ناپلئون پس از دو قرن؛ چرا هگل برایش دست زد؟

فرانسه امسال دویستمین سال مرگ امپراطورش را گرامی می‌دارد

ناپلئون پس از دو قرن؛ چرا هگل برایش دست زد؟
TT

ناپلئون پس از دو قرن؛ چرا هگل برایش دست زد؟

ناپلئون پس از دو قرن؛ چرا هگل برایش دست زد؟

فرانسه امسال دویستمین سال درگذشت امپراطور فاتح مشهور؛ ناپلئون بناپارت را گرامی می‌دارد. می‌دانیم که ناپلئون بر فرانسه به عنوان امپراطور حکمرانی کرد تا اینکه در جنگ مشهور «واترلو» درسال 1815 سرنگون شد، سپس خاندانش از صحنه حذف شدند و برفرانسه حکومت نکردند تا اینکه سال 1850 ناپلئون سوم ظهور کرد. و این شخص به مدت بیست سال برفرانسه حکومت کرد؛ یعنی تا زمان شکست فرانسه از ارتش آلمان در سال 1870. پس از آن هیچ یک از سلاله ناپلئون فرمانروای فرانسه نشد. اما خاندان در طول نسل‌ها و جد اندر جد از طریق امرا پیوسته ماند. اخیراً شنیدیم یکی از نوادگان ناپلئون با زن محترم الجزایری به نام یاسمین بریکی ازدواج کرد. می‌توان گفت، خاندان ناپلئون تأثیر زیادی بر تاریخ فرانسه گذاشت و آثار بزرگ خود را برآن گذاشت.

این خاندان فرانسوی اصل نیست بلکه ایتالیایی از جزیره کرس است. ناپلئون یک سال پس از ضمیمه شدن این جزیره به فرانسه دیده به جهان گشود. در نتیجه، اگر یک سال پیش ازآن متولد می‌شد فرانسوی به شمار نمی‌آمد! با وجود این، فرانسه در کنار لوئی چهاردهم، ژنرال دیگل یا حتی ژان دارک به او به عنوان یکی از شخصیت‌های بزرگ و باشکوه افتخار می‌کند. ناپلئون در کرس متولد شد با خواهران و برداران بسیارش. تولدش درسال1769 بود. مرگش اما در جزیره سنت هلن اتفاق افتاد؛ جایی که انگلیسی‌ها پس ازآنکه او را دستگیر و تحقیر کردند به آن تبعید کردند درحالی که او عقاب بلند پروازی بود که نه اهانت می‌دید و نه تحقیر می‌شد... مرگش درسال 1821 روی داد؛ یعنی درسن جوانی و تقریبا پنجاه و دو سال داشت.

ناپلئون در ابتدا جوانی تهیدست بود و درجست‌وجوی کار و آنچه را که می‌خواست در جزیره کرس، جایی که متولد شد و رشد کرد نمی‌یافت. برای همین پدرش او را به فرانسه فرستاد تا وارد دانشکده نظامی بشود. و اینگونه به عنوان یک افسر درسال 1787 فارغ التحصیل شد. و تنها دوسال بعد درسال 1789انقلاب فرانسه آغاز شد درآن مشارکت کرد، بلکه در زمان محاصره تولون که از سویی انگلیسی‌ها اشغال شده بود، نگاه‌ها را به خود جلب کرد. او موفق شد شهر را از قبضه آنها آزاد کند و مهارت وحشتناک غیرقابل پیش‌بینی نظامی خود را مبرهن ساخت و این درسال 1793 بود. اما همدلی او با ژاکوبیان او را به زندان کشاند و کشورتحت رهبری فرمانده ارتش داخلی پل باراس قرارگرفت. سال 1795به او مأموریت دادند تمرد سلطنت طلبان ضد انقلاب فرانسه درپاریس را سرکوب کند و در این کار به موفقیت چشمگیری رسید.

 

-صعود سریع

به نظرمی‌رسد آشنایی ناپلئون با استراتژی نظامی و مهارتش در صحنه‌های جنگ همین طور شجاعتش؛ همه اینها منجر به ترفیع سریعش در مناصب نظامی شد و او را در رأس ارتش ایتالیا قرار دادند که در وضعیت بد و اسفناکی بود. اما با این وجود توانست آن را سازماندهی کند و وارد جنگی پیروز علیه اتریش شود که درآن زمان قدرت بزرگی بود و این مایه بهت و حیرت همه مقامات در پاریس شد. از همان زمان ستاره او درخشیدن گرفت و نامش در همه محافل سیاسی و نظامی و حتی مردمی برزبان‌ها افتاد. وقتی محاط در هاله‌های شکوه از ایتالیا به پاریس برگشت، رهبری سیاسی از او و محبوبیت بسیارش در لایه‌های مردم فرانسه نگران موقعیت خود شد و تصمیم گرفت برای خلاص شدن او را از کشور دور کنند. و اینگونه بود که مأموریت حمله به مصر را به او سپردند در حالیکه براین باور بودند جان سالم از آن به درنمی‌برد. و در نتیجه دیگر برنمی‌گردد تا با آنها برسرحکومت برفرانسه رقابت کند. با خود گروه بزرگی از دانشمندان، مهندسان، پزشکان و متفکران را برد که با انتقال تمدن اروپایی به شرق کهنی که در سایه سلطنت فرسوده عثمانی در خواب عمیقی فرورفته بود، نهضت مصر و جهان عرب را بعد ازآن پایه ریزی ‌کنند. ناپلئون مصر را از سکون و بی تحرکی طولانی‌اش به جنبش واداشت و چشمانش را به روی دانش و تکنولوژی و تمدن گشود.

