هیچ کشوری درجهان سیاست مدارایی را که کویت در پیش گرفته، انجام نداده است. اولین کشور در خلیج بود که متولد و مستقل شد و اولین کشور خلیجی بود که نفت درآن جوشید و چشمان شرق و غرب به خصوص چشمان برادران عرب به آن گشوده شد که یا اصلا نفت نداشتند یا مقدار کمی بود که به ثروت‌های دیگرشان افزوده می‌شد. علاوه بر عرب‌ها ایران در برابرش بود که مدعی همه خلیج بود از جمله نفت و حاکمیت و عربی بودن‌اش را. کویتی‌ها به گونه‌ای رفتار کردند که جغرافیا سرنوشتی ناگزیر است که باید با آن همزیستی کرد. سیاست‌های عربی و بین‌المللی‌شان را برهمین اساس ترسیم کردند. اولین کسانی بودند که جمهوری چین را به رسمیت شناختند درحالی که هنوز در سازمان ملل کرسی نداشت. روابط مستقلی با مسکوی اتحاد جماهیر شوروی برقرار کردند. نقش برجسته‌ای در گروه کشورهای عدم تعهد بازی کردند. البته شکی برای وابستگی‌شان به خانواده جامعه جهانی نگذاشتند که ایالات متحده ستون اصلی اقتصاد و تجارت‌اش را تشکیل می‌داد.

همه این مهارت دشوار به کارش نیامد. ترس تاریخی‌اش از طمع ورزی عراق طولی نکشید که جامعه عمل پوشید. صبح شبی مهتابی، صدام حسین و ارتش‌اش به پایتخت کویت رسیدند. بعد باز با عملیات سیاسی و نظامی که در تاریخ بی سابقه بود، از دهان اژدها بیرون آمد. عراق متعدی بیرون آمد و این بار تجاوز ایران به آن کشور و دیگرکشورهای خلیج آغاز شد. کویت تلاش کرد سیاست ریشه‌دارش را تا بیشترین حد ممکن عملی کند. یعنی بدون آنکه حتی لحظه‌ای از روح وحدت‌خواهانه و روابط برادرانه و ریشه‌های وجودی‌اش دست بردارد. پس از مصیبت اشغال عراقی و رهایی عجیب کویت از دهان اژدها، چاره‌ای جز اتفاقیه‌های نظامی نداشت تا به طمع‌ورزی‌ها پاسخ بدهد.

این سیاست معتدل در سایه پایه‌گذار دیپلماسی کویتی به آرامشی روشن در روابط کشور با خارج منجر شد. شیخ صباح الاحمدی جایی برای ابهام یا تفسیر در اولویت‌های کویت باقی نگذاشت جز اینکه در را چهارطاق برای جست‌وجوی حسن همجواری باز گذاشت تا جایی که امکان داشت و استقلال کویت یا ائتلاف‌های عربی‌اش را تهدید نکند. کسی نمی‌داند چرا دیروز ایران به دنبال اختلاف بی معنایی با کشور کویت گشت وقتی که گزارش کرد هواپیماهایی که اقدام به کشتن قاسم سلیمانی کردند از پایگاه‌های امریکایی در کویت پرواز کرده‌اند. این اتهام در زمان بلبشویی دردناک مطرح شد که آسمان شرق را فراگرفته است. بدترین آنها اشتباه گرفتن هواپیمای مسافربری با موشک‌های نظامی است. موشک‌هایی که ایران به آنها تفاخر می‌کند و به هرسمت شلیک‌شان می‌کند، نتوانست میان هواپیمای مسافری با 176 سرنشین بی گناه و موج پرنده‌های هوایی چند ملیتی که در طول شبانه روز در آسمان خلیج پرواز می‌کنند تشخیص دهد. آیا ایران تهمت زدن به کویت را انتخاب کرد تا از کشورهای دیگر محافظت کند؟ یا اینکه قصد دارد کشور دیگری به فهرست دشمنی‌اش با همه اضافه کند؟