ممکن است «پیجر» زنگ بزند و کسی پاسخ ندهد

فناوری هیجان‌انگیز است. توطئه‌ها ماهرانه طراحی شده‌اند. و این عملیات به‌طور کلی در این نوع جنگ‌ها بی‌سابقه است، اما مهم‌تر از همه این‌ها، مرد (یا گروهی) است که تصمیم به ترور ۵ هزار نفر گرفت، تک‌به‌تک. حقیقت این است که بی‌سابقه بودن این ماجرا، تصمیم به کشتار جمعی بود که چیزی کمتر از قتل‌عام‌های دیگر، یا حملات شیمیایی، نیست، اما بسیار ظالمانه‌تر است.
هنوز هم صاحب تصمیم این کشتارها یکی است؛ چه در بیمارستان‌های غزه، یا در اردوگاه‌های آن، تا هنر ترور جمعی با «پیجر» ساخته تایوان و بمب‌گذاری شده در مسیر.
نتانیاهو سال جنگ را با حداکثر خشونت آغاز کرد. غزه را ویران کرد، مردم آن را در مرزهای کوچکشان آواره ساخت و به آن‌ها دستور داد که با فقر، خرابه‌ها و کفن‌های خود دور خود بچرخند. هر کس از افراد او که حاضر به پیروی از این خشونت، قساوت و بی‌رحمی نبود، برکنار یاکنار زده شد.
او جنگ خود را از جنوب لبنان در مواضع و مکان‌ها آغاز کرد، اما این جنگ را از جنوب به بقاع گسترش داد و روز سه‌شنبه به تمام لبنان کشاند. او به مانند غزه به دنبال کشتار جمعی کور بود، اما این بار با سرکوب و تحقیر بیشتر و نادیده گرفتن هرگونه قوانین و اخلاقیاتی که در جنگ‌ها باقی می‌مانند.
تصمیم‌گیرنده از پیش از ابعاد، تأثیرات و پیامدهای آن بر تمام جهان آگاه بود. به همین دلیل، او سعی کرد از طریق آن تمام احتمالات صلح یا آتش‌بس، یا چیزی که «توافق» نامیده می‌شد را از بین ببرد؛ توافقی که طبق آن «گروه گروگان‌هایش» را باز پس می‌گرفت. اتفاقی که افتاد این بود که جبهه جنگ از غزه به لبنان منتقل شد، یا به «شمال» به تعبیر اسرائیلی.
پیش از «پیجر»، این باور بود که «حزب» به ترور فرمانده فؤاد شکر پاسخ داده است و ماجرا پایان یافته، اما این قتل‌عام، اعلان یک جنگ دیگر است، یا بهتر بگوییم، اعلان جنگی جداگانه با عناوین و مفاهیمی متفاوت از جنگی که منطقه را به خود مشغول کرده و جهان را از سال گذشته به حالت آماده‌باش درآورده است.
«مقاومت» نمی‌تواند ضربه‌ای به این بزرگی و با این بازتاب را بدون پاسخ تحمل کند. این گروه در طول سال گذشته تعداد زیادی از فرماندهانش را از دست داده است. ده‌ها هزار نفر از پایگاه اجتماعی آن آواره شده‌اند، روستاهای آن‌ها ویران و زمین‌هایشان سوخته، و راه‌های معیشت آن‌ها از بین رفته است.
پاسخ چگونه خواهد بود، کی و کجا؟ این بار واسطه‌ها نمی‌توانند از طرف‌های درگیر بخواهند که صبورتر باشند.
چهار هزار نفر در انفجار برج‌های نیویورک زخمی شدند. این بار ممکن است «پیجر» زنگ بزند و کسی پاسخ ندهد.