دشمنان من صحنه دیگری را می‌خواستند. شهر روستوف را بر سر کسانی که وارد آن شده‌اند ویران کنم. و خیابان‌هایش پر از خودروهای در حال سوختن شود. و صفحه‌های نمایش‌ را تصاویر اجساد روس‌ها و مزدوران بگیرد. و سربازان ما در خطوط مقدم در اوکراین آشفته شوند. و اینکه عناصر غربی در آنجا به صفوف ما نفوذ کنند. و مرا درگیر دو جنگ ببینند. و روس‌ها احساس نگرانی کنند چرا که آتش «واگنر» به سرزمین مادری بازگشته است. گاهی باید جلوی خشم خود را بگیری تا در دامی که دشمنانت آرزوی آن را دارند غرق نشوی. و این کاری است که من انجام دادم.

آمریکا می‌تواند در سایه یک مرد ضعیف زندگی کند، اما روسیه نمی‌تواند... جهان تاوان پیروزی پوتین را خواهد پرداخت و بیشتر از این برای شکست او خواهد پرداخت. 

بوکسور باکی از کبودی‌ها ندارد. دردش می‌گیرد از اینکه زمین زده شود. می‌میرد از اینکه بیرون رینگ پرت شود. برای بوکسور معتاد ابتدای بازنشستگی همان اول مرگ است.

رهبر «المختاره» مقیم پیچ‌های جغرافیا و تورهای تاریخ است. این همان چیزی بود که وقتی ولید جنبلاط داستان آن روز دردناک و طولانی مارس 1977 را برایم تعریف کرد.

روشن است که ما با زبانی جدید برای خوانش حال و آینده روبه‌رو هستیم... دغدغه دیگر یافتن فرمول بندی‌های شرایط برای پنهان کردن اختلافات نیست rn

پس از انتشار بخش‌ های گفت‌و گو با سالم الجمیلی، مدیر بخش آمریکا در اطلاعات رژیم سابق عراق، نامه‌ های گلایه آمیز و پرس‌ وجو دریافت کردم که مهمترین آنها برای من نامه‌ هایی بود که می‌گفت،

داستان به سال‌ ها پیش برمی‌گردد. از بغداد برگشتم و مصاحبه‌ای با نخست وزیر نوری المالکی منتشر کردم. عراق در جنگی سخت فرو رفته بود و نام این مرد برای مخالفانش تحریک آمیز بود. تلفن زنگ خورد و تماس گیرنده به من گفت:« چطور غسان شربل حق دارد در بغداد بچرخد، اما من حق ندارم به کشورم سفر کنم؟» من به شوخی…