ارتباط سیاست بایدن در قبال خاورمیانه با سرنوشت مذاکرات با تهران

منابع دیپلماتیک در گفتگو با الشرق الاوسط از وجود رویکردی برای مهار مشکلات و نه حل آنها خبر دادند

ارتباط سیاست بایدن در قبال خاورمیانه با سرنوشت مذاکرات با تهران
TT

ارتباط سیاست بایدن در قبال خاورمیانه با سرنوشت مذاکرات با تهران

ارتباط سیاست بایدن در قبال خاورمیانه با سرنوشت مذاکرات با تهران

گروه‌های مختلف سیاسی آگاه هستند که سیاست جو بایدن رئیس‌جمهور جدید ایالات متحده، در قبال منطقه خاورمیانه در ماه‌های نخست دوره ریاست جمهوری او شکل نمی‌گیرد.
آنها به اتفاق آرا هم نظر هستند که اولویت‌های فعلی او مستقیماً به فضای داخلی آمریکا مرتبط است، پس از آن او پرونده‌های حل نشده منطقه به ویژه پرونده روابط با تهران و احتمال بازگشت به مذاکرات در پرونده هسته ای را باز کند.
دیپلمات‌های سابق که در واشینگتن و از نزدیک با دولت‌های پی در پی ایالات متحده کار کرده‌اند، معتقدند که سرنوشت مذاکرات با تهران سرنوشت بقیه پرونده‌های منطقه را تعیین می‌کند.
ریاض طباره سفیر پیشین لبنان در واشنگتن، معتقد است که اظهارات و مواضع بایدن در جریان مبارزات انتخاباتی خود، علاوه بر تصمیمات ریاست جمهوری که اعلام کرد و قرار است به تصدی امور آنها را بدون نیاز به تصویب کنگره امضا کند، «همه آنها تأکید می‌کنند که برخلاف دونالد ترامپ رئیس جمهور پیشین آمریکا، وی سیاست گشودگی نسبت به خاورمیانه و همه متحدان قدیمی واشنگتن را خواه در اروپا یا در هرجای دیگر اتخاذ خواهد کرد».
 طباره در گفتگو با الشرق الاوسط، این روش را «گسترش توافق هسته ای با تهران برای تحقق جاه طلبی‌های آمریکا» دانست.
وی افزود: توسعه برجام «شامل سه موضوع خواهد شد، بند اول مربوط به حذف مهلت‌های توافق قبلی است، که در آن مهلت ده ساله برای تعیین شده بود که نتواند بمب هسته ای تولید کند، تا تبدیل به یک توافق دائمی بدون محدودیت زمانی شود. بند دوم به شمول و پوشش برنامه موشک‌های بالستیک و سایر مواردی که در دوران باراک اوباما رئیس‌جمهور سابق آمریکا وجود نداشت اشاره دارد. مورد سوم، مربوط به سازماندهی روابط ایران با کشورهای همسایه، تحمیل آرامش و جلوگیری از تنش است، که عمدتاً شامل شبه نظامیان متحد تهران، به ویژه حوثی‌ها، نیروهای الحشد الشعبی و حزب‌الله است».
از سوی دیگر، عبدالله بوحبیب سفیر سابق لبنان در ایالات متحده آمریکا تأکید می‌کند که «توجه بایدن در همه مراحل به داخل آمریکا محدود خواهد شد، زیرا در آنجا شرایط در همه سطوح چه از نظر کرونا، وضعیت اقتصادی یا صلح مدنی مناسب نیست».
