دوسوم مرکل... یک سوم تاچر

تاکنون مبارزه انتخاباتی ریاست جمهوری فرانسه بدون شگفتی قابل ذکری بود: رئیس جمهوری کنونی قوی‌ترین است. نامزد راست، ماری لوپن خطرآفرین است اما کشنده نیست و در سمت راستش اریک زمور است که گاهی تسلی‌بخش و بسیاری اوقات نفرت‌آور مانند همیشه راست‌ افراطی. موسیو میلانشون، چپ خشک بدون لبخند و امید است.
مادام والری بکرس ظهور کرد: راست میانه همراه با نام مردانش: شارل دوگل، ژرژ پمپیدو، ژاک شیراک و مادام پکرس خود را اینگونه معرفی می‌کند، دو سوم مرکل و یک‌سوم مارگرت تاچر. فارغ‌التحصیل رشته مدیریت کار از سه دانشگاه مهم فرانسه به جای یک دانشگاه که هریک از آنها برای عضویت در باشگاه رؤسای جمهوری برمی‌گردد. او اولین زنی خواهد بود که وارد این باشگاه می‌شود و اولین زنی خواهد بود که نه به عنوان بانوی اول فرانسه وارد الیزه می‌شود.
تنها خطر حقیقی برای شانس‌های موسیو ایمانوئل مکرون در انتخابات آوریل آینده است و شاید شانسش مانند شانس دو سلف خویش؛ نیکولاسارکوزی و فرانسوا اولاند باشد که بخت‌شان یک دوره ریاست جمهوری بود به جای دو دوره‌ای که معمولاً رؤسای جمهوری فرانسه به آنها متنعم می‌شوند. اما دوره سارکوزی آکنده از شوائب رسوایی‌های مالی بود و دوره اولاند چنان بی‌رنگ بود که هیچ کسی یادش نمی‌آید گذرش به الیزه خورده باشد.
رسیدن ماکرون به دوره اول طوفانی و غافلگیرکننده بود: شهابی ناشناس، بدون قدرت قابل توجه حزبی و بانکی معمولی، که ناگهان مانند جهشی در دوره مسابقه می‌درخشد و به جز با رسیدن به پیروزی متوقف نمی‌شود. مانند همه اسلافش مسائل درهم و پیچیده را در انتظار خود یافت: رابطه متزلزل با امریکا، رابطه بد با همسایه بریتانیایی که از اتحادیه اروپا خارج شد و رابطه متفاوت با خاورمیانه. در خاورمیانه فیروز می‌خواند «بحبک یا لبنان/لبنان تو را دوست دارم» اما ‌فهمید در لبنان جز خود فیروز چیزی نمانده است.
پاپس نگذاشت. لبنان را برداشت و به ریاض آورد تا از شاهزاده محمد بن سلمان کمک بطلبد. اما در ریاض دید لبنان تصویری پیچیده‌تر دارد: حکومتی تکه‌تکه شده و کشوری بدون اراده و ناتوان از پایبندی به هرچیزی حتی به صندوق بین‌المللی که برای بیرون کشیدنش از ته چاه آمده است.
مسئله این است که والری پکرس واقعاً شاید آمیزه‌ای از مرکل و تاچر، مهم‌ترین سیاست‌مداران اروپای مدرن باشد. دو الگویی که رأی دهنده اروپایی را تا حد زیادی جذب می‌کنند درحالی که بحران‌های بوریس جانسون به هم می‌کوبند و مردی ناشناس و تهی از هر کاریزمایی جانشین مرکل می‌شود.
درهرحال تصویر مبارزه ریاست جمهوری به فاصله چهار ماه بین یک مرد و دو زن است: نامزدی همیشه بازنده، لوپن و نامزدی عاقل که امید به پیروزی‌اش رئیس جمهوری را تهدید می‌کند.