روحانی… بحران… و سرنوشت شاه!

رژیم ایران در یک بحران فزاینده حرکت می‌کند، اما با این وجود همچنان سیاست‌های تهدیدآمیز پیشین خود را در پیش گرفته و منش تخریب‌آمیز خود را ادامه می‌دهد. البته تهدیدات ایران دیگر کسی را نمی‌ترساند و بهترین گواه این مدعا تحرکات اخیر اتحادیه اروپا است که برای تحمیل تحریم‌های جدیدی بر ضد ایران، به‌ویژه پس از اثبات اجرای یکسری عملیات تروریستی از سوی رژیم ایران بر ضد معارضان سیاسی در کشورهای اروپایی، آماده می‌شود. در برابر این مسائل، رئیس‌جمهور ایران، حسن روحانی، تهدید کرد که تحمیل تحریم‌های جدید بر علیه ایران از سوی اروپا، باعث می‌شود طوفان جدیدی از پناهندگان و محموله های مواد مخدر وارد اروپا شود!
روز چهارشنبه روحانی اعتراف کرد تحریم‌های کنونی سخت‌ترین تحریم‌ها از آغاز انقلاب تاکنون است و مسئولیت این اوضاع را تنها دولت او تحمل نمی‌کند بلکه آمریکا بار سنگین این اوضاع نابه‌سامان را گردن دارد. سخنان روحانی همزمان با موجی از تظاهرات از سوی کارگران و کشاورزان و بازاری‌ها همراه شده‌است و در چارچوب همین مسائل است که سرلشکر صفوی، مشاور علی خامنه‌ای، پیشتر بیان کرده بود که کشور در برابر تهدید و چالش‌های چند منظومه‌ای قرار دارد که ایران را به سرنوشت ونزئولا نزدیک کرده‌است.
البته باید یادآور شد که پیش از تحریم‌های آمریکایی دلار آمریکا ۳۷۰۰ تومان ارزش داشت و با برقراری تحریم‌ها دلار آمریکایی یک‌شبه در بازار ایران به مرز ۱۷۰۰۰ تومان رسید. از سوی دیگر باید به روحانی چنین پاسخ داد که اگر دولت خود را مسئول این اوضاع وخیم اقتصادی قلمداد نمی‌کنید، کافی است به گفته‌های وزیر دفاع دولت خود، سرلشکر امیر حاتمی، توجه کنید که گفته بود توانایی موشکی کشور ایران غیرقابل مذاکره است و پیشرفت‌های بزرگی تحقق بخشیده‌است؛ گویی که این تلاش‌ها و تصریحات تاوان سیاسی و اقتصادی ندارد!
نمی‌توان سخنان روحانی را به صورت درخوری درک کرد زیرا همزمان با گفته‌های او دربارهٔ سخت‌ترین بحران اقتصادی و تحریم‌های خفقان‌آور، رئیس ستاد کل ارتش، سرلشکر محمد باقری، اظهار می‌دارد که کشور ایران از جمله کشورهای نخست جهان در برخی دست‌آوردهای نظامی است. او در نمایشگاه نظامی اقتدار۴۰، از موشک «اخگر» رونمایی کرد، و واقعاً این پرسش را برای تحلیل‌گران مطرح نمود که چگونه در یک کشور واقع‌شده در یک بحران شدید اقتصادی چنین هزینه‌های سرسام-آوری برای سلاح داده می‌شود و هزینه‌های هنگفت مزدوران نظامی ایران در منطقه مانند حزب‌الله و حوثی‌ها تأمین می‌گردد.
روحانی نباید به تکرار این بسنده کند که ما در برابر یک تحریم بی‌سابقه قرار داریم، بلکه باید صحبت‌های شش ماه پیش خود را به یاد بیاورد که در آن گفته بود: «ملت ایران به سبب تحریم‌های آمریکا اعتماد خود را به نظام از دست داده‌است؛ و اینک پرسش اینجاست که بگوییم چه چیزی باعث شده که همه چیز در ایران تغییر یابد درحالی که کشور درحال پیشروی بود. اجازه نمی‌دهیم توطئه‌گران به اهداف خود برسند و برای پشت سرگذاشتن بحران تلاش خواهیم کرد». اما چندی نگذشت که او این سخنان را از یاد برد و نه تنها تلاشی نکرد وضع مردم را، که در زیر سخت‌ترین فشارها هستند، بهبود بخشد، بلکه به سرکوب تمام اعتراضاتی پرداخت که در اعتراض به اوضاع کنونی به خیابان‌ها ریخته بود.
روحانی به‌جای اینکه در اندیشه راه‌حلی برای اوضاع پیچیده و سخت کنونی کند، و برای کاستن فشار از دوش مردم فقیر ایران برآید، دست به تهدید زد و اروپا را به طوفانی از پناهندگان و مواد مخدر تهدید نمود و ارعاب کرد.
جالب است که در این رژیم رئیس‌جمهور، حسن روحانی، از شدت بحران و خفقان تحریم‌ها می‌گوید، و مشاور خامنه‌ای، حسن صوفی، از دچار شدن در سرنوشت ونزئولا هشدار می‌دهد، و وزیر دفاع همین کشور، امیر حاتمی، با افتخار پبشرفت‌های موشکی کشور خود را، که یکی از دلایل عمده تحریم‌ها است، به رخ می‌کشد. این است سیاستی که قائم بر تناقضات نامفهوم قرار دارد و کاملاً از اعتراضات و شکوه‌های مردم خود چشم فروبسته است.
در این میان نباید از ورود محمد جواد ظریف به گود چشم پوشید که همین تناقض‌گویی‌ها در سخنان او به چشم می‌خورد. او در ابتدای تحریم‌ها گفته بود که نظام ایران در برابر این تحریم‌ها آسیب‌پذیر شده و احتمال فروپاشی کشور وجود دارد و متأسفانه کشورهای اروپایی نمی‌توانند برای کمک به ایران راهی در پیش گیرند زیرا آمریکا زمام اقتصاد جهانی را در دست دارد. اما همو، با گذشت چندی این سخنان را از یاد برد، و در کنفرانسی که در دوحه برگزار شد با اعتماد به نفسی جاهلانه بیان کرد که همه بدانند تحریم‌های آمریکا تأثیری در سیاست ایران نخواهد داشت و تغییر در آن رخ نخواهد داد. ما در جمهوری اسلامی یک هنر را خوب فراگرفتیم و اگر کسی بخواهد می‌توانیم بدان آموزش دهیم، و آن هنر دور زدن تحریم‌های آمریکا است.