بوحبیب به الشرق الاوسط می‌گوید که سیستم ایالات متحده همیشه ریاست جمهوری بوده و رئیس‌جمهور تصمیمات اساسی می‌گیرد، بنابراین توجه او به وضعیت آمریکا معطوف خواهد شد.
او افزود: «دموکرات‌ها آگاه هستند و اذعان می‌کنند که مشکل خاورمیانه قابل حل نیست، و این کار باید بر جذب و مهار مشکلات در آنجا متمرکز باشد و شکی نیست که ممکن است سیاست بایدن در قبال خاورمیانه تا حدودی تحت تأثیر سیاست اوباما قرار خواهد گرفت».
در ادامه، انطوان شدید سفیر سابق لبنان در واشینگتن نیز معتقد است که انتصاب افرادی در دولت جدید که قبلاً در دولت اوباما بودند، باعث می‌شود بسیاری از مردم سیاست‌های بایدن را ادامه سیاست‌های اوباما بدانند، با این حال، وی تأکید می‌کند که «واقعیت در سال‌های اخیر و منطقه به طور کلی هم از نظر راه اندازی موج عادی سازی روابط عرب‌ها و اسرائیل، و هم از نظر مداخله مداوم ایران در امور منطقه و نیز خروج ترامپ از توافق هسته ای و تبدیل مسئله موشک‌های بالستیک به پرونده اصلی در مذاکرات تغییر کرده‌است».
وی در گفتگو با الشرق الاوسط اشاره کرد که «همه آنها پرونده‌هایی هستند که بایدن باید هنگام تنظیم سیاست‌های خود برای منطقه مورد توجه قرار دهد».
پیشتر روزنامه بریتانیایی «تایمز»، احتمال اینکه جو بایدن رئیس‌جمهور منتخب ایالات متحده بتواند از سیاست‌های اعمال شده توسط ترامپ در مورد بسیاری از موضوعات مهم خاورمیانه، به ویژه فلسطین، ایران و سوریه عقب‌نشینی کند، را بعید دانست.
بنا بر این گزارش، این احتمال وجود دارد که بایدن به سیاست‌های ترامپ پایبند باشد و همچنان از منطقه غافل شود و سایر چالش‌ها را مورد توجه قرار دهد.
این سه سفیر سابق به اتفاق آرا هم نظرند که از سرگیری مذاکرات بین واشینگتن و تهران به آسانی آنچه که برخی تصور می‌کنند نخواهد بود، زیرا موضوع دیگر، به گفته سفیر انطوان شدید، محدود به برنامه هسته ای نیست، «بلکه شامل هواپیماهای بدون سرنشین، موشک‌های بالستیک و تمام فناوری جدیدی که تهران در اختیار دارد»، می‌شود.
این احتمال وجود دارد که بایدن قبل از بازگشت به توافق‌نامه از تحریم‌های ترامپ استفاده کرده و به فشار حداکثری بر ایران برای گرفتن امتیازات مهم و واضح ادامه دهد، بدون اینکه فراموش کند ایرانی‌ها از قبل، شروع به ارسال پیام به دولت جدید از طریق مانورهای نظامی کرده‌اند، که آنها اینجا هستند و از قدرت بیشتری برخوردار هستند و بنابراین سقف مطالبات خود را قبل از نشستن روی میز مذاکره بالا می‌برند.



