ایران... خطر اکنون و آینده

چندان عجیب و غریب نیست که یک نظام تئوکراتیک مخالف غرب و تهدید کننده شرق، روز به روز گسترش یابد درحالی که آرزوی بسط سیطره خود برمنطقه را داشته باشد و آَشکارا به داشتن موشک دریا به دریا تفاخر کند که 700 کیلومتر برد دارد؛ آن طور که فرمانده نیروی دریایی سپاه پاسداران انقلاب ایران سردار علی‌رضا تنگسیری ظهر روز دوشنبه گذشته اعلام کرد.
این اظهارنظرهای ایرانی را که چندین بار در گذشته به آن اشاره کردیم، تأیید می‌کنند که ایران به هیچ وجه باور ندارد که یک کشور طبیعی است و دست از اندیشه انقلاب برنمی‌دارد و تلاش می‌کند قبل از هرچیز دشمنی به کشورهای پیرامون خود را گسترش دهد و پس از آن تروریسم و فساد را در جهان منتشرکند.
روز پنجم آوریل جاری، یازده قایق ایرانی در یک عملیات به کشتی وابسته به نیروی دریایی امریکا نزدیک شدند و برای آن به شکل خطرناکی ایجاد مزاحمت کردند، مسئله‌ای که واشنگتن آن را «خطرناک و تحریک آمیز» خواند درحال که تهران مثل همیشه به دروغگویی پرداخت و آن را «رفتار هالیوودی» توصیف کرد.
در داخل امریکا چند هفته پیش برخی سخن از مسائل انسانی پیش کشیدند که برداشتن تحریم‌های اقتصادی اعمال شده بر تهران را الزام می‌کند تا بتوان به آن کشورکمک کرد از ویروس «کرونا» بهبود یابد.
سرکشی آشکار ایران چندی پیش موجب گشوده شدن پرونده‌ای برای ایجاد اجماع جهانی به رهبری امریکا علیه ایران شد، هرچند ضرورت دارد پیش ازآن جمهوری‌خوا‌هان و دموکرات‌ها درباره خطرناک بودن وضعیت کنونی ایران به وحدت نظر برسند. شاید فقدان آشکار تجانس امریکایی درباره برنامه هسته‌ای ایران، راه‌ها را برای ایرانی‌ها باز می‌کند تا بازی‌های نخ نماشده مشهورشان را که طی چهار دهه پس از انقلاب خشک و تررا در درون ایران سوزاندند، ادامه دهند.
«کرونا» و فاجعه آن در داخل امریکا موجب نشد که چشم‌ها بر وضعیت خطرناک ایران و مقاصد حقیقی ایرانی‌ها بسته شود. به همین دلیل اکنون سخن از این می‌رود که برنده انتخابات ریاست جمهوری باید دیدگاهی قاطع دربرابر نظام ملاهای ایرانی نشان دهد که خود ایرانی‌ها را در برابر یک گیزینه تاریخی قراردهد؛ یا برگشت به تفکر کشور آماده همزیستی با همه جهان براساس قوانین ومشروعیت بین‌المللی یا سنگر گرفتن درکنار ملاها پشت مسئله انقلاب و قضیه‌ای که ایران را در نهایت به سمت ویرانی وحشتناک می‌کشاند.
خطر ایران همچنان وجود دارد و پابرجاست و شاید این همان چیزی است که چند روز پیش وزیرخارجه امریکا مایک پمپئو نظرها را به آن جلب کرد. او به جهان یادآوری کرد، قطعنامه سازمان ملل برای ممنوعیت ورود اسحله به ایران رو به پایان است؛ دقیقا ماه اکتبر یعنی ماه آینده به اتمام می‌رسد.
فاجعه واقعی این است که اگر جهان همچنان به ایران در زمینه ساخت سلاح مهلت بدهد، همه نقشه‌های تروریستی ایران در منطقه و جهان به پیش خواهند رفت و درآن زمان مهار زدن برایرانی‌ها بسیار پرهزینه خواهد بود.
طی سال گذشته ایران چند موشک بالستیک به تأسیسات نفتی سعودی شلیک کرد و حوثی‌ها را به کلاهک‌های مشابه مسلح ساخت که امنیت همسایگان را تهدید می‌کند.
تهران با کارگذاشتن مین و اشغال نفتکش‌ها در آبهای خلیج عربی همچنین قاچاق سلاح به مناطق درگیری دست به کارهای تروریستی زد. تروریسم جنون آمیز آن به سرنگون ساختن هواپیمای مسافری رسید.
برداشتن محدودیت صادرات اسلحه به ایران به معنای دادن فرصت بیشتر به پشتیبانی ایران از گروه‌های تروریستی درخاورمیانه یا اروپاست، جایی که ایران آماده می‌شود در صورت وقوع حملات برق‌آسای مورد انتظاربه آن، دست به انتقام بزند. علاوه براین دست به کاشتن افراد مسلح در امریکای لاتین و تقویت بنیه شبه نظامیانی که در منظومه آن قرار دارند.
اعلام آزمایش موشک‌های بالستیک توسط نیروی دریایی ایران، مسئله‌ای است که خبر از مقاصد ایران می‌دهد که برکسی پوشیده نیست و آن دستیابی به نمونه موشک‌های پیشرفته است که قادر به گذشتن از موانع و مرزها باشند و در نتیجه بتوانند کلاهک‌های سلاح کشتار جمعی حمل کنند که شامل سلاح میکروبی و بیولوژیک تا برسد به کلاهک هسته‌ای که رؤیای ایرانی است و مجسم کننده شهوت قلبی ملاها.
جامعه جهانی به رهبری ایالات متحده باید تصمیم بگیرند که ایران کشوری طبیعی است یا ماجرای انقلابی مستمر تا بی نهایت، که به معنای خطری موجود و به تمامی پابرجاست، درجهانی که از روانی ژئواستراتژی رنج می‌برد که به تهران فرصت می‌دهد شررا در اطراف جهان پراکنده سازد.