هیدروژن برای ژاپن و برق برای ترکیه 

برای یک شهروند عادی که روزها به ایستگاه‌های تلویزیونی مختلف درباره سفر مقامات ترکیه و ژاپن به سعودی گوش می‌دهد، هیچ چیز قابل توجه و مهمی وجود ندارد.
رؤسای جمهوری و وزرا سفر می‌کنند و برای دیدار با همتایان خود می‌آیند، بیانیه‌هایی در مورد توافقات و برنامه‌های آینده و واژگان زیادی که خیلی‌ها را جذب نمی‌کند.
اما اینها سفرهایی هستند که اهمیت زیادی دارند، به ویژه سفر رجب طیب اردوغان، رئیس جمهوری ترکیه پس از یک دوره طولانی تنش بین دو کشور، که به گذشته سپرده شد.
برای بازرگانان این سه کشور، این بازدیدها راه را برای سرمایه گذاری باز می‌کند، به خصوص که چین سهم بزرگی از پروژه‌ها را در سعودی به دست آورده است.
بیایید به واقعیت رابطه با ژاپن و ترکیه با سعودی نگاه کنیم. این دو کشور چندین برابر بیشتر از آنچه پادشاهی از آنها وارد می‌کند، از پادشاهی وارد می‌کنند. به عنوان مثال سعودی در سال 2022 800 میلیون دلار از ترکیه وارد کرد، اما واردات آن از ژاپن در همان سال 27 میلیارد ریال بود. صادرات سعودی به ژاپن حدود 150 میلیارد ریال و به ترکیه 5 میلیارد ریال بوده است.
ترکیه و ژاپن می‌دانند که سعودی برنامه عظیمی برای سرمایه گذاری‌های داخلی به مبلغ 3.3 تریلیون ریال تا سال 2030 دارد و طبیعی است که کشورها به دنبال مشارکت با سعودی باشند.
برای ترکیه، بخش پیمانکاری نقطه قوت و همگرایی بزرگی با سعودی است، در حالی که ژاپن در این زمینه وضعیت رقابتی خوبی با ترکیه و چین ندارد.
اما بیایید به آینده و فراتر از سال آینده نگاه کنیم. جهان به انرژی نیاز دارد و قدرت سعودی در اینجاست.
نفت را فراموش و روی انرژی تمرکز کنیم، ژاپن برنامه‌ای برای واردات 3 میلیون تن هیدروژن در سال تا سال 2032 دارد و می‌خواهد تا سال 2040 به 12 میلیون تن برسد.
تمام این هیدروژن برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای از صنایع ژاپن مانند فولاد، پتروشیمی و غیره مهم است. اما این همه هیدروژن از کجا خواهد آمد؟
به احتمال زیاد هیدروژن آبی از «آرامکو»؛ زیرا ژاپن هیچ تعصبی نسبت به رنگ‌های هیدروژنی ندارد، برخلاف اروپا که پس از قطع رابطه خود با روسیه دچار بحران انرژی شده است.
اروپا به هیدروژن سبز از سعودی و به برق نیاز دارد. در اینجا نقش ترکیه از طریق اتصال برق با سعودی از طریق عراق و اردن مطرح می‌شود.
ترکیه یک نقطه اتصال مهم برای برق از سعودی با اروپا است.
اینها مناطقی برای آینده به دور از نفت است که ژاپن به آن نیاز دارد و 40 درصد نفت مورد نیاز خود را از سعودی تامین می‌کند.
با این حال، ژاپن در زمینه فن‌آوری و نیمه هادی‌ها چیزهای زیادی برای ارائه به سعودی دارد، اما ژاپن باید طرز فکر خود را تغییر دهد. دنیا به فن‌آوری آن به ویژه پس از سیطره چین نیازی ندارد و باید سعودی را شریک تجاری و استراتژیک واقعی بدانند و فقط یک بازار صادراتی نباشد.
همین امر در مورد ترکیه نیز صدق می‌کند، زیرا سعودی بازاری برای قراردادها و پروژه‌ها نیست، بلکه کشوری است که برنامه‌های بزرگی برای دور شدن از نفت دارد. برنامه‌ها به شرکای واقعی نیاز دارند که به کاری که انجام می‌دهد ایمان داشته باشند و با آن برای آینده برنامه ریزی کنند؛ آینده منطقه و جهان.