ناهید راچلین «بیگانه»… پیشگام رمان ایرانی در مهاجرت

ناهید راچلین «بیگانه»… پیشگام رمان ایرانی در مهاجرت
TT

ناهید راچلین «بیگانه»… پیشگام رمان ایرانی در مهاجرت

ناهید راچلین «بیگانه»… پیشگام رمان ایرانی در مهاجرت

با درگذشت ناهید راچلین، رمان‌نویس ایرانی-آمریکایی و یکی از برجسته‌ترین نویسندگان ایرانی که به زبان انگلیسی درباره گسست‌های هویتی، رنج‌های تبعید و برخورد فرهنگ‌ها می‌نوشت، در ۳۰ آوریل ۲۰۲۵، در سن ۸۵ سالگی، زندگی خلاقانه‌ای به پایان رسید. به گفته منتقدان، راچلین «پراکند‌ه‌ترین رمان‌نویس ایرانی در آمریکا» بود و نخستین کسی بود که تصویری دقیق از درون جامعه ایران پیش از سقوط حکومت شاه ارائه داد.
ناهید راچلین– که نام خانوادگی او پس از ازدواج چنین شد و نام خانوادگی ایرانی‌اش «بُزرگمهر» بود – در ۶ ژوئن ۱۹۳۹ در شهر اهواز به دنیا آمد. او در خانواده‌ای با ده فرزند رشد یافت؛ خانواده‌ای که در آن سنت‌های ایرانی با تأثیرات غربی درآمیخته بودند. پدرش ابتدا قاضی بود و سپس پس از استعفا، وکیل شد. به‌نظر می‌رسد دوران کودکی‌اش پرآشوب بوده، چرا که در ماه‌های نخست زندگی به عمه‌اش مریم سپرده شد تا او را بزرگ کند. وقتی به سن ۹ سالگی رسید، پدرش برای جلوگیری از ازدواج زودهنگام او – همان‌گونه که مادرش در همین سن ازدواج کرده بود – دختر را از عمه باز پس گرفت.
این واقعه تأثیر عمیقی بر شخصیت راچلین گذاشت. او بعدها نوشت که حس می‌کرد از مادر واقعی‌اش ربوده شده است، و هرگز او را «مادر» خطاب نکرد. در تمام عمر، همیشه در رؤیای بازگشت به آغوش امن عمه مریم بود.
راچلین در این فضای خانوادگی پرتنش و با وجود مخالفت پدر، برای فرار از فشارهای خانواده و جامعه، با کمک برادرش پرویز، بر رفتن به آمریکا برای ادامه تحصیل پافشاری کرد. سرانجام در کالج زنانه «لیندوود» در ایالت میزوری پذیرفته شد و بورسیه کامل گرفت، اما تنها پس از وعده بازگشت به ایران برای ازدواج، پدرش به او اجازه سفر داد.
ناهید در دنیای جدید آمریکایی، با نوعی دیگر از انزوا روبه‌رو شد. او بعدها در خاطراتش «دختران پارسی» (۲۰۰۶) نوشت: «گمان می‌کردم از زندانی گریخته‌ام، اما خود را در زندانی دیگر از تنهایی یافتم.»
در این زندان تازه، نوشتن برایش پناهگاه شد و زبان انگلیسی فضایی از آزادی برای او گشود؛ فضایی که هنگام نوشتن به فارسی احساس نمی‌کرد. او در مصاحبه‌ای گفته بود: «نوشتن به زبان انگلیسی آزادی‌ای به من داد که هنگام نوشتن به فارسی هرگز حس نمی‌کردم.»
راچلین در سال ۱۹۶۱ مدرک کارشناسی روان‌شناسی گرفت. پس از فارغ‌التحصیلی، نامه‌ای کوتاه برای پدرش نوشت و او را از تصمیمش برای عدم بازگشت به ایران آگاه کرد. در پی آن، پدرش تا دوازده سال با او قطع رابطه کرد. در این مدت، راچلین تابعیت آمریکایی گرفت (۱۹۶۹)، با روان‌شناس آمریکایی هاوارد راچلین ازدواج کرد و صاحب دختری به نام لیلا شد. او بورسیه «والاس استگنر» در نویسندگی خلاق را دریافت کرد و در همین دوران شروع به نوشتن نخستین رمانش «بیگانه» (Foreigner) کرد که در سال ۱۹۷۸ – تنها یک سال پیش از انقلاب ایران – منتشر شد.

