ایران؛ این همه مسلح شدن برای چیست؟

به دور از اشکالات برنامه هسته‌ای ایران و پیچیدگی‌های آن که نماینده ویژه ایالات متحده در امور ایران رابرت مالی را برآن داشت تا درجلسه‌ گفت‌وگوی خود با کمیته روابط خارجی مجلس سنا امریکا اعلام کند:« توافقی با ایران نداریم و در بهترین حالت احتمال رسیدن به آن بسیار ضعیف است». به دور از همه اینها به نظرمی‌رسد در چشم انداز ایرانی نشانه‌هایی وجود دارد که آنچه را در سر ایران برای روزهای آینده می‌گذرد نشان می‌دهند، خواه به توافق برسد یا نه، نشانه‌هایی که به اندازه کافی در خود علایمی دارند که بتوان پشت پرده صحنه ایران برای آینده نزدیک را خواند که کافی است تا امریکا و سراسر جامعه جهانی عمق و اوج هوس‌های قلب و شاید عقل ایرانی را بخواند.
این همه اسلحه و مسلح شدن که ایران یک‌باره در طی اندک روزهای گذشته ازآن خبر داده برای چیست؟ آیا این یک مسئله گذراست یا اینکه تاکتیکی برای جلب نگاه‌ها به سمت واقعیتی است که ناگزیر درراهست؟
داستان با «شهید مهدوی» کلید می‌خورد، کشتی پشتیبانی جدید و غول‌پیکر ایرانی که نزدیک تنگه استراتژیک هرمز ساخته می‌شود.
چنین شناور بزرگی می‌تواند نقش پایگاه سیار دریایی و پشتیبانی قایق‌های کوچک ایرانی در خلیج و گشودن راه به آب‌های بین‌المللی از جمله دریای عرب، دریای سرخ و شمال اقیانوس هند را بازی کند.
ازدیده پنهان نمی‌ماند که تقویت نیروی دریایی ایران در منطقه‌ای که گذرگاه منابع انرژی جهانی است، مسئله‌ای که پیام‌هایی برای منطقه و جهان دارد به خصوص در سایه اوضاع بحرانی انرژی پس از جنگ روسیه و اوکراین.
توصیف خبرگزاری فارس از کشتی جدید خالی از لحن خودبرتربینی سنتی نیست؛ آن را «شهر سیار دریایی» توصیف می‌کند که می‌تواند « امنیت خطوط بازرگانی ایران و حقوق دریانوردها و صیادهای ایرانی را بیمه کند». واین تلاشی است برای ارسال تصویر یا خوانشی معکوس با مضمون اظهار مظلومیت ساختگی ایرانی است در حالی که همه می‌دانند خود این کشور همسایه‌ها همچنین حرکت دریانوردی سراسر منطقه را تهدید می‌کند.
علامت دومی که تهران روز شنبه گذشته به جهان فرستاد در پرده برداشتن از آنچه آن را «پایگاه سری زیرزمینی» پهپادها وابسته به ارتش ایران خواند تجسم می‌یابد.
اما آنچه که خبرگزاری ایرانی «فارس» از آن پرده برداشت نشان می‌دهد رئیس ستاد مشترک نیروهای مسلح ایران سرتیپ محمد باقری از یکی از پایگاه‌های سری ارتش ایران برای ساخت پهپاد بازدید کرد و با «جدیدترین دست‌آوردهای ایرانی درزمینه ساخت انواع پهپادهای نظامی هجومی دوربرد» آشنا شد.
مشخصاً این علامت در دل خود پیامی به ایالات متحده دارد، پیامی با این مضمون که ما ترسی از تهدیدهای شما نداریم و این در پاسخ به طرح قانونی بود که ماه دسامبر گذشته در مجلس نمایندگان امریکا با هدف مقابله با پهپادهای ایرانی تصویب شد که هدفش متوقف ساختن تولید و جلوگیری از صدور آنهاست پس از آنکه قدرت تهاجمی‌ ایران در منطقه خاورمیانه افزایش یافت.
سومین نکته اسفناک در راستای رسیدن به ابزار شر و مرگ که ایران به دنبال آن است، اعلام خبر داشتن زرادخانه کلاسیک ایران از موشک‌های جدید است که می‌توان با همان پهپادها شلیک کرد و بردش به 200 کیلومتر می‌رسد و سرعتش در زمان برخورد به هدف به 1000 کیلومتر می‌رسد و این اولین موشک کروز ایرانی است که می‌تواند از پهپاد شلیک شود، همچنین می‌توان بر دو پهپاد ایرانی «فطرس» و «کمان22» سوار کرد.
شاید نقطه‌ای که باید بیش از بررسی مراحل جدید مسلح شدن ایران برآن درنگ کرد و شاید خطرناک‌تر ازآن چیزی باشد که نشان داده شد، فرمولی است که باقری با آن سخن گفت به طوری که از نظر او «ارتش ایران وارد رویارویی متغیری شده که امروز و در آینده با آن روبه رومی‌شویم و آن هم با فهم دقیق ضرورت‌ جنگ‌های آینده و از راه به کارگیری شیوه‌ها و تجهیزات مدرن است». 
وزیر خارجه آنتونی بلنکن درجلسه موافقت با انتصابش در مجلس سنا توضیح داد که رئیس جمهوری بایدن به دنبال بازگشت به توافق هسته‌ای با ایران است «به عنوان سکویی برای توافق طولانی‌تر و قوی‌تر».
امروز بسیاری از امریکایی‌ها از خود می‌پرسند:« آیا دولت بایدن در رؤیاهای نزدیک به اوهامش با راستی تضاد دارد و جفا می‌کند؟»
داستان خیلی ساده است، ایران و بدون برنامه هسته‌ای با سلاح کلاسیک خود به دنبال برهم زدن در ابتدا ثبات منطقه‌ای و بعد ثبات جهانی است و نگاهی از بالا و محققانه و دقیق به کشتی جدید «شهید مهدوی» کافی است تا برای فرد روشن شود، این شناور می‌تواند نقشی در عملیات تجسس و تخریب ایفا کند که تهران به وسیله بازوهای «سپاه پاسداران» به آن دست می‌زند و این جدای از امکان تجهیز آن به موشک‌های دور برد است که می‌تواند به طور مستقیم حرکت ناوبری دریایی در تنگه هرمز و تنگه باب المندب را از طریق نمایندگانش در یمن یعنی حوثی‌ها تهدید و محدود سازد.
و نشانه استفهامی باقی می‌ماند که راه گریزی از آن نیست:« این مسابقه تسلیحاتی ایران چه آثاری بر همسایگانش دارد؟» به این دلیل که آنها دست بسته نمی‌مانند.
خلاصه سخن این گفته است که توافق هسته‌ای فریب بزرگی است و سلاح کلاسیکی که ایران در اختیار دارد کافی است تا روزهای منطقه و جهان را پر از نگرانی و شب‌هایش را ناآرام سازد.