شاید این نخستین بار از زمان تأسیس جمهوری اسلامی در سال ۱۹۷۹ باشد که نظام ایران با پرسش‌های سخت و پیچیده‌ای روبه‌رو می‌شود که از ماهیت آن شروع می‌شود و به شکل آن می‌رسد و در نهایت به آینده‌اش که به صورت موضوعی با مسائل خارجی مرتبط است، یعنی نفوذی که با بسیاری از تحولات تهدید می‌شود. این پرسش‌ها به ابزارهای قدرتی که نظام در اختیار داشت، نزدیک می‌شوند و بحث را به دوردست می‌برند، فراتر از چیزی که نظام به‌طور مصرانه‌ای به داخل و خارج نشان می‌داد، یعنی اینکه نظام مستحکم است و طولانی‌مدت ادامه خواهد داشت. اما آیا به‌رغم تغییرات بزرگی که منطقه را فرا گرفته است، نظام هنوز می‌تواند به همان شیوه گذشته، چه در داخل و چه در خارج، مانند دهه‌های گذشته عمل کند؟
