نشست گروه بیست در حالی که جهان هراسان و افسرده است، برای اولین بار در پایتخت عربی برگزار شد. و خطر ویروسی که آن را درهم می‌کوبد، که تفاوتی میان یک کشور با کشور دیگر یا اردوگاهی با اردوگاه دیگر نمی‌گذارد. در هرحال جهان میان دو مجموعه تقسیم شده است، آنهایی که خود را در خدمت همه بشریت قرارمی‌دهند و جمع اندکی که در-و با- راه انداختن جنگ‌ها و ورود به آنها و آواره کردن مردم خود و دیگر کشورها و تجاوز به سلامت و آرامش دیگران زندگی می‌کنند.
غول‌آسای پاک‌دلی که میزبان نشست بود، در این سمت سران جهان بود، از زمانی که وارد دنیای مسئولیت و آبادانی شد و هنوز نوزده سالش بود و قائم مقام امیر ریاض و یک سال بعد امیر آن شد. کشور میزبان به شرکت کنندگان در نشست الگوی سیاسی، اقتصادی و همکاری ارائه کرد که جهان جز آن راه حلی ندارد. در منطقه‌ای که جنگ‌ها قلمروهایش را تکه‌تکه و مردمانش را آواره می‌کنند، خود به ایفای نقش تکیه گاهی قوی برای مواجهه با همه انواع مصیبت‌های بزرگ طبیعی و خارج از مرزها دست می‌زند.
جهان به خصوص جهان عرب، از ریاض دو بخش ظاهر شد، یکی در کشور قانون زندگی می‌کند و دیگری خارج از آن، تلاش می‌کند بیهوده به سلامت همسایگان آسیب بزند و به خاک و مردم کشورهای دیگر تعدی کند و به اردوگاهی می‌پیوندد که در ساخت موشک و رها کردن مردم خود در فقر و گرسنگی مهارت دارد.
در زمانی که خطابه‌های پیروزی بر امپریالیزم ادامه دارد، ملت‌های برخی از ثروتمندترین کشورهای جهان زندگی فقیرانه‌ای را تجربه می‌کنند. از ایران تا ونزوئلا تا عراق تا سوریه تا لیبی. در این مجموعه کشوری با کشور دیگر در شمار پناهندگان تفاوت دارند. در مقابل کشورهای واقع‌گرایی و گشایش و همکاری به سمت بردن کشورها و ملت‌های خود به سوی جهانی بهتر و مطمئن‌تر و با ثبات‌ترو پیشرفته‌تر می‌برند، با نژادپرستی و تکبر و ماجراجویی از نوع قرون وسطایی کمتر.
دو بخش خطا را نمی‌پذیرند: یکی در ساخت جهانی بهتر مشارکت می‌کند و دیگری هنوز در زمان تجاوزها و توطئه‌چینی و خم ساختن کمر شهروندان با تبعات افکاری که در گذر تاریخ ملت‌ها را ویران ساختند زندگی می‌کند.
البته این که نشست گروه بیست در ریاض برگزار بشود ماجرای گذرا و عادی نیست. و اینکه سعودی تنها کشور عربی حاضر در گروه است نیز موضوع معمولی نیست. و نه اینکه نمادهای موفقیت و همکاری جهانی درکنارمکه گردهم می‌آیند. پادشاهی شایستگی عضویت را به دلیل دو ویژگی کسب کرد: دست‌آورد گذشته و چشم‌انداز آینده. نفت دیگر به تنهایی ملاک نیست. ایران رتبه پنجم و ونزوئلا جایگاه یازدهم میان 90 کشور تولید کننده نفت را دارند. وضعیت معیشتی در دو کشور هیچ ربطی به تحریم‌هایی که وقت چندانی از اعمال آنها نمی‌گذرد، ندارد. این نتیجه انباشت شکست رمانتیک و نظریات اقتصادی پوسیده‌ای است که دیگر درجهان جایی ندارند.
این جهان بر اساس جوانان و اندیشه و دیدگاه آینده بنا شده است که توان رشد و پیشرفت و ماندگاری را دارد. مبتلایان به مصیبت بزرگ در ایران (و دیگر کشورها) خواستار درمان هستند نه تهدید باب المندب و معارضان سوری در اردوگاه‌های خودشان. معارضان سوری خواستار راه حل بودند و نه اینکه به صورت مزدور سربازگیری بشوند.
اتفاق جدیدی نیست. هرآنچه نشست ریاض انجام داد، این بود که حقاق و اصولش را به جهان یادآور شد، که غول‌آسای مورد اعتماد برای آن می‌خواند با روحیه اسلام و میراث عربی.