و پس از آنکه حدود دو سالی مقیم مصر شد تصمیم گرفت به فرانسه برگردد پس ازآنکه شنید حاکمیت دچار بحران شده و جنگی بر قدرت و نفوذ و مناصب و پول و این قبیل مسائل درگرفته است. برای نجات کشور از بحران و جنگ اطراف مختلف بر قدرت برگشت. شاید هم درآن زمان احساس کرد زمان جهش بر قدرت و کنار زدن مخالفان و رشک‌بران رسیده باشد و این همان کاری بود که سال 1800 انجام داد. پس از آنکه بر قدرت مستولی شد خود را به عنوان کنسول اول فرانسه منصوب کرد و در حقیقت این کار را از طریق کودتا انجام داد و بعد از آن نمایندگان مردم را واداشت تا قانون اساسی جدیدی برای کشور تهیه کنند؛ قانونی که مشروعیت استیلای او برقدرت را هموار می‌سازد. ناپلئون با این کار دفتر مرحله اول انقلاب فرانسه را بست و صفحه جدیدی در تاریخ کشور گشود: صفحه امپراطوری خاندان او.

ناپلئون سرآمدی خود در زمینه حکومت و سازماندهی امور حکومتی را ثابت کرد همان طور که پیش ازآن سرآمدیش را به عنوان فرمانده نظامی نشان داده بود که وارد صحنه‌های جنگ‌ می‌شود و از آنها پیروز بیرون می‌آید. مسائل مدیریت حکومت را سازماندهی کرد و فرانسه را به استان‌های مختلف تقسیم کرد و نظام قانون‌گذاری و قضایی، نظام بانکی و بخش‌های آموزش و پرورش بلکه حتی دبیرستان‌ها (یا لیسه) را تأسیس کرد. گواهی فوق دیپلم از ابتکارات او بود و فرانسه هنوز در قانون‌گذاری با قانون ناپلئون زندگی می‌کند؛ همان قانون مدنی که درسال 1809 تصویب کرد. او همچنین سال 1801 بانک فرانسه را تأسیس کرد که طاق نصرت موجود در بالاترین نقطه خیابان معروف شانزلیزه را ساخت و سالانه میلیون‌ها جهانگرد از آن بازدید می‌کنند دقیقا همانند برج ایفل. او بود که مؤسسه‌های دیگری ساخت و دوره جدید فرانسه را کلید زد. در نتیجه، مرد در همه چیز سرآمد بود و این از عجایب است یا می‌توان گفت، جهان درآن زمان دروازه‌های خود را به رویش بازمی‌کرد و هیچ مسئله‌ای برایش دشوار نبود و اگر جهان به سمت تو بیاید می‌آید و اگر پشت کند پشت می‌کند. موفقیت موفقیت می‌آورد و همچنین شکست. اما ناپلئون به آسانی به قدرت دست نیافت و راهش به سبزه و گل آراسته نبود. درحقیقت بارها به او سوء قصد شد. دریکی از بارها نزدیک بود موفق شوند اگر خداوند او را در آخرین لحظه نجات نداده بود. اقدام در یکی از خیابان‌های تنگ و شلوغ پاریس صورت گرفت و ده نفر از رهگذرها قربانی آن شدند و مقامات انگشت اتهام را به سمت طرفداران نظام مخلوع سلطنتی گرفتند، به همین دلیل ناپلئون به دستگاه‌های خود دستور سرکوب شدید آنها را داد سپس نیروهایی برای بازداشت وارث خاندان پادشاهی مقیم آلمان فرستاد و درجا او را اعدام کرد.

اینگونه بود که راه را برامید بازگشت خاندان سلطنتی سابق به قدرت را بست و به آنها فهماند او هرکسی را که تلاش کند ترورش کند، ترور می‌کند و حتی فرزندانش را می‌کشد و این مسئله وحشتناکی است.

اینجا بود که مردم از او برخود ترسیدند و دیگر کسی به فکر تلاش برای ترور و کشتن او نیفتاد، چرا که انسان بیش از آنکه ترس خود را داشته باشد بر فرزندانش می‌ترسد. پس از اقدام به تروری که نزدیک بود جانش را بگیرد، مشاورانش به او پیشنهاد کردند، خاندان پادشاهی تأسیس کند تا درصورت وقوع حادثه‌ای ناگوار قدرت را به ارث ببرند... آنها به او گفتند، این تنها راه دائمی ساختن قدرت او و محافظت از نهادهای جمهوری تازه متولد فرانسوی و قطع کامل راه بر بازگشت نظام سابق پادشاهی است که از صدها سال در فکر جمعی رسوخ پیدا کرده است؛ منظور خاندان لوئی چهاردهم و پانزدهم و ... است. به همین دلیل ناپلئون قانون اساسی را تعدیل کرد تا به عنوان امپراطور همه فرانسوی‌ها برگزیده شود و در نهایت به جای خاندان پادشاهی سابق می‌نشیند. و اینگونه بود که درحضور خود پاپ او را امپراطور فرانسه ساختند و شد امپراطور ناپلئون اول. براین اساس خاندان پادشاهی تأسیس کرد که قدرت را از همدیگر به ارث ببرند. پس از آنکه چندین جنگ علیه پادشاهان محافظه کار اروپایی که قدرت یافتن او را به رسمیت نشناختند به راه انداخت و خاندان سلطنتی فرانسه را به زیرکشید، سال 1810 به اوج شکوه خود رسید و بر مناطق وسیعی از اروپا مسلط شد بعد از آنکه آنها را به فرانسه محلق ساخت.

