در ادامه مقاله دیروز، معاشقه آمریکایی‌ها و هدایای بسیار در عبدالناصر کارساز نبود، زیرا او تصمیم گرفت به سمت شوروی برود. به همین دلیل بود که وقتی اسرائیل به سینا حمله برد و در جنگ 1967 دوباره آن را اشغال کرد، واشنگتن این بار مخالفتی نکرد. اسرائیل به طرز خیره کننده‌ای توانایی‌های دو متحد مهم مسکو در منطقه یعنی مصر و سوریه را از بین برد. تل آویو ثابت کرد سگ وحشی آمریکاست که موفق شد کشورهای متحد شوروی و جریان کمونیستی را در منطقه آشفته خاورمیانه که چهره منطقه را پر از دمل‌های دولت‌ها یا گروه‌های مسلح چپ در جنوب یمن، سوریه، عراق، سودان، سومالی و البته مصر کرده بود، بدل به کوتوله کند.
آمریکا اسرائیل را به عنوان دژ و سگ خود برگزید. به همین دلیل وقتی سادات به قدرت رسید و جنگ را آزمود، سرانجام تصمیم گرفت با واشنگتن معامله کند و اعتراف کرد امیدی به متحد شوروی خود ندارد و اعلام کرد که 99 درصد از کارت‌های راه حل در دست واشنگتن است که واقعاً اقدام به بازگرداندن سینا و کانال سوئز به مصر کرد و علاوه بر آن یک میلیارد و نیم میلیارد دلار کمک سالانه داد تا اطمینان حاصل شود اسرائیل تجاوزهای خود را علیه همسایه اصلی‌اش از سر نمی‌گیرد.
هنگامی که صدام راکتور هسته‌ای خود را ساخت (ژوئیه) و اشاره‌های واشنگتن برای کنار گذاشتن این پروژه را رد کرد، به اسرائیلی‌ها دستور داد که آن را نابود کنند.
ایران حریف سخت چطور؟ هماهنگی با واشنگتن و منافع مشترکی وجود دارد که اسرائیل را مجبور به مقابله با ایران کرده و از سال 1982 بیش از هر کشور دیگری در منطقه با آن درگیر بوده است.
طبیعتاً باید اذعان کرد که حضور اسرائیل و اشغالگری‌های آن باعث هرج‌ومرج منطقه‌ای و پر و بال گرفتن ایران شده، اما اینها نتایجی است که از حضور محورهای متخاصم فعال منطقه‌ای و بین‌المللی حاصل می‌شود. آنچه مانع از جنگ بزرگ با ایران می‌شود، موازنه‌های بین‌المللی و قوانین شناخته شده تعامل است. اسرائیل جرات جنگ علیه ایران را نخواهد داشت، مگر با تمایل آمریکا که در حال حاضر بعید است، مانند مورد کره جنوبی و شمالی. ایران جنگ مستقیم علیه اسرائیل را آغاز نخواهد کرد و به عوامل خود اجازه انجام این کار را نخواهد داد مگر در یک فضای محدود، کاری که «حماس» در 7 اکتبر انجام داد، یک مورد استثنایی بود و معلوم نیست که آیا این حمله عمدی بوده یا از کنترل خارج شد. به همین ترتیب، تک حمله‌ای که ایران مستقیماً در 13 آوریل پس از هدف قرار گرفتن کنسولگری‌اش در سوریه و کشتن فرماندهان آن توسط اسرائیل انجام داد، موجه بود. دو کشور دهه‌هاست که در جنگ فرسایشی بوده‌اند و هر دو می‌توانند در مقابل خسارات مقاومت کنند.
اسرائیل بیش از 70 سال است که نقش نظامی برای ایالات متحده داشته و دارد و ما نمی‌توانیم با تصویر کردن آمریکایی‌ها به عنوان یک فیل ساده لوح و اسرائیلی‌ها به عنوان روباه‌های مکار از ماهیت روابط دو کشور بکاهیم. این ماهیت رابطه را که در طول زمان عمق یافته، ساده می‌کند. این نافی این نیست که سیاست‌های اسرائیل گاهی به منافع آمریکا آسیب می‌زند و با آنها در تضاد است. حتی با وجود عشق طولانی آمریکا به اسرائیل، این کشور می‌ترسد که ایالات متحده آن را در یک شب تاریک بفروشد. کاری که اوباما رئیس جمهوری سابق آمریکا هنگام مذاکره و امضای توافقنامه جامع خود در سال 2015 با ایران انجام داد و از سوی اسرائیل خیانت تلقی شد و در جهت خرابکاری در توافق گام برداشت و موفق شد. اسرائیل زرادخانه‌ای از سلاح‌های پیشرفته و کلاهک‌های هسته‌ای کافی به عنوان ضمانت و ترساندن کسانی که تهدیدش می‌کنند در صورت تنها گذاشتن آن توسط ایالات متحده در اختیار دارد. شواهد زیادی وجود دارد که نشان می‌دهد رابطه بین دو متحد همیشه خوشایند نیست. آمریکا به دلیل ترس از نشت فناوری مدرن، اسرائیل را مجبور به توقف صادرات تسلیحات پیشرفته خود به چین کرد که این امر خشم اسرائیلی‌ها را برانگیخت که چین را بازاری مهم می‌دانند و حضوری مهمی در آن دارند. اسرائیل علاوه بر سفارت خود در پکن، 4 کنسولگری نیز در مناطق مختلف چین دارد! چینی‌ها به رابطه با اسرائیل علاقه‌مند هستند، زیرا در دهه گذشته بیش از هر کشور عربی روی آن سرمایه گذاری کردند. واشنگتن قبلاً شرکت‌ها و افراد وابسته به اسرائیل را مجازات کرده بود، مانند جاناتان پولارد که به اتهام جاسوسی برای کشور یهود به مدت 30 سال زندانی بود و همه روسای جمهوری آمریکا درخواست‌های اسرائیل برای عفو او را رد کردند و پس از اتمام دوران محکومیتش نتانیاهو شخصاً از او در محوطه فرودگاه استقبال کرد.
سخن ادامه دارد
