​«کرونا»محنت جهانی و فردی

معمولا مصایب مسئله دیگران هستند، با اندکی همدلی یا بی تفاوتی. کروناcovid-19 ویروس متفاوتی است، با اینکه نطرناک‌ترین و زشت‌ترین آنها نیست. ترسناک است چون ناشناخته است و به سرعت گسترش می‌یابد و اخبار شیوعش هولناک‌اند. و تفاوتی در تهدید قاره‌ها و طبقات اجتماعی، شهرها و روستا و تهیدستان و ثروتمندان نمی‌گذارد.
باید به پایان برسد و ابرهراس روزی ازسرجهان پراکنده شود، کی؟ نمی‌دانیم، شاید پیش از تابستان یا حتی زمستان سال آینده و شاید هم ادامه یابد.
دریک لحظه حقیقیت جهانیان دریافتند چقدر به همدیگرنیاز دارند، علیرغم اختلاف چینی‌ها و امریکایی‌ها و سرزنش همدیگر، علیرغم دشمنی با نظام ایران و وابستگانش، و علیرغم فراوانی انتقام‌ها در این سیاره، ویروس بدل به دشمنی شد که همه را کنار هم قرار داد ولو به صورت موقت. دشمن جدید از ووهان به همه جای جهان رفت. و شاید از سرزمینی پیش از چین شروع شده، اما برای جهان آن قدر که شکست دادنش و برگشتن به زندگی «عادی» یا آنچه ما تا پیش از ژانویه گذشته عادی‌اش تصورمی‌کردیم مهم است، رگ و ریشه‌اش مهم نیست.
مانند همه جنگ‌ها، «کرونا» تلفاتی دارد و قربانیانی و چه بسا این بارجهان درس متفاوتی بگیرد، نه  ازآن دست درس‌ها برای پایان دادن به اختلافات و نزاع‌های مسلحانه بشری بلکه درس‌هایی برای همکاری در راه سلامت زمین و بشریت، دغدغه‌های مشترک ما.
حقیقت بزرگ‌تر این است، « ده هزار بیماری وجود دارد و ما تنها پانصدتای آنها دارو داریم»، این گفته عضو کنگره امریکا کیون مکارتی است که شش سال پیش گفت به طوری که کسی این عدد را زیاد و مبالغه‌آمیز خواند. بعد هم دنبال عدد دقیق رفت و به9235 بیماری لاعالج رسید که هرکدام‌شان شش نفر از میان ده هزار نفر را گرفتار می‌کند.
از نظر درمانی مسائل به نظر کند می‌آیند، اما دست‌آوردهای بشری در مقایسه با آنچه در طول تاریخ رخ داده بسیار بزرگ‌اند. کار بر ژنوم بشری، نقشه ژن‌ها یا «کاتالوگ» انسان و کتاب زندگی‌اش از سال 1990 آغاز شد و یک دهه بعد در ابتدای این هزاره مستند سازی آن کامل شد، اما با این حال هنوز نتیجه‌گیری درباره بیماری‌ها و درمان‌شان در ابتدای راه است.
دیشب جواب آزمایش «کرونا» که داوطلبانه پس از سفردور و دراز شک و شبهه دادم به دستم رسید. پس از دو روز به درازای روزهای یک سال، نتیجه رسید... منفی بود! این نتیجه آزمایش صرفا احساس آرامشی می‌دهد چون درمانی وجود ندارد و نتیجه از ابتلا حفظ نخواهد کرد و از بار مسئولیت گوشه گرفتن کم نمی‌کند. آزمایش، حفاظت جامعه از فرد است. اگر آزمایش برای همه امکان پذیر بود، همه مبتلایان معلوم و تفکیک می‌شدند به جای آنکه پنج میلیارد انسان در ماه‌های آینده قرنطینه بشوند تا ویروس مغلوب بشود. برای همه آرزوی سلامتی می‌کنیم و برای مبتلایان آرزوی بهبود و امیدواریم این محنت محو شود.