-خطای ناپلئون

بزرگ‌ترین خطای ناپلئون که نابودش ساخت، این بود که نمی‌دانست چطور نقطه پایانی بر فتوحاتش بگذارد. به همین دلیل، همه تاج و تخت‌های اروپایی علیه او همدست شدند و موفق شدند برای اولین بار در سال1813 طعم شکست را به او بچشانند. در حقیقت آنها می‌خواستند از امتیازها و منافع خود دربرابر رهبر انقلاب فرانسه محافظت کنند که می‌خواهد افکار جدید در باره آزادی، برابری و برادری و ریشه کن کردن مذهب و فرقه‌گرایی به آنها منتقل کند. آن نظام‌ها فئودالی واپس‌گرا و بنیادگرا بودند که ملت‌ها را رعیت و ملک خود می‌دیدند. اما او پرچم روشنگری و اندیشه‌های ولتر، ژان ژاک روسو و مونتسکیو و ... را برافراشته بود.

و به همین دلیل هگل برای او دست زد با وجود اینکه به کشورش حمله می‌کرد و عبارت مشهورش را گفت:« امپراطور را دیدم، روح جهان، روی اسب». هگل در او «کارگزار» بزرگ تاریخ و پیشرفت بشری را دید؛ به معنای والای کلمه «کارگزار». عنایت الهی او را فرستاد تا دژهای برادران بنیادگرا را درهم بکوبد و به حرکت تاریخ سرعت ببخشد. او را فرستاد تا دوران جدید درخشان بشری را آغاز کند. اما در نهایت کار و پس از همه پیروزی‌ها و فتوحات گرفتار چرخه دایره‌ها شد و سال 1815در نبرد مشهور «واترلو» او را از صحنه بیرون کشیدند و اسطوره‌ای زنده وارد تاریخ شد و همچنان هست. او درکنار اسکندر مقدونی و برخی رهبران دیگر یکی از فاتحان بزرگ است.

و اخیراً نظرسنجی‌های سال نشان داده که او در کنار لوئی چهاردهم سازنده کاخ عظیم ورسای و شارل دیگل آزادی‌بخش فرانسه از اشغال نازی‌ها، بزرگ‌ترین شخصیت تاریخ فرانسه بلکه بزرگ‌ترین میان این سه است. و الله اعلم.

-از گفته‌های ناپلئون

*ای سربازان، چهل قرن تاریخ از بلندای این اهرام به شما چشم دوخته‌است!

* مردان سرآمد به شهاب‌هایی می‌مانند که می‌سوزند تا دوران خود را روشن سازند!

* موفقیت همانی است که بعداً مردان بزرگ را می‌سازد!

*اکنون چین را بگذارید خواب بماند... چرا که وقتی چین بیدار شود، جهان به لرزه می‌افتد!

گفته می‌شود جمله اخیر ساختگی است و از او نیست. و الله اعلم.



پلی میان سه رودخانه… ترجمه‌ای انگلیسی و تصویری از رؤیاهای نجیب محفوظ

نجیب محفوظ در بالکن کافه‌اش مشرف به میدان التحریر در قاهره، سال ۱۹۸۸ (فرانس پرس)
نجیب محفوظ در بالکن کافه‌اش مشرف به میدان التحریر در قاهره، سال ۱۹۸۸ (فرانس پرس)
TT

پلی میان سه رودخانه… ترجمه‌ای انگلیسی و تصویری از رؤیاهای نجیب محفوظ

نجیب محفوظ در بالکن کافه‌اش مشرف به میدان التحریر در قاهره، سال ۱۹۸۸ (فرانس پرس)
نجیب محفوظ در بالکن کافه‌اش مشرف به میدان التحریر در قاهره، سال ۱۹۸۸ (فرانس پرس)

با صداقتی نادر، رمان‌نویس لیبیایی-بریتانیایی «هشام مطر» ترجمه‌اش از کتاب «رؤیاهای آخر» نجیب محفوظ را با یک اعتراف آغاز می‌کند.
مطر در تنها دیدارشان در دهه ۹۰ میلادی، از محفوظ پرسید که نویسندگانی را که به زبانی غیر از زبان مادری‌شان می‌نویسند، چگونه می‌بیند؟

این پرسش بازتاب دغدغه‌های نویسنده‌ای جوان بود که در آمریکا متولد شده و مدتی در قاهره زندگی کرده بود، پیش از آنکه برای در امان ماندن از رژیم معمر قذافی (که پدر مخالفش را ربوده بود) به بریتانیا برود و در مدرسه‌ای شبانه‌روزی با هویتی جعلی نام‌نویسی کند.
و پاسخ محفوظ، همانند سبک روایت‌اش، کوتاه و هوشمندانه بود: «تو به همان زبانی تعلق داری که به آن می‌نویسی.»

«خودم را یافتم... رؤیاهای آخ

اما مطر اعتراف می‌کند که در بازخوانی‌های بعدی‌اش از آن گفتگو، چندین بار خود را در حال افزودن حاشیه‌ای یافت که محفوظ هرگز نگفته بود: خلاصه‌ای که می‌گفت: «هر زبان، رودخانه‌ای است با خاک و محیط خودش، با کرانه‌ها و جریان‌ها و سرچشمه و دهانه‌ای که در آن می‌خشکد. بنابراین، هر نویسنده باید در رودخانه زبانی شنا کند که با آن می‌نویسد.»