رمان «بیگانه» با احساسی لطیف، دگرگونی تدریجی شخصیتی به نام «فری» را روایت می‌کند؛ زیست‌شناسی ایرانی در اوایل دهه سوم زندگی‌اش که پس از ۱۴ سال زندگی آرام و یکنواخت در حومه سرد بوستون، به هویتی سنتی و محافظه‌کار در ایران بازمی‌گردد. رمان نشان می‌دهد چگونه دیدگاه‌های غربی فری به‌تدریج در بستر جامعه ایرانی محو می‌شوند. او شوهر آمریکایی‌اش را ترک می‌کند، کارش را کنار می‌گذارد، حجاب را می‌پذیرد و از خود می‌پرسد که آیا آمریکا واقعاً کشوری منظم و آرام است و ایران آشفته و غیرمنطقی یا برعکس، آمریکا جامعه‌ای سرد و عقیم است و ایران سرزمینی پرشور و با قلبی گشوده؟ منتقد آمریکایی «آن تایلر» در نقدی در نیویورک تایمز چنین پرسشی را مطرح کرد. از سوی دیگر، نویسنده ترینیدادی «وی. اس. نایپول» در توصیف این رمان گفت: «بیگانه»، به‌گونه‌ای پنهان و غیرسیاسی، هیستری قیام‌هایی را پیش‌بینی کرد که منجر به سقوط نظام شاه شد و به استقرار جمهوری دینی تحت رهبری خمینی انجامید.
آثار ناهید پیش از انقلاب در ایران منتشر نشدند. سانسور حکومتی آنها را به‌خاطر تصویر منفی از جامعه ایران، به‌ویژه توصیف محله‌های فقیر و هتل‌های ویران، ممنوع کرده بود؛ تصویری که در تضاد با روایت مدرن‌سازی دوران شاه بود. پس از انقلاب نیز دولت خمینی، که نسبت به هرگونه تصویر منفی از ایران حساس بود، به ممنوعیت آثار راچلین ادامه داد. در نتیجه، هیچ‌یک از آثارش تاکنون به فارسی ترجمه نشده‌اند و کتاب‌هایش در ایران ممنوع بوده‌اند.
راچلین همچنین رمان «ازدواج با بیگانه» (۱۹۸۳) را نوشت که با نگاهی تند، چگونگی تحمیل قدرت نظام دینی خمینی بر جامعه ایران را به تصویر کشید. پس از آن آثار دیگری نیز منتشر کرد، از جمله: «آرزوی دل» (۱۹۹۵)، «پریدن از روی آتش» (۲۰۰۶)، «سراب» (۲۰۲۴) و دو مجموعه داستان کوتاه: «حجاب» (۱۹۹۲) و «راه بازگشت» (۲۰۱۸). همچنین خاطراتش با عنوان «دختران پارسی» (۲۰۰۶) منتشر شد. آخرین رمانش «دورافتاده» قرار است در سال ۲۰۲۶ منتشر شود؛ داستان دختری نوجوان که زودهنگام به ازدواج واداشته شده است، الهام‌گرفته از سرگذشت مادر خودش.
راچلین در تمامی آثارش، به کندوکاو زخم‌های ایران در نیمه دوم قرن بیستم می‌پرداخت: سرکوب سیاسی، سلطه سنت، ناپدید شدن معلمان و نویسندگان منتقد، سلطه ساواک، و نیز آن حسرت سوزان برای کودکی‌ای که ناتمام ماند و دردهای هویت دوپاره. مضمون مادری نیز در نوشته‌هایش پررنگ است؛ از رابطه پیچیده با مادر زیستی، تا عشق عمیقش به عمه‌اش، و در نهایت رابطه‌اش با دخترش لیلا که از او به عنوان «بهترین دوست زندگی‌ام» یاد کرده است. راچلین با زبان، احساسات متلاطم خود میان دو جهان را به‌دقت بیان می‌کرد، اما ژرف‌ترین لحظه فقدان برایش در سال ۱۹۸۱ رخ داد، زمانی که از مرگ خواهر عزیزش باری – پس از سقوط از پله – باخبر شد. غم چنان بر او چیره شد که تا ۲۵ سال نتوانست درباره باری بنویسد، اما در پایان خاطراتش فصلی صمیمی به او اختصاص داد و نوشت: «آری، باری عزیز، این کتاب را می‌نویسم تا تو را به زندگی بازگردانم.»
ناهید راچلین در نیویورک بر اثر سکته مغزی درگذشت – به گفته دخترش – و با مرگ او، ادبیات مهاجرت ایرانی یکی از ژرف‌ترین نویسندگان خود را از دست داد؛ صدایی نادر که شجاعت رویارویی و شفافیتِ حسرت را در کنار هم داشت، و توانست با دقت، تصویر شکاف‌های روانی و فرهنگی نسلی از ایرانیان را ثبت کند که سرنوشت‌شان گسست میان شرق و غرب بود.