​دروغ موشک‌های دفاعی ایران

تهران همان قدر که معتاد بازی با تناقضات است به دروغ گفتن و فریب دادن و خریدن وقت معتاد است. اهدافش را خوب می‌شناسد و تلاش می‌کند با ابزاری شرورانه‌ آنها را محقق کند. جامعه جهانی هر چه بخواهد اعتراض کند که هیچ وقت هیچ ارزشی برای آن قائل نیست.
آخرین دروغ ایران مربوط به آخرین آزمایش موشکی آن است که بدون شک ماهواره‌های امریکایی آن را رصد کرده‌اند. ایران روز چهارشنبه گذشته یعنی کمتر از یک هفته پیش نمونه جدیدی از موشک بالستیک «شهاب 3» را با هدفی کاملا آشکار به هوا فرستاد؛ بهبود دقت و هدف‌گیری اهدافی که به سمت آنها شلیک می‌شود.
آشفتگی در اظهارات مقامات ایرانی همزمان با شلیک موشک آشکار شد. یک منبع نظامی ایرانی گفت، آزمایشی که ایران انجام داد در چارچوب نیازهای دفاعی آن قرار می‌گیرد و به سمت هیچ کشوری نشانه‌گیری نشده است... آیا ایران نیازی به موشک‌هایی دارد تا از خود دفاع کند؟ چه کسی آن را در حدود جغرافیایی‌اش تهدید می‌کند؟ یا اینکه خود این کشور است که دیروز و امروز و فردا بقیه را تهدید می‌کند!
ایرانیان دچار بیماری غرور و تکبر امپراطوری‌ان؛ هرچند غروری واهی و آنها در نهایت به جایی می‌کشاند که دیگر کشورهای توتالیتر را کشاند که تاریخ آنها را به یاد دارد. به نظر آنها این صحنه کاملا طبیعی است. آنها همه این قدرت‌ها را برای دفاع در مقابل هر گونه دشمنی احتمالی پیشرفته سازی می‌کنند. این هم حقه‌ای برای مظلوم نمایی پوچ و تکرار دروغ‌های توخالی است. چرا که هیچ کسی در منطقه خلیج از موشک برای تهدید همسایگان استفاده نکرده و این ایران است که ید طولایی در به کار بردن بازوهای ملیشیایی خود در این راستا دارد.
پرسش‌های بسیاری در برابر آخرین آزمایش موشکی ایران خود به خود مطرح می‌شوند از جمله: آیا جهان در برابر پیام‌های تحریک آمیز جدید از سوی ایران قرار دارد؟
البته کاملا چنین است. چرا که چنین تنش‌زایی را در سایه بحران توقیف نفتکش بریتانیایی دنبال کرد. این هم به دنبال تهدید حرکت کشتیرانی در آبهای خلیج عربی که در نهایت موجب بر هم زدن امنیت و ثبات منطقه می‌شود. بدون شک ایران را به تهدیدی منطقه‌ای و جهانی بزرگی مسجل می‌کند.
سئوال دیگر: آیا ایران با آزمایش موشکی اخیر خود به محور بسیار خطرناک‌تر در دو سطح منطقه و جهان منتقل می‌شود؟
گواه این امر این است که زراد خانه موشکی ایران از اواخر دهه هشتاد قرن پیش رو به افزایش گذارد و امروز موشک‌های «سفیر» با برد حدود دو هزار کیلومتر، «بی ام 25» با برد حدود 2500 کیلومتر، «سجیل» با برد 2400 کیلومتر و شاید مهم‌تر از این گونه‌ها این باشد که اکنون سرگرم پیشرفته سازی مستمر موشک‌های «کروز» است و اگر این گونه به گمراهی خود ادامه دهد شاید هیچ کسی از آزاری که برایش نقشه می‌کشد و تدبیر می‌کند، در امان نماند.