به این معنا، کتاب «خودم را یافتم... رؤیاهای آخر» که هفته گذشته توسط انتشارات «پنگوئن» منتشر شد، تلاشی است برای ساختن پلی میان سه رودخانه: زبان عربی که محفوظ متن اصلی‌اش را به آن نوشت، زبان انگلیسی که مطر آن را به آن برگرداند، و زبان لنز دوربین همسر آمریکایی‌اش «دیانا مطر» که عکس‌های او از قاهره در صفحات کتاب آمده است.

مطر با انتخاب سیاه و سفید تلاش کرده فاصله زمانی بین قاهره خودش و قاهره محفوظ را کم کند (عکس‌: دیانا مطر)

کاری دشوار بود؛ چرا که ترجمه آثار محفوظ، به‌ویژه، همواره با بحث و جدل‌هایی همراه بوده: گاهی به‌خاطر نادقیق بودن، گاهی به‌خاطر حذف بافت و گاهی هم به‌خاطر دستکاری در متن.
اندکی از این مسائل گریبان ترجمه مطر را هم گرفت.
مثلاً وقتی رؤیای شماره ۲۱۱ را ترجمه کرد، همان رؤیایی که محفوظ خود را در برابر رهبر انقلاب ۱۹۱۹، سعد زغلول، می‌یابد و در کنارش «امّ المصریین» (لقب همسرش، صفیه زغلول) ایستاده است. مطر این لقب را به‌اشتباه به «مصر» نسبت داد و آن را Mother Egypt (مادر مصر) ترجمه کرد.

عکس‌ها حال و هوای رؤیاها را کامل می‌کنند، هرچند هیچ‌کدام را مستقیماً ترجمه نمی‌کنند(عکس‌: دیانا مطر)

با این حال، در باقی موارد، ترجمه مطر (برنده جایزه پولیتزر) روان و با انگلیسی درخشانش سازگار است، و ساده‌گی داستان پروژه‌اش را نیز تداعی می‌کند: او کار را با ترجمه چند رؤیا برای همسرش در حالی که صبح‌گاهی در آشپزخانه قهوه می‌نوشید آغاز کرد و بعد دید ده‌ها رؤیا را ترجمه کرده است، و تصمیم گرفت اولین ترجمه منتشرشده‌اش همین باشد.
شاید روح ایجاز و اختصار زبانی که محفوظ در روایت رؤیاهای آخرش به‌کار برده، کار مطر را ساده‌تر کرده باشد.
بین هر رؤیا و رؤیای دیگر، عکس‌های دیانا مطر از قاهره — شهر محفوظ و الهام‌بخش او — با سایه‌ها، گردوغبار، خیالات و گاه جزئیات وهم‌انگیز، فضا را کامل می‌کنند، هرچند تلاش مستقیمی برای ترجمه تصویری رؤیاها نمی‌کنند.

مطر بیشتر عکس‌های کتاب را بین اواخر دهه ۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ گرفته است(عکس‌: دیانا مطر)

در اینجا او با محفوظ در عشق به قاهره شریک می‌شود؛ شهری که از همان جلسه تابستانی با نویسنده تنها برنده نوبل ادبیات عرب، الهام‌بخش او شد.
دیانا مطر با انتخاب سیاه و سفید و تکیه بر انتزاع در جاهایی که می‌توانست، گویی تلاش کرده پلی بسازد بین قاهره خودش و قاهره محفوظ.
هشام مطر در پایان مقدمه‌اش می‌نویسد که دلش می‌خواهد محفوظ را در حالی تصور کند که صفحات ترجمه را ورق می‌زند و با همان ایجاز همیشگی‌اش می‌گوید: «طبعاً: البته.»
اما شاید محتمل‌تر باشد که همان حکم نخستش را دوباره تکرار کند: «تو به همان زبانی تعلق داری که به آن می‌نویسی.»
شاید باید بپذیریم که ترجمه — نه‌فقط در این کتاب بلکه در همه‌جا — پلی است، نه آینه. و همین برایش کافی است.


