می‌دانید ادلب سوریه که در معرض کشتار و ویرانی قراردارد چقدر با مرز ترکیه فاصله دارد که به روی زنان  و کودکان گریزان بسته است؟ فقط 29 کیلومتر. می‌دانید طرابلس لیبی چقدر با آنکارا فاصله دارد که وزیر خارجه‌اش تعهد کرده از آن دفاع کند؟ 1920 کیلومتر!

با اینکه نفاق و دورویی در منطقه ما فراوان است، اما مانند آنچه مولود چاویش اوغلو وزیرخارجه ترکیه گفت نشنیده‌ام که می‌گوید، کسانی هستند که می‌خواهند لیبی را به سوریه‌ای دیگر تبدیل کنند!

در زمانی که می‌گوید آنها در لیبی مداخله نظامی می‌کنند تا به گفته‌اش سوریه‌ای دیگر نشود، بیش از ربع میلیون سوری که اغلب‌شان را کودکان و زنان تشکیل می‌دهند و از ترس ویرانی روسی و ایرانی گریخته‌اند و پشت دروازه‌های مرز کشورش ایستاده‌اند و التماس می‌کنند تا به آنها اجازه ورود بدهند. در طول مدت جنگ، ترکیه زیربار محافظت از همسایگان سوری‌اش در ادلب و حلب و دیگرمناطق نرفت حتی زمانی که شیخون با سلاح شیمیایی بمباران شد و حالا اعلام می‌کند در لیبی مداخله می‌کند و پیش ازآن نیروهایش را برای جنگ با کردهای سوری در شرق سوریه روانه می‌کند.

نفاقی که فراتر از آن نفاقی وجود نمی‌توان تصورکرد، وقتی می‌بینیم آنکارا از تبدیل شدن لیبی به سوریه دیگر می‌گوید و سلاح و جنگجو از سوریه برای ویرانی آن طرف دریای مدیترانه، به طرابلس اعزام می‌کند و همسایگان سوری‌اش را دربرابر ایرانی‌ها و «حزب الله» و روس‌ها و دیگران رها می‌کند.

ادامه دورویی اوغلو در این است که از سازمان همکاری کشورهای اسلامی انتقاد می‌کند و می‌گوید، به اندازه کافی توان حل منازعات درجهان اسلام را ندارد، آیا در سازمان بدیلی که ترکیه قصد دارد با ایران در مالزی تأسیس کند، مداخله‌ای برای متوقف ساختن جنایت‌های نظام ایرانی در عراق و سوریه دیده‌ایم؟ آیا این ترکیه نبود که در تبدیل لیبی به سوریه‌ای دیگر مشارکت کرد، چرا که از اولین کشورهایی بود که سلاح فرستاد و آموزش داد و حالا مزدور اعزام می‌کند؟ آیا ترکیه اولین کشور نبود که در جنگ سوریه مشارکت کرد و تفاوتش با ایران در این است که ایرانی‌ها دست‌کم آمدند و دفاع کردند و به تعهداتی که به متحدشان نظام سوری داشتند عمل کردند. اما جهان عرب و جهان اسلام فهمیدند که مقامات ترکیه در فلسطین و سوریه و برمه و دیگر جاها فقط پدیده صوتی هستند. ترکیه طی هشت سال حتی یک درگیری علیه نظام سوری راه نیانداخت و با قدرت از شهری یا روستایی سوری دفاع نکرد. آنچه آنکارا انجام داد این بود که از پناهندگان سوء استفاده کرد و آنها را به اسلحه‌ای برای تهدید اروپا بدل ساخت و بیش از یک میلیون آواره سوری را به سمت یونان و آلمان و دیگر کشورهای اتحادیه اروپا روانه کرد. و اکنون تهدید می‌کند اگر اروپایی‌ها به او پول نپردازند مرزهایش را دوباره باز می‌کند و موج بزرگ‌تری را راهی می‌کند. ترکیه با پناهندگان تجارت می‌کند و هنوز با آنها معامله می‌کند و از کشورهای خلیج و ایالات متحده خشمگین است چون زیربار طرح ساخت شهرک برای یک میلیون پناهنده سوری در مناطق ناامن کردنشین سوریه نمی‌روند که تمایلی به سکونت درآنجا ندارند.

جنایت ترکیه در سوریه این است که از همان ابتدا عامل این مصیبت بود؛ به انقلابیون وعده داد درکنارشان می‌ایستد و این ترکیه است که در کنار ایرانی‌ها و روس‌ها نشسته و قراردادهای تجاری و نظامی می‌بندد. حتی آخرین حمله به ادلب بخشی از حل و فصل مسئله است، بدین شکل که آنکارا قبول کرد در مقابل«پاکسازی» ادلب از ساکنانش سکوت کند تا به آن اجازه بدهند در شمال شرقی سوریه نفوذ کند و با کردها بجنگد!