چرا جهان از دستیابی ایران به چنین موشک‌هایی هراس دارد؟
جواب بی هیچ گونه تلاشی برای فکر کردن مربوط به استفاده از آنها توسط کسانی است که به آنها نمایندگان شر می‌گوییم و در مقدمه آنها ملیشیای حوثی شورشی یمن که از خاک پادشاهی عربی سعودی به عنوان میدانی برای آتش بازی استفاده می‌کنند با صدها موشک دور بردی که بر سرمردم بی گناه شلیک می‌کنند و مناطق مسکونی هرچند سیستم دفاعی سعودی موفق به ردگیری بسیاری از آنها شده است.
باز می‌پرسیم: آیا جهان با موشک‌های ایرانی همانند موشک‌های هیتلر، باید منتظر تولد نازیسم جدیدی باشد؛ موشک‌هایی که اروپا را در جنگ جهانی دوم ویران کردند؟
گواه این سخن این است که رویارویی با موشک‌های ایران دیگر مسئله‌ای خلیجی یا خاورمیانه‌ای نیست. ما شاهد زیرپا گذاشتن آشکار و رسوای قطعنامه شماره2231 شورای امنیت توسط ایران هستیم که پس از توافق هسته‌ای در سال 2015 صادر شد. قطعنامه‌ای که ایران را ملزم می‌کند به مدت 8سال دست از آزمایش‌ها بردارد، اما ایران هیچ اهمیتی به هیچ کسی نمی‌دهد و ارزشی برای اتفاقیه‌ها قائل نیست. از نظر ایران اینها ایستگاه‌هایی موقتی‌اند همچون مسکن‌هایی که تلاش می‌کند با آنها ترس‌های جامعه جهانی را درمان کند، اما هدف اصلی‌اش پیش روی ما برقرار می‌ماند.
آخرین فریب‌کاری ایرانی درباره برنامه موشکی‌اش در بهانه‌جویی‌اش خلاصه شد که گفته به متوقف ساختن این آزمایش‌ها فکر می‌کند و زمانی هم قید و شرط‌هایی  برای متوقف کردن برنامه موشکی‌اش گذاشته است؛ ایالات متحده دست از فروش اسلحه پیش‌رفته به دشمنان ایران بردارد.
دیدگاه همیشه معکوس ایرانی؛ آنها خوب می‌دانند چطور گاری را جلوی اسب بگذارند. منطقه را با تروریسمش به آتش می‌کشد و منطقه را به سمت بی ثباتی می‌برد، تلاش می‌کند بار مشکلات را به دوش دیگران بیاندازد تا از پیامدهای رفتارش فرار کند.
این اولین بار نیست که تهران درآن حقیقت را وارونه جلوه می‌کند. بهارسال 2018 همین کار را کرد وقتی که وزیر خارجه‌ فرانسه ژان ایو لودریان به تهران سفرکرد تا برنامه موشکی را بر میز مذاکرات بگذارد. مرد جز پاسخی بیهوده به چیزی دست نیافت:« وقتی که اروپایی‌ها و امریکا برنامه موشکی‌شان را متوقف کنند».
آزمایش «شهاب 3» پیام بسیار خاص به ایالات متحده بود، انتخاب زمان معنادار بود. به معنای تأکید این نکته بود که همه تلاش‌های امریکایی برای از بین بردن فرصت‌های موشکی ایران بی نتیجه مانده است. منظور اینجا برنامه محرمانه امریکاست که در ماه ژوئن و فوریه گذشته آزمایش‌های موشکی ایران که ماهواره حمل می‌کردند، ناکام گذاشت. مسئله‌ای که فرمانده نیروی هوا فضای وابسته به «سپاه پاسداران» سردار علی حاجی به آن اعتراف کرد و وزیر خارجه محمد جواد ظریف در گفت‌وگو با رسانه‌های امریکایی آن را تأیید کرد.
آیا جهان دوست دارد تجربه موشک‌های هیتلر را دوباره ببیند؟