ناهید راچلین «بیگانه»… پیشگام رمان ایرانی در مهاجرت

ناهید راچلین «بیگانه»… پیشگام رمان ایرانی در مهاجرت
TT

ناهید راچلین «بیگانه»… پیشگام رمان ایرانی در مهاجرت

ناهید راچلین «بیگانه»… پیشگام رمان ایرانی در مهاجرت

با درگذشت ناهید راچلین، رمان‌نویس ایرانی-آمریکایی و یکی از برجسته‌ترین نویسندگان ایرانی که به زبان انگلیسی درباره گسست‌های هویتی، رنج‌های تبعید و برخورد فرهنگ‌ها می‌نوشت، در ۳۰ آوریل ۲۰۲۵، در سن ۸۵ سالگی، زندگی خلاقانه‌ای به پایان رسید. به گفته منتقدان، راچلین «پراکند‌ه‌ترین رمان‌نویس ایرانی در آمریکا» بود و نخستین کسی بود که تصویری دقیق از درون جامعه ایران پیش از سقوط حکومت شاه ارائه داد.
ناهید راچلین– که نام خانوادگی او پس از ازدواج چنین شد و نام خانوادگی ایرانی‌اش «بُزرگمهر» بود – در ۶ ژوئن ۱۹۳۹ در شهر اهواز به دنیا آمد. او در خانواده‌ای با ده فرزند رشد یافت؛ خانواده‌ای که در آن سنت‌های ایرانی با تأثیرات غربی درآمیخته بودند. پدرش ابتدا قاضی بود و سپس پس از استعفا، وکیل شد. به‌نظر می‌رسد دوران کودکی‌اش پرآشوب بوده، چرا که در ماه‌های نخست زندگی به عمه‌اش مریم سپرده شد تا او را بزرگ کند. وقتی به سن ۹ سالگی رسید، پدرش برای جلوگیری از ازدواج زودهنگام او – همان‌گونه که مادرش در همین سن ازدواج کرده بود – دختر را از عمه باز پس گرفت.
این واقعه تأثیر عمیقی بر شخصیت راچلین گذاشت. او بعدها نوشت که حس می‌کرد از مادر واقعی‌اش ربوده شده است، و هرگز او را «مادر» خطاب نکرد. در تمام عمر، همیشه در رؤیای بازگشت به آغوش امن عمه مریم بود.
راچلین در این فضای خانوادگی پرتنش و با وجود مخالفت پدر، برای فرار از فشارهای خانواده و جامعه، با کمک برادرش پرویز، بر رفتن به آمریکا برای ادامه تحصیل پافشاری کرد. سرانجام در کالج زنانه «لیندوود» در ایالت میزوری پذیرفته شد و بورسیه کامل گرفت، اما تنها پس از وعده بازگشت به ایران برای ازدواج، پدرش به او اجازه سفر داد.
ناهید در دنیای جدید آمریکایی، با نوعی دیگر از انزوا روبه‌رو شد. او بعدها در خاطراتش «دختران پارسی» (۲۰۰۶) نوشت: «گمان می‌کردم از زندانی گریخته‌ام، اما خود را در زندانی دیگر از تنهایی یافتم.»
در این زندان تازه، نوشتن برایش پناهگاه شد و زبان انگلیسی فضایی از آزادی برای او گشود؛ فضایی که هنگام نوشتن به فارسی احساس نمی‌کرد. او در مصاحبه‌ای گفته بود: «نوشتن به زبان انگلیسی آزادی‌ای به من داد که هنگام نوشتن به فارسی هرگز حس نمی‌کردم.»
راچلین در سال ۱۹۶۱ مدرک کارشناسی روان‌شناسی گرفت. پس از فارغ‌التحصیلی، نامه‌ای کوتاه برای پدرش نوشت و او را از تصمیمش برای عدم بازگشت به ایران آگاه کرد. در پی آن، پدرش تا دوازده سال با او قطع رابطه کرد. در این مدت، راچلین تابعیت آمریکایی گرفت (۱۹۶۹)، با روان‌شناس آمریکایی هاوارد راچلین ازدواج کرد و صاحب دختری به نام لیلا شد. او بورسیه «والاس استگنر» در نویسندگی خلاق را دریافت کرد و در همین دوران شروع به نوشتن نخستین رمانش «بیگانه» (Foreigner) کرد که در سال ۱۹۷۸ – تنها یک سال پیش از انقلاب ایران – منتشر شد.

رمان «بیگانه» با احساسی لطیف، دگرگونی تدریجی شخصیتی به نام «فری» را روایت می‌کند؛ زیست‌شناسی ایرانی در اوایل دهه سوم زندگی‌اش که پس از ۱۴ سال زندگی آرام و یکنواخت در حومه سرد بوستون، به هویتی سنتی و محافظه‌کار در ایران بازمی‌گردد. رمان نشان می‌دهد چگونه دیدگاه‌های غربی فری به‌تدریج در بستر جامعه ایرانی محو می‌شوند. او شوهر آمریکایی‌اش را ترک می‌کند، کارش را کنار می‌گذارد، حجاب را می‌پذیرد و از خود می‌پرسد که آیا آمریکا واقعاً کشوری منظم و آرام است و ایران آشفته و غیرمنطقی یا برعکس، آمریکا جامعه‌ای سرد و عقیم است و ایران سرزمینی پرشور و با قلبی گشوده؟ منتقد آمریکایی «آن تایلر» در نقدی در نیویورک تایمز چنین پرسشی را مطرح کرد. از سوی دیگر، نویسنده ترینیدادی «وی. اس. نایپول» در توصیف این رمان گفت: «بیگانه»، به‌گونه‌ای پنهان و غیرسیاسی، هیستری قیام‌هایی را پیش‌بینی کرد که منجر به سقوط نظام شاه شد و به استقرار جمهوری دینی تحت رهبری خمینی انجامید.
آثار ناهید پیش از انقلاب در ایران منتشر نشدند. سانسور حکومتی آنها را به‌خاطر تصویر منفی از جامعه ایران، به‌ویژه توصیف محله‌های فقیر و هتل‌های ویران، ممنوع کرده بود؛ تصویری که در تضاد با روایت مدرن‌سازی دوران شاه بود. پس از انقلاب نیز دولت خمینی، که نسبت به هرگونه تصویر منفی از ایران حساس بود، به ممنوعیت آثار راچلین ادامه داد. در نتیجه، هیچ‌یک از آثارش تاکنون به فارسی ترجمه نشده‌اند و کتاب‌هایش در ایران ممنوع بوده‌اند.
راچلین همچنین رمان «ازدواج با بیگانه» (۱۹۸۳) را نوشت که با نگاهی تند، چگونگی تحمیل قدرت نظام دینی خمینی بر جامعه ایران را به تصویر کشید. پس از آن آثار دیگری نیز منتشر کرد، از جمله: «آرزوی دل» (۱۹۹۵)، «پریدن از روی آتش» (۲۰۰۶)، «سراب» (۲۰۲۴) و دو مجموعه داستان کوتاه: «حجاب» (۱۹۹۲) و «راه بازگشت» (۲۰۱۸). همچنین خاطراتش با عنوان «دختران پارسی» (۲۰۰۶) منتشر شد. آخرین رمانش «دورافتاده» قرار است در سال ۲۰۲۶ منتشر شود؛ داستان دختری نوجوان که زودهنگام به ازدواج واداشته شده است، الهام‌گرفته از سرگذشت مادر خودش.
راچلین در تمامی آثارش، به کندوکاو زخم‌های ایران در نیمه دوم قرن بیستم می‌پرداخت: سرکوب سیاسی، سلطه سنت، ناپدید شدن معلمان و نویسندگان منتقد، سلطه ساواک، و نیز آن حسرت سوزان برای کودکی‌ای که ناتمام ماند و دردهای هویت دوپاره. مضمون مادری نیز در نوشته‌هایش پررنگ است؛ از رابطه پیچیده با مادر زیستی، تا عشق عمیقش به عمه‌اش، و در نهایت رابطه‌اش با دخترش لیلا که از او به عنوان «بهترین دوست زندگی‌ام» یاد کرده است. راچلین با زبان، احساسات متلاطم خود میان دو جهان را به‌دقت بیان می‌کرد، اما ژرف‌ترین لحظه فقدان برایش در سال ۱۹۸۱ رخ داد، زمانی که از مرگ خواهر عزیزش باری – پس از سقوط از پله – باخبر شد. غم چنان بر او چیره شد که تا ۲۵ سال نتوانست درباره باری بنویسد، اما در پایان خاطراتش فصلی صمیمی به او اختصاص داد و نوشت: «آری، باری عزیز، این کتاب را می‌نویسم تا تو را به زندگی بازگردانم.»
ناهید راچلین در نیویورک بر اثر سکته مغزی درگذشت – به گفته دخترش – و با مرگ او، ادبیات مهاجرت ایرانی یکی از ژرف‌ترین نویسندگان خود را از دست داد؛ صدایی نادر که شجاعت رویارویی و شفافیتِ حسرت را در کنار هم داشت، و توانست با دقت، تصویر شکاف‌های روانی و فرهنگی نسلی از ایرانیان را ثبت کند که سرنوشت‌شان گسست میان شرق و غرب بود.


