خیابان الحبیب بورقیبه شریان حیاتی شهر تونس (پایتخت تونس) است و حدود ۱.۵ کیلومتر طول دارد و بلندترین خیابان پایتخت و نماد انقلاب تونس به شمار می رود. خیابان الحبیب بورقیبه همواره محل تجمع و اعتراضات تشکل های صنفی و گروه ها و افراد است.
این خیابان در چند ماه گذشته مقصد هنرهای خیابانی و گروه های آماتور شده. گروه های موسیقی و هنری غیر حرفه ای بعد از انقلاب تونس در ژانویه ۲۰۱۱ میلادی (دی ۸۹) بروز کردند. حالا خیابان الحبیب بورقیبه به چیزی همچون تئاتر و مرکز فرهنگی شباهت دارد و هنرمندانی که نمی توانند هنر خود را در سالن های «مجلل» به نمایش بگذارند در وسط خیابان و با سوت و تشویق عابران هنرنمایی می کنند. البته ناگفته نماند که پلیس و ماموران هم چندان سخت نمی گیرند. گروهی از جوانان با سازهایشان روی نیمکت های ساده در خیابان الحبیب بورقیبه نشسته و ساز می زنند. عابران هم که تا حالا به مشاهده چنین گروه های موسیقی پراکنده در خیابان عادت نکرده اند با کنجکاوی می ایستند و با شادی و گاهی تعجب به آنان نگاه می کنند. نجیب مفتاحی که در خیابان الحبیب بورقیبه «بوزینه» صدایش می کنند بنیانگذار گروه «انصار السلام» است. این گروه شعر متعهد اجرا می کند.
نجیب به «الشرق الاوسط» گفت «آزادی برای مردم رزق و روزی می آورد». او با این جمله حضور این گروه موسیقی شش نفره را در خیابان اصلی پایتخت تفسیر می کند. نوازندگان و خوانندگان گروه ترانه ها و ریتم های محلی مراکشی و مناطق صحرایی آفریقا مثل «بانجو» و «القمبری» و «البندیر» و «الطبیلات» و «الشقاشق» و غیره را اجرا می کنند.
بوزینه افزود «انقلاب آزادی را برای مردم تونس به ارمغان آورد و بستری برای فعالیت بی قید و شرط هنرمندان ایجاد کرد. اگر امروز من می توانم در خیابان های شهر برای عابران و گردشگران ترانه اجرا کنم به دلیل همین انقلاب است».
او یادآور شد این گروه موسیقی در دوره رژیم سابق هم فعالیت می کرده اما همواره با محدودیت هایی توسط ماموران روبرو بوده است. گروه «انصار السلام» از بدی های حکومت انتقاد می کرد و رژیم نمی توانست آن را تحمل کند.
مفتاحی در ادامه گفت «یکی از مهم ترین اهداف گروه این است که موجی از شادی در مردم تونس ایجاد کنیم. این مردم تشنه هنر هستند. ما می خواهیم با نگاه امنیتی که گروه های موسیقی و هنرمندان خیابانی را سرکوب می کند مقابله کنیم».
موزیک و کنجاوی چند متر آن طرف تر در خیابان الحبیب بورقیبه، گروهی از عابران پیاده و کودکان دور گروه موسیقی دیگری جمع شده اند. بقیه عابرانی که نمی توانند این گروه را از نزدیک ببینند با کنجکاوی به سمت ترانه های شادی که از آنجا به گوش می رسد کشیده می شوند.
حیات زغوانی که شاهد هنرنمایی این گروه موسیقی بود و هیجان زده شده گفت «من خیلی خوشحالم از اینکه همچنین صحنه های زیبایی را در خیابان می بینم. این نشانه گسترش آزادی و آگاهی است».
او در ادامه گفتگو با «الشرق الاوسط» افزود «خیلی از اجرای گروه های موسیقی خیابانی لذت می برم. اینها هنرمندانی هستند که گمشده خود را در خیابان پیدا کردند و عرصه را در تالارهای فرهنگی تنگ دیدند». حیات همواره برنامه گروه های خیابانی برنامه را تماشا می کند.
یکی از نوازندگان جوان به نام مجدی هم به «الشرق الاوسط» گفت «بیشتر عابران از موزیک و ترانه هایی که اجرا می کنیم خوششان می آید. آنها توقف می کنند تا اجرای ما را گوش کنند و بیشتر اوقات هم با ما سلفی می گیرند».
مجدی افزود «گروه های موسیقی خیابانی مشکلات جوانان تونس در ارتباط با بی توجهی و بیکاری و مهاجرت غیر قانونی را مطرح می کنند و به همین دلیل حالا این گروه ها مشروعیت خود را از مردم گرفتند».
اغلب عابران پیاده در خیابان الحبیب بورقیبه تونس بر این باورند که ترانه ها و موزیک متعهد گروه های خیابانی فضای نشاط و سرزندگی را در کوچه پس کوچه ها و خیابان های شهر ایجاد کرده و به همین دلیل خواستار گسترش هر چه بیشتر این گروه ها در همه شهرها هستند.
