موشک‌های ایرانی و شهرهای امریکایی

آیا جهان به گزارش سازمان ملل متحد که دبیرکل آن آنتونی گوترش به شورای امنیت ارائه داد و درآن با قاطعیت اعلام کرد، موشک‌های کروزی که سال گذشته به تأسیسات نفتی «آرامکو» و فرودگاه بین‌المللی درپادشاهی سعودی برخورد کردند ساخت ایرانند، نیاز داشت؟
قطعا به دو دلیل مهم کوچک‌ترین شکی برای هرعاقلی درباره ارتباط ایران و آن موشک‌ها وجود نداشت: اول اینکه به جز تهران هیچ کسی چنین موشک‌های بالستیکی ندارد که شبانه روزی و آشکار و نهان برای توسعه آنها فعالیت کند. از سوی دیگر جز ایران درسراسرمنطقه کسی وجود ندارد که سابقه تاریخی در تروریسم جهانی داشته باشد و کینه‌های نسبت به پادشاهی داشته باشد.
هرچه باشد گوترش توپ را در زمین شورای امنیت انداخت که به هیچ وجه کاری با ایران که خود را در پوشش روسی و چینی مخفی می‌کند، نخواهد کرد؛ درخدعه‌ای که واشنگتن را نشانه رفته و به پیشواز ماه اکتبر آینده می‌رود که زمان تمدید تحریم تسلیحاتی اعمال شده توسط امریکا بر تهران است. هرچند گزارش سازمان ملل درهرحال این حق را به پادشاهی می‌دهد که به شکلی که مناسب می‌بیند پاسخ دهد، دیپلماسی سعودی موفق شد حقیقت را به همه نشان دهد و تروریسم پرّان، دنباله‌دار و همیشگی ایران را که گاهی به طور مستقیم صورت می‌گیرد و گاهی به شکل نیابتی آشکار سازد. دیگر کسی ادعای موشک‌های چند روز پیش حوثی‌ها را باور نمی‌کند.
وقتی وزیرخارجه امریکا مایک پمپئو درسخنانش اشاره می‌کند، ایران خطرناک‌ترین کشور تروریست جهان است، حرفی به گزاف نگفته به خصوص درپرتو نقشه‌های منطقه‌ای و بین‌المللی ایران برای ایجاد ناآرامی تا سناریوهای رویارویی فراگیر آشکار می‌شود. مانورهای اخیر ایرانی آنچه ملاها در دل داشتند را نشان می‌دهد و صحنه ناو هواپیمابر چوبی در سواحل ایران به معنای آماده سازی فضا برای جنگ حتمی با عمو سام است.
دیگر موشک‌های ایرانی فقط تهدید کننده خلیج عربی و خاورمیانه نیستند؛ با یک محاسبه ساده اکنون به خطری جدی برای بسیاری از کشورهای اروپایی تبدیل شده‌اند، همان‌ کشورهایی که هنوز درموضع خود نسبت به ایران نرمش نشان می‌دهند و نمی‌خواهند موضعی قاطع و نهایی دربرابرش اتخاذ کنند هرچند به زودی خود را در شورای امنیت یا درکنار واشنگتن خواهند دید که معمولا اتفاق می‌افتد یا در ردیف چین و روسیه، مسئله‌ای که بسیار بعید به نظرمی‌رسد.
آیا درداستان موشک‌های ایرانی فراتر از تهدیدهای صرف سنتی شگفتی وجود دارد؟
این مسئله شاید همچنین پس از هشدارهای نویسنده سارا استرن بنیان‌گذار و رئیس بنیاد حقیقت خاورمیانه روشن شد که نگاه‌ها را متوجه این ساخت که ایران از آشوبی که از یک طرف براثر شیوع ویروس «کووید-19» و ازطرفی دیگر ناآرامی‌های نژادی که دوهفته پیش درایالات متحده روی داد سوء استفاده می‌کند. او پیش بینی می‌کند شیوع ویروس افزایش یابد یا موج دوم آن شیوع یابد درزمانی که امریکا به سمت انتخابات ریاست جمهوری پراختلاف بی سابقه‌ای در تاریخ معاصر می‌رود.
درمیان این بلبشو شاید تهران تلاش کند موشک‌های بالستیک را به عقبه جغرافیایی سنتی ایالات متحده یعنی کشورهای امریکای لاتین ببرد.
آیا ما با سناریوی دهه شصت قرن پیش کوبا رو به رو هستیم؟ بدون شک ایران از آن نفوذ شوروی برخوردار نیست و آن موشک‌های اتمی را که مسکو آن زمان داشت ندارد جز اینکه درهرحال درسایه روابطش به خصوص با ونزوئلا که نسبت به واشنگتن و رئیس جمهوری و نظام آن موضع مخالفی دارد، فرد می‌تواند این نظریه را بپذیرد که از نفتکش‌هایی که اخیرا لنگر انداختند برای قاچاق موشک‌های بالستیک استفاده می‌شود که می‌توانند به شهرهای امریکایی به ویژه شهرهای مرز آن کشور با مکزیک برسند.
حسن روحانی در تماس تلفنی اخیر خود با پادشاه قطر اشاره کرده، درصورت تهدید کشتی‌های ایرانی در دریای کارائیب، امریکایی‌ها نیز با مشکل مواجه می‌شوند.
پنهان نیست که برد برخی موشک‌های ایرانی به 2500 کیلومتر می‌رسد؛ مسئله‌ای که شهرهای امریکایی را درتیرس خود قرارمی‌دهد با درنظرگرفتن حضور «حزب الله» نماینده ایران درامریکای لاتین ازمدت‌ها پیش که عملا می‌تواند تهدید آزاردهنده‌ای برای امریکا باشد.
پرسش اساسی؛ آیا صبراستراتژیک امریکایی دربرابر ایران ادامه خواهد یافت؟