اعتصاب روزنامه‌نگاران 

«شماره این هفته در کیوسک‌ها در دسترس نخواهد بود. با صادقانه‌ترین احترام از درک شما سپاسگزاریم». این عبارتی است که در وب سایت «لوژورنال دو ديمانش»( Le Journal du Dimanche) می‌خوانیم، نشریه‌ای که هر یکشنبه منتشر می‌شود و محبوب‌ترین نشریه در فرانسه به شمار می‌‌آید. همکاران ما آنجا در اعتصاب به سر می‌برند. اعتصاب آنها وارد ششمین هفته خود شده و شماره کاغذی نشریه و وب سایت آن را شامل می‌شود.
عنوان «لو ژورنال دو ديمانش» » برای اولین بار در نیمه دوم قرن نوزدهم ظاهر شد. سال 1855 منتشر شد و تا سال 1902 همچنان در صحنه بود. از آن زمان، متفاوت از جریان حاکم بود، با جهت‌گیری جمهوری سکولار چپ. محققان می‌توانند برخی از مسائل آن دوره را که در اینترنت به تصویر کشیده شده است، مرور کنند. نشریه به شکل کنونی اما در سال 1948 توسط روزنامه نگار مشهور پیر لازارف تأسیس شد. تنها نشریه خبری متنوع است که در تعطیلات آخر هفته منتشر و در سراسر فرانسه توزیع می‌شود.
پس از انتشار نسخه الکترونیکی در سال 2007، توزیع آن کاهش یافت و به 136 هزار نسخه رسید. هرنسخه به طور متوسط بین پنج نفر دست به دست می‌شود، به خصوص در حومه شهر. کتابفروشی‌ها روزهای یکشنبه تعطیل هستند، اما فروشندگان « لو ژورنال دو ديمانش » سر چهارراه‌ها و در بازارهای تره‌بار و گوشت ایستاده‌اند. صبح روز تعطیلات پایین می‌آیی و افرادی را می‌بینی که آن را زیر بغل زده‌اند. و آن را همسایه فنجان‌ها و لیوان‌های نوشیدنی روی میز کافه‌ها می‌بینی.
پرستاران اعلام اعتصاب می‌کنند و خبر صفحه‌های اول را می‌گیرد. رفتگرها دست به اعتصاب می‌زنند و مردم قیامت برپا می‌کنند و گرزه‌ها از مخفی‌گاه‌های خود بیرون می‌زنند و بوها دماغ‌ها را می‌زند. جلیقه زردها دست به تظاهرات می‌زنند و شهرها به صحنه جنگ باندها تبدیل می‌شوند. نانوایی‌ها به دلیل قبض بالای برق، کرکره مغازه‌های خود را پایین می‌کشند و دولت برای جبران خسارت به سرعت وارد عمل می‌شود. و حتی دختران شب. در اعتراض به فشار بر قدیمی‌ترین حرفه تاریخ از ارائه خدمات خودداری می‌کنند و دوربین‌های تلویزیونی می‌روند تا دلیل را جویا شوند و افکار آرامش بخشند. به جز روزنامه نگاران!
آیا تبدیل به حرفه‌ای نادیدنی و غیر ضروری شده است؟ امروز هر شهروند روزنامه‌اش را در تلفن همراه با خود می‌برد. نه کاغذی تا می‌شود و نه جوهری نوک انگشتان را کثیف می‌کند. آنها مدت‌هاست که از مرگ مطبوعات کاغذی و ناپدید شدن مطبوعات مکتوب با تو می‌گویند. آنها وحشت را در دلت می‌افکنند و تو تقریباً شوخی‌های آنها را باور می‌کنی، اما ادامه می‌دهی و تکبر نشان می‌دهی. تو می‌نویسی و می‌بینی سخنانت منتشر شده تا روزی در جهان غیب. می‌دانی که نشریات بسیاری دچار بحران‌های مالی شدند و از انتشار بازماندند. از همکاران می‌شنوی که سال‌هاست منتظر حقوق معوقه هستند. تعداد مجلات کاهش یافته و عناوین قدیمی مشهوری ناپدید شدند، اما پیوسته نشریات جدید منتشر می‌شوند. تعداد خوانندگان «لوموند»، «لو فیگارو» و «لیبراسیون» کاهش یافت، اما بسیاری خرید شماره کاغذی نشریه یکشنبه را ادامه دادند. بدون آن جرعه‌های قهوه ‌روز تعطیل طعمی ندارند.
چرا پنهان شدند؟
مانند اکثر مطبوعات فرانسوی، مالکیت« لو ژورنال دو ديمانش» به بزرگ سرمایه سالاران واگذار شد. این نشریه وارد امپراتوری «لاگاردر» شد و به دست سرمایه گذار قدرتمند وینسنت بولوره افتاد. ماه گذشته اعلام شد که احتمالا جفروی لژون (Geoffroy Lejeune) به عنوان سردبیر آن منصوب خواهد شد. قبل از آن، لژون مدیر نشریه‌ای بود که به نزدیک بودنش به راست افراطی شهرت داشت. 80 خبرنگار زن و مرد برخاستند و اعتراض کردند، اما با وجود «نگرانی» وزیر فرهنگ از تغییر جهت نشریه به سمت راست و حمایت وزیر آموزش و پرورش از خبرنگاران اعتصابی، حکم انتصاب به واقعیت تبدیل شد.
این اعتصاب ضد شخص خاصی نیست، بلکه قطره‌ای است که جام سلطه صاحبان ثروت بر رسانه‌ها با لب‌پر کرد. هژمونی که در آن آزادی بیان و استقلال عقیده زیر پا می‌رود.
رأی صدها هزار خواننده کجا رفت؟