«دره‌ پروانه‌ها»… نسخه‌ی داستان‌های متناقض

«دره‌ پروانه‌ها»… نسخه‌ی داستان‌های متناقض
TT

«دره‌ پروانه‌ها»… نسخه‌ی داستان‌های متناقض

«دره‌ پروانه‌ها»… نسخه‌ی داستان‌های متناقض

در رمان «وادی الفراشات/ دره‌ پروانه‌ها» از ازهَر جرجیس (انتشارات مسکیلیانی - تونس / الرافدین - بغداد 2024) یک نظم روایی موضوعی خاص وجود دارد که به دنبال ردپاهای تقریباً ثابت در دو رمان قبلی از ازهَر جرجیس می‌گردد: «خواب در باغ گیلاس» 2019 و سپس «سنگ سعادت» 2022. این دو رمان یک مجموعه روایی با جهان‌ها و موضوعات تقریبا تکراری شکل داده‌اند. می‌توان گفت که تکرار ویژگی‌ای است که بیشتر چندگانه‌ها بر پایه‌ آن بنا می‌شوند، و حتی بدون ویژگی تکرار نمی‌توان یک سیستم روایی را به عنوان چندگانه توصیف کرد. این امر از آن جهت که به هیچ وجه ایرادی در اصول اساسی ندارد، بلکه نوشته‌های مختلف جهت‌گیری‌ها و موضوعات مختلفی در چارچوب کلی مجموعه خواهند داشت. اما تکرار فشار می‌آورد که اغلب منجر به تحولی یا ناپایداری در جهان روایی می‌شود. در دو رمان قبلی، دو موضوع عمده وجود داشت. رمان «خواب در باغ گیلاس» به بازگشت خیالی به کشور پس از تبعیدی طولانی پرداخته بود. و رمان «سنگ سعادت» به روایت اعتراض و دنیاهای بی‌خانمانی توجه داشت. آیا در رمان «دره‌ پروانه‌ها» موضوع جدیدی مطرح می‌شود؟

