عده‌ای اندک شماراز اعلام استقبال نیروهای امریکایی توسط پادشاهی عربی سعودی انتقاد کردند و حتی به خودشان زحمت دادند دراین باره نظر بدهند. این عده اندک منتقد صداهایی از قطر بودند، کشوری که برای هر گفتمانی که ضد همسایه‌ بزرگش سعودی باشد، بازارگرمی می‌کند و برای مواضع متناقض تبلیغ می‌کند به این امید که احساسات را علیه آن تحریک کند.

اما حمله خصمانه قطری پژواکی نیافت. چرا به مسئله افکار عمومی تبدیل نشد؟ آیا مردم از این اعتراضات مکرر خسته شده‌اند؟ یا اینکه منطقه بسیار تغییرکرده است؟ به نظر من بسیاری تغییرکردند. نسل جدید به سنی رسیده که می‌تواند آگاهی سیاسی داشته باشد، می‌بینیم چطور موضع گیری‌های بیشتر واقع‌بینانه و کمتر ایدئولوژیک می‌گیرد.

درسال1990وقتی حدود صدهزار نفر از نیروهای امریکایی آمدند تا آماده عملیات آزادسازی کویت بشوند، هیچ کسی این حجم عظیم نیرو را در شهرها ندید. به گونه‌ای برنامه ریزی شده بود که بیرون از زندگی روزمره مردم باشند و مردم وجود نیروهای امریکایی را حس نکنند.

حتی پس از جنگ و ادامه حضور چند هزار نفری در پایگاه شاهزاده سلطان در الخرج در منطقه ریاض، 12سالی آنجا مستقرشدند و کمتر کسی متوجه حضور آنها شد.

دستگاه تبلیغات بعثی و اخوانی تلاش کردند سعودی‌ها را با این بترسانند که امریکایی‌ها آمده‌اند تا کشورشان را اشغال کنند و هرگز از آنجا نخواهند رفت. حوادث دروغین بودن آن شایعات بسیار گسترده را نشان دادند و چهره امریکا به عنوان یک متحد تبدیل شد.

شمار نیروهایی که انتظار می‌رود وارد بشوند به هزار سرباز نمی‌رسد و این پیامی نمادین به ایران است که واشنگتن پایبند به حفظ روابط استراتژیک خود با پادشاهی عربی سعودی است. و درهمین حال روشن شد که تعداد بسیار اندک است چون هیچ قصدی برای به راه انداختن جنگ علیه ایران وجود ندارد و همه نیروهای امریکایی موجود در کشورهای منطقه اطراف حدود دوازده هزار سرباز است. اما ایالات متحده بازوی قدرتمندی دارد، پایگاه‌های دائمی با نیروهای ضربتی دارد که اگر ایران علیه طرف امریکایی جنگ افروزی کند، می‌توانند تا هزاران کیلومتر آن طرف‌تر جنگ راه بیاندازند. و این مسئله‌ای بسیار بعید است؛ ایران خطرات برافروختن چنین جنگی را می‌شناسد و کشورهای خلیج و اسرائیل درآن شرکت خواهند کرد.

همچنین برای اینکه ایران درباره اختلافات موجود در ایالات متحده علیه ترامپ و رابطه‌اش با ریاض دچار سوء تفاهم نشود، دولت امریکا نیروی نظامی فرستاد تا جدیت پایبندی‌اش را نشان دهد و ایرانی‌ها در فهم استواری رابطه و پیابندی آنها به اشتباه نیفتند.

شهروندان سعودی هم حساسیت چندانی نسبت به چنین روابط نظامی ندارند علیرغم تلاش‌هایی که تندروهای دینی و ملی می‌کنند تا مردم را از طریق وسایل خصمانه تحریک کنند.

اینها هم نتیجه چهره خوب واشنگتن نیست، بلکه نتیجه چهره و نام بد تهران است که به حدی از بدی رسیده که افکار عمومی عربی گسترده‌ای علیه آن شکل گرفته است. البته این وجود گروه‌های همدل با ایران را نفی نمی‌کند، اما همچنان کوچک‌اند. عامل اصلی جنگ در سوریه است و جنایاتی که نیروهای ایران و ملیشیای آن مرتکب شدند و کشته شدن بیش از نیم میلیون انسان با حمایتی که از نظام دمشق کرد و افکار عمومی را علیه‌اش برگرداند. همچنین توطئه‌چینی‌اش در عراق و یمن به بخشی از تیترهای اول اخبار روزانه و سفره مردم منطقه تبدیل شد. همه اینها چهره و تصویری را که در دهه هشتاد و نود از آن بهره می‌برد، نابود کرد، وقتی خود را به میلیون‌ها عرب چنین معرفی می‌کرد که برای مواجه با اسرائیل در کنار آنها ایستاده است و یا وجه مشترکش با مردم منطقه در دشمنی‌شان با بیگانه است. همه اینها به شکل گیج کننده‌ای ویران شد و حالا خود بدل به کشور دشمن شده است.