به سرعت خودمان را برسانیم؛ مسئله‌ای وجود دارد که درکشور همه برآن اتفاق نظردارند و آن اینکه الیسار دختر پادشاه صور(لبنانی و نه عمانی) بود که قرطاج(کارتاژ) را ساخت؛ اولین سنگ‌ بنای تونس. با این حال من جزء کسانی بودم که به این ارتباط پیکری و عضوی(به قول تحیل‌گران) میان ما و تونس سبز شک داشتم تا اینکه از طریق الحمض النووی (دی ان ای) مطمئن شدیم. باید از کسی که دی ان ای را به طرز بدعتناک( بدیع و وحشتناک) «الحمض النووی» ترجمه کرد تشکر کنیم، اما من نووی(هسته‌ای) را فقط با بمب هیروشیما و کارخانجات محمد جواد ظریف می‌شناسم و نمی‌دانم چه ربطی با «حمض» دارد.

درهرحال، شک از بین رفت و حق محقق شد و باطل نابود گشت(حق الحق و زهق الباطل) که باطل نابود شدنی است( و ان الباطل کان زهوقاً). صحنه در پایتخت تونس و بیروت یکی است. درآنجا رئیس جمهوری است که با نخست وزیر (مشیشی) آشکارا اختلاف دارد و اینجا رئیس جمهوری که با نخست وزیر مکلف دچار «سردرد». دو خط موازی که به هم نمی‌رسند.

تونسی‌ها در مقایسه با ما لیاقت بیشتری دارند. اختلاف رئیس جمهوری و نخست وزیر هنوز ناچیز است، اما در لبنان اختلاف میان میشل عون و سعد الحریری پرسرو صداست: بیانیه‌ای از کاخ ریاست جمهوری و (چند دقیقه بعد) بیانیه‌ای از «خانه وسط». یا شاید برعکس آن درست‌تر باشد. یک سخنرانی در اینجا  ویک سخنرانی دیگر درآنجا.

در دو کشور( با وجود تفاوت در حجم فاجعه) ملت قرطاج و ملت مادر در صور و صیدا درآستانه گرسنگی بزرگ قراردارند. و دو رئیس جمهوری بیانیه پشت بیانیه صادرمی‌کنند. و یقیه‌گیری میان «تیار المستقبل» الحریری و «التیار الوطنی الحر» نهاد رئیس جمهوری عون و تنها وارث او جبران باسیل. درحالی که «اخوان» در سرزمین زیتون با خانمی شجاع به نام عبیر موسی و پدیده پارلمانی مواجه‌اند، همکارش در سرزمین صنوبر پولا یعقوبیان از پارلمان استعفا کرد تا با پیمان رئیس عون و دامادش از بیرون مخالفت کند و این به قول ملت استراتژیک در لبنان یک خطای «تاکتیکی» است.

«اخوان» در تونس و «عونی‌ها» در لبنان جامه اکثریت پارلمانی(باسیل-المشیشی) را به تن دارند. و هرکدام ازآنها موضعی متنفر و تحقیرآمیز نسبت به هرچه دموکراتیک است دارند. دیدگاه ژنرال عون نسبت به دموکراسی تفاوتی با دیدگاه نظامی‌اش ندارد. لبنان را حدود سه سال بدون رئیس جمهوری نگه داشت تا خواسته‌اش برآورده شد. او اکنون خصومت تندی با همه جریان‌هایی دارد که او را به آن رساندند جز «حزب الله».

نظر دکتر الغنوشی درباره دموکراسی تفاوتی با کسانی که پیش از او بودند ندارد. کسانی که گمان می‌کردند سال‌هایی که در لندن گذراند اندکی براو تأثیر گذاشته‌، مانند کسانی هستند که می‌پنداشتند سال‌هایی را که ژنرال عون درفرانسه گذراند در او تغییری ایجاد کرد. به طوری که وقتی از تبعید برگشت مردم به استقبالش شتافتند و ولوله‌ای راه انداختند که مایه رنجش او شد. آمرانه سرشان داد کشید:« هیس... ساکت باشد».