دفتر ارواح

آسان‌ترین روش برای نوشتن یک رمان موفق این است که از سیستم نسخه‌نویسی استفاده کنید. این باور در «دره‌ پروانه‌ها» به روش‌های مختلفی نمایان می‌شود. بیایید به یاد بیاوریم که این همان روشی است که در دو رمان قبلی هم استفاده شد و آن‌ها موفقیت چشم‌گیری را به دست آوردند، چه از نظر انتشار و خوانده‌شدن، یا از نظر رسیدن به جایگاه بالایی در جوایز رمان عربی. آیا این توجیه برای تکرار تلاش برای بار سوم کافی است؟ دلیل قانع‌کننده این است که سیستم نسخه‌نویسی نظم روایی لازم را برای دو رمان فراهم کرده است. بنابراین، راوی‌ای وجود دارد که ابتدا به ما می‌گوید، یک پایان از پیش نوشته‌شده در آغاز رمان برایمان آورده شده. آیا پیش‌بینی یا اطلاع‌رسانی از پیش در مورد پایان، کارکرد ساختاری اساسی در رمان دارد؟ احتمالاً پاسخ به این سؤال مرتبط است با یک مشکل اساسی که به خود سیستم نسخه‌نویسی ارتباط دارد. بیایید پاسخ را خلاصه کنیم و بپرسیم: چرا سیستم نسخه‌نویسی در نوشتن یک رمان موفق مؤثر است؟ به نظر من نسخه‌نویسی به رمان این امکان را می‌دهد که بسیاری از مسائل را انجام دهد که مهم‌ترین آن شاید این باشد که امکان بازنویسی داستان همانند یک منطق دیگر را فراهم می‌کند. این امکان، راهی مناسب برای پیشنهاد تاریخ جدیدی است که با تاریخ روایی پذیرفته‌شده کاملاً متفاوت یا حتی متناقض است. بنابراین، «دره‌ پروانه‌ها» چه تاریخی پیشنهاد می‌دهد؟تاریخ «ارواح» یا تاریخ «مرده‌ها»، وظیفه بزرگی است که «مرده‌ها» به «زنده‌ها» واگذار می‌کنند؛ زیرا نوشتن تاریخ خاص مرگ، کاری است که باید «زنده‌ها» انجام دهند، اما «مرده‌ها» هر آنچه که از دستشان بر می‌آمد انجام داده و مرده‌اند، و این مسئولیت را به زنده‌ها می‌سپارند که تاریخشان را بنویسند. اما چه نوع «ارواحی» را «عزیز جواد»، قهرمان داستان و راوی آن، می‌خواهد بنویسد؟ رمان برای خود نوع جدیدی از ارواح را پیشنهاد می‌کند، ارواح «پروانه‌های بی‌نام»، یا کسانی که حتی فرصتی برای داشتن نام خاصی نداشته‌اند. بخشی از وظیفه مورخ این است که اجساد ناشناسی که در پیاده‌روها یا در سطل‌های زباله افتاده‌اند را نامگذاری کند، قبل از اینکه آن‌ها را در یک حفره یا دامنه تپه‌ای خارج از پایتخت دفن کند، و قبرستان پیشنهادی را «دره‌ پروانه‌ها» می‌نامد. و به طور مفروض، یا همانطور که خود رمان از ابتدا با عنوانش پیشنهاد می‌دهد، جمع‌آوری پروانه‌های مرده از خیابان‌ها موضوع جایگزین برای موضوعات بزرگ است، مانند روایت زندگی در سرزمین دیکتاتور یا اینکه رمان به موضوع اعتراض مربوط باشد. پس آیا «دره‌ پروانه‌ها» می‌خواهد روایت را در مقابل شلوغی روایت‌های بزرگ تا حدودی به ریتم آرام‌تر خود بازگرداند؟

جمهوری وحشت

شاید تصادف کور، «عزیز جواد» را به کشف روایت «دره پروانه‌ها» هدایت کند؛ زمانی که او با تاکسی قدیمی جسدهای تازه را جمع‌آوری کرده و آنها را در دره کم‌عمق نزدیک شهر «دیالی» دفن می‌کند. این تصادف شباهت زیادی به تصادف ورود پلیس به کتابخانه دایی «جبران» و یافتن کتاب «جمهوری وحشت» دارد که باعث زندانی شدن او به اتهام کتاب ممنوع مخالف با روایت دیکتاتور می‌شود. اما کتاب به «جواد» از طریق دوست دیروز او، که اکنون «متدین» شده و تاریخ بی‌خانمانی و گم‌شدگی خود را کنار گذاشته، می‌رسد؛ پس چگونه یک فرد تغییر کرده می‌تواند به روایت‌های لیبرال مخالف اعتماد کند؛ در حالی که او به روایت‌های دینی خود با اصل شناخته‌شده «فلسفه‌مان مثلاً» نزدیک‌تر است؟ اما نظم فرضی در «دره پروانه‌ها» تفسیری جدید از فقدان مستندات کافی برای روایت همان تصادف ارائه می‌دهد؛ چرا که زندگی «جواد» مجموعه‌ای از تصادف‌هاست؛ تصادف زندگی در کنار پدری که قادر به صحبت و ابراز خود نیست و این تصادف تبدیل به سرنوشتی می‌شود که راه فراری از آن نیست و زندگی ناقصی را تحت قدرت برادر بزرگ ادامه می‌دهد. آیا تصادف‌ها به پایان رسیده‌اند؟ زندگی «عزیز جواد» مجموعه‌ای از تصادف‌هاست که آخرین آن تصادفی است که او را به طور اتفاقی به روایت «دره پروانه‌ها» می‌رساند؛ بنابراین تصادف، به طنز، دلیل عشق میان او و «تمارا»، دختری از خانواده‌ای ثروتمند است و سپس ازدواج با او. و این تصادف است که دلیل اخراج او از شغل دولتی‌اش می‌شود. هیچ داستان منسجمی جز خود تصادف وجود ندارد. حتی لحظه‌ای که به داستان اصلی می‌رسد، داستان پروانه‌ها، که ربوده شدن «سامر» از سوی افراد ناشناس از درب خانه‌شان است، هیچ تفسیر منسجمی ندارد مگر اینکه این اتفاق پیش‌زمینه‌ای برای داستان پروانه‌ها و دره آن باشد. گویی رمان به‌طور ضمنی به ما می‌گوید که زندگی در سرزمین دیکتاتور و سپس زندگی قربانیانش فاقد صلاحیت برای توجیه است. و هیچ اشکالی ندارد، چرا که این خود ماهیت روایت پسامدرن است؛ روایت بدون توجیه‌ها و تفسیرهای اساسی، روایتی از نسخه‌نویسی که رمان جدید آن را با نگرش و منطقی متفاوت بازنویسی می‌کند.

دره پروانه‌ها... جدل پنهان

بگذارید به اصل داستان بازگردیم، دقیقاً به سؤال اصلی: موضوع رمان چیست؟ بلکه موضوع دست‌نوشته پیشنهادی چیست؟ دو مسیر مختلف، به ظاهر، بر دنیای رمان «دره پروانه‌ها» حاکم‌اند. مسیر اول نمایانگر داستان «عزیز جواد» است، که زندگی او را می‌بینیم؛ زندگی‌ای به تعویق افتاده و از اتفاقات مختلف تغذیه می‌شود. این مسیر بخش عمده‌ای از فضای نوشتاری متن را اشغال می‌کند؛ به طوری که سه فصل از پنج فصل که اندازه کل متن رمان است را تشکیل می‌دهد. به زبان اعداد، داستان عزیز جواد ۱۵۱ صفحه را در اختیار گرفته، به علاوه آنچه که در دو فصل دیگر فرامی‌گیرد. دست‌نوشته «دفتر ارواح»، که نسخه‌ای از دست‌نوشته ناتمام یا ناقص است، مشابه وبلاگ شب‌های مشهور است؛ همان‌طور که هزار و یک شب را داریم، دست‌نوشته ارواح تمام نمی‌شود و «دیگران» آن را می‌نویسند یا فصول جدیدی به آن اضافه می‌کنند. ما این موضوع را بدون کاوش بیشتر رها نمی‌کنیم تا به دست‌نوشته ارزش افزوده‌ای بدهیم؛ پیرمرد دست‌نوشته را در خودروی «جواد» رها می‌کند و به حال خود می‌رود، پس از آنکه پروانه‌ای جدید را در «دره پروانه‌ها» دفن کرده و ما را گمراه می‌کند که او «قرآن» را جاگذاشته. با «جواد» درمی‌یابیم که قرآن تنها نسخه‌ای از دست‌نوشته «دفتر ارواح» است. این گمراهی دارای کارکرد مفیدی است که به دست‌نوشته ارزش جدیدی می‌بخشد؛ تسویه اولیه‌ای که به طور غیرمستقیم بین «قرآن»، که در اینجا به معنی کتاب «قرآن» است، و «دفتر ارواح» صورت می‌گیرد، به سرعت معنای ضمنی پنهانی از توصیف «قرآن» را آشکار می‌کند؛ اصل لغوی قرآن همان‌طور که ابن منظور می‌گوید این است که قرآن: «وَإِنَّمَا سُمِّيَ الْمُصْحَفُ مُصْحَفًا؛ لِأَنَّهُ أُصْحِفَ، أَيْ جُعِلَ جَامِعًا لِلصُّحُفِ الْمَكْتُوبَةِ بَيْنَ الدَّفَّتَيْنِ/ مصحف( قرآن) به این دلیل مصحف خوانده شد چون میان جلد خود همه صحف نوشته شده را شامل می‌شود». این معنی فراتر از دلالت اصطلاحی کتاب است و همچنان در معنای صحیفه‌های جمع‌شده در میان جلد کتاب اثرگذار است، چیزی که در اینجا با فرمول کتابی ناتمام یا ناقص هم‌راستا است و با دلالت «دست‌نوشته» ناقص هم‌خوانی دارد. اما این ارتباطات واقعی یا خیالی نمی‌توانند تناقض اساسی را که رمان آن را پنهان نمی‌کند، نادیده بگیرند؛ داستان اصلی داستان «عزیز جواد» است و نه حکایت یا دست‌نوشته «دفتر ارواح». این چیزی است که ارقام ادعا می‌کنند و حجم واقعی نوشتاری هر دو مسیر در رمان آن را تقویت می‌کند. آیا دلالت‌های اولیه عنوان رمان «دره پروانه‌ها» فرضیه پیشین را تأیید می‌کنند؟رمان با آخرین ملاقات دايی «جبران» با پسر خواهرش «عزیز جواد» در زندان آغاز می‌شود. در این دیدار اولین اشاره به داستان «دفتر ارواح» می‌آید؛ زیرا دایی «دست‌نوشته» را تحویل می‌دهد و به سوی قبر خود می‌رود. سپس دست‌نوشته و اثر آن به فراموشی سپرده می‌شود تا آنکه «عزیز جواد» با پیرمردی روبرو می‌شود که جنازه‌های کودکان را در دره پروانه‌ها دفن می‌کند. آیا این موضوع نشان می‌دهد که روایت به دلیل تقابل دو موضوع یا دو داستان که یکی از آنها به دیگری مرتبط نمی‌شود، به ترک خوردگی می‌رسد؟ آیا ما، خوانندگان، با ظاهر متن با حجم‌ها و تمایلاتش همراه می‌شویم یا فرض می‌کنیم که دره پروانه‌ها همان دلالت کلی تمام داستان‌هاست؟ شاید؛ زیرا ترک خوردگی و تقابل داستان‌ها و موضوعات، ویژگی داستان‌های پس از فروپاشی دیکتاتوری‌هاست و نیز نتیجه دست‌نوشته‌های ناتمام است. هرچه که تفسیر تقابل مورد نظر در «دره پروانه‌ها» باشد، رمان می‌کوشد تا جان سالم به در ببرد و به هیچ‌یک از تصادفات سازنده دنیای خود تمایل نداشته باشد. آنچه می‌تواند انجام دهد این است که تا حد ممکن از هرگونه تفسیر با تمایل آشکار پرهیز کند، اما حیف است؛ زیرا این همان «دره پروانه‌ها» است، داستان «عزیز جواد» و همین‌طور «دفتر ارواح»!

*منتقد عراقی