رنج‌ها و رؤیاهای بشر را در فضاهای مختلف عربی به حرف وامی‌دارند و تلاش‌های افراد به حاشیه رانده و سرکوب شده یا فراموش شده در متون تاریخی را به تصویرمی‌کشند تا سرنوشت‌شان را بسازند و راه نوشته شده‌شان را تغییر دهند. همت نویسندگان دیگر مصروف آزادی از وجوه متفاوت شده: آزادی خیال برای بازسازی واقعیتی که توهم و حقیقت درآن به هم می‌آمیزند، آزادی بیان و خلاقیت در رویارویی با قدرت‌های ظاهری و پنهان که اندیشه و آزادی انتخاب هویت فردی را سرکوب می‌کنند».
ازسویی دیگر یاسرسلمان رئیس هیئت امنا نیز گفت:« فهرست کوتاه این دوره در جسارت گزینش متمایز می‌شود که از ذائقه‌ای ریشه می‌گیرد که با روند رمان عربی طی دهه گذشته همخوانی دارد؛ چرا که رمان عربی به شکلی از اشکال بیانی بدل شده و در جهانی حرکت می‌کند که گذشته را می‌خواند و آینده را می‌بیند با ابزار فنی که با مرور زمان حرفه‌ای‌تر می‌شوند. و هدف از همه اینها چیزی جز لذت بخشیدن به خواننده و به جنبش درآوردن پرسش‌هایی که درحالت رکود زندگی می‌کنند و در عقل درونی‌اش لانه کرده‌اند. با این فهرست می‌توانیم غنای رمان عربی را ببینیم که از برجستگی پس زمینه‌ها جدا نیست که رمان نویسان جهان روایی عربی درآن فرومی‌روند، از جهت زندگی و هنر علاوه بر تضاد فضاهای فرهنگی که نخ‌های روایی خود را ازآنها می‌بافند و از آنها بافته‌هایی می‌سازند که صاحبان زبان عربی را در یک پیوستگی که از اقیانوس تا خلیج امتداد می‌‌یابد گردهم می‌آورد».
برنده جایزه جهانی رمان بوکر عربی روز 22 می در ابوظبی اعلام و برنامه آن به صورت مجازی پخش می‌شود.



نوابغ شعر عربی

طه حسين
طه حسين
TT

نوابغ شعر عربی

طه حسين
طه حسين

اعتراف می‌کنم که از روبه رو شدن با تمام این ویرانی که در حال حاضر شاهدش هستیم، ناتوانم. اما فلسفه تاریخ به ما می‌گوید که همین فجایع بزرگ، ملت‌ها و جوامع را شکل می‌دهند. آیا فراموش کرده‌ایم که چه بر سر این غرب متکبر آمد؟ آلمان پس از جنگ جهانی دوم تقریباً به‌کلی ویران شد. با این وجود، از زیر آوار و خاکسترهایش برخاست و به اوج رسید. حتی پیش از آن، در جریان جنگ مذهبی میان کاتولیک‌ها و پروتستان‌ها در قرن هفدهم نیز ویران شده بود، جنگی که جان یک‌سوم یا شاید نیمی از جمعیتش را گرفت. همچنین فرانسه را در نظر بگیرید، کشوری که به دست هیتلر اشغال شد و در اعماق وجود خود تحقیر و خوار گردید. مردم گمان می‌کردند که دیگر هرگز قد علم نخواهد کرد. اما همه این‌ها با کمک یک رهبر تاریخی خارق‌العاده به نام شارل دوگل، به گذشته پیوست. اینجا اهمیت مردان بزرگ در تاریخ نمایان می‌شود. در مورد ملت عرب نیز همین را می‌توان گفت که هنوز سخن نهایی خود را نگفته است. لحظه‌اش بی‌گمان خواهد آمد، اما پس از آنکه در کوره رنج‌ها ذوب و دگرگون شود. آرام باشید: «پشت ابرها طوفانی می‌بینم.» و منظورم از طوفان، طوفان دیگری است: طوفان اندیشه نو و روشنگری که جهان عرب را از تاریکی‌های قرون وسطی به روشنایی عصر جدید خواهد برد. پس از آن است که آن‌ها بر علم و تکنولوژی مسلط خواهند شد.

نزار قبانی

اما اکنون قصد ندارم به این موضوع بپردازم؛ بلکه می‌خواهم خود را در آغوش شعر بیندازم تا تسلی یابم، فراموش کنم و دل‌تنگی‌هایم را فرو نشانم.

«شک من در آن‌ها شدت می‌گیرد تا
آن‌ها را با دستانم لمس کنم»

المعری در دیوان اول خود، «سقط الزند»، این بیت مشهور را سروده بود:

وإني وإن كنت الأخير زمانه
لآت بما لم تستطعه الأوائل

نزار قباني

چرا این را گفت؟ چون می‌دانست که پس از رشته طولانی و پیوسته‌ای از شاعران عرب آمده است که از امرئ القیس تا ابوالطیب المتنبی امتداد داشتند. او از سختی آوردن چیزی جدید پس از همه این بزرگان آگاه بود. آیا شاعران جای خالی برای نغمه جدید گذاشته‌اند؟ او از این کار بیم داشت و آن را تقریباً غیرممکن می‌دانست. باید به‌ویژه ذکر کرد که وی به عظمت شاعران پیش از خود، به‌ویژه المتنبی، احترام می‌گذاشت. المعری درباره او می‌گفت: «معجزه احمد را به من بدهید»، یعنی دیوان المتنبی را. با این حال، او توانست از ناممکن عبور کرده و چیزی تازه را بیاورد که برای پیشینیان ناشناخته بود و به فکرشان خطور نکرده بود. دلیلی برای این گفته او، قصیده‌ای است که با این بیت آغاز می‌شود:

غير مجدٍ في ملتي واعتقادي
نوح باكٍ ولا ترنم شاد

این قصیده در شعر عربی بی‌نظیر است. و به نظرم المعری با سرودن این ابیات، از تمامی شاعران عرب فراتر رفته است:

صاح هذي قبورنا تملأ الرحب
فأين القبور من عهد عاد

سر إن اسطعت في الهواء رويداً
لا اختيالاً على رفات العباد

خفف الوطء ما أظن أديم
الأرض إلا من هذه الأجساد

اینجا معنی کاملاً نوآورانه و بی‌سابقه‌ای در تاریخ شعر عربی وجود دارد. هیچ‌کس نمی‌داند این افکار از کجا به ذهن او آمده‌اند. به همین دلیل، المعری جوان واقعاً توانست به چیزی دست یابد که پیشینیان، از جمله خود المتنبی، نتوانستند به آن برسند. او دقیقاً برنامه خود را محقق ساخت، زیرا احساس می‌کرد در درونش نیروهای خلاقی وجود دارند که ماهیت و منشأ آن‌ها را نمی‌شناسد. اما می‌دانست که روزی این نیروها شکوفا یا منفجر خواهند شد. المعری آگاه بود که در آستانه دستاوردی عظیم قرار دارد و می‌دانست که «نابینایی» خود را به شکلی شگفت‌انگیز پشت سر خواهد گذاشت.

و اکنون بگذارید این سئوال را مطرح کنیم:
اگر المعری احساس می‌کرد که در پایان دوران به دنیا آمده است، ما که هزار سال یا بیشتر پس از او آمده‌ایم، چه باید بگوییم؟ المتنبی نیز فکر می‌کرد که بیش از حد دیر به این دنیا آمده است:

أتى الزمان بنوه في شبيبته
فسرهم وأتيناه على الهرم

اما نبوغ شعری پایان‌ناپذیر است و تمام‌شدنی نیست، و نبوغ فلسفی نیز چنین است. اگر خلاقیت پایان می‌یافت، کانت پس از دکارت، یا هگل پس از کانت، یا مارکس پس از هگل ظهور نمی‌کرد... و ارسطو نیز به‌طور مستقیم پس از استادش افلاطون ظهور نمی‌کرد.
چرا درباره شعر در عصر حاضر صحبت نکنیم؟ آیا قصیده بدوی الجبل درباره المعری را در جشنواره معروف دمشق در سال ۱۹۴۴ با حضور بزرگان ادبیات عرب فراموش کرده‌ایم؟ او می‌گوید:

أعمى تلفتت العصور فلم تجد
نوراً يضيء كنوره اللماح

من كان يحمل في جوانحه الضحى
هانت عليه أشعة المصباح

المجد ملك العبقرية وحدها
لا ملك جبار ولا سفاح

هنگامی که بدوی به اینجا رسید، طه حسین از شدت شوق برخاست و گفت: «دیگر خرگوشی باقی نماند»، یعنی از همه پیشی گرفته است. زیرا طه حسین می‌دانست که او نیز در این ابیات مورد خطاب است، نه